ตอนที่ 128 จากไป
“ฉัน..คือว่า..”
เมื่อเห็น หลินเฉิง จ้องมองมาที่ตัวเอง หลิวฉิงฉิว รู้สึกประหม่า เธอกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า
“คุณยังจําสัญญาก่อนหน้านี้ได้หรือไม่ ถ้าคุณให้ลูกสาวของฉันเข้าไปในเต็นท์ฉันจะตอบแทนคุณ!”
“โอ้..งั้นการที่คุณมาที่นี่ก็เพื่อตอบแทนอย่างนั้นหรอ ผมไม่ได้บอกคุณก่อนหน้านี้บอกว่าสิทธิ์ในการเข้าเต็นท์นั้นได้มาจาก กวนเป็ง หากคุณต้องการที่จะตอบแทนจริงๆคุณควรที่จะไปปินเตียงของ กวนเป็ง แทน”
“ไม่ไม่! กวนเป็ง กับฉันเป็นญาติกันจะเป็นอย่างนั้นก็ได้อย่างไร นอกจากนี้เต็นท์นั้นยังเป็นของคุณถ้าคุณไม่เห็นด้วยคงจะไม่มีโอกาสนั้น”
เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ไม่เชื่อ หลิวฉิงฉิว โบกมือและอธิบาย
หลิวฉิงฉิว ที่กําลังตกอยู่ในอาการประหม่าเธอถูกไฟฉายของ หลินเฉิง ส่องตั้งแต่หัวจดเท้า เธอสวมชุดนอนผ้าไหมสีชมพูเท่านั้น ผิวของเธอขาวเรากับหยก ขาขาวเรียวยาว หลินเฉิง มองดูด้วยความประหม่าเช่นกัน โดยเฉพาะร่องตรงหน้าอกของเธอดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถต้านทานได้
หลังจากที่ทั้งสองสบตากัน 2-3 ครั้ง หลินเฉิง ก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า
“โอ้ มันช่างเป็นเรื่องน่าทึ่ง!ถ้าผมไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงเจ้าแผนการบางทีผมอาจจะกระโดดใส่นานแล้ว!
หลิวฉิงฉิว ตกตะลึงและถามขึ้นว่า
“คุณ…คุณหมายถึงอะไร?”
เมื่อเห็นการแต่งตัวของเธอ หลินเฉิง จุดบุหรี่ขึ้นและสูดควันลึกจากนั้นพ่นควันไฟหน้าเธอโดยตรง และพูดเบาๆว่า
“ หมายถึงอะไรอย่างนั้นหรอ ผู้หญิงที่มีความภาคภูมิใจในโลกธุรกิจอยู่ดีๆก็เข้าไปในปาเพื่อสํารวจสภาพแวดล้อม จากนั้นก็ไปเจอชายคนหนึ่งที่กําลังบาดเจ็บพอดี โอ้เรื่องราวช่างน้ำเน่า!”
“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด…คุณคิดว่าการพบกันระหว่างฉันกับ กวนเป็ง เป็นการวางแผนอย่างนั้นหรอ?”
เมื่อได้ยินคําพูดของ หลินเฉิง หลิวฉิงฉิว ตกตะลึงและถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“ฮ่าฮ่า”
หลินเฉิง หัวเราะเบาๆและพูดว่า
“ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่เข้าใจในตอนนี้ แต่จําเอาไว้อยู่ให้ห่างผมไม่เช่นนั้นผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าคุณจะตายเปล่าอยู่ที่นี่!
เมื่อเห็นทัศนคติของ หลินเฉิง ที่มีต่อแขกผู้มาเยือนใบหน้าของ หลิวฉิงฉิว เปลี่ยนไปเธอพูดอย่างเย็นชาว่า
“ ฉันเข้าใจความหมายของคุณ คุณคิดว่าฉันเข้าใกล้คุณเพราะมีจุดประสงค์ใช่ไหม?”
“คุณครับ…ทุกคนไม่ได้เด็ก 3 ขวบที่จะไม่เข้าใจ กวนเป็ง นั้นโง่เกินไป แต่ผมไม่ใช่คนโง่! ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการขายร่างกายของคุณเพื่ออะไรแต่ตอนนี้ผมบอกคุณเลยว่าไม่ต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่ ทักษะการแสดงของคุณพอที่จะเป็นนักแสดงมืออาชีพได้ สมแล้วที่คุณฝึกฝนมาจากโลกธุรกิจ!”
เมื่อมองเห็นทักษะการแสดงที่สมจริงของผู้หญิงคนนี้ หลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะชื่นชมเธอ
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ใบหน้าของ หลิวฉิงฉิว เปลี่ยนไปในที่สุดเธอกัดฟันและพูดว่า
“ใช่! กวนเป็ง ถูกวางแผนเพราะฉันจริงๆ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลิวฉิงฉิว หายใจลึกและพูดต่อว่า
“ในเวลานั้นเนื่องจากการเกิดของกลุ่ม เทียนฮ่าวกรุ๊ป ทําให้บริษัทอื่นๆเกลียดพวกเราในเวลาเพียง 1 เดือนครอบครัวของเราถูกลอบสังหารมากกว่า 10 ครั้ง! ต่อมาสามีของฉันได้รู้จากบอดี้การ์ดของเขาว่ามีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเพิ่งเปลี่ยนงานมาเป็นบอดี้การ์ด สามีของฉันจึงรีบส่งคนไปหา กวนเป็ง แม้ว่าจะเสนอเงินจํานวนมากเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมรับ!”
