บทที่ 343 ฉันจะช่วยเธอเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
” ใช่ ！ใช่！ ”
เธอพาพวกเขาทั้งสองไปที่ห้องของเธอ
ทันทีที่ปิดประตู เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบหันไปอย่างอดไม่ไหว ” หลวนจื่อ คุณมาได้จังหวะพอดี ฉันมีเรื่องต้องการให้คุณช่วยอยู่ ”
เธอหยุดชะงักเมื่อพูดได้ครึ่งหนึ่ง
เมื่อเห็นหมินอันเกอและหลวนจื่ออยู่ตรงหน้า เธอจึงเปลี่ยนใจทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟันพูด ” จี้จิ่งเชินกำลังตกอยู่ในอันตราย ฉันต้องการออกจากบ้านตระกูลเวิน ”
ในโรงพยาบาล
หลังจากที่จี้จิ่งเชินฟื้น เขาก็พบว่าตัวเองถูกพาตัวมาที่โรงพยาบาลโดยพ่อบ้านและจงหลี
แขนขาของเขาถูกมัดติดไว้กับเตียง และไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอก
จี้จิ่งเชินมองพ่อบ้านที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ
” นายรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่？ ”
พ่อบ้านยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ เขาเตรียมพร้อมรับอารมณ์โกรธของจี้จิ่งเชินไว้แล้ว
เขาพูดอย่างเป็นกังวล ” คุณจี้ คุณวิ่งออกไปข้างนอกไม่ได้อีกแล้ว เมื่อครู่หมอจางได้ทำการตรวจร่างกายของคุณ เส้นประสาทในสมองของคุณได้รับความเสียหายเนื่องจากผลกระทบจากยาที่เคยใช้ หากได้รับการกระทบกระเทือนอีกครั้ง มันอาจจะทำให้สมองของคุณได้รับผลกระทบ คุณอาจจะ……”
” หุบปาก！ ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็ถูกจี้จิ่งเชินขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว
” ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกกักขังไว้ในบ้านตระกูลเวิน ฉันจะนอนใจเย็นอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน？ ”
พ่อบ้านขมวดคิ้ว
” ผมเข้าใจว่าคุณกังวลเรื่องเวินเที๋ยนเที๋ยน ผมและจงหลีจะพยายามช่วยเธอออกมา แต่คุณจะต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา ”
แต่จี้จิ่งเชินจะฟังคำห้ามปรามของเขาในตอนนี้ได้อย่างไร？
เขากัดฟันกรอด เส้นเลือดปูดโปนไปทั่วหน้าผาก และสายตาที่เสียดแทงนั่น เขาเอาแต่ดิ้นรนอยู่ตลอดเวลา
” ฉันสั่งนาย！ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้！ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้นายต้องเสียใจภายหลัง！ ”
พ่อบ้านมองเขาด้วยความตกใจ แต่กลับไม่กล้าลงมือ
เขาถึงกับเสียใจ และเผลอแสดงมันออกมา
” คุณจี้ นี่ก็เพื่อประโยชน์ต่อตัวคุณเอง แม้ว่าคุณจะอยากตำหนิ ก็รอให้อาการป่วยของคุณหายดีเสียก่อน แล้วผมจะยอมให้คุณลงโทษแต่โดยดี ”
หลังพูดจบ พ่อบ้านก็หันหลังกลับออกไปจากห้องผู้ป่วย และล็อกประตู
” พ่อบ้าน！กลับมาเดี๋ยวนี้นะ！ ”
จี้จิ่งเชินตะโกนโหวกเหวก แต่ก็ไม่สามารถเรียกพ่อบ้านให้กลับมาได้
เขากัดฟันแน่น พลางส่งเสียงคำราม และดิ้นรนไม่หยุด เขาสะบัดเครื่องพันธนาการที่มือ ทำให้เตียงผู้ป่วยเกิดเสียงดังสนั่น และสั่นสะเทือนไปตามการเคลื่อนไหวของเขา
ไม่มีใครอยู่ในห้องสักคน นี่ก็เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้คนอื่นๆถูกคุกคามจากเขา และช่วยปล่อยเขาออกมา
