I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 611 อาการโคม่า!

บทที่ 611 อาการโคม่า!

　　หลินเฉิงปลอบใจเธอสองสามประโยค หลินเฉิงชี้ไปที่รถเลื่อนที่อยู่ด้านหลังโคล่าและพูดกับเมิ่งอี้ว่า  แต่อุณหภูมิในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะทนได้ พอถึงถนนคนงานพวกเราก็สามารถขับรถต่อได้ ก่อนหน้านั้น เธอก็นั่งบนแผ่นเหล็กนี้แล้วให้โคล่าลากเธอไว้เถอะ! มิฉะนั้นด้วยความแข็งแรงทางกายภาพของเธอตอนนี้อย่าพูดถึงสองกิโลเมตรฉันเดาว่าจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการเดินสองร้อยเมตร!  

　　ในที่สุดเมิ่งอี้ก็เข้าใจแล้วว่าหลินเฉิงกําลังยุ่งอะไรอยู่ เธอก็รู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที ตอนนี้เธอกับหลินเฉิงเป็นหุ้นส่วนกันแล้ว หลินเฉิงต้องไปจัดการเรื่องของตัวเองที่สํานักงานใหญ่ และตัวเธอเองก็อยากไปตามหาคุณปู่ที่สํานักงานใหญ่ แต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะออกเดินทางได้ไม่นาน ตัวเองก็เริ่มสร้างความลำบาก แล้วสําหรับเธอที่พึ่งพาตัวเองมาตลอดแล้ว ก็เหมือนกับการตบหน้าเธอ　　หลินเฉิงไม่มีเวลามาสนใจว่าผู้หญิงคนนี้กําลังคิดอะไรอยู่ หลังจากอธิบายเสร็จเขาก็หันหลังและเดินหน้าต่อไป แม้ว่าเมิ่งอี้จะรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก แต่เธอก็เข้าใจว่านี่ไม่ใช่เวลาสำนึกผิดจึงรีบกระโดดขึ้นไปและถูกโคล่าลากไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

　　แม้ว่าอุณหภูมิจะยังคงหนาวมาก แต่เมิ่งอี้ที่ไม่ต้องเดินก็ผ่อนคลายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เธอมีเวลาเหลือเฟือที่จะสังเกตสิ่งต่างๆรอบๆ แม้ว่าหลินเฉิงจะเดินนำหน้า แต่เจ้าหมอนี่ก็ดูเหมือนเครื่องจักรที่ไม่รู้เหน็ดเหนื่อย และเดินได้เร็วกว่าโคล่าสี่ขาเสียอีก

　　เมิ่งอี้นั่งไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร เมิ่งอี้กังวลว่าโคล่าจะเหนื่อยเกินไป เธอกําลังจะเปิดปากบอกให้มันหยุดเดิน แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของหลินเฉิงดังมาจากด้านหน้า

　　 เป็นอย่างไรบ้าง? ฉันให้โอกาสนายช่วยสาวงามเลยนะ? 

　　 โฮ่งโฮ่ง! 

　　 ฉันรู้อยู่แล้วว่านายโง่เป็นสุนัขไม่สามารถเก็บอึตัวเองได้! 

　　 โฮ่งโฮ่ง! 

　　 บ้าเอ๊ย?! เจ้าหมาโง่กล้าดียังไงมาดูถูกฉัน? เชื่อไหมว่าฉันจะเผาขนสุนัขของนายทั้งหมด?!  

　　 โฮ่งโฮ่ง! 

　　 มารดามันเถอะ! บิดาผู้นี้ตุ๋นแกให้เดือดในหม้อไฟเนื้อสุนัขเดี๋ยวนี้!  

　　 …… 

　　เมื่อได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทระหว่างหลินเฉิงและโคล่า เมิ่งอี้ก็เหลือแต่รอยยิ้มขมขื่น ตอนแรกเธอคิดว่ามันควรจะเหนื่อยกับการลากเธอเดินท่ามกลางพายุหิมะเป็นเวลานาน แต่ไม่คาดคิดว่าโคล่าจะดูเหมือนไม่ได้ดึงใครมา แถมยังมีแรงเหลือที่จะทะเลาะกับหลินเฉิงอีกด้วย…

　　เธอนั่งบนเลื่อนชั่วคราวและถูกโคล่าลากไปข้างหน้าสิบนาที เมื่อความหนาวเย็นค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในไขกระดูกเมิ่งอี้รู้สึกว่าตอนนี้เธอเป็นเหมือนตัวอย่างที่กําลังจะแข็งตัวนอกจากสมองของเธอแล้วแขนขาของเธอแข็งเหมือนเสาน้ําแข็งสี่ต้น

　　 อย่าเพิ่งตกใจป้ายถนนข้างหน้าเขียนไว้ว่าถนนคนงาน นั่นใช่ถนนคนงานที่คุณพูดถึงใช่ไหม? 

　　ขณะที่เมิ่งอี้กําลังจะถูกแช่แข็งจนหมดสติ เลื่อนก็หยุดลง และได้ยินหลินเฉิงถามเธอ

　　 ใช่… น่าจะ… 

　　เมิ่งอี้กัดฟันแน่นและพ่นคําไม่กี่คําออกมาจากซอกฟันของเธอเมิ่งอี้มองลมหายใจที่พ่นออกมาจากปากของเธอ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็มืดครึ้มและหมดสติไปอย่างสิ้นเชิง!

　　 ฮัลโหล? เฮ้ เฮ้! ไม่จริงนะพี่สาว?!  

　　เมื่อได้ยินเสียงเมิ่งอี้ราวกับกําลังฝันหลินเฉิงก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติจึงรีบหันกลับไปมองก็เห็นเมิ่งอี้ที่หมดสติล้มลงไปกองอยู่บนพื้นหิมะ!

　　…… 　　 โลกภายนอกนั้นยอดเยี่ยมมาก โลกภายนอกมัน… 

　　หนึ่งชั่วโมงต่อมา

　　เมิ่งอี้ที่ฝันร้ายมาเนิ่นนานจู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาจากอาการง่วงนอน เธอลุกขึ้นนั่ง  ฟู่  มองไปรอบๆ ถึงได้รู้ว่าตัวเองอยู่ในรถ!

　　เสียงในรถกําลังบรรเลงเพลงที่บรรเลงเครื่องปรับอากาศถูกปรับให้ร้อนที่สุด ลมอุ่นพัดใส่เมิ่งอี้ราวกับไม่ต้องการหยุด หลินเฉิงนอนอยู่บนที่นั่งคนขับหลักด้านหน้า ขาทั้งสองข้างไขว้อยู่บนพวงมาลัย ฉวยโอกาสที่หน้าต่างลดลงสูบบุหรี่ไปพลาง ชมหิมะที่ปกคลุมอยู่ด้านนอก

　　ที่นั่งด้านหลังรถออฟโรดถูกจัดวางราบโดยหลินเฉิงพื้นที่กว้างขวางเหมือนเตียงนอนขนาดใหญ่ โคล่ากําลังนอนอยู่ข้างๆเมิ่งอี้อย่างเบื่อหน่าย และกระดิกหางมองทิวทัศน์หิมะนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

　　 ตื่นแล้วเหรอ?  　　เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง หลินเฉิงก็โยนบุหรี่ออกไปนอกหน้าต่าง แล้วหันไปถามเมิ่งอี้ที่มีสีหน้างุนงง

　　 เอ่อ… ฉัน… 

　　เมิ่งอี้ที่สะบัดหัวที่เจ็บจนในที่สุดก็ได้สติกลับมาถามอย่างอึ้งๆ  กัง… เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?  

　　 เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ? 

　　ได้ยินดังนั้น หลินเฉิงก็กลอกตา  พี่สาว คุณแค่ถูกแช่แข็งจนสลบไปเท่านั้น อย่าทําเป็นผู้ป่วยความจําเสื่อมได้ไหม?  

