บทที่ 340 ผลสืบเนื่อง
“ยังติดต่อไม่ได้อีกเหรอ?”
เหยาเย้นเดินเข้ามาหาแล้วถามอย่างดูอะไรบางอย่างออก: “คุณจำเบอร์ผิดหรือเปล่า?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
“เป็นไปไม่ได้……”
พูดเสร็จเธอจึงลองโทรไปอีกรอบ แล้วพูด: “ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งนะ”
ภายในสายยังคงดังไปด้วยเสียงสายไม่ว่าง
ผ่านไปสักพัก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังคงรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
วินาทีต่อมา เสียงสายไม่ว่างภายในโทรศัพท์ก็หยุดลง!
“ฮัลโหล?” มีเสียงดังมาจากปลายสาย
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงนี้ ก็ลังเลอยู่หนึ่งวิ แล้วค่อยตอบสนองขึ้นมา
นี้ไม่ใช่จี้จิ่งเชิน แต่เหมือนจะเป็นพ่อบ้านหรือเปล่า?
แต่นี้เป็นโทรศัพท์ส่วนตัวของจี้จิ่งเชิน แล้วทำไมเป็นพ่อบ้านที่มารับสายล่ะ?
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ในขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวจะพูด อยู่ๆประตูห้องก็ถูกคนข้างนอกเปิดออก!
เธอตกใจจนรีบเงยหน้าขึ้นมองทันที ก็เห็นเวินหงไห่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
เมื่อเห็นว่าในมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนถือโทรศัพท์อยู่ ใบหน้าก็มืดลงทันที
เขารีบเดินเข้ามา และแย่งโทรศัพท์ออกจากมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนทันที โดยที่เธอยังไม่ทันจะได้เปิดปากพูด
“เธอกำลังทำอะไรอยู่?”
เขาหันไปตะโกนใส่เหยาเย้นแล้วโยนมือถือที่อยู่ในมือลงบนพื้น
“ไสหัวออกไป!”
ในขณะที่พูด เขาก็ยกมือขึ้นจะไปจับเหยาเย้นไว้
แต่เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเห็น ก็รีบวิ่งไปขวางข้างหน้าของเขา
“คุณจะทำอะไร?”
เมื่อเวินหงไห่เห็นเธอ ก็รีบกำหมัดแน่น
“เป็นแค่นักโทษคนหนึ่ง ยังกล้ารับหน้าแทนคนอื่นอีกเหรอ!”
พูดเสร็จ เขาก็ผลักเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไป แล้วลากเหยาเย้นออกไปข้างนอก
“เดี๋ยวก่อน!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะโกนขึ้น แล้วเดินตามไป แต่ประตูที่อยู่ข้างหน้าของเธอมีเสียงดัง“ปัง”แล้วปิดลงทันที
เธอถูกขังอยู่ด้านในอีกครั้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนตบประตูอย่างไม่ลดละ ด้วยความเป็นห่วงความปลอดภัยของเหยาเย้น
“เวินหงไห่ คุณจะทำอะไรกับเธอ? เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณนายเหยา ถ้ามีอะไรให้มาหาฉัน!”
เธอตบประตูไม่หยุด แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีการตอบกลับใดๆ
เวินหงไห่ผลักเหยาเย้นเข้าไปในห้องนอน
เหยาเย้นล้มลงไปตรงพื้น และก้มหน้าด้วยความกลัวไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา
“เธอลองคิดทบทวนดีๆนะ เรื่องง่ายๆแค่นี้เธอก็ทำไม่ได้ ไร้ประโยชน์สิ้นดี”
“ขอโทษค่ะ……” เหยาเย้นพูดเสียงเบา
เวินหมิงเฮ่ากำลังถือของเล่นอยู่ในมือและเดินขึ้นมาจากข้างล่าง เพิ่งจะขึ้นมาถึงประตู ก็เห็นเวินหงไห่กำลังยืนด่าเหยาเย้นอยู่ จึงรีบวิ่งเข้าไป
“พ่อ! พ่อจะทำอะไร?”
เขารีบวิ่งเข้าไปกอดขาของเวินหงไห่ ไม่ยอมให้เข้าใกล้เหยาเย้น
เวินหงไห่ก้มหน้า และขมวดคิ้วมองไปที่เขา
“แกขึ้นมาทำไม? ออกไปเดี๋ยวนี้!”