ดวงตาของจี้จิ่งเชินแดงก่ำ เขาคำรามในลำคอราวกับสัตว์ร้ายที่หลับใหล
เขายังคงดึงลากไม่หยุด ในห้องผู้ป่วยมีแต่เสียงสั่นสะเทือนจากเตียงคนไข้
เส้นเลือดตามแขนของเขาปูดขึ้นมา เข็มขัดที่รัดข้อมือของเขาไว้ถูกเขาฉีกขาดจนเป็นรู！
จี้จิ่งเชินยังคงดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง
รูที่ถูกฉีกขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ……
ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ……
ปัง！ดังขึ้น！
เสียงเข็มขัดหนังฉีกขาด！
จี้จิ่งเชินลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหัน เขาขยับมือทั้งสอง และปลดพันธนาการที่เท้าอย่างรวดเร็ว พลางลงจากเตียง
ใบหน้าของเขาสงบนิ่งมาก นอกจากดวงตาที่แดงก่ำ และแววตาที่ยังคงจ้องมองอย่างต่อเนื่อง ส่วนอื่นที่เหลือก็แทบจะไม่มีความผิดปกติใดๆ
เขาเดินไปที่ประตู แต่กลับพบว่าประตูมันถูกล็อกเอาไว้โดยพ่อบ้าน
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินเคร่งเครียดขึ้นมา เขาเอาแต่ออกแรงดึงลูกบิดประตู
ประตูทั้งบานถูกเขาดึงออกมาในพริบตาเดียว！
เสียงดังเอี๊ยดของประตูถูกเปิดออก
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ตรงประตู เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก เขาจึงหันหลังเดินออกไปยังห้องทำงานของหมอจางที่อยู่ไม่ไกล
หมอจางมองขวดยาที่เขาเพิ่งจะได้รับมา
นี่คือเวินหงไห่ให้คนส่งมาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน
ให้เขาสลับใช้ยาชนิดนี้แทนยาที่จี้จิ่งเชินใช้อยู่
ด้านหนึ่งก็คือจี้จิ่งเชิน อีกด้านหนึ่งก็คือตระกูลเวิน
เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
ในขณะที่กำลังคิดไม่ตก ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก
เขาคิดว่าเป็นพยาบาลที่เข้ามาจึงไม่เงยหน้า
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่รำคาญ ” ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ！ตอนนี้ฉันไม่รับคนไข้คนไหนทั้งนั้น ไปให้หมอคนอื่นจัดการซะ！ ”
หลังพูดจบพักหนึ่ง ก็กลับไม่มีเสียงตอบกลับมา
หมอจางจึงเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย
” เธอนี่มันยังไงกัน หรือว่า…… ”
เสียงของเขาหยุดลงก่อนที่จะพูดจบ！
ทันทีที่เขาเห็นคนตรงหน้าอย่างชัดเจน ใบหน้าของหมอจางก็ซีดเผือดในทันที
” จี้ …… จี้จิ่งเชิน คุณมาได้ยังไง？ ”
นี่มันเกิดอะไรขึ้น？
จี้จิ่งเชินถูกพวกเขาขังไว้ในห้องผู้ป่วยไม่ใช่เหรอ เขาออกมาได้อย่างไร？
จี้จิ่งเชินมาที่ห้องทำงานของเขาได้อย่างไร？
จี้จิ่งเชินมีสีหน้าเคร่งเครียด พลางจ้องมองเขาอย่างเย็นชา ราวกับว่าสิ่งตรงหน้าไร้ซึ่งชีวิต
เขาพูดตรงๆ ” ส่งยามาให้ฉัน ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หมอจากก็ตกใจ และมองไปที่ขวดยาบนโต๊ะโดยไม่รู้ตัว
บรรจุภัณฑ์ด้านนอกของขวดทั้งสองมีลักษณะเหมือนกันทุกประการ ล้วนเป็นฟินิลอะลานีน
เพียงแค่หนึ่งขวดในนั้นเป็นยาปลอมที่เวินหงไห่ส่งมาให้ และไม่ทราบถึงผลข้างเคียงของมัน แต่มันคงไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่ๆ
ตอนนี้เขาต้องมอบขวดไหนให้จี้จิ่งเชินล่ะ?
