SC:บทที่541 แสงสีทอง!
โฮ่ง!
ไอ้หมาโง่!
โฮ่ง!
จะเอาหรือไงไอ้หมาโง่!
โฮ่ง!!
ไม่นานหลังจากนั้นเสียงทับดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงหอนอย่างโหยหวนของโคล่าที่โดนหลินเฉิงเคาะหัวไปแบบหนักๆ ท้ายสุดมันก็หยุดและจ้องเจ้ามนุษย์ไร้เหตุผลที่อยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งกำลังแสดงท่าทีโกรธออกมาอยู่ ตัวมันเองนั้นก็ยังโกรธแหละแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาเพิ่มเติม
แล้วฉันมาทำบ้าอะไรที่นี่เนี่ย?
เมื่อรับรู้ได้ว่าถูกจ้องโดยโคล่าหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มฝืนๆและรู้สึกว่าตัวเองนั้นโง่ขึ้นมา หมาโง่ลุกขึ้น ในเมื่อนายคิดว่ามันมีปัญหาอะไรอยู่ที่นี่ งั้นก็จงรู้ไว้ซะว่านายนั่นแหละปัญหา!
หลังจากดูดบุหรี่เสร็จแล้วหลินเฉิงก็ลุกขึ้นทันทีและพูดกับโคล่าพร้อมสีหน้าแสดงความเกลียดชังชัดเจน ในเมื่อไม่มีอะไรให้ขโมย งั้นก็ให้มันเป็นแค่ซากไปนั่นแหละ! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าการที่เราจะทำตัววุ่นวายโดยไร้เหตุผลจะทำให้พวกที่ซ่อนอยู่นิ่งนอนใจได้และไม่ยอมออกมากัน!
พูดจบหลินเฉิงก็เอาดาบยาวออกมาจากแคปซูลที่อยู่ในกระเป๋าเลยหลังจากที่เอาดาบยาวสีดำออกมาแล้ว เขาก็ฟาดลงไปที่ประตูที่ซึ่งปิดอยู่ตรงหน้าเขาทันทีพร้อมกับฟังเสียง ฉับ ประตูไม้ทั้งบานนั้นกลายเป็น 2 ส่วนโดยฝีมือของหลินเฉิงไปแล้ว!
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงนั้นบอกให้เขาทำลายข้าวของได้ตาของโคล่าก็เปล่งประกายออกมา จากนั้นมันก็ไม่พยายามกลั้นหายใจเบาๆอีกแล้ว ร่างของเจ้าหมา 4 ขากระโดดขึ้นมาและยืดกรงเล็บเข้าทำลายประตูจากทางฝั่งมันเองด้วย และเช่นกันประตูนั้นก็แตกหักตามๆกันไป
*ฉับ–*
*ตูม!*
*แกร่ก!!*
ในตอนนั้นทั่วทั้งชั้นของตึกระฟ้าแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยเศษซากของประตูที่แตกกระจายโดยฝีมือของหลินเฉิงและโคล่าที่ตอนนี้กำลังกลายเป็นตัวป่วนไปแล้ว ฝุ่นที่เกาะอยู่ตามพื้นตอนนี้มันกระจายฟุ้งเต็มไปหมดจนทำให้ทั้งชั้นราวกับเป็นสีเทาเลย
แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นแล้วหลินเฉิงและโคล่าก็ยังไม่ได้แยแสอะไรทั้งสิ้น ทั้งสองที่กำลังโกรธแบบสุดๆนั้นลืมความคิดเรื่องอนุรักษ์นิยมไปแล้ว และเลือกที่จะใช้กำลังเพื่อหาคนที่ซ่อนอยู่ภายในตึกนี้!
เพียงไม่นานชั้น 36 ที่แต่เดิมเป็นชั้นออฟฟิศ ในตอนนี้มันถูกทำลายอย่างหนักโดยฝีมือของหลินเฉิงและโคล่าจนมันกลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว ประตูมากมายนับไม่ถ้วนถุกทำลายรวมถึงโต๊ะเองก็กระจัดกระจายไปทั่วด้วย ทั่วทั้งชั้นนั้นเหมือนจะเพิ่งผ่านการเผชิญหน้ากับซูเปอร์ไต้ฝุ่นมาเลย เละเทะจนเหมือนไม่เคยมีมาก่อน
พวกเขาเดินไปยังประตูออฟฟิศที่ยังไม่ได้รับความเสียหายในส่วนที่ลึกที่สุดของชั้นด้วยรอยยิ้มพร้อมกับการสะบัดดาบ หลินเฉิงผ่าทุกอย่างที่ขวางทางเขาอย่างไม่ไยดี!