“ในที่สุดไม่มีทางเลือกเราทําได้เพียงแต่วางแผนเพื่อที่จะให้ กวนเป็ง จงรักภักดีต่อเรา และปกป้องเรายังดีที่สุด! เรื่องจริงคือพวกเราคิดว่าเขาเหมาะสมที่จะเป็นบอดี้การ์ดของพวกเรา และความสัมพันธ์เรื่องญาตินั้นได้รู้ในเวลาต่อมา เมื่อเรารู้ว่าพวกเรามีความสัมพันธ์เช่นเดียวกับญาติทําให้ฉันรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นและพยายามชดเชยเขาโดยเงินและให้เขาติดตามฉันเสมอจนกระทั่งสามีของฉันหายตัวไป!”
เมื่อฟังเรื่องราวของ หลิวฉิงฉิว หลินเฉิง ส่ายหัวและขยี้ก้นบุหรี่ลงพื้นจากนั้นพูดว่า
“ช่างเป็นเรื่องราวที่ยอดเยี่ยม แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับผมยังไง ความจริงก็คือคุณวางแผนที่จะรับ กวนเป็ง เข้ามาเพื่อใช้งานแม้ภายหลังจะผ่านมาแล้วคุณก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงข้อนี้ได้! และตอนนี้คุณต้องการให้ผมช่วยตามหาสามีของคุณใช่ไหม? หากคุณมาบอกผมอย่างซื่อสัตย์ถึงวัตถุประสงค์ของคุณบางทีผมอาจจะใจอ่อน!แต่น่าเสียดายคุณกลับใช้แผนนี้ มันเป็นวิธีที่น่าขยะแขยงที่สุด ใช้ความสวยงามของตัวเอง ความงามที่ทุกคนหลงใหลและต้องการใช้ความงามนี้หลอกใช้ผม!”
หลังจากผู้จบ หลินเฉิง ก็ดึงดาบวางไว้บนคอสีขาวราวกับหิมะของเธอโดยตรงและพูดกับเธอด้วยเสียงเย็นชาว่า
“ถ้าผมเป็นคุณผมจะไม่แอบเข้ามาในห้องของฆาตกรอารมณ์ร้อน ในตอนกลางคืนเพื่อที่จะส่งมอบความอบอุ่นและความเสน่หาโออกไปจากที่นี่อย่าบังคับให้ผมต้องลงมือ!”
เมื่อได้ยินคําขู่อันเย็นชาของ หลินเฉิง หลิวฉิงฉิว ตัวสั่นเทาและไม่กล้าคิดอะไรมากอีก หลังจากที่ หลินเฉิง เอาดาบออกจากคอของเธอเธอรีบออกจากห้องทันทีโดยไม่หันหลังกลับมาอีก
“ใช้ความสวยหลอกใช้…”
เมื่อเห็น หลิวฉิงฉิว รีบหนีไปอย่างเร่งรีบ หลินเฉิง พูดขึ้นอย่างรังเกียจ
“หลินเฉิง คุณไม่ต้องการรอความช่วยเหลือจากหยานจึงพร้อมกับพวกเราจริงๆหรอ หรือบางทีผมอาจจะบอกให้เขาไปส่งคุณไปที่เซียงโจว!”
เช้าวันรุ่งขึ้น!
ฟางซิวเฉิง ยืนอยู่ทางเข้าอาคารพร้อมกับ ฟางหยู เขาจับมือ หลินเฉิง ซึ่งกําลังเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางและพูดขึ้นอย่างไม่เต็มใจ
หลินเฉิง ส่ายหัวและอธิบายให้กับ ฟางซิวเฉิง ฟังอย่างอดทน
“ผมไม่ได้พูดก่อนหน้านี้หรอว่าคนเหล่านั้นไม่สามารถส่งผมไปยังเซียงโจวได้และการช่วยเหลือก็ไม่รู้ว่าจะมาที่นี่เมื่อไหร่ ผมไม่มีเวลามากที่จะมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่!”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง มองหลายคนที่อยู่ด้านหลังแล้วลดเสียงของเขาลงพูดเบาๆว่า
“ถึงอย่างนั้นอย่าลืมว่าห้ามเปิดเผยที่อยู่และข้อมูลของผมต่อคนเหล่านั้นเด็ดขาด!ตราบใดที่คุณไม่พูดจะไม่มีใครสนใจ อย่าลืมล่ะ หากคุณกล้าที่จะขายผม ผมเองก็กล้าที่จะเข้าไปฆ่าคุณในเขตความปลอดภัยหยานจิง!”
ฟางซิวเฉิง ส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น
“ คุณมันเป็นเด็กเจ้าคิดเจ้าแค้น มีเรื่องระหว่างเราไม่น้อยแต่คุณก็ได้ช่วยผมไว้มาก เป็นเพราะพวกเขาตัดนิ้วเท้าของผมไม่อย่างนั้นผมคงไม่พูดออกมาสักคํา!”
หลินเฉิง พยักหน้าเมื่อฟังคําสัญญาของชายชรา เขาพูดเพื่อเอาไว้เพราะสุดท้ายก็ไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ของเขากับป้าฉิน
เมื่อไม่มีสิ่งใดที่จะต้องจัดการอีกต่อไป หลินเฉิง ก็โบกมือลาฝูงชน เมื่อเห็นว่า หลิวฉิงฉิว ไม่ได้ปรากฏตัวตั้งแต่ที่มาหาเขาเมื่อคืน หลินเฉิง อดที่จะแอบยิ้มไม่ได้จากนั้นเขาหันหลังกลับไปพร้อมกับโคล่า