ในขณะที่เขากำลังลังเล จี้จิ่งเชินก็กลับทนรอไม่ไหว
เขาสังเกตเห็นสายตาหมอจาง และมองไปยังยาสองขวดที่อยู่บนโต๊ะ พลางยื่นมือออกไปหยิบยาสองขวดมาเก็บไว้ในอุ้งมือ
หมอลุกขึ้นและเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
” เดี๋ยว! นั่นไม่ใช่…… ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ จี้จิ่งเชินก็เงยหน้าขึ้น
” อะไร？ ”
หมอจางหวาดกลัวสายตาของเขา และไม่กล้าพูดอะไรออกมา
เขามองยาสองขวดที่อยู่ในมือของจี้จิ่งเชินอีกครั้ง และไม่สามารถบอกได้ว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม เขาจึงรีบส่ายหน้า
และกล่าวอย่างกังวล ” เปล่า ไม่มีอะไร……แต่ว่าจี้จิ่งเชิน หากคุณไปตอนนี้มันจะไม่ช่วยให้อาการของคุณดีขึ้น ”
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ขยับ เขาเปิดยาหนึ่งในสองขวดออก พลางหยิบออกมาสองสามเม็ด และกลืนมันลงไปต่อหน้าหมอจางที่กำลังตกตะลึง
” นี่ไม่ใช่สิ่งเรื่องที่คุณต้องสนใจ ”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังและจากไป
หมอจางเฝ้ามองดูการกระทำของเขาด้วยความตกใจ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ช่างเถอะ ช่างเถอะ
เขาเอายาทั้งสองขวดไป จะกินผิดกินถูก ก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเองแล้ว……
” จะโทษฉันไม่ได้นะ ”
หมอจางส่ายหน้า พลางรีบลุกและเดินออกไปข้างนอก เพื่อเตรียมตัวบอกให้พ่อบ้านและจงหลีทราบ
ในบ้านตระกูลเวิน
” ฉันอยากจะออกไปจากบ้านตระกูลเวิน ” เวินเที๋ยนเที๋ยนกล่าว
หลวนจื่อเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำขอร้องของเธอ เขารีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
” มันจะเป็นไปได้ยังไง？พวกเขาไม่ปล่อยเธอไปหรอก…… ”
เขาพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง และเมื่อเห็นสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็พูดอย่างประหลาดใจ ” เธอคงไม่ต้องการจะใช้ฉันหรอกนะ？ ”
หลวนจื่อรีบส่ายหน้าและกล่าว ” ไม่ได้ ไม่ได้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะให้ฉันเข้ามาได้เพราะธุรกิจของพ่อแม่ฉัน แต่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ถ้าจะให้พาเธอออกมา ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่เมื่อคิดว่าเวินฉี่และเวินหงไห่กำลังจะลงมือกับจี้จิ่งเชิน เธอก็กระวนกระวายไม่เป็นสุข
” ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไม่เอาพวกคุณเข้ามาพัวพัน ถึงตอนนั้น ฉันอยากให้พวกคุณช่วยถ่วงเวลาพวกคนที่อยู่ข้างนอก แล้วฉันจะหาทางหนีออกไปด้วยตัวเอง ”
หลวนจื่อขมวดคิ้ว และไม่ได้ตอบตกลงในทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขา เพราะพวกเขาเป็นโอกาสเดียวของเธอ
จี้จิ่งเชินยังรอเธออยู่ข้างนอก ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตรายตลอดเวลา
หลังจากเงียบไปนาน หลวนจื่อยังคงส่ายหน้า
” ขอโทษด้วย เรื่องนี้ฉันไม่สามารถ…… ”
” ฉันจะช่วยเธอเอง ”
ก่อนที่หลวนจื่อจะพูดจบ หมินอันเกอก็พูดขึ้น
เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนพลางกล่าว ” ฉันจะช่วยให้เธอออกไปจากบ้านตระกูลเวินเอง
