บทที่ 429 แม้เสือจะร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง
เธอชอบจี้จิ่งเชินตรงไหน？
พอคิดถึงปัญหานี้ ในหัวก็ว่างเปล่า
จี้จิ่งเชินเห็นเธอไม่พูดอยู่นาน ก็ขำแบบฝืนๆ
“แม้แต่ตัวคุณเองยังไม่เข้าใจเหรอ？เวินเที๋ยนเที๋ยน”
พูดไป เขาก็ไม่ได้รอต่อ แต่ควบคุมรถเข็น ออกไปจากคนตรงหน้า
ทิ้งประโยคลอยๆไว้
“อีกเดี๋ยว ผมจะให้พวกเขาส่งคุณไป ต่อไปอยู่ห่างจากคนแบบผมดีที่สุด”
เขาไม่หันหน้า
จนถึงสุดทางเดิน ต้องเลี้ยว นิ้วจี้จิ่งเชินที่ควบคุมรถเข็นหยุดลง ไม่เดินหน้าต่อ
เขาหยุดที่เดิม เอนกำแพง ตั้งใจฟังเสียงเคลื่อนไหวที่ทางเดิน
ไม่ว่าเสียงเล็กน้อยก็ไม่อยากส่งเสียง
ดวงตาของเขาหลบตาเล็กน้อย ซ่อนความเหงาและความเจ็บปวดไว้ในดวงตา
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จนด้านนั้นมีเสียงฝีเท้าออกไป ในที่สุดเธอก็ตามรถเข็น ออกไป
พ่อบ้านกับจงหลีพาคนไปหาแทบจะทุกโรงพยาบาลและแผนกฉุกเฉินในเมืองหลวง แต่ยังหาคนที่เหมือนเจียงหยู่เทียนไม่เจอ
และก็ไม่มีใครเห็นเธออีกในสองสามวันนี้
หาอยู่ทั้งวัน ไม่ได้เบาะแสใดๆ
ส่วนเวลา ก็ผ่านไปเรื่อยๆ
ตอนที่พวกเขาทำอะไรไม่ได้นั้นเอง จู่ๆฉวีผิงก็มาที่ปราสาท
“คุณนายเป็นห่วงคุณหนู เลยให้ผมมาดู”เขาพูดไปงั้นๆ
เห็นพวกเขาดูเคร่งเครียด คิ้วขมวดเล็กน้อย
คิดๆดู ก็ถามอย่างทนไม่ไหว：“คุณหนู พวกเขามีเบาะแสไหม？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
พวกเขาเริ่มสงสัย คนที่ทำคลอดให้เจียงหยู่เทียนตอนนั้น อาจจะไม่ได้ทำงานที่โรงพยาบาล
เธอไม่เคยไปโรงพยาบาล
“ตอนนี้ความหวังเดียวก็คือ คนที่ทำคลอดให้เจียงหยู่เทียนตอนนั้น”
“เด็กนั่นล่ะ？”พ่อบ้านถาม
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไป ก็พูดไป：“จากที่เจียงหยู่เทียนพูด พอเด็กคลอดมา ก็เสียชีวิต”
“เสียชีวิต？”
ฉวีผิงพูดซ้ำอย่างตกใจ
“คือแบบนี้……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดว่าท่าทางของเขาแปลกไป เลยมองอย่างสงสัย
“ฉวีผิง คุณว่ามีอะไรผิดปกติไหม？”
สองมือฉวีผิงกำแน่น กัดฟัน ในใจเหมือนจะมีการต่อสู้อย่างรุนแรง
สักพัก ในที่สุดก็พูด：“คุณหนู ถ้าพวกคุณจะหาลูกของเจียงหยู่เทียน”
เขานิ่งไป พูดอย่างแน่วแน่：“ผมรู้ว่าอยู่ที่ไหน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างตกใจ แม้แต่จี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างๆก็หันหน้ามา
“เด็กนั่น ไม่ใช่ว่า……”
“เธอยังไม่ตายครับ”ฉวีผิงพูดอย่างมั่นใจ
มองจี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยนตรงหน้า ฉวีผิงถอนหายใจอีกครั้ง เอาเรื่องทุกอย่างก่อนหน้านี้พูดไป
“ที่จริงผมกับฉวีช่วยฉินเป็นพี่น้องฝั่งพ่อที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นตระกูลฉวีล้มละลาย จึงต้องแยกกันไป”
“ไม่กี่วันก่อน ก่อนวันที่ฉวีช่วยฉินจะเข้าคุกหนึ่งวัน เธอมักจะมาหาผม หวังว่าผมจะช่วยเธอดูแลลูกของตระกูลจี้ได้”
เขามองทั้งสอง พูด：“นั่นก็คือลูกในท้องของเจียงหยู่เทียน”
ได้ยินตรงนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินมองตากัน
“หรือว่าก่อนหน้านี้ เจียงหยู่เทียนหนีไปจากปราสาทเพราะคุณช่วยเธอไว้？”
ฉวีผิงรู้ว่าตัวเองปิดทั้งสองไว้ไม่ได้ จึงพยักหน้า
