บทที่ 411 คุกคาม
ได้ยินเสียง จี้จิ่งเชินก็หันไปมอง แล้วก็เห็นคนสวมหมวกแก๊ปคนหนึ่ง ชายหนุ่มที่สวมชุดดำออกมาจากด้านหลังน้ำพุ ในมือยังถือโทรศัพท์ไว้
มองเห็นสายตาของจี้จิ่งเชิน ก็ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ
แต่เพราะว่าผมของเขายาวเล็กน้อย บังหน้าของเขาส่วนมากของเขา แต่ยังมองเห็นริมฝีปากที่ยกขึ้น
คนตรงหน้านี้ จี้จิ่งเชินอ่านข้อมูลมานับครั้งไม่ถ้วน คือน้องชายในนามของเขา ――จี้ยี่หยัน
ขณะเดียวกัน ก็เป็นคนที่จับตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนมาเรียกค่าไถ่
จี้จิ่งเชินยังไม่พูด จี้ยี่หยันกลับเดินเข้ามา สองมือล้วงกางเกง ก้มเอวเล็กน้อย สำรวจสภาพของจี้จิ่งเชิน
“ใช่ ผมเกือบจะลืมไปเลย คุณจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ใช่ไหม？”
“งั้นจำผมได้ไหม？พี่ชายที่แสนดีของผม”
สายตาของจี้จิ่งเชินเฉียบคมขึ้นมา
“ผมเอาเงินมาให้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ？”
“รีบร้อนขนาดนี้เชียว”
จี้ยี่หยันกลับยิ้ม พูด：“เราไม่เจอกันตั้งนาน หรือว่าไม่อยากจะคุยกับผมว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ？”
“ได้สิ งั้นก็ปล่อยเวินเที๋ยนเที๋ยนก่อน”
ได้ยินคำพูดเขา จี้ยี่หยันกลับมองไปที่ด้านหลังจี้จิ่งเชินอย่างสงสัย
“คุณได้แจ้งตำรวจไหม？”
“ไม่”
เห็นว่าไม่มีใครตามมา จี้ยี่หยันจึงพูดยิ้มๆ
“คิดไม่ถึงว่าพอเสียความจำ ความกล้าของคุณก็น้อยลงไม่มาก กลัวขนาดนี้เชียว？”
“อย่ามาเหลวไหล”
จี้จิ่งเชินตัดบทเขาอย่างไม่ทน พูดไปตรงๆ：“สรุปคุณต้องการอะไรอีก？”
จี้ยี่หยันมองเขา เม้มปากเล็กน้อย
“พูดแบบนี้ กำลังขอร้องผมเหรอ？ จี้จิ่งเชินที่มีความสามารถด้านธุรกิจ กำลังขอร้องผมเพื่อผู้หญิงคนเดียว？ถ้าคนอื่นรู้ ต่อไปคุณจะวุ่นวายแค่ไหน？”
ดูเหมือนจะรู้ว่าจี้จิ่งเชินไม่ได้แจ้งความ เขาเลยโล่งใจมาก ถึงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
พูดด้วยน้ำเสียงคุกคาม：“ผมให้คุณมาคนเดียว คุณก็มาคนเดียวจริงๆ ไม่กลัวหรือไง ที่ผมจะจัดการคุณไปด้วย？”
เขาพูดถึงตรงนี้ สายตาก็มีความอาฆาต ไปที่จี้จิ่งเชิน！
แต่จี้จิ่งเชินกลับขี้เกียจเถียงกับเขาแล้ว
ตอนนี้ทั้งใจเขาแขวนไว้ที่ตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน จากที่จี้ยี่หยันแสดงเมื่อกี๊ เขามองไปรอบๆ มองไม่เห็นสถานที่ที่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อนได้ เลยไม่กล้าทำอะไรซี้ซั้ว
พูดตรงๆ：“ตอนนี้ให้ผมได้เจอเวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่งั้น แปดสิบล้านนี้ไม่ให้คุณแน่”
“คุณใจร้อนขนาดนี้เชียว？”
จี้ยี่หยันขำออกมา เหมือนจะพอใจที่ตอนนี้จี้จิ่งเชินกังวล
พูด：“ตอนนี้คุณกำลังขอร้องผม คุณมีคุณสมบัติอะไรมาต่อรองกับผมเหรอ？”
จี้จิ่งเชิน หรี่ตาเล็กน้อย
“ความหมายของคุณก็คือ ไม่ยากปล่อยเธอ？”
จี้ยี่หยันขำออกมาอย่างภูมิใจ ไม่พูด เหมือนจะยอมรับ
เห็นท่าทีของเขา ความโกรธทั้งตัวของจี้จิ่งเชินก็เปลี่ยนไป สายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชา มองจี้ยี่หยันเหมือนกำลังจ้องสัตว์ที่ตาย
เสียง ก็เหมือนกับเสียงเรียกวิญญาณอันชั่วร้ายที่คลานออกมาจากความมืดในนรก
“ในมือคนมีคน งั้นผมก็ไม่มีทางที่จะมามือเปล่าแน่นอน”
เขายกมือขึ้นเล็กน้อย คนที่แอบอยู่ในมุมตลอดออกมา
พ่อบ้าน จงหลี และยังมีบอดี้การ์ดอีกสองสามคน
ส่วนในมือของเขา ฉวีช่วยฉินที่เสื้อผ้าทรุดโทรมถูกดึงมาอยู่ตรงหน้าสุด
สีหน้าเธอซีด ใบหน้าตื่นตระหนก
