บทที่ 344 หาไม่เจอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อนตัวอยู่ในมุมห้องอย่างเงียบๆ และเงี่ยหูฟังการเคลื่อนไหวข้างนอก
หลวนจื่อและหมินอันเกอเดินมาถึงหน้าประตู เธอมองหมินอันเกอที่อยู่ข้างๆอย่าเงียบๆ
พลางสูดหายใจเฮือกหนึ่ง ทันใดนั้นเท้าของเธอก็บิดตัวทันที
” โอ้ย！เจ็บจัง！ ”
ทหารสองคนที่ยืนอยู่ตรงประตูได้ยินจึงรับหันไป แต่ก็ยังคงไม่ได้เข้าไปใกล้
หมินอันเกอก้าวไปข้างหน้า และพยุงหลวนจื่อไว้
และตะโกนไปทางทหารสองคน ” มัวทำอะไรกันอยู่？รีบมาช่วยกันสิ ”
ทหารทั้งสองเดินเข้ามาอย่างลังเล
” คุณหลวนจื่อ ไม่เป็นไรใช่ไหม？ ”
หลวนจื่อขมวดคิ้วพลางกล่าว ” เจ็บ！ฉันขยับไม่ได้ ”
” โปรดรออดทนรอสักครู่ เราจะไปเรียกคนมาให้ ”
หลังพูดจบ ทหารคนหนึ่งก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก
หลวนจื่อมองทหารที่ยังเหลืออยู่อีกคนในตอนนี้ เขากัดฟัน และวิ่งไปข้างหน้า
” ไม่ไหวแล้ว！นายพยุงฉันไปนั่งตรงนั้นหน่อย ”
ในขณะพูด ก่อนที่ทหารคนนั้นจะลังเล เธอก็ดึงเขาไปอีกด้านหนึ่ง
เมื่อพวกเขาอยู่ห่างออกไปไกลแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเดินออกมาจากมุมแคบอย่างระมัดระวัง
เธอมองไปรอบๆ และรีบวิ่งออกไปข้างนอกทันที
ไม่ไกลออกไป หลวนจื่อและหมินอันเกอยังคงคุยกับทหารเหล่านั้นอยู่
หลวนจื่อนั่งบนเก้าอี้ พลางร้องคร่ำครวญ ในขณะที่ยื่นมืออีกข้างไปข้างหลัง และทำท่า” โอเค ” ให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า และรีบเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
หลังหลีกเลี่ยงด่านตรวจไปสองสามจุด ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หลบหนีออกมาจากบ้านตระกูลเวินได้ ทันทีที่ออกมาได้เธอจึงรีบตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว！
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งยืมมาจากหลวนจื่อ และต่อสายโทรหาจี้จิ่งเชินไม่หยุด
แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่ครั้ง ก็จะได้ยินเสียงสายไม่ว่างเสมอ
” จี้จิ่งเชิน อย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนายเลย…… ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟัน และเร่งความเร็ว！
หลังจากเวินเที๋ยนเที๋ยนหนีไปจากบ้านตระกูลเวินไม่นาน จี้จิ่งเชินก็มาถึงด้านนอกของบ้านตระกูลเวินในที่สุด
เขายืนอยู่ไม่ไกลจากบ้านตระกูลเวิน
หน้าประตูบ้านมีทหารสองคนคอยเฝ้าไม่ขยับไปไหน
เนื่องจากระบบที่เข้มงวดขนาดนี้ แม้เขาจะตรวจสอบมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวใดๆ
และตอนนี้เขาก็ไม่มีโอกาสแล้ว
เมื่อคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังถูกขังไว้ในมุมหนึ่งของบ้านตรงหน้าตอนนี้ จี้จิ่งเชินก็รู้สึกจิตใจไม่สงบ และรู้สึกปวดหัวขึ้นอีกครั้ง
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินค่อยๆซีดลง เขาจึงรีบเอายาออกมาจากกระเป๋า