แต่เวินหมิงเฮ่าไม่ยอมปล่อยมือ กลับกัดฟันแน่น และมองเขาด้วยใบหน้าที่ระแวดระวัง
“ผมจะไม่ให้พ่อตีแม่เด็ดขาด!”
เวินหงไห่เริ่มชักสีหน้า
เหยาเย้นจึงรีบวิ่งเข้าไป และดึงเวินหมิงเฮ่าเข้ามาในอ้อมกอดของตนเอง
“ขอโทษ ขอโทษ เป็นความผิดของฉันเอง ต่อไปฉันจะไม่สนใจเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกแล้ว ”
เวินหงไห่เก็บมือลง และพูดด้วยความไม่พอใจ: “ถ้ามีครั้งต่อไป รอดูได้เลยว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไง!”
พูดเสร็จ เขาก็ฮึมเสียงเย็น แล้วหมุนตัวเดินออกไป
เหยาเย้นกอดเวินหมิงเฮ่าไว้ นั่งอยู่ที่พื้นด้วยความตกใจเป็นเวลานาน
ตอนนี้ในอีกด้านหนึ่ง จี้จิ่งเชินที่เพิ่งจะถูกส่งไปโรงพยาบาล ยังคงไม่ได้สติ
พ่อบ้านมองดูโทรศัพท์ของจี้จิ่งเชินที่อยู่ในมือของเขา
แปลกจัง เมื่อสักครู่โทรศัพท์ดังอยู่ตั้งนาน แต่พอเขารับสาย อีกฝ่ายทำไมไม่ยอมพูด?
“ฮัลโหล ไม่ทราบว่าผมเรียนสายใครอยู่ครับ?”
พอเขาถามไปอีกสองสามคำ จู่ๆอีกฝ่ายก็มีเสียงดังหึ่งขึ้นมาอย่างรุนแรง
เมื่อพ่อบ้านได้ยินเสียงดังจนแสบแก้วหู ก็รีบเลื่อนโทรศัพท์ออกจากหูทันที
แต่เมื่อผ่านไปสักพัก ก็ดูโทรศัพท์อีกครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับวางสายไปแล้ว
“เป็นใครกันแน่?”
เขาพูดคาดโทษขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่เมื่อดูเบอร์โทรศัพท์กลับเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก
น่าจะโทรผิดแหละมั้ง?
ในขณะที่กำลังลังเลอยู่ จู่ๆก็มีเสียงดังออกมาจากห้องพักฟื้นของจี้จิ่งเชิน
“ประธานจี้ครับ ประธานจี้ คุณใจเย็นๆก่อนครับ คุณต้องพักผ่อนก่อน ส่วนเรื่องอื่นรอให้ร่างกายดีขึ้นก่อนแล้วค่อยคุยกันนะครับ……ประธานจี้”
ทันทีที่พ่อบ้านได้ยิน ก็รีบวิ่งเข้าไป
เมื่อเข้าไปในห้องพักฟื้น ก็เห็นว่าจี้จิ่งเชินได้ฟื้นแล้ว แต่สีหน้ากลับขาวซีด
เขาลุกขึ้นนั่ง และดึงเข็มน้ำเกลือออก แล้วกำลังวิ่งออกไปข้างนอก
แต่มีจงหลียืนขวางอยู่ข้างหน้าของเขา และพูดเตือนไม่หยุด
เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านเข้ามาแล้ว จึงรีบพูด: “เร็ว ประธานจี้จะออกไปแล้ว!”
พ่อบ้านจึงรีบทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างๆ และไปขวางจี้จิ่งเชินไว้ด้วย แล้ววิ่งไปข้างนอกเพื่อเรียกพยาบาล
“รีบไปเรียกหมอเข้ามาหน่อย!”
