บทที่ 345 พลาด
เวินฉี่มองไปทางห้องที่เขาเพิ่งจะออกมา พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
จนถึงตอนนี้จี้จิ่งเชินก็ยังหาเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่พบเหรอ？
เขาสงสัยในใจ และหันไปมองทหารที่ยืนอยู่ข้างๆจี้จิ่งเชินอยู่ตลอดโดยไม่รู้ตัว
ทหารคนนั้นส่ายหน้าให้เขา และไม่ได้พูดอะไร
เมื่อเวินฉี่เห็นท่าทางของเขา ก็เดาออกได้ลางๆ และพูดขึ้นด้วยท่าทีสงบนิ่ง ” นายบุกเข้ามาบ้านตระกูลเวินกลางวันแสกๆ ยังกล้ามาถามหาคน นายคิดว่าตระกูลเวินจะถูกรังแกได้ง่ายๆใช่ไหม？”
จี้จิ่งเชินขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา เขากัดฟันพลางกล่าว ” เลิกพูดเรื่องไร้สาระ！นายเอาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปซ่อนไว้ที่ไหน？พาตัวเธอมาให้ฉัน！ ”
” ให้นาย？ ” เวินฉี่ถามกลับในทันที ” จี้จิ่งเชิน นายมีสิทธิ์พูดคำนี้เหรอ？ขอถามหน่อย ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอะไรกับนาย？นายจะเอาตัวเธอไปก็เอาไปได้อย่างนั้นเหรอ？ ”
” เธอเป็นภรรยาของฉัน！ ”
จี้จิ่งเชินกัดฟันแน่น ดวงตาของเขาดุดัน และเสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยการยับยั้งอารมณ์อย่างถึงที่สุด
ทันใดนั้นรอบๆก็เงียบลงทันที ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
เวินฉี่มองจี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้า และหัวเราะออกมา
” ภรรยา？พวกเธอแต่งงานกันเมื่อไหร่？ทำไมฉันถึงไม่รู้？ ”
เขาเยาะเย้ยอย่างเย็นชา ” จี้จิ่งเชิน เพราะเห็นแก่เราเคยมีมิตรภาพต่อกันมา วันนี้ฉันจะปล่อยนายไป ดังนั้นรีบออกไปจากบ้านตระกูลเวินซะเดี๋ยวนี้！ ”
จี้จิ่งเชินจะยอมแพ้แบบนี้ได้อย่างไร？
เขาคว้าเสื้อของเวินฉี่และลากเข้าหาตัวเอง พลางพูดอย่างโหดเหี้ยม ” ถ้าไม่เจอเวินเที๋ยนเที๋ยน！ฉันก็จะไม่ไป！ ”
ทั้งสองคนประจันหน้ากัน แต่กลับมีเสียงจังหวะฝีเท้าที่เป็นระเบียบดังมาจากประตูทางเข้า
” ไม่ได้กลับมาซะนาน คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะคึกคักขนาดนี้ ”
มีรอยยิ้มบางๆในน้ำเสียง และการพูดอย่างสบายๆของเขา สามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ในพริบตาเดียว
ทุกคนล้วนหันมามอง และเห็นเวินหงหยู้กำลังเดินเข้ามา
บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่อ่อนโยน
เวินฉี่ขมวดคิ้วและแสดงสีหน้าไม่พอใจทันทีที่เห็นเขา
ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาแต่งงานกับหล่อนหลี เวินหงหยู้ก็จากตระกูลเวินไป และไม่กลับมาอีก
ทำไมตอนนี้ถึงโผล่มาได้？
และยังเป็นวันนี้……
เวินฉี่มองเขาอย่างระมัดระวัง แต่สายตาของเวินหงหยู้กลับมองเขาแค่ผ่านๆเท่านั้น
” พ่อ เรื่องของจี้จิ่งเชินให้ผมจัดการเถอะ ”
เวินฉี่มองเขาอย่างสงสัย แม้แต่เขาก็มองไม่ออก ว่าเวินหงหยู้ต้องการจะทำอะไรในตอนนี้
จากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้า
” เอาเขาไปเถอะ ”
หลังพูดจบ เขาก็ไม่สนใจจี้จิ่งเชิน และหันหลังจากไป
แต่จี้จิ่งเชินไม่ยอมปล่อยเขาไป พลางก้าวเข้าไปข้างหน้าและพยายามจับเขาอีกครั้ง
แต่เขาก็กลับถูกเวินหงหยู้ขวางเอาไว้ก่อนที่เขาจะถึงตัวเวินฉี่
” รอเดี๋ยว ”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วแน่น และพยายามจะเอื้อมมือไปผลักเขา
เสียงปังดังขึ้น เวินหงหยู้คว้าข้อมือของเขาเอาไว้ได้ก่อน
เสียงของเขาเปลี่ยนเป็นดุดันยิ่งขึ้น
” จี้จิ่งเชิน นายบ้าบิ่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ？”
เมื่อได้ยินดังนั้น จี้จิ่งเชินก็หันกลับไปมอง
ดวงตาของเขาแดงก่ำ และเต็มไปด้วยความโกรธ อาการปวดที่เกิดขึ้นบนหน้าผาก ทำให้เขาหมดความอดทน
เมื่อเห็นจี้จิ่งเชินในตอนนี้ แม้แต่เวินหงหยู้เองก็ถึงกับผงะและตกใจเล็กน้อย
” นาย……เปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไง…… ”
ในเวลานี้อีกด้านหนึ่ง ทางฝั่งเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้มาถึงโรงพยาบาลในที่สุด
” ในที่สุดก็มาถึงแล้ว ”
เธอหอบหายใจด้วยความเหนื่อย แต่กลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ในที่สุดเธอก็จะได้เจอกับจี้จิ่งเชินแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กล้าเบาใจ เธอรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
เมื่อไปถึงข้างหน้า เธอจึงรีบร้อนถาม ” ขอโทษนะคะ จี้จิ่งเชินอยู่ห้องไหน？ ”
เมื่อได้ยินชื่อนี้และเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน พนักงานก็เบิกตาด้วยความตกใจทันที
” คุณมาที่นี่ได้ยังไง…… ” เธอถามด้วยความประหลาดใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำนั้น
” คุณรู้จักฉันเหรอ？ ”
อีกฝ่ายผงะ และรีบยิ้มอย่างรวดเร็ว
พลางอธิบาย ” แน่นอนค่ะ ทุกคนล้วนรู้จักคุณ ”
หลังพูดจบเขาก็มองเธอและถาม ” คุณมาหาจี้จิ่งเชินเหรอ？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
” ใช่ค่ะ ”
พยาบาลเผยรอยยิ้มจริงใจ
” ฉันพาคุณไปได้ ”
หลังพูดจบ พยาบาลก็พาเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปข้างใน
พยาบาลเดินอยู่ข้างหน้า เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย และฟังเสียงฝีเท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัวที่นี่ตอนนี้ได้อย่างไร？
เธอต้องถูกขังไว้ในบ้านตระกูลเวินไม่ใช่เหรอ？
หนีออกมางั้นเหรอ？
ไม่ได้การแล้ว ต้องรีบรายงานคุณชายรองของตระกูลเวิน……
เธอเอื้อมมือไปแตะโทรศัพท์ที่ใส่ไว้ในกระเป๋า พลางมองทางข้างหน้า และวางแผนที่จะพาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินอ้อมห้องของจี้จิ่งเชิน
ก่อนที่เธอจะทันลงมือ ก็กลับเห็นพ่อบ้านยืนอยู่ไม่ไกล
พยาบาลตกใจจนหยุดชะงัก พลางรีบหันหลังและขวางเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้
” คุณเวิน ฉันจำผิดน่ะ คุณจี้เปลี่ยนห้องแล้ว มากับฉัน ”
พูดจบเธอก็พาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปอีกทาง
พ่อบ้านเพิ่งจะออกมาจากห้องผู้ป่วยของจี้จิ่งเชิน ทันทีที่หมอจางแจ้งให้ทราบ เขาก็รีบมาตรวจสอบทันที และพบว่าจี้จิ่งเชินหายไปแล้วจริงๆ！
เขาเดินออกมาอย่างร้อนรนและกระวนกระวาย
แต่เมื่อเดินออกมาได้ครึ่งทาง เขาก็ถึงกับผงะ เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
” คุณ……คุณเวิน？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกพยาบาลพาเข้ามาในลิฟต์ ทันทีที่เธอได้ยินเสียง เธอจึงหันไปและพบกับพ่อบ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกล พร้อมกับรอยยิ้มที่จริงใจ
เธอทิ้งพยาบาลไว้ และรีบวิ่งไป
” พ่อบ้าน จี้จิ่งเชินเป็นยังไงบ้าง？ ”
พ่อบ้านมองเธอด้วยความประหลาดใจ
” คุณเวิน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ”
” ฉันได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับจี้จิ่งเชิน จึงแอบหนีออกมาเงียบๆ จี้จิ่งเชินล่ะ？ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองข้างหลังเขาอย่างกังวล
พ่อบ้านเป็นกังวลมากยิ่งขึ้น เมื่อรู้ว่าเธอแอบหนีออกมา
” คุณจี้เพิ่งจะเอายาไปสองขวด และหนีออกไป ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น ” เขาไปไหน？ ”
พ่อบ้านมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน และรู้สึกตำหนิตัวเองมากยิ่งขึ้น
” ผมคิดว่า คุณจี้คงจะไปหาคุณ…… ”
เขาก้มหน้า และโค้งตัวให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างสุดซึ้ง
” ขอโทษด้วย เป็นเพราะผมขวางเขาไม่ให้เขาออกจากโรงพยาบาล หมอบอกว่า หากยังคงใช้ยาต่อในตอนนี้ จะทำให้เขาต้องเสียใจและแก้ไขอะไรไม่ได้……ผม…… ”
” ไม่ใช่ความผิดคุณ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก และพยุงเขาขึ้นมา ” คุณทำถูกแล้ว ถ้าฉันรู้ว่ายาที่เขาใช้มันเป็นอันตราย ฉันก็ยอมที่จะให้โรคของเขารักษาไม่หายซะดีกว่า ”
” คุณเวิน…… ”
พ่อบ้านมองเธอด้วยความประหลาดใจ
อาการป่วยของจี้จิ่งเชิน ไม่ส่งผลกระทบต่อคนอื่นมากนัก คนที่จะได้รับผลกระทบจริงๆคือเวินเที๋ยนเที๋ยน
ไม่มีใครสามารถทนกับพฤติกรรมสุดโต่งของเขาได้…….
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มพลางพูด ” เมื่อกี้คุณบอกว่าจี้จิ่งเชินไปหาฉัน เขาคงไม่ได้ไปที่บ้านตระกูลเวินหรอกนะ？ ”
” มีความเป็นไปได้มาก ”
พ่อบ้านขมวดคิ้ว
แต่ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ในโรงพยาบาล แม้ว่าจี้จิ่งเชินจะไปที่บ้านตระกูลเวินก็คงจะไม่เจอเวินเที๋ยนเที๋ยน
เมื่อคิดได้ดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถามอย่างเป็นกังวล ” ไม่ได้ เราต้องรีบไปหยุดเขาให้เร็วที่สุด ”
พูดจบเธอก็รีบหันหลังและวิ่งออกไปข้างนอก
พวกเขาทั้งสองเพิ่งจะมาถึงหน้าประตูลิฟต์ และทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นจงหลีที่เดินออกมา
เขาเม้มปากแน่น และใบหน้าก็เคร่งเครียดขึ้น