*ฉัวะ!*
*เคร้ง!*
เมื่อดาบของเขาสะบัดลงไปบนประตูบานนั้นเขาหวังจะได้เห็นขี้เลื่อยไม้กระจัดกระจายออกมาจนฟุ้ง แต่แล้วมันกลับไม่เกิดขึ้น ไม่เพียงเท่านั้น หลินเฉิงเองก็ต้องช็อคจนอ้าปากหวอ ดาบยาวของเขานั้นนอกจากจะฟันประตูนี่ไม่เข้าแล้วยังเด้งกลับออกมาและสั่นอย่างรุนแรงอยู่ในมือขวาของเขาด้วย หลินเฉิงมองไปยังดาบนั้นด้วยความตื่นเต้นและมองกลับไปยังประตูที่ดูแล้วจะไม่มีรอยอะไรเลย ทันใดนั้นเขาก็ตัดสินใจผิวปากเรียกโคล่าให้มาทางเขาด้วยอย่างรวดเร็ว
ห้ามเรียกใครทั้งนั้นไม่งั้นฉันจะฆ่านายซะ!
ขณะที่เขากำลังผิวปากเรียกโคล่าเขาก็ได้ยินเสียงแหบพร่าของผู้ชายดังขึ้นมาจากอีกฟากของประตู!
อ่าน่าสนใจ!
หลังได้ยินคำขู่ที่มาจากอีกฟากหลินเฉิงก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ขอโทษที ฉันน่ะ เผลอเรียก คนอื่น ไปแล้ว…
งั้นก็ตายซะ!
เห็นแบบนั้นหลินเฉิงก็เริ่มท้าทายโดยไม่ห่วงตัวเองชายที่อยู่หลังประตูส่งเสียงฮึดฮัดออกมา จากนั้นเศษประตูต่างๆที่แตกกระจายไปก่อนหน้าก็เปล่งแสงสีทองจ้าออกมา และแสงสีทองเหล่านั้นก็พุ่งเข้ามาล้อมหลินเฉิงไว้ทั้งร่างทันที!
นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!?
มองดูแสงสีทองที่ห้อมล้อมเขาไว้หลินเฉิงก็มองไปรอบๆก่อนจะยกดาบยาวสีดำขึ้นมาและลองแทงทะลุผ่านแสงสีทองนั้นดู และเช่นเดิม เสียง เคร้ง นั้นทำให้หลินเฉิงเริ่มหนักใจ ดาบสีดำนั้นไม่สามารถแทงทะลุได้แถมยังเด้งกลับมาอีก!
นี่มันความสามารถอะไรกันน่ะ!?
การที่พยายามจะทำความเข้าใจถึงคุณสมบัติของแสงสีทองนี้หลินเฉิงนั้นรู้สึกตื่นเต้นมากๆ เขาได้ได้เห็นความสามารถพิเศษมากมายมาก่อนหน้า แต่ตอนนี้ ตรงหน้าเขานั้นนับเป็น ความสามารถแปลกประหลาด ที่น่าจะเกี่ยวข้องกับความยืดหยุ่น ที่ซึ่งเปิดหูเปิดตาเขามากๆ!
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงติดอยู่ในกับดักแสงสีทองของเขาชายผู้ที่อยู่หลังบานประตูก็พูดขึ้นอีกครั้ง ฉันไม่อยากจะทำร้ายใคร ตราบใดก็ตามที่นายและก็คู่หูของนายตั้งใจจะออกจากที่นี่ในทันที ฉันสัญญาว่าจะปล่อยนายไป!
ไป?ทำไมถึงอยากให้ไป?
ได้ยินดังนั้นหลินเฉิงก็เกิดงุนงงขึ้นมา เขาโบกมือและพูดขึ้น ฉันมาที่นี่เพื่อจะหาใครซักคน แต่นายบอกให้ฉันออกไปเนี่ยนะ? นายจะไม่ปล่อยให้ฉันถามอะไรหน่อยหรือไง? ไม่เอาน่าพ่อหนุ่ม นายน่ะกังวลเกินไปแล้ว ฉันไม่ได้จะมาทำอะไรนายทั้งนั้นแหละ…
หา?ไม่ได้มาร้าย? ไหน อธิบายเรื่องที่นายพังออกฟิศข้างนอกนี่ซิ!!
ไม่รอให้หลินเฉิงพูดจนจบทันใดนั้นก็มีเสียงหญิงสาวใสแจ๋วดังขึ้นมาจากที่เดียวกันและเอ่ยถามเขา
โย่?มีมากกว่าหนึ่งเหรอ?