เมื่อพยาบาลเห็นสถานการณ์ในห้องคนไข้ เขาก็รีบพยักหน้า แล้ววิ่งออกไปข้างนอก
ไม่นาน หมอจางก็เข้ามาในห้องคนไข้ทันที
เมื่อเห็นจี้จิ่งเชินที่อยู่บนเตียง ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ จึงรีบวิ่งเข้าไป
จี้จิ่งเชินที่อยู่บนเตียงตอนนี้ถูกพ่อบ้านกับจงหลีจับไว้ ขมวดคิ้วไว้แน่นราวกับผ้าขนหนูที่ถูกบิดไว้
ความเจ็บปวดตรงหัว ทำให้สีหน้าของเขาซีดขาว และเหงื่อก็ไหลจนเสื้อผ้าบนร่างกายเปียกชื้นไปหมด
แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ จี้จิ่งเชินก็ยังคงดิ้นรนที่จะออกไปจากที่นี่
พ่อบ้านจึงรีบตะโกนขึ้นมา: “เร็วหน่อยครับ พวกผมจะจับไม่ไว้แล้ว!”
หมอจางจึงรีบดึงสติกลับมา และสั่งให้พยาบาลไปเอายาสลบมา
เขารีบเดินเข้ามา และตรวจดูท่าทีในตอนนี้ของจี้จิ่งเชิน
“คาดว่าน่าจะเป็นการทานยาเกินขนาด แล้วบวกกับสภาพจิตใจและร่างกายที่อ่อนล้าเกินไป ก็เลยทำให้เขาสติแตกแบบนี้”
พูดเสร็จ เขาก็รีบไปรับยาสลบมาจากมือของพยาบาล
“เดี๋ยวผมจะฉีดยาสลบให้เขาก่อน เพื่อให้เขาได้พักผ่อนสักพักนะครับ”
และเมื่อหมอจางนำมือไปกดไว้ที่มือของจี้จิ่งเชินไว้ จี้จิ่งเชินก็ขัดขืนขึ้นมาทันที
“จงหลี ปล่อยฉัน!”
ตาของเขาแดงก่ำ และพูดด้วยความโกรธ: “ออกไป ถ้านายกล้า……”
ยังไม่ทันที่จี้จิ่งเชินจะได้พูดจบ หมอจางก็รีบฉีดยาสลบทันที
ไม่นาน จี้จิ่งเชินก็สงบลง เขาปิดตา และหลับลึกไปในทันที
พ่อบ้านกับจงหลีจึงถอนหายใจ และปล่อยมือพร้อมกัน
พ่อบ้านจึงเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหัว ขมวดคิ้วแล้วหันไปมองหมอจางด้วยความสงสัย
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ? เมื่อสักครู่หมอบอกว่าทานยาเกินขนาด มันคืออะไร?”
เมื่อหมอจางได้ยินคำถามของพวกเขา ก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที
“เรื่องนี้……จริงๆแล้วเรื่องนี้เป็นความต้องการของจี้จิ่งเชินเอง เดิมทียาที่เขาใช้อยู่ก็มีผลข้างเคียงอยู่แล้ว และผมก็เคยบอกกับจี้จิ่งเชินอย่างชัดเจนแล้วด้วย แต่เขาก็ยังคงเลือกที่จะใช้ยาตัวนี้ ผมก็เลยไม่รู้จะทำยังไง……”
พ่อบ้านกับจงหลีหันมามองหน้ากัน พวกเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย!
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วถาม: “มันจะมีผลข้างเคียงยังไงครับ?”
หมอจางเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผาก
และพูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย: “อาจจะสร้างความเสียหายให้กับสมองครับ”
“อะไรนะครับ?”
พ่อบ้านร้องขัดคำพูดของเขาขึ้นมา และมองหมอที่อยู่ข้างหน้าด้วยความตกใจ“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมคุณหมอถึงไม่บอกพวกผม?”
หมอตกใจจนตัวสั่นไปหมด
“ขอโทษครับ นี้เป็นคำสั่งของคุณจี้ครับ……”
พ่อบ้านหายใจเข้าลึกๆ และมองไปยังจี้จิ่งเชินที่ยังคงนอนหมดสติอยู่
เขาจึงพูดขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยว: “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณหมอห้ามให้คุณจี้ใช้ยาตัวนี้อีกเป็นอันขาด ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นพวกคุณต้องรับผิดชอบ”
“ครับ ครับ”
หมอจางจึงรีบตอบตกลง เพราะไม่กล้าแม้แต่จะโต้กลับ