ในขณะเปิดผา เขาก็นึกถึงคำที่หมอจางเคยเตือนเขามาก่อนหน้านี้
หากยังคงใช้ยาชนิดนี้ต่อไป หลังจากนี้ความต้องการพึ่งพายานี้จะค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และประสิทธิ์ภาพของยาจะค่อยๆลดลง
เขาเพิ่งจะใช้มันตอนที่อยู่โรงพยาบาล ถึงตอนนี้มันผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมง ประสิทธิ์ภาพของยาก็หมดลงแล้ว……
จี้จิ่งเชินชะงักมือเล็กน้อยและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาพักผ่อน
เขากัดฟันตัดสินใจหยิบยาสองเม็ดออกมา และกลืนมันลงไป มันจึงช่วยบรรเทาอาการปวดหัวของเขาไปได้
แม้ว่าจะมีผลตามมา ก็ค่อยคิดถึงมันหลังจากที่เขาช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาได้ก่อน
เขาจะต้องช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาให้ได้！
เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น จี้จิ่งเชินก็ออกจากหัวมุมและเดินตรงเข้าไป
ทันทีที่เข้าใกล้ประตูบ้านตระกูลเวิน เขาก็ถูกทหารสองคนนั้นขวางเอาไว้
” รอเดี๋ยว จี้จิ่งเชิน ตอนนี้คุณไม่สามารถ…… ”
ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดจบ จี้จิ่งเชินก็ได้ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าเขาทันที
ทหารคนนั้นไม่มีการเตรียมการใดๆ เขาถูกจี้จิ่งเชินต่อยและเซถอยหลังไปโดยไม่ทันตั้งตัว
ทหารอีกคนก็ผงะไปเช่นกัน ก่อนที่พวกเขาจะทันได้โต้ตอบ จี้จิ่งเชินก็รีบเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
เมื่อทหารทั้งสองเห็นดังนั้น ก็พากันแตกตื่นและตามเขาไปอย่างรวดเร็ว
” จี้จิ่งเชิน คุณเข้าไปไม่ได้！ ”
แต่จี้จิ่งเชินก็ไม่ฟังคำห้ามปรามของพวกเขา เขารีบตรงไปยังห้องรับแขก
” เที๋ยนเที๋ยน！เที๋ยนเที๋ยน！เธออยู่ไหน？ฉันมาพาเธอออกไปแล้ว！ ”
ทหารทั้งสองก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับจี้จิ่งเชินเอาไว้ แต่กลับถูกเขาผลักออก
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่ชั้นหนึ่ง จี้จิ่งเชินจึงตรงไปยังชั้นสอง
เมื่อทหารทั้งสองเห็นว่าเขามาอย่างโหดเหี้ยม และไม่ยอมจากไปง่ายๆ ทหารคนนึงจึงรีบพูด ” ท่านนายพลและคุณผู้ชายทั้งสองล่ะ？ ”
” พวกเขาออกไปข้างนอก ตอนนี้ยังไม่กลับมา ”
” แย่แล้ว！ นายรีบไปแจ้งให้ท่านนายพลทราบ ฉันจะไปหยุดเขาเอาไว้ ยังไงก็จะให้เขาพาเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปไม่ได้เด็ดขาด！”
หลังพูดจบ พวกเขาทั้งสองก็แยกกันไปทำตามหน้าที่
คนหนึ่งวิ่งออกไปข้างนอก อีกคนหนึ่งไล่ตามจี้จิ่งเชิน
” คุณจี้ โปรดรอสักครู่！ ”
” คุณเข้าไปไม่ได้！ ”
เขาเพิ่งจะตามทัน แต่ก็ถูกจี้จิ่งเชินสลัดทิ้งไป
ดวงตาของจี้จิ่งเชินเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย และเมื่อไม่พบร่องรอยของเวินเที๋ยนเที๋ยน มันยิ่งทำให้เขารู้สึกว้าวุ่นใจ
เขาดึงทหารคนนั้นเข้ามา และจ้องไปที่ตาของเขา
” เวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ？พวกแกเอาเธอไปขังแล้วใช่ไหม？ ”
” เธออยู่ที่ไหน？ ”
ทหารตกใจกับท่าทีของเขา และไม่กล้าปริปากพูดอะไร
ผ่านไปพักหนึ่งเขาจึงรวบรวมความกล้าและพูดออกไป ” คุณจี้ คุณกลับไปก่อนเถอะ ถ้าท่านนายพลกลับมา…… ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ จี้จิ่งเชินก็กัดฟันแน่นพลางโยนเขาไปให้พ้นทาง เขาเปิดประตูห้องข้างๆ และเริ่มทำการค้นหาทีละห้อง
ทหารเดินโซเซและเกือบจะล้มลงกับพื้น เมื่อแหงนหน้ามาและเห็นว่าจี้จิ่งเชินกำลังจะเข้าไปในห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขารีบพุ่งตัวเข้าไปขวางหน้าจี้จิ่งเชิน
” คุณกลับไปก่อนเถอะ！ไม่อย่างนั้นเราคงต้องใช้กำลัง！ ”
จี้จิ่งเชินจ้องมองเขา โดยไม่พูดอะไร สายตาพลันหลุบต่ำ และเงยขึ้นมาอีกครั้ง พลางมองไปยังประตูที่อยู่ด้านหลังเขา
” เธออยู่ในนี้เหรอ？ ”
จี้จิ่งเชินถามและก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูอย่างรวดเร็ว
” เที๋ยนเที๋ยน！ ”
เมื่อทหารคนนั้นเห็น ก็รีบเข้ามาคว้ามือเขาเอาไว้
” คุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ…… ”
ทั้งสองพูดได้ครึ่งทางก็ต้องหยุดชะงัก
ไม่มีใครอยู่ในห้องที่ว่างเปล่านั่น
แม้แต่ทหารคนนั้นยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วนับประสาอะไรกับจี้จิ่งเชิน
เมื่อครู่ตอนจี้จิ่งเชินเข้ามา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่ได้ออกมาปรากฏตัว เขานึกว่าเธออยู่ในห้องนอน แต่คาดไม่ถึงว่าในห้องจะไม่มีใครอยู่เลย！
เวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ？
ไปไหนแล้ว？
จี้จิ่งเชินชะงักไป และเมื่อพิจารณาจากสีหน้าของทหารคนนั้น ห้องนี่ก็น่าจะเป็นห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยนจริงๆ！
ไม่มีใคร！
เวินเที๋ยนเที๋ยนหายไปแล้ว！
จี้จิ่งเชินสั่นไปทั้งตัว เส้นเลือดผุดขึ้นที่หน้าผากของเขา เขาดึงทหารที่อยู่ข้างหลังขึ้นมาข้างหน้า
” เวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ？พวกแกพาเธอไปไว้ไหน？ ”
ทหารมองไปยังห้องว่างเปล่าตรงหน้า และเขาเองก็สับสนเช่นกัน
” ฉัน……ฉันก็ไม่แน่ใจ……เธอควรจะอยู่ในห้องนี้ไม่ใช่เหรอ？ ”
เมื่อจี้จิ่งเชินได้ยินเช่นนั้น ก็มีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม เขาหันหลังและเดินออกไปข้างนอก
ในขณะที่กำลังลงบันได เขาก็บังเอิญชนกับคนสองสามคนที่เพิ่งจะเข้ามาจากด้านนอก
เวินฉี่ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมาย เขายืนอยู่ในห้องรับแขก และมองจี้จิ่งเชินอย่างไม่พอใจ
” จี้จิ่งเชิน นายเห็นบ้านตระกูลเวินฉันเป็นอะไร？คิดจะบุกเข้ามาก็บุกเข้ามาได้งั้นเหรอ！ ”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเขา เขาไม่สนใจคำพูดของเวินฉี่ พลางเดินไปตรงหน้าของเวินฉี่
” คุณเอาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปซ่อนไว้ที่ไหน？