“ครับ วันนั้นผมกำลังจะกลับไป ก็เห็นเธอล้มลงระหว่างทาง เลยพาเธอกลับมา วันนั้น เธอก็คลอดลูกสาว”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว พูดอย่างสงสัย：“ผมให้คนไปหาทั้งโรงพยาบาลและแผนกฉุกเฉิน ไม่เจอร่องรอยของเธอเลย”
ฉวีผิงก้มหน้าลง อธิบาย：“หลายปีนี้อยู่ที่ตระกูลหล่อน ผมก็สัมผัสกับหมอที่ไม่ปรากฏต่อสาธารณะมาจำนวนหนึ่ง แค่ให้พวกเขาช่วยเล็กน้อย ใครก็หาไม่เจอทั้งนั้น“
เขามองทั้งสอง แววตามีความรู้สึกผิด
“ผมตอบรับฉวีช่วยฉินไป ว่าจะรักษาลูกในท้องเจียงหยู่เทียน แต่เจียงหยู่เทียนทำตัวไม่อยากเก็บเธอไว้เอง ผมบอกเธอเด็กจะเก็บไว้ในที่ปลอดภัย ไม่ให้ใครเจอ เธอก็จากไปอย่างวางใจ”
“แค่ไม่คิด ว่าเธอจะไปตระกูลเวิน ขอโทษจริงๆครับ คิดไม่ถึงว่าจะสร้างความวุ่นวายให้คุณจี้กับคุณหนู”
“เด็กนั่นล่ะ？”
ท่าทางของฉวีผิงยังลังเลเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจทันที ตอบรับไปว่า：“วางใจเถอะ ฉันไม่ทำร้ายเด็กคนหนึ่งหรอก”
แต่ฉวีผิงยังกังวลหน่อยๆ หันไปมองจี้จิ่งเชิน
เห็นเขาพยักหน้าเล็กน้อย จึงพูด
“งั้นตามผมมาครับ”
พูดจบ ก็ยืนขึ้น แต่โทรศัพท์กลับดังขึ้นมา
ฝีเท้าฉวีผิงชะงักไป หยิบโทรศัพท์ ก้มหน้าดู
พอเห็นชื่อ สีหน้าก็ดูจริงจังขึ้นมา
“เป็นเจียงหยู่เทียนครับ”
เขาเงยหน้ามองทั้งสอง
พอเจียงหยู่เทียนตอบรับคำขอของเวินหงไห่ ก็ลังเลอยู่หนึ่งวัน สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์
ถึงจะบอกว่าเธอไม่อยากให้เด็กนั่นเกิดมา แต่จะว่ายังไง นั่นก็เป็นลูกที่เธอตั้งท้องมาถึงสิบเดือน
ให้เธอส่งเด็กไปกับมือ ยังไม่วางใจเล็กน้อย
อีกอย่าง จากนิสัยของเวินหงไห่ เพื่อจะไม่ถูกจี้จิ่งเชินคุกคาม จะต้องลงมือเองแน่
ถึงจะรู้แบบนี้ แค่พอคิดถึงอนาคตตัวเอง เจียงหยู่เทียนก็ตัดสินใจส่งลูกไป
สัญลักษณ์แห่งความอัปยศนั่น จะตายก็ตาย！
อีกอย่างคนที่ลงมือไม่ใช่เธอ จะมีกรรมอะไร ก็ไปหาเวินหงไห่ซะเถอะ！
“เด็กล่ะ？”พอรับสาย เจียงหยู่เทียนก็ถามอย่างร้อนรน
เสียงฉวีผิงนิ่งมาก
“ผมส่งเด็กไปแล้ว”
“ส่งแล้ว？ไปที่ไหน？”เจียงหยู่เทียนถามอย่างร้อนรน
ฉวีผิงไม่ตอบ แต่ถาม：“มีเรื่องอะไรเหรอ？”
น้ำเสียงเจียงหยู่เทียนไม่ค่อยอดทน ไม่พูดอ้อมอีกต่อไป
“คุณบอกฉันมาเด็กอยู่ไหน ฉันจะรับเธอกลับมา”
เสียงฉวีผิงในโทรศัพท์เปลี่ยนเล็กน้อย
“นี่……ตอนแรกคุณไม่ได้บอก……”
เห็นเขาไม่เห็นด้วย เจียงหยู่เทียนก็พูดเสียงสูงทันที
“นั่นมันลูกฉัน！ฉันมีสิทธิ์แน่นอนว่าจะจัดการอย่างไร！ให้คุณเอามาให้！ได้ยินไหม？”
เธอร้องออกมา ในที่สุดฉวีผิงก็เห็นด้วย
“รู้แล้ว ตอนบ่ายสอง ผมจะพาเด็กไปหาคุณที่สถานที่ครั้งที่แล้ว”
“โอเค”
เจียงหยู่เทียนวางใจเล็กน้อย พูดเตือน：“คุณต้องเอาเด็กมานะ”
ได้ยินฉวีผิงตอบรับไป จึงวางสาย
ส่วนอีกด้านของโทรศัพท์
ฉวีผิงฟังเสียงที่วุ่นวายทางโทรศัพท์ หันไปมองจี้จิ่งเชิน
เขาไม่เข้าใจ ทำไมเมื่อกี๊พอจี้จิ่งเชินได้ยินคำขอของเจียงหยู่เทียน ก็ให้เขาตอบรับไป？
ตอนนี้จู่ๆเจียงหยู่เทียนจะเอาเด็กไป เพราะจะทำลายหลักฐานแน่นอน
และเด็กคนนั้นมีความเป็นไปได้ว่าจะมีอันตราย！
“ประธานจี้ ตอนนี้จะทำยังไง？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หันมามอง เห็นมุมปากจี้จิ่งเชินค่อยๆยกขึ้น แววตามีประกาย
“เธอต้องการเด็ก ก็เอาเด็กส่งไปซะ”