ได้ยินเสียงของหญิงสาวเอ่ยถามหลินเฉิงก็รู้สึกเหมือนจะเรื่องบังเอิญขึ้นอีกครั้งในเวลาเดียวกัน ตอนนี้เขาตื่นเต้นเอาเสียมากๆ
และชายผู้ที่เพิ่งพูดไปนั้นดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าหญิงสาวจะโผล่มาแบบนี้ เพราะงั้นเขาจึงรีบตะโกนออกไปด้วยความร้อนใจ ใครให้เธอพูดน่ะ!? อาฉุย มาเอาน้องสาวนายออกไป!
อ่ะขอโทษด้วยครับพี่หลิน! เสียวฉิง อย่ามาสร้างปัญหาที่นี่สิ ไปกับฉัน!
คราวนี้เขาได้ยินเสียงชายที่กำลังโกรธนั้นตะโกนดูเหมือนว่าเด็กที่ชื่ออาฉุยนั้นจะกลัวคนๆนี้มากๆเลย หลังจากที่กล่าวขอโทษ เขาก็พาน้องสาวของเขาออกไป
แค่กๆอย่างที่ฉันพูดไปนั่นแหละ ช่วยหยุดไอ้พลังพิเศษนี่ของนายขณะที่พวกนายทะเลาะกันได้หรือเปล่า? ฉันอึดอัดนะ…
เมื่อรับรู้ว่าคนที่อยู่ตรงประตูกำลังทะเลาะกันและลืมเขาไปชั่วขณะ หลินเฉิงก็รู้สึกสนุก แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อดูคนทะเลาะกันอยู่แล้ว เพราะงั้นเขาจึงรีบไอเพื่อย้ำเตือนว่าเขายังอยู่ที่นี่
ทำไมนายยังไม่ไปน่ะ!? ได้ยินเสียงหลินเฉิงแล้วชายคนเดิมก็ดูจะตกใจมากๆ ฉันไม่สนว่านายต้องการมาทำอะไรที่นี่กันแน่ แต่ฉันบอกนายได้แค่อย่างเดียวว่าที่นี่นั้นไม่มีใครให้นายหาหรอก กลับไปทางที่นายมาซะ!
หลังจากนั้นเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำอะไรลงไป แต่แสงสีทองที่ห้อมล้อมเขาไว้มันก็หายไปแล้ว และในเวลาเดียวกัน เสียงของผู้เป็นพี่ใหญ่นั้นก็หายไปด้วย
น่าสนใจ…
เมื่อเห็นได้ว่าคนที่อยู่ในประตูนั้นสามารถควบคุมเขาได้อย่างง่ายดายและท้ายสุดก็ไล่เขาไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไร หลินเฉิงก็รู้สึกประหลาดใจมากๆ เขานั้นเตรียมที่จะก่อสงครามเต็มที แต่ก็ไม่คาดคิดว่าคนที่อยู่หลังประตูนั้นจะไม่เล่นตามเกมของเขา ซึ่งนั้นทำให้การปั่นเพื่อให้เกิดสงครามของเขานั้นไร้ประโยชน์
โฮ่ง!
รู้สึกเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้มันไร้เหตุผลนิดหน่อยหลินเฉิงอดที่จะส่ายหน้าและหัวเราะไม่ได้ เขาเดินเข้าไปเคาะประตูอีกครั้งเพื่อจะคุยกับคนที่อยู่ด้านใน เขาเห็นโคล่ากำลังวิ่งมาทางเขาด้วยสีหน้าระรื่นพร้อมกับน้ำกระป๋องจำนวน 1 โหล
นั่นมันบ้าอะไรน่ะ!
เห็นน้ำในปากโคล่าหลินเฉิงก็โกรธมากๆจนแทบจะระเบิดพลังออกมาเลย โฮ่ ฉันเกือบจะโดนฆ่าไปแล้วเมื่อครู่ แล้วนายไปไหนมา! นี่นายยังคิดจะกลับมาพร้อมกับของพวกนี้อีกงั้นเหรอ! นายน่ะ ต้องการให้ฉันตายจริงๆสินะ ไอ้หมาเลว!
โฮ่ง!
หลังจากได้ยินเสียงบ่นอย่างบ้าคลั่งของหลินเฉิงท่าทางของโคล่าก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากนั้นมันก็ใช้เขี้ยวใหญ่ๆของมันอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับออฟฟิศที่กลายเป็นซากนี้ไปแล้ว
��
