บทที่ 663. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (4)
ยุนซึงอาบ่นในขณะที่เธอกำลังชงชาสองถ้วย – ถ้วยหนึ่งสำหรับเธอและอีกถ้วยหนึ่งสำหรับคิมซูโฮ
คิมซูโฮพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“ มันเป็นเรื่องที่ดีถ้าเราคิดว่าพวกเขาเป็นพันธมิตร ยังไงก็เถอะ ทำไมคุณถึงโทรหาผม?”
“ อ่า คุณเห็นแล้ว…. สมาคมได้ทำการร้องขอมา มันเป็นคำสั่งลอบสังหาร”
“อะไรนะ? การลอบสังหาร?”
คิมซูโฮขมวดคิ้ว เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำว่า ‘การลอบสังหาร’ โดยเฉพาะจากสมาคม
“อ๋อ หัวหน้าสมาคมส่งคำขอนี้เป็นการส่วนตัว คุณเคยได้ยินคณะคมีเลียนใช่ไหม?”
“ใช่.”
“ พวกเขาต้องการให้เรากำจัดกลุ่มนั้นออกไป”
“…ฮะ?”
คิมซูโฮเหวอ แน่นอนว่าคณะคมีเลียนได้ก่ออาชญากรรมมากมายจนถึงปัจจุบัน แต่พวกเขาไม่เพียงช่วยมนุษยชาติในระหว่างสงครามกับออร์เดนและบาอัล พวกเขายังได้รับการอภัยโทษเพราะสงครามครั้งนั้น
หากคำสั่งนั้นคือการจับกุมสมาชิกคณะคมีเลียนคิมซูโฮคงจะเห็นด้วยอย่างง่ายดาย
แต่ ‘ลอบสังหาร’ พวกเขาอย่างนั้นหรอ?
คิมซูโฮถามอย่างรุนแรง“ คุณเห็นด้วยไหม?”
“ไม่ ยังไม่ได้ แต่…ถ้าเราทำ มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อเรา มันเพียงพอที่จะทำให้เราลุกขึ้นมาเป็นอันดับ 2 ….”
ยุนซึงอาอาแอบมองมาด้านข้างขณะจิบชา คิมซูโฮรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจากสายตาของเธอ
คิมซูโฮพยักหน้ารับ
“ อันดับ 2 พิเศษยังไง?”
“ …จำได้ไหมว่า มีดันเจี้ยนปรากฏขึ้นกี่ครั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาบอกว่าเขาจะให้สิทธิ์แก่เราในการผูกขาดดันเจี้ยนสิบอันดับแรก”
มันเป็นข้อเสนอที่น่าดึงดูด คิมซูโฮลูบคางของเขาโดยแสร้งทำเป็นคิดก่อนที่จะดันผมและลุกขึ้น
“ นั่นฟังดูไม่ดีเลย ไม่ฟังดูน่าดึงดูด แต่ตอนนี้ผมมีสิ่งที่ผมต้องทำ…ดังนั้นผมจะฟังรายละเอียดในภายหลัง”
“ อ่า ตกลง ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณคิด ฉันจะคิดถึงมันในแง่ดี คุณดูยุ่งอยู่ คุณไปได้แล้ว.”
“ เข้าใจแล้ว”
คิมซูโฮออกจากสำนักงานของหัวหน้ากิลด์
“ฮึบบบ….”
จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่ยืนพิงประตู ในขณะนั้น เสียงบางอย่างดังขึ้น
เมื่อมองไปทางนั้น คิมซูโฮเห็นอียงฮาน
เขากำลังชี้นำกลุ่มนักเรียนนายร้อยจากคิวบ์ในขณะที่กำลังทัวร์กิลด์อยู่
“ ดูสิ นั่นคือรองหัวหน้าในอนาคต! ทักทายเขาเด็ก ๆ ! เขาคือฮีโร่ที่ช่วยโลกของเราเอาไว้ คิมซูโฮ!”
“ …อ่า ว่าไง”
คิมซูโฮยิ้มอย่างเจื่อนๆ
“ว-ว้าว! รุ่นพี่คิ คิมซูโฮ!”
“ ด-ดาบศักดิ์สิทธิ์ คิมซูโฮ! ผมเป็นแฟนคลับตัวยงของคุณ!”
“ว้าวววว-!”
วัยรุ่นที่ดูเหมือนจะอยู่ในปีแรกหรือปีที่สองของคิวบ์หยุดและวิ่งมาหาเขา คิมซูโฮยิ้มเบี้ยวๆและถ่ายรูปกับพวกเขาหลายร้อยภาพ
**
ก๊อก ก๊อก- ในห้องเงียบ ๆ ที่มีเพียงได้ยินเสียงนาฬิกาบอกเวลา ผมกำลังดื่มน้ำสกัดโสมแดงที่มีราคาถึง 500,000 วอน
“ ขมมาก ๆ ”
รสชาติของมันขมปร้า ผลของยาไม่ได้มีอะไรพิเศษเช่นกัน
หากสารสกัดจากโสมแดงราคา 500,000 วอนนั้นมีค่าเพียงแค่นี้ อันอื่นๆที่ถูกกว่าที่ขายตามร้านค้าจะต้องไม่มากไปกว่าหรือน้อยลงมากๆแน่ๆ
ผมเขียนผลของสารสกัดลงในสมุดบันทึกที่อยู่ข้างหน้าตัวเอง
[โสมแดงอันดับต่ำ – เอฟเฟกต์ฟื้นพลังจาง ๆ ไม่มีผลต่อการเพิ่มความสามารถทางกายภาพ]
เนื่องจากความสามารถในการดูระบบและสถิติของผมหายไป ผมจึงต้องพัฒนานิสัยการเขียนตามที่ผมรู้สึก
ปัจจุบัน ผมมียา 14 ชนิดที่เขียนในสมุดบันทึก
ส่วนใหญ่เป็นสิ่งต่าง ๆ เช่นสารสกัดโสมแดง
“ …อย่างที่คิด มันยังไม่พอ”
ผมโยนสารสกัดออกไปและนอนแผ่ลงบนโซฟา
“เฮ้ออ….”
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปตั้งแต่ผมได้รับ [ร่างกายจดจำฤทธิ์ยา]
ผมใช้ชีวิตอยู่ในความรู้สึกที่ไร้ประโยชน์
ผมมีแรงบันดาลใจขับเคลื่อนตัวเอง จากนั้นก็หายไปหลายครั้งในทุกๆวัน ความว่างเปล่าเติมช่องว่างที่แรงจูงใจที่เหลืออยู่ และแม้เมื่อแรงจูงใจกลับมามันก็จะหายไปอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าผมจะสามารถจดจำผลกระทบของยาได้ แต่ผมก็ไม่มีวิธีที่จะทำให้มันกลายเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ได้ ประวัติย่อที่ผมส่งไปยังแผนกขายของบริษัทเภสัชกรรมก็ถูกปฏิเสธ
“เพราะแบบนี้ ฉันอาจจะฆ่าตัวตายก็ได้”
ผมยังมีอาการนอนไม่หลับที่น่ากลัว
ทุกครั้งที่ผมพยายามจะหลับ ผมจะฝันถึงอดีตและเกลียดการตื่น ด้วยเหตุนี้ผมจึงกลัวที่จะหลับไป
“จิ”
ฉันเดาะลิ้นและเปิดทีวี
– พอร์ทัลที่เชื่อมต่อประเทศต่าง ๆ เพิ่งได้รับการกู้คืน ประตูสู่อเมริกาและยุโรปทำงานได้อย่างสมบูรณ์และ….
ข่าวเกี่ยวกับพอร์ทัลออกมา
“ …ฉันควรออกไปจากที่นี่จริงๆเหรอ?”
เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมคิดจะออกจากอพาร์ตเมนต์นี้
เช่นเดียวกับที่ผมออกจากสถานที่นี้ในอดีตเพื่อเข้าสู่คิวบ์ ผมรู้สึกเหมือนได้ออกไปทำสิ่งที่ผมต้องการจะทำจริงๆ
ท้ายที่สุด สถานที่แห่งนี้เป็นเพียง ‘จุดเริ่มต้น’ เท่านั้น
ความจริงแล้ว ผมมีความคิดนี้หลังจากวันที่ผมได้รับ [ร่างกายจดจำฤทธิ์ยา] ท้ายที่สุดแล้ว ความสามารถนี้ได้คาดการณ์ ‘สมุนไพร’ ที่หายากและจดจำผลกระทบของมันมากกว่าผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปที่ขายตามท้องตลาด
แต่เหตุผลที่ผมรออยู่นั้น มีโอกาสน้อยมากที่บางคนอาจมาที่นี่ บางคนอาจจะรื้อฟื้นความทรงจำของพวกเขาได้และมาหาผม
แน่นอนผมรู้ว่ามันเป็นความปรารถนาที่ว่างเปล่า
และเมื่อเวลาผ่านไปเกือบสิบวัน ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะยอมรับมัน
นั่นคือ ‘ผม’ ได้หายไปจากโลกนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว
“… ฮึบ”
ผมยกแขนขึ้นมาและเปิดสมาร์ตวอทช์
เหมือนที่ผมเห็นในข่าวพอร์ทัลไปยุโรปได้รับการฟื้นฟู้แล้ว
ผมดูบัญชีธนาคารของตัวเอง
ผมมีเงินเพียงพอที่จะเดินทางไปรอบ ๆ ภูเขาของประเทศต่าง ๆ ผมมี ‘เดสเสิร์ทอีเกิ้ล’, ‘ชุดดอกบัวดำ’ และ ‘อีเธอร์’ ในกรณีที่ผมต้องการป้องกันตัวเอง
“ใช่แล่้ว”
ผมพยักหน้าอย่างแน่วแน่ขณะมองสมาร์ทวอชต์
ไม่มีทางที่ผมจะเข้าบริษัทเภสัชกรรมได้
ในกรณีนี้ มันคงดีกว่าถ้าผมจะกินสมุนไพรต่าง ๆ จากการเดินทางและทำยาของตัวเอง การสมัครงานเมื่อผมมีประสบการณ์บางอย่างอาจจะเป็นประโยชน์มากกว่า
“ไปเถอะ ตอนนี้เลย”
ผมพึมพำและลุกขึ้น
แม้ว่าจะเป็นการตัดสินใจแบบกระทันหัน แต่ผมก็ไม่ได้ลังเล
เวลาที่จะออกจากจุดเริ่มต้นมาถึงแล้ว
“ เจอกัน ชุนดง …หืม ฉันกำลังพูดอะไรเนี่ย ฉันควรแพ็คของ”
…เกือบลืม.
เนื่องจากผมไม่มีสติ่กมาอีกต่อไปแล้ว ผมจึงต้องเก็บกระเป๋าก่อนที่จะไปไหน
ผมหยิบกระเป๋าสัมภาระขึ้นมาและเริ่มเก็บเสื้อผ้า อาหาร บัตรประชาชน สมาร์ตวอชนาฬิกา เดสเสิร์ทอีเกิ้ล และอื่น ๆ
ผมโยนสิ่งที่มีประโยชน์ทุกอย่างลงในกระเป๋าเท่าที่ผมสามารถหาได้