　　 ฉัน… 

　　ได้ยินดังนั้นเมิ่งอี้ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ เธอคิดทบทวนอยู่หลายครั้ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เธอเหมือนถูกแช่แข็งจนสลบไปจริงๆ!

　　 จริงด้วย… ฉันขอโทษจริงๆที่ทําให้คุณมีปัญหา!  

　　เมื่อความทรงจําก่อนหมดสติค่อยๆชัดเจนขึ้น ใบหน้าของเมิ่งอี้พลันแดงระเรื่อ เธอคิดในใจว่าวันนี้เธอเสียหน้าไปทั้งชีวิตจริงๆ!

　　 ไม่เป็นไร อุณหภูมิเมื่อครู่ค่อนข้างผิดปกติ เธอไม่สามารถปลุกพลังอะไรได้ การถูกแช่แข็งจนสลบไปเป็นเรื่องปกติ 

　　หลินเฉิงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ เมื่อเห็นเมิ่งอี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว จึงเปิดประตูรถแล้วกระโดดลงไป เดินวนไปวนมาบนหิมะสองรอบด้วยมือเปล่า จู่ๆ ก็ค้นพบว่าในช่วงเวลาที่เมิ่งอี้สลบไป อุณหภูมิโดยรอบดูเหมือนจะคงที่ประมาณห้าถึงหกองศา

　　เมื่อเห็นหลินเฉิงเดินเตร็ดเตร่ไปมาท่ามกลางหิมะ ในใจของเมิ่งอี้พลันบีบรัดเป็นห่วงว่าเขาถูกแช่แข็งจนเกิดปัญหาอะไร ขึ้นมาดูครู่หนึ่งกลับพบว่าหิมะและน้ําแข็งที่เกือบจะเอาชีวิตเธอแทบตายนั้นเหมือนไม่มีอยู่จริงสําหรับหลินเฉิง เจ้าหมอนี่เดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกมาทั้งตัวกระทั่งสีหน้าก็ยังไม่เปลี่ยน…

　　เมื่อแน่ใจว่าอุณหภูมิคงที่หลินเฉิงก็กลับมาอยู่ในรถอีกครั้ง หลังจากสวมถุงเท้าและสวมรองเท้าแล้วเขาก็พูดกับเมิ่งอี้ว่า

　　 คลื่นความหนาวเย็นก่อนหน้านี้ได้ผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนี้อุณหภูมิข้างนอกก็คงที่แล้ว ไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอีก  แต่หิมะไม่เคยหยุดตั้งแต่ออกมา ถ้าอยากไปถึงสํานักงานใหญ่วันนี้ ก็ไม่ควรช้าต้องออกเดินทางทันที!  

　　เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินเฉิงก็นึกขึ้นได้ว่าเมิ่งอี้เพิ่งฟื้นจากอาการโคม่า เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อน จึงถามต่อว่า  จริงสิ ตอนนี้เธอรู้สึกยังไงบ้าง? เธอรู้สึกไม่สบายตรงไหน? พอเดินทางฉันไม่มีเวลาดูแลเธออีก… 

　　พอได้ยินคําถามของหลินเฉิง เมิ่งอี้ก็รีบบิดแขนขาไปมา พบว่าแม้จะอ่อนแรงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เป็นไร จึงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า  ไม่มีปัญหา! แม้ว่าฉันจะไม่อยากพูดถึง แต่ถึงอย่างไรฉันก็เป็นนักชีววิทยา ฉันสามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้และจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก!   　　 โอเคร 

　　เมื่อเห็นเมิ่งอี้พูดด้วยความมั่นใจ หลินเฉิงก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะสร้างปัญหาให้กับเขา แต่เธอก็ยังรู้ตัวเองดี ตราบใดที่เขาดูแลเธอให้ไปถึงสํานักงานใหญ่อย่างปลอดภัย หลังจากนั้นก็จะไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย