บทที่ 380 อย่าให้โดนหลอกอีกล่ะ
สีหน้าของต่งไห่ดูไม่ได้ เหมือนกำลังจะร้องไห้อย่างนั้นแหละ
นึกถึงตัวเลขเหล่านั้นก็ตกใจจนขาอ่อนไปหมด
เขาแค่ฟังคำสั่งของผู้ชายคนนั้นให้เขามาแสดงเป็นเจ้าของบริษัทแห่งนี้ เพื่อที่จะหาเงินใช้เล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง ทำไมถึงได้สร้างหนี้จำนวนมหาศาลแบบนี้ล่ะ?
คงไม่ใช่พวกเขารวมหัวกันหลอกเขาใช่ไหม?
เขากัดฟัน และตั้งใจอย่างมุ่งมั่น
“ คุณเวินครับ ผมจะบอกความจริงให้คุณฟัง ผมไม่เขียนโครงการนี้ครับ! ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพูดอย่างราบเรียบ: “ ต่อให้เป็นความคิดของพนักงานบริษัทของพวกคุณ คุณเป็นผู้รับผิดชอบ ก็ต้องรับผิดชอบในส่วนนี้ด้วยค่ะ ”
ต่งไห่ตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
“ ไม่ไม่ไม่ ผมไม่มีความเกี่ยวข้องกับบริษัทแห่งนี้! ผมไม่ใช่ผู้รับผิดชอบอะไรนั้นหรอก และก็ไม่รู้ด้วยว่ามันคือโครงการอะไร ทั้งหมดคือ…… มีคนสั่งให้ผมพูด ไม่เกี่ยวกับผมจริงๆนะครับ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองมาอย่างสงสัย
“ คุณไม่ใช่? แล้วใครเป็นคนสั่งให้คุณทำล่ะ? ”
ต่งไห่ที่ถูกทำให้ตกใจ ก็ได้พูดเรื่องทั้งหมดออกมา
“ ผมเป็นแค่ผู้รักษาความปลอดภัยของบริษัท มีคนให้ผมมา เขาบอกว่าเขาไม่สะดวกเปิดเผยใบหน้า จึงให้ผมเจรจาเรื่องงานแทนเขา รอจนเรื่องทั้งหมดเสร็จแล้วถึงให้ผมกลับไปได้ครับ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดถามต่อ: “ ฝ่ายนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง นายจำได้ไหม? แล้วมีจุดเด่นอะไรไหม? ”
น้ำเสียงของเธอราบเรียบมาก แต่จงหลีที่ยืนอยู่ข้างๆกลับเห็นสองมือของเธอที่วางอยู่ข้างตัวได้กำเข้าหากันแน่นจนเกิดเป็นกำปั้นขึ้น
เขาถึงได้เข้าใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งใจ
เธอรู้ว่าต่งไห่ไม่ใช่ผู้รับผิดชอบของบริษัทมาก่อนแล้ว จึงทำให้เขาเสียขวัญ และบีบบังคับให้เขาบอกคนที่กำกับอยู่เบื้องหลังออกมา
เขาก็ได้นึกถึงแผ่นหลังที่เขาเห็นที่บริษัทจีนเซิน ในวันนั้น……
ต่งไห่ ไม่รู้วัตถุประสงค์ของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงรีบพูดอย่างร้อนรน: “ ผมก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อว่าอะไร รู้แต่ว่าเขานั่งรถเข็น…… ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงสร้อยคอบนคอออก หลังจากนั้นก็เปิดจี้รูปหัวใจบนสร้อยคอออกมา
และยื่นรูปด้านในไปตรงหน้าต่งไห่
“ นายดูสิ ว่าเป็นคนนี้หรือเปล่า? ”
มือของเธอสั่นนิดหน่อย แต่ตอนนี้ต่งไห่ได้ถูกทำให้ตกใจจนกลัวไปแล้ว จึงไม่ได้สังเกต
เขามองรูปนั้น และรับพยักหน้าทันที
“ ใช่ คนนี้แหละ! เขาสั่งให้ผมทำเรื่องทั้งหมด! ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟังประโยคนั้นก็ค่อยๆสูดหายใจเข้าลึก และใส่สร้อยคอกลับเข้าที่เดิม
ต่งไห่ยังรู้สึกไม่สบายใจ จึงถามขึ้นอย่างระมัดระวัง: “ คุณเวินครับ ผม…… ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้ว่าเขาจะพูดอะไร จึงพูดออกมาก่อน
“ แล้วนายรู้ไหมว่าคนคนนั้นพักอยู่ที่ไหน? ”
ต่งไห่กลัวว่าถ้าเขาหาจี้จิ่งเชินไม่เจอก็จะดึงตัวเองมารับผิดแทนเขา
จึงคิดอยู่สักพัก ถึงค่อยพูดขึ้น: “ ผมไม่เคยไปที่บ้านของเขา แต่มีครั้งนึงที่เราเจอกัน คล้ายกับไม่ไกลจากระยะทางของบ้านเขาสักเท่าไหร่ ”
“ บอกตำแหน่งที่นายเจอกับเขาเมื่อครั้งที่แล้วให้ฉัน ”
ออกมาจากบริษัทจีนเซิน ฝีเท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เบาขึ้นไม่น้อย
เธอกำกระดาษในมือที่มีตำแหน่งเขียนไว้อย่างเงียบๆ
จงหลีเห็นท่าทีของเธอ กลับดีใจไม่ลง
“ ประธานจี้ พักอยู่ที่นี่จริงๆหรอครับ? ”
“ น่าจะไม่ผิด ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างแน่ใจ
เธอส่งกระดาษให้จงหลี
“ ออกตามหาบริเวณรอบๆ อย่าให้คนของตระกูลเวินพบเข้า ”
จงหลีพยักหน้า
“ ทราบแล้วครับ ”
เขาก้มมองตำแหน่งที่อยู่ในมือ ค่อยๆขยำกระดาษเป็นก้อน และกำมันไว้ในฝ่ามือ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นไปบนรถอย่างอารมณ์ดี และหันไปมองตึกสูงที่อยู่ด้านนอก
ป้ายของบริษัทจีนเซิน แขวนไว้ด้านนอก ปะปนกับบริษัทอื่นๆมากมาย มองดูเหมือนไม่เป็นที่สะดุดตาสักเท่าไหร่
บริษัทจีนเซิน ―― จิ่งเชิน
ทำไมเมื่อก่อนเธอคิดไม่ได้ล่ะ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า แต่ยังดีที่อย่างน้อยเธอก็เห็นจี้จิ่งเชินแล้ว
ร้านอาหารที่ต่งไห่นัดเจอกับจี้จิ่งเชินมีเขตชุมชนย่านเดียวเท่านั้น แบบนี้ก็สามารถล็อคขอบข่ายได้อย่างง่ายดาย
อีกทั้งจี้จิ่งเชินยังนั่งรถเข็นอีกด้วย จึงทำให้ดูสะดุดตานิดหน่อย วันต่อมาก็สามารถล็อคตำแหน่งได้อย่างละเอียด
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งมองเขตชุมชนขนาดเล็กที่ค่อนข้างเก่าด้านนอกอยู่ในรถ
คนส่วนมากที่พักอยู่ที่นี่เป็นผู้สูงอายุที่เกษียณอายุแล้ว กับเป็นคนทำงานที่มาจากต่างเมืองที่ทำงานอยู่บริเวณรอบๆ และน้อยคนมากที่จะสัมผัสกับโลกธุรกิจ
ต่อให้จี้จิ่งเชินอยู่ที่นี่ ก็น้อยมากที่จะมีคนจำเขาได้
มิน่าละ พวกเขาถึงหาจี้จิ่งเชินไม่เจอสักที
“ เมื่อก่อนเคยให้คนหาบริเวณรอบๆไหม? ” เวินเที๋ยนเที๋ยนถามจงหลีที่นั่งอยู่ด้านหน้า
จงหลีพลิกอ่านเอกสารในมือ
“ เหมือนจะไม่เคย ที่นี่ห่างไกลจากบ้านตระกูลจี้มาก ดังนั้น จึงถูกตัดออกตั้งแต่แรกเริ่ม ”
“ มิน่าละ…… ”
รถมาจอดที่ด้านนอกตึกที่พัก เวินเที๋ยนเที๋ยนลงจากรถ และเดินเข้าไปด้านในพร้อมจงหลี
ขึ้นมาได้ไม่กี่ชั้นก็หยุดอยู่ที่ประตู
“ ที่นี่แหละ ” หลังจากที่จงหลีตรวจสอบดูแล้วจึงพูดขึ้นมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือขึ้น ในหัวถึงขั้นปรากฏภาพท่าทีของจี้จิ่งเชินตอนเห็นตัวเอง
ลังเลอยู่สักครู่ เธอก็ยิ้มออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
สองวันนี้ ตอนที่เธอรู้แล้วว่าจี้จิ่งเชินอยู่แถวที่เธอพัก ก็เป็นตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มบ่อยที่สุด
จงหลียืนมองเธออยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนเคาะประตูตาละห้อย
ผ่านไปไม่นาน ด้านในก็มีเสียงเล็กๆน้อยๆดังขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่ประตู สองมือกำเข้าหากันแน่น
และตอนนี้ ประตูข้างหน้าได้เกิดเสียงขึ้น และถูกเปิดออก
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอ่อน
วินาทีต่อมา พอเห็นคนข้างใน สีหน้าก็แข็งทื่อไปทันที
“ คุณมาหาใคร…… ”
คนที่เปิดประตูพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ยังพูดไม่จบ
พอเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็ตกตะลึงไปตามๆกัน
“ เวินเที๋ยนเที๋ยน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง? ”
เจียงหยู่เทียนมองเธออย่างตกตะลึง วินาทีต่อมา ก็ปิดประตูใส่
เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงสติกลับมาได้ จึงรีบตบประตูทันที
“ เจียงหยู่เทียน? เปิดประตู! จี้จิ่งเชินอยู่ด้านในไหม? ”
ในหัวของเธอตีกันให้ยุ่งเหยิง
ที่นี่เป็นที่ที่จี้จิ่งเชินพักอาศัยอยู่ไม่ใช่หรอ?
ทำไมเจียงหยู่เทียนถึงมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะ?
ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เจียงหยู่เทียนคงไม่ได้……
เธอไตร่ตรองอยู่สักครู่ กลับพบว่าตัวเองไม่รู้ว่าเจียงหยู่เทียนไปที่ไหนมาบ้าง
ตอนนั้นจี้จิ่งเชินแค่บอกว่า จัดสถานที่อื่นให้พวกเขาแล้ว ทำไมถึงเป็นที่นี่ล่ะ?
เธอกระวนกระวายใจ รีบตบประตูอย่างรีบร้อน แต่ด้านหน้ากลับไม่มีการตอบสนองใดๆกลับมา
เจียงหยู่เทียนยืนกระวนกระวายอยู่ด้านใน
ทำไมถึงเร็วแบบนี้?
เวินเที๋ยนเที๋ยนหาเจอได้ยังไง?
กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ห้องหนังสือด้านหลังก็ถูกเปิดออก จี้จิ่งเชินมาที่ห้องรับแขก
ได้ยินเสียงเคาะประตูเสียงดัง จึงถามขึ้น: “ ใครอยู่ด้านนอก? ”
เจียงหยู่เทียนหันไปมองเขา และรีบคิดอย่างรวดเร็ว
เธอพูดขึ้น: “ นายจำได้ไหม ที่ฉันเคยบอกว่ามีคนจะฆ่านายน่ะ? พวกเขาตามหานายเจอแล้ว ”
คิ้วของจี้จิ่งเชินเลิกขึ้นเล็กน้อย เขาหันไปมองที่ประตู แต่กลับพูดขึ้น: “ เปิดประตู ”
เจียงหยู่เทียนพูดอย่างตกตะลึง: “ แต่พวกเขา…… ”
เธอยังอยากปฏิเสธ แต่สายตาของจี้จิ่งเชินแน่วแน่มาก
จึงพูดได้แค่: “ ก็ได้ ฉันจะเปิดประตู แต่ฉันจะเตือนนายไว้ก่อน คนด้านนอกน่ากลัวมาก เมื่อก่อนก็หลอกนายมาตลอด ตอนหลังถูกนายรู้ ยังอยากจะฆ่าปิดปากนายอีก ตอนนี้ที่พวกเขามาหานาย คงรู้ว่านายจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว จึงต้องการมาหลอกนายอีกแน่ๆ ”
เธอมองจี้จิ่งเชิน “ นายอย่าให้โดนหลอกอีกล่ะ ”