พอเห็น จี้ยี่หยัน ก็อยากจะถลาเข้าไปอย่างร้อนรน
แต่เพิ่งไปได้สองก้าว ก็ถูกบอดี้การ์ดสองด้านหลังดึงกลับมา
เธอไปไม่ได้ ร้องเสียงดังออกมา
“ยี่หยัน？ยี่หยัน！ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม？”
จี้ยี่หยันมองเห็นฉวีช่วยฉินที่จู่ๆก็ปรากฏตัว พอช็อก ใบหน้าก็มีความโกรธ
เขาด่าออกมาอย่างไม่พอใจ
“แม่มาทำอะไร？โง่จริงๆ！”
ฉวีช่วยฉินส่ายหน้า
“แม่ไม่เห็นลูกหลายวัน พวกเขาบอกว่าตามมาก็จะได้เจอลูก แม่คิดไม่ถึงว่า ……”
“น่ารังเกียจ！”
จี้ยี่หยันด่าเสียงทุ้มเบา
เรื่องยังไม่ทันสำเร็จ ก็ยิ่งทำให้แย่ไปอีกจริงๆเลย！
จากนั้น สีหน้าเขาก็เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว หันไปมองที่จี้จิ่งเชินอีกครั้ง
“คุณคิดว่าพาเธอมา ผมจะเหรอยอมให้จับโดยไม่สู้เหรอ？”
“อย่าฝันหวานเลย！ผู้หญิงคนนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผมสักนิด คุณคุกคามผมไม่ได้หรอก！”
เขาหันมองที่จี้จิ่งเชิน ไม่สนฉวีช่วยฉินเลย
“จี้จิ่งเชิน ผมแนะนำให้คุณคิดถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนตอนนี้ให้ดี ถ้าไม่อยากให้เธอตายล่ะก็ ก็ฟังผมดีๆ！”
พูดจบเขาก็หยิบมีดมาจากด้านหลัง หันไปทางจี้จิ่งเชิน
“หยิบกล่อง แล้วตามผมมา ใครก็อย่าตามมาทั้งนั้น！”
พูดไป เขาก็ดึงจี้จิ่งเชินเข้ามา ออกแรงไปที่คอเขา ขู่กับพวกพ่อบ้าน
“คุณผู้ชาย！”
พ่อบ้านกับบอดี้การ์ดสองสามคนเข้ามันอย่างร้อนใจ เพราะการกระทำของจี้ยี่หยันต้องหยุดลง
“อย่าเข้ามา！ไม่งั้นถึงผมจะไม่ได้เงิน แต่ให้ทั้งสองคนมาเป็นแพะรับบาปได้ ก็คุ้มค่าแล้ว！”
ได้ยินประโยคนี้ การกระทำของพวกเขาก็หยุดลง มองพวกเขาอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร พวกคุณทำตามที่เขาบอกเถอะ”จี้จิ่งเชินพูด
พูดจบ ก็หมุนตัวตามจี้ยี่หยันออกไป
เห็นพวกเขาหยุดลง จี้ยี่หยันจึงโล่งอกลงมาหน่อย ถอยหลังไปสองสามก้าว
ฉวีช่วยฉินเห็นเขาออกไป รีบร้องตะโกน แต่ฝ่ายตรงข้ามได้แต่หันไปมองเธอ ไม่หยุดลง
ตอนนี้ ไม่ง่ายแล้วที่เขาจะมีโอกาสได้ทุกอย่างที่ตัวเองอยากได้ ไม่สามารถทลายลงได้เพราะสิ่งนี้！
เขาลากจี้จิ่งเชินเตรียมไปที่เรือยอร์ชที่เทียบท่าอีกด้านหนึ่ง อย่างไม่กล้าประมาท
จี้จิ่งเชินรู้สึกถึงมีดอันหนึ่งจี้ไปที่หลังตัวเองได้อย่างชัดเจน
เขาเคลื่อนตัวไปอย่างด้วยเสียงเรียบๆ พร้อมกับถามไปว่า：“ตอนนี้ คุณก็บอกผมได้แล้วว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ที่ไหนสินะ？”
“ถึงตอนนั้น เดี๋ยวคุณก็ใกล้จะรู้เอง”
การกระทำบนมือของจี้จิ่งเชินกลับค่อยๆหยุดลง
“ที่จริงคุณไม่คิดจะปล่อยเวินเที๋ยนเที๋ยนไปอยู่แล้วใช่ไหม？”
ก่อนหน้านี้โทรคุยกับเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอพูดประโยคพวกนั้น ชัดเจนว่าต้องบอกตัวเอง ถึงจี้ยี่หยันได้รับเงินไป ก็ไม่มีทางปล่อยเธอไป
จี้ยี่หยันได้ยินประโยคนี้ ก็กังวลทันที
“คุณรู้นานแล้ว？”
“นิสัยของคุณพูดจริงทำจริง ไม่ว่าเพื่อความปลอดภัยในอนาคตของ หรือเพื่อแก้แค้น ต่างไม่มีทางเป็นไปได้”
จี้ยี่หยันมองเขาอย่างกังวล
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมคุณยังเอาเงินมาให้ด้วยตัวเองอีก？”
ตอนนี้จิ่งเชินค่อยๆเข้ามา ประจันหน้ากับเขา
“ผมก็บอกคุณไปแล้วในสาย ผมจะให้คุณได้ตอบแทนราคาที่คุณคาดไม่ถึงแน่ ถ้าไม่มา จะช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ไง จะทำให้คุณได้ลิ้มรสชาติตอบแทนได้ไง？”
เขาพูดไป สีหน้าก็มีรอยยิ้มออกมา เงยหน้ามามองเล็กน้อย
จี้ยี่หยันเห็นท่าทางเขาตอนนี้ ในใจก็หวาดกลัวขึ้นมา
