SC:บทที่528 ป้าฉินมาเยือน
เข้าใจแล้วนะ?
มองหน้าฉีเซียวฮันที่ดูมึนงงหลินเฉิงก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น ขนาดหยูซานฉันยังไม่พาไปด้วย จะให้ฉันพาเธอไปด้วยได้ยังไง?
แต่…แต่…ทำไมล่ะ?
เธอไม่เข้าใจการกระทำของหลินเฉิงเธอเลยเอ่ยถามออกไปพร้อมกับขมวดคิ้ว
ได้ยินเช่นนั้นหลินเฉิงก็โบกมืออย่างรีบร้อน เธอจะทำไมอะไรเยอะแยะ? นี่เธอยังคิดว่าฉันพาหยูซานไปอยู่หรือยังไง!
ไร้สาระน่า!
ฉีเซียนฮันนั้นไม่ใช่พวกที่จะเลิกราได้ง่ายๆหรอก! ด้วยบุคลิกของนายเอง ก่อนหน้านี้นายก็พาเธอเดินทางไปด้วยตลอดจนมาถึงที่ฐานสมุทรสีครามนี้ นั่นแสดงว่าเธอต้องมีอะไรที่เหนือกว่าคนทั่วไป! และในเมื่อเธอมีบางสิ่งที่เหนือกว่าคนทั่วไป ถ้านายไม่พูดเหตุผลที่ฟังแล้วยอมรับได้ นายจะไม่มีวันได้ออกไปคนเดียวแน่!
ใช่เธอพูดถูกแล้ว แต่ต่อให้ฉันมีเหตุผลนั้นอยู่ แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับเธอ?
ดูฉีเซียวฮันที่ไม่ยอมแพ้หลินเฉิงก็เริ่มหมดความอดทน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม หยูซานก็ตกลงที่จะอยู่ที่นี่แล้ว! และฉันก็ไม่มีความคิดที่จะหาผู้ติดตามใหม่ด้วย! เพราะงั้นเธอน่ะกลับไปที่ที่เธอมาซะ อย่ามาเสียเวลากับฉันซะให้มากเลย!
หลังจากนั้นเขาก็ไม่พูดกับเธออีกและรีบเดินกลับบ้านเร็วขึ้น
มองแผ่นหลังของหลินเฉิงที่กำลังเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆฉีเซียวฮันเผลอกัดริมฝีปากล่างของตนเองพลางคิดถึงท่าทีปฏิเสธของหลินเฉิงที่ค่อนข้างจะชัดเจนนั้น รวมกับบุคลิกของหลินเฉิงตลอดมา มันทีให้เธอทำได้แค่เพียงยอมแพ้ชั่วคราว
เมื่อเห็นหลินเฉิงหายลับตาไปแล้วฉีเซียวฮันก็ถอนหายใจและยอมหันกลับไปยังศูนย์บัญชาการตามเดิม
…
กลับมาแล้ว
10นาทีหลังจากนั้น หลังจากปลอดภัยจากฉีเซียวฮันแล้ว เขาก็ใช้ปีกน้ำแข็งเพื่อบินกลับมายังที่บ้าน เขาเปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปตรงๆ
ทันทีที่เข้ามาในบ้านกลิ่นหอมรุนแรงก็ซัดเข้าจมูกเขาเต็มๆ หลินเฉิงวิ่งตามกลิ่นนั้นเข้าไปในครัวและพบกับหยูซานที่กำลังเทปลาตัวใหม่ลงไปบนจานอยู่
พี่หลินกลับมาแล้วเหรอ?
เมื่ออาหารทุกจานพร้อมที่จะถูกนำมาเสิร์ฟแล้วหยูซานก็หันกลับมามองหลินเฉิงที่ซึ่งกำลังมองไปยังอาหารบนเขียง มันทำให้เธอประหลาดใจเอาเสียมากๆ
เอ๋อื๋อ อาหารพวกนี้พร้อมแล้วใช่ไหม? มา เดี๋ยวฉันช่วย! สายตาของเขานั้นมองไปที่ต้มปลาแบบไม่วางเลยก่อนจะพยักหน้าจากนั้นก็ตรงเข้าไปช่วยเด็กสาวจัดวางอาหารบนโต๊ะ
หลังจากที่นำอาหารมาจัดบนโต๊ะอาหารภายในห้องนั่งเล่นหมดแล้วโดยมีหลินเฉิงช่วยหยูซานก็ถามออกไปด้วยความประหลาดใจ พี่หลิน ไม่ใช่ว่าพี่บอกว่าจะไม่กลับมามื้อเที่ยงหรอกเหรอ?
ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีเพราะงั้นฉันเลยกลับมาเร็วหน่อย
เขาอธิบายง่ายๆในสองประโยคหลินเฉิงแทบจะทนรอไม่ไหวที่จะหยิบเอาตะเกียบขึ้นมาและเริ่มจัดการต้มปลาก่อนเลย เพียงแค่เนื้อปลานุ่มนิ่มนั้นเข้าไปในปาก ใบหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความพึงพอใจแบบสุดๆ
เมื่อได้เห็นหลินเฉิงที่หิวเหมือนผีไม่มีญาติเธอเองก็ค่อยๆกินตามไปด้วยพร้อมกับขมวดคิ้ว หยูซานพยักหน้านิดหน่อย เธอไม่ได้ถามอะไรต่อ หลังจากที่หันไปทักทายโคล่าและเทียนซือแล้วเธอจึงค่อยนั่งแล้วกินต่อ ระหว่างที่กินอยู่นั้นหยูซานก็ช่วยตักอาหารจานโปรดให้เขาไปด้วย การที่ได้เห็นใบหน้าของเขาดูมีความพึงพอใจเช่นนี้ หยูซานก็ลังเล เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อีกใจก็เหมือนว่าจะห่วงอะไรอยู่
หลังจากที่จัดการอาหารบนโต๊ะมาพักหนึ่งหลินเฉิงก็ลูบท้องตัวเองที่เต็มไปด้วยเนื้อปลาและเปลี่ยนชามเปล่าให้เต็มไปด้วยก้างปลาแทน เขานั้นเตรียมจะหยิบบุหรี่มาสูบหลังกินข้าวเสร็จ แต่ตาของเขามันก็เหลือบไปเห็นว่าข้าวในชามของหยูซานนั้นไม่ลดลงเลย นัยน์ตาของเธอจ้องมองมายังโต๊ะโดยที่ไม่สามารถเดาได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่
เกิดอะไรขึ้นสาวน้อย?เป็นอะไรหรือเปล่า?
เมื่อพบว่าเธอน่าจะมีปัญหาอะไรอยู่หลินเฉิงก็ลืมเรื่องดูดบุหรี่ไปก่อน เขารีบถามเธอในทันที
เอ๋?
พอได้ยินดังนั้นหยูซานก็เหมือนตื่นจากความฝัน เธอมองไปยังหลินเฉิงด้วยท่าทีมึนงงก่อนจะเริ่มรู้สึกตัวและรีบโบกมือไป ไม่ ไม่มีอะไร…
นี่ยัยหนู
เห็นดังนั้นหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า ตอนนี้พวกเราอยู่ด้วยกัน เธอสามารถบอกฉันได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมต้องซ่อนด้วย? ฉันกำลังจะไปเร็วๆนี้แล้วนะ ถ้าหลังจากนี้….
จากนั้นหลินเฉิงก็พบว่าหยูซานนั้นกำลังรู้สึกหดหู่สุดๆเลยเพราะงั้นเขาจึงรีบหยุดพูดไปทันที
พี่หลินพี่จัดการงานทุกอย่างในฐานนี้หมดแล้วหรือยัง?
เมื่อเห็นหลินเฉิงจู่ๆก็หยุดพูดไปหยูซานก็เงยหน้ามองและถามเบาๆ หลินเฉิงที่ได้ยินก็พยักหน้าและตอบเบาๆเช่นกัน เกือบแล้วล่ะ
มองหลินเฉิงพยักหน้าหยูซานก็ถอนหายใจเบาๆ พี่จะออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่นะ? หลังจากรู้ว่าเด็กสาวกำลังคิดถึงเรื่องนี้หลินเฉิงก็ไอออกมาเบาๆ จากนั้นก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดไป คนที่จำเป็นต้องบอกลาก็ไปบอกลามาหมดแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พรุ่งนี้ฉันก็คงจะแพ็คของแล้วออกได้เลย…
เข้าใจแล้ว…
เมื่อรู้ว่าหลินเฉิงกำลังจะไปในวันพรุ่งนี้หยูซานก็รู้สึกสั่นไปทั้งใจ จากนั้นเธอก็หัวเราะออกมา ถ้างั้นฉันหวังว่าพี่จะสนุกกับการเดินทางนะ!
สาวน้อยอย่าทำแบบนี้…
การที่เห็นเธอฝืนยิ้มมันทำให้เขานั้นเศร้าตั้งแต่ที่พาเธอมาจากหุบเขาฟินิกส์ด้วยตัวเขาเอง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยทำให้เขาต้องอดอยาก แถมเธอเองก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วด้วย แต่ด้วยเรื่องทั้งหมดนั้น ทำให้เธอต้องแยกจากกับครอบครัวของเธอ ทั้งๆที่ควรจะอยู่กับเธอไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องมาพรัดพลากจากกันอีก สำหรับเด็กอายุ 16 ปีเช่นนี้ เธอน่ะคือนินจาที่อาภัพอย่างแท้จริงเลย ฉันไม่เป็นไรพี่หลินแต่ฉันก็ยังเสียใจอยู่ที่ฉันจะไม่ได้เจอพี่ไปอีกนานหลังจากวันพรุ่งนี้…
เธอส่ายหน้าเบาๆก่อนจะยืนขึ้นเพื่อเก็บจานและทำความสะอาดโต๊ะจากนั้นก็พูดด้วยเสียงเบา แต่พี่หลิน พี่ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งสิ้นเลยนะ! ฉันน่ะต่างจากเมื่อก่อนแล้ว และฉันจะพยายามปรับตัวให้เขากับสถานการณ์นี้ให้ได้โดยเร็ว…
*ก็อกๆ!*
ครั้นเมื่อหลินเฉิงเตรียมจะพูดอะไรบางอย่างเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอก
หลินเฉิงอยู่ในบ้านไหม?
เขาลุกและเดินไปที่ประตูหลินเฉิงกำลังจะถามแต่เขาก็ได้ยินและจำได้ว่าเป็นเสียงของป้าฉินเสียก่อน
เข้ามาได้เลยป้าฉิน!
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นป้าฉินหลินเฉิงก็รีบเปิดประตูให้เธอเลย และพบว่าป้าฉินและลุงหลี่นั้นยืนอยู่หน้าประตูทั้งคู่ กำลังยืนยิ้มให้เขาอยู่
ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กันล่ะ?
หลังจากเชิญให้ทั้งสองเข้ามาในบ้านแล้วหลินเฉิงก็เตรียมตัวที่จะชงชามาให้แต่หยูซานนั้นได้จัดการเตรียมชา 2 แก้วไว้ให้แล้ว เพราะงั้นหลินเฉิงเลยไม่ต้องลุกไปไหนและหันไปถามทั้งสองด้วยความประหลาดใจ
ทำไมล่ะ?ป้าจะมาหาเธอบ้างไม่ได้เหรอ?
ได้ยินคำถามของหลินเฉิงฉินซูยี่ก็จ้องแล้วแสร้งทำเป็นโกรธเขาเลย
มาได้สิ!
หลินเฉิงรีบยิ้มและโบกมือให้พวกเขา ผมแค่คิดว่าลุงหลี่น่าจะยังยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง เพราะงั้นเลยไม่น่าจะมีเวลาว่างที่จะมากันช่วงบ่ายแบบนี้…
