I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 605 : เมิ่งอี้ที่ตกตะลึง

บทที่ 605 : เมิ่งอี้ที่ตกตะลึง

　　พอตกกลางคืน อุณหภูมิภายนอกก็เย็นลง หลินเฉิงเปิดหน้าต่างลงเล็กน้อย ทําให้อุณหภูมิภายในรถลดลงต่ํากว่าศูนย์องศาในพริบตา

　　เมิ่งอี้มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว รู้สึกว่ามือทั้งสองของเธอเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ในที่สุดก็อดถามไม่ได้ว่า  อุณหภูมิข้างนอกเริ่มต่ําลงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันจําได้ว่าอุณหภูมิไม่อุ่นขึ้นหลังจากพายุหิมะครั้งสุดท้าย?  

　　หลินเฉิงโบกมือแต่ก็ไม่ได้ตอบเธอในทันที เขาหมุนพวงมาลัยและจอดรถไว้ใต้โรงแรมที่ตัวเองพักอยู่ เพื่อส่งสัญญาณให้เมิ่งอี้และโคล่าลงมา เขาขับรถไปด้านหลังเพื่อเปลี่ยนรถออฟโรดให้กลับเป็นแคปซูล หลังจากเดินออกมาจากด้านหลังของตึกแล้ว เขาก็พูดกับเธอว่า  มันอุ่นแล้ว แต่ก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้อุณหภูมิเริ่มเย็นลงอีกครั้ง แล้วถ้าฉันเดาไม่ผิด คืนนี้น่าจะมีหิมะตก!  

　　 อีกแล้ว… หิมะตกอีกแล้วเหรอ?  

　　พอได้ยินการคาดเดาของหลินเฉิง เมิ่งอี้ก็อดถลึงตาใส่ไม่ได้  แล้วทําไมฤดูใบไม้ผลิถึงมาหน้าหนาวได้ล่ะ? นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย!  

　　 วิทยาศาสตร์? 

　　หลินเฉิงกลอกตา  งั้นขอถามหน่อยคุณช่วยอธิบายเหตุผลของวันโลกาวินาศให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?  

　　 นี่… มันแตกต่างกัน!  

　　เมื่อได้ยินเสียงเยาะเย้ยของหลินเฉิง สีหน้าของเมิ่งอี้ก็ร้อนใจและอธิบายว่า  แม้ว่าตอนนี้สาเหตุของวันโลกาวินาศจะยังไม่ชัดเจน แต่ตราบใดที่เรามีเวลามากพอ ไม่ช้าก็เร็วเราจะหาสาเหตุได้! แต่การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเป็นไปตามกฎของธรรมชาติตามทฤษฎีปกติมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนจากฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูหนาว!   　　 บางทีตอนที่พวกเธอพบสาเหตุที่วันโลกาวินาศมาถึง สาเหตุของการกลายพันธุ์ของสภาพภูมิอากาศก็พบได้เหมือนกัน? 

　　เมื่อได้ยินคําพูดของเมิ่งอี้ หลินเฉิงก็หาวออกมาอย่างไม่ใส่ใจ  อีกอย่าง ตอนนี้แทนที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องยุ่งยากแบบนี้ ทําไมไม่ลองคิดดูให้ดีว่าจะเอาตัวรอดท่ามกลางกระแสความหนาวนี้ได้อย่างไร!  

　　หลังจากพูดจบ เขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจผู้หญิงที่มีแต่ความซื่อบื้อ เขาแบกฉินหย่าและเดินไปที่บันได

　　เห็นหลินเฉิงคร้านจะเถียงกับตัวเอง แม้ในใจจะร้อนใจแค่ไหน แต่ก็หาคนเป็นอีกคนที่คุยกันไม่ได้ ได้แต่เดินตามหลังหลินเฉิงไปอย่างโกรธเคืองแล้วเริ่มปีนขึ้นบันไดไป

　　ไม่กี่นาทีต่อมา หลินเฉิงที่เดินขึ้นมาบนชั้นแปดก็ข้ามทางเดินยาวๆ และหยุดอยู่หน้าประตูที่ลึกที่สุดของทางเดิน หลังจากยกคางขึ้นครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เขาก็หยิบแคปซูลบ้านออกมาและเปลี่ยนประตูตรงหน้าเขา! 　　ไม่ใช่ว่าสมองของเขาพิการ แต่เป็นเพราะเขาคิดว่าก่อนหน้านี้เพื่อเก็บความลับของบ้านแคปซูล ทุกครั้งที่มีคนอื่นอยู่ข้างๆ เขาเลือกที่จะละทิ้งห้องแคปซูลที่สะดวกสบาย แต่เบียดเสียดกับพวกเขาในห้องที่เปียกชื้นและเย็น ทําให้ตัวเองพักผ่อนได้ไม่ดีทุกครั้ง ตอนนี้ลองคิดดูแล้ว เขาไม่จําเป็นต้องเป็นแบบนี้

　　เพราะในความคิดของคนเหล่านี้ไม่มีระบบแคปซูลเลย ตราบใดที่พวกเขาไม่พูด ต่อให้พวกเขาประหลาดใจแค่ไหน พวกเขาก็ไม่มีทางที่จะเชื่อมโยงเรื่องแคปซูลได้ อย่างมากก็แค่รู้สึกว่าตัวเองเป็นพวกวิปริตที่อยากสนุกกับมันเท่านั้น…

　　รอจนเมิ่งอี้หอบแฮ่กๆ ปีนขึ้นบันได หลินเฉิงกวักมือเรียกนาง รอจนนางมาถึง ก็ผลักประตูเข้าไปทันที

　　 นี่คือ——  

　　พอเปิดประตูไฟในห้องก็แทบจะทําให้ดวงตาของเมิ่งอี้บอดหลังจากปรับตัวได้สักพักก็ค่อยกลับมามีแรง ฮึกเหิมขึ้นมา เมื่อมองเห็นของตกแต่งภายในห้องอย่างชัดเจน ก็ถามหลินเฉิงด้วยสีหน้าตกตะลึง  ที่นี่ที่ไหนกัน?!  

　　ได้ยินดังนั้น หลินเฉิงก็ยักไหล่ตอบ  บ้านฉัน นี่ฉันบอกเธอแล้ว  

　　 แต่… 

　　เมิ่งอี้มองบ้านไฮเทคหลากหลายประเภทที่ตกแต่งอย่างครบครันและใหม่เอี่ยมโดยเฉพาะห้องนี้เป็นห้องที่มีเนื้อที่กว้างขวาง เมิ่งอี้ถามด้วยสีหน้าไม่เชื่อ แต่เครื่องใช้ไฟฟ้าพวกนี้มันอะไรกัน? ตอนนี้ควรจะปิดไฟไม่ใช่เหรอ?  

　　เมื่อเห็นเมิ่งอี้เริ่มซักถามหลินเฉิงที่คิดแผนการรับมือไว้แล้วก็พูดขึ้นตรงๆ  ไม่เคยได้ยินเครื่องกําเนิดไฟฟ้าเบนซินมาก่อนเลยหรือ?  

　　 แต่… 

　　แม้ว่าหลินเฉิงจะมีเหตุผลมากมาย แต่เมื่อเห็นห้องชุดสองชั้นที่ดูสะอาดสะอ้านสไตล์การตกแต่งที่หรูหราเป็นพิเศษเมิ่งอี้ก็ไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นบ้านที่ตั้งอยู่ในโลกาวินาศ…

　　ความคิดเห็นผู้หญิงคนนี้ยังไม่จบ

　　หลินเฉิงเปลี่ยนสีหน้าและตําหนิอย่างหงุดหงิด  ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ฉันให้คุณเข้ามาพักผ่อนได้ก็ถือว่าดีแล้ว ถ้ายังพูดไร้สาระอีก คุณก็ออกไป!  

　　 อ๋อ… 

　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงไม่พอใจที่ถูกเธอถาม เมิ่งอี้จึงทําได้เพียงเก็บความสงสัยในใจไว้ชั่วคราว เมื่อเห็นว่าพรมในห้องนั่งเล่นสะอาดสะอ้านเป็นพิเศษจึงไม่กล้าเหยียบลงไปโดยพลการ ยืนอยู่หน้าประตูอย่างทําอะไรไม่ถูก

　　 มีรองเท้าแตะอยู่ในตู้รองเท้า คุณเปลี่ยนคู่ได้ตามใจชอบก็พอแล้ว 

　　เมื่อเห็นท่าทางเมิงอี้หลินเฉิงก็ส่ายหัวอย่างจนปัญญา เขาทําได้เพียงอดทนเท่านั้นเขาชี้ไปที่ประตูห้องที่อยู่ลึกเข้าไปในห้องนั่งเล่นและพูดกับเธอว่า  วันนี้คุณจะอยู่ในห้องนั้น หลังจากเปลี่ยนรองเท้าเสร็จก็ไปอาบน้ําก่อน ไวรัสบนตัวซอมบี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณรู้ดี ไม่ว่าคุณจะแตะต้องหรือไม่ สิ่งแรกที่นายต้องทําในการเข้าบ้านก็คือการอาบน้ํา!  

　　เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินเฉิงก็รู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรบางอย่าง ไปๆมาๆพอได้ยินโคล่าเห่าๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมฉินหย่าไป

　　 ช่างยุ่งยากจริงๆ! 

　　เมื่อคิดถึงความน่ากลัวของฉินหย่า หลินเฉิงก็เกาหัวอย่างหงุดหงิด และไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรดี

　　เมื่อเห็นหลินเฉิงหันไปหาฉินหย่าแล้วจู่ๆก็เกิดความหงุดหงิดขึ้นมา เมิ่งอี้ก็คิดและเข้าใจความกังวลในใจของเขาทันที ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปหาและพูดว่า  วางใจเถอะ แม้ว่าฉินหย่าจะมีพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง แต่ฉันกับเธออยู่ด้วยกันมาสักพักแล้ว ถ้าเธอไม่เอื้ออํานวยต่อฉันจริงๆ เธอคงไม่รอจนถึงตอนนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ คืนนี้ฉันจะดูแลเธออย่างดี!  

　　 คุณแน่ใจนะ? 

　　เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของเมิ่งอี้ หลินเฉิงยังคงกังวลฉินหย่ามีความสําคัญต่อเขามาก แต่เมิ่งอี้ก็สําคัญเช่นกัน ถ้าฉินหย่าเผลอฆ่าเมิ่งอี้เขาคงร้องไห้ไม่ออก!

　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงไม่ไว้ใจเขา เมิ่งอี้จึงถามอย่างจนปัญญาว่า  แล้วนายจะทํายังไงดี? แม้ว่าฉินหย่าจะไม่ชอบพูด แต่เธอก็เป็นผู้หญิง นายแน่ใจหรือว่าเธอต้องการให้นายช่วยอาบน้ําและเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ?  

　　 จิ๊… 

　　เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินเฉิงก็ขมวดคิ้วและกวาดสายตามองฉินหย่าที่มีสีหน้าเฉยชา ในที่สุดเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากประนีประนอม  ช่างมันเถอะ พาเธอเข้าไปอาบน้ําด้วยกันเถอะ แต่คืนนี้เธอคงต้องอยู่ห้องเดียวกับฉัน เชื่อฉันเถอะ นี่เป็นการปกป้องเธอ!   　　 ฉันเข้าใจ 

　　เมื่อเห็นหลินเฉิงยอมรับเธอในที่สุดเมิ่งอี้ก็รู้สึกตื่นเต้นทันทีตั้งแต่เธอพบว่าฉินหย่ามีสติเธอต้องการที่จะติดต่อกับอีกฝ่ายตามลําพังเพื่อดูว่าเธอจะได้รับอะไรใหม่ หรือไม่ น่าเสียดายที่หลินเฉิงมักจะทําท่าทางปกป้องเธอเสมอ ฉินหย่าไม่แม้แต่จะมองเธอตอนนี้เธอสามารถอาบน้ําและติดต่อกับฉินหย่าได้ด้วยตัวเอง มันไม่ใช่เรื่องง่ายสําหรับเธอที่อยากรู้เรื่องราวเพิ่มเติม!