บทที่ 438 ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ
วันต่อมา จี้จิ่งเชินเพิ่งลงมาจากชั้นสอง พอมาถึงห้องรับแขก ก็เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่หน้าห้องอาหาร
บนเอวของเธอมีผ้ากันเปื้อนคาดไว้อยู่ เธอกับแม่ครัวกำลังนำอาหารออกมาจากห้องครัว
พอจี้จิ่งเชินเห็นเธอ เขาก็ชะงักไป ต่อมาก็นั่งลงไปทันที
และก็ได้หันไปพูดถามพ่อบ้าน
“ ผมเคยบอกว่าไม่ให้เธอเข้ามาอีกไม่ใช่หรอ? ”
“ แต่คุณผู้ชายครับ คือว่า…… ”
พ่อบ้านกำลังจะพูดอธิบาย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็วางของในมือลง และเดินเข้ามา
“ ฉันให้พ่อบ้านอนุญาตเองค่ะ ”
พูดเสร็จ เธอก็ดึงผ้ากันเปื้อนออก
“ คุณอย่าไปโทษเขา ถ้าคุณไม่ชอบให้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็จะกลับตอนนี้ ”
เธอหันกลับไปพูดกับแม่ครัว: “ เอากับข้าวในครัวออกมาเสิร์ฟเสร็จก็ได้แล้ว ไม่ต้องเพิ่มของอะไรแล้ว อากาศร้อน กินของจืดๆจะดีกว่า ”
แม่ครัวมองเธออย่างลำบากใจ
เดิมที คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะอยู่รับประทานอาหารด้วยกัน ถ้ากลับไปตอนนี้ ก็ไม่เท่ากับว่าเสียแรงเปล่าหรอกหรอ?
“ คุณผู้หญิงคะ คุณอยู่ต่อสิคะ? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้าไปมา
“ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอตัวกลับก่อน ”
พูดจบ เธอก็หันไปมองจี้จิ่งเชินเล็กน้อย เห็นเขาไม่พูดอะไร สายตาของเธอก็ค่อยๆหม่นหมองลง หลังจากนั้นก็เดินออกไปทางด้านนอก
จี้จิ่งเชินมองแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป กลับไม่พูดอะไร
เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนใกล้จะเดินออกไปจากปราสาท พ่อบ้านก็ก้าวขึ้นมาด้านหน้าอย่างทนไม่ไหว
“ คุณผู้ชายครับ รีบไปเรียกคุณผู้หญิงเร็วสิครับ วันนี้เธอมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง คงจะยังไม่ได้ทานอาหารเช้ามาแน่ๆ ”
จี้จิ่งเชินยังคงไม่พูดอะไร เขาทำเพียงมองทางที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินจากไป
พ่อบ้านร้อนใจจนกระทืบเท้าขึ้นลง
“ คุณผู้ชาย! ”
เขาพูดเสียงดัง จี้จิ่งเชินถึงตอบสนองกลับมา
“ ไม่ต้องไปสนใจเธอ ”
พูดจบ เธอก็ไถลรถเข็นมาที่ข้างโต๊ะอาหาร
บนโต๊ะมีอาหารเช้าแบบจีนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนชอบทำวางไว้อยู่
เขาเพิ่งนั่งลงบนเก้าอี้ เตรียมจะลงมือรับประทาน อยู่ๆก็มีมือข้างหนึ่งยื่นมาจากข้างตัว และดึงจานที่อยู่ตรงหน้าเขาออกไป
การกระทำของจี้จิ่งเชินชะงักไป เขาเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ เห็นในมือของพ่อบ้านกำลังถืออาหารเช้าที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งทำเมื่อสักครู่ไว้อยู่
ท่าทางแบบนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้เขากิน
เขาขมวดคิ้ว
“ คุณกำลังทำอะไร? ”
พ่อบ้านมองเขาด้วยใบหน้าที่ดื้อรั้น
“ นี่เป็นอาหารที่คุณผู้หญิงทำครับ ถ้าคุณผู้ชายจะทาน แม่ครัวได้เตรียมอันใหม่ไว้ให้แล้วครับ ”
จี้จิ่งเชินได้ฟังดังนั้น หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันแน่น และจ้องพ่อบ้านเขม็ง
แต่พ่อบ้านกลับไม่ได้รับการข่มขู่ของเขาเลยสักนิดเดียว ถึงขั้นก้าวถอยหลังไป แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่ก็ให้เขาไปเรียกเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมา ไม่ก็ไม่ต้องกิน
แม่ครัวที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นทั้งสองคนกำลังปะทะกัน จึงรีบก้าวขึ้นมาพูดกล่อม
“ ไม่เป็นไรค่ะ คุณผู้ชายคะ ฉันได้เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว จะไปเอามาเสิร์ฟให้เดี๋ยวนี้ค่ะ ”
เธอกำลังจะหมุนตัวเดินไปที่ห้องครัว จี้จิ่งเชินก็ได้พูดขึ้นมาเสียก่อน
“ ไม่ต้อง ”
พูดจบ เขาก็ไถลรถเข็นไปทางด้านนอก
“ ผมจะไปบริษัทแล้ว ”
ต่อมา ก็ไม่หันกลับมาอีก
แม่ครัวรีบเดินตามไป กลับเห็นจี้จิ่งเชินขึ้นรถไปแล้ว
เธอหันกลับมามองพ่อบ้านอย่างตำหนิ
“ พ่อบ้าน คุณเป็นอะไร? วันนี้คุณผู้ชายยังไม่ได้กินอาหารเช้า ถ้าหากหิวจนเป็นอะไรไปจะทำยังไง? ”
พ่อบ้านยังคงทำหน้าไม่พ่อใจ
“ คุณผู้หญิงก็ยังไม่ได้กิน ถ้าจะโทษก็โทษตัวคุณผู้ชายเอง เห็นอยู่ว่าจำเรื่องเมื่อก่อนได้แล้ว ยังจะไล่คุณผู้หญิงออกไปอีก ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ”
แม่ครัวได้ยินดังนั้น ก็ถอนหายใจออกมา
ไม่ใช่แค่พ่อบ้าน พวกเขาทุกคนก็ไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
เธอมองอาหารเช้าที่ทำเสร็จแล้ว แต่กลับยังไม่ได้แตะเลยสักอย่าง และพูดออกมาอย่างจนปัญญา: “ ถ้าฉันไปบอกคุณผู้หญิงว่าคุณผู้ชายไม่ได้แตะอาหารเช้าเลย ถ้าเธอรู้เข้า คงจะเสียใจมากแน่ๆ ”
พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินไปที่ห้องรับแขก
บริษัทเอ็มไอกรุ้ป
ตั้งแต่จี้จิ่งเชินกลับมา พนักงานทุกคนก็ปวดประสาท
เมื่อก่อน ภายใต้การควบคุมของเวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเขายังสามารถผ่อนคลายได้บ้าง ตอนนี้ พอจี้จิ่งเชินกลับมา ทุกคนก็ต้องระมัดระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิม
ถึงแม้ว่าจี้จิ่งเชินในตอนนี้จะไม่ได้บังคับคนเหมือนตอนนั้น แต่อารมณ์นิ่งๆนั้นกลับทำให้คนยิ่งเป็นกังวลกับรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม
ระยะเวลาสั้นๆเพียงอาทิตย์เดียว ไม่นานบริษัทก็สามารถก้าวกระโดดขึ้นมาได้อีกครั้ง เมื่อก่อนยังไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ แต่หลังจากที่เขากลับมา เพียงแค่ไม่กี่วันก็สามารถจัดการได้อย่างรวดเร็ว
การประชุมตั้งแต่ช่วงเช้าเพิ่งสิ้นสุดลง
เพิ่งได้เดินออกจากประตูห้องประชุม ผู้จัดการแต่ละแผนกก็ได้ถอนหายใจออกมายาวๆ และพวกคนที่ถูกจี้จิ่งเชินเรียกถามเมื่อสักครู่ ตอนนี้ได้มีสีหน้าเคร่งเครียด และเป็นกังวลไปแล้ว
จี้จิ่งเชินเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องประชุม เขามาถึงหน้าห้องทำงานของตัวเอง
เลขากำลังนั่งอยู่ที่ประตู จี้จิ่งเชินก็ได้ถามเป็นปกติเหมือนทุกครั้ง: “ ถามเรื่องงานตอนเที่ยงของวันนี้…… ”
ยังไม่รอให้เขาพูดจบ เลขาก็รีบยืนขึ้นทันที
ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มอยู่บนนั้น
“ ประธานจี้คะ งานตอนเที่ยงของวันนี้ ฉันได้ยกเลิกให้แล้วนะคะ ”
เธอมีสีหน้าดีใจ
แต่พอฟังจบ จี้จิ่งเชินก็ขมวดคิ้วทันที
“ ยกเลิก? ”
เขาพูดถามเสียงสูง: “ งานสำรวจตอนเที่ยงของวันนี้ ผมได้จัดเตรียมไว้ดีแล้วเมื่อวันก่อน ตอนนี้คุณบอกผมว่ายกเลิก? ”
เลขาไม่คิดว่าจี้จิ่งเชินจะตอบโต้กลับมาแบบนี้ เธอชะงักไป และตอบสนองกลับมาไม่ได้อยู่สักครู่
และได้พูดอธิบาย: “ แต่……ใกล้จะถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว…… ”
“ แล้วยังไง? ”
เลขาไม่กล้าพูดตอบ จี้จิ่งเชินพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ: “ เตรียมใหม่? วันนี้ตอนเที่ยงผมจะทานอาหารที่นั่น ”
ได้ยินคำนั้น เลขาก็ยังลองพูดถามอย่างไม่ลดละความพยายาม
“ คือ……จะติดต่อกับฝ่ายสถานที่ก่อสร้าง เพื่อจองห้องอาหารสำหรับสองที่นั่งใช่ไหมคะ? ”
จี้จิ่งเชินเดินไปได้ครึ่งทาง พอได้ยินคำนี้ก็หันกลับมา ในตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจกับความรู้สึกสงสัย
“ วันนี้คุณเป็นอะไร? ผมบอกตอนไหนว่าสองคน? ไม่ต้องจองห้องอาหาร! ”
“ เอ๋? ”
เลขาเบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่พอเห็นสายตาของจี้จิ่งเชิน ก็รีบพยักหน้าทันที
“ ค่ะ ฉันจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ ”
พูดจบ เธอก็รีบหมุนตัวและกลับไปนั่งที่ตำแหน่งของตัวเอง
จี้จิ่งเชินมองเธออย่างไม่พอใจ
ก่อนหน้านี้ เลขาคนนี้ถือได้ว่าเป็นคนที่ขยันทำงาน แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ไม่คิดว่าเธอจะยกเลิกงานของเขาอย่างพลการ ไม่บอก ไม่กล่าว แถมยังทำเรื่องนอกเหนือจากงานอีกต่างหาก
เขาคิดไปด้วย และเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเองไปด้วย
เพิ่งได้เดินไปไม่กี่ก้าว ผู้จัดการหยางก็รีบเดินมาจากด้านหลังเสียก่อน
“ ประธานจี้ครับ ”
ผู้จัดการหยางตามขึ้นมา พอเห็นจี้จิ่งเชิน เขาก็ส่งยิ้มให้ และส่งเอกสารที่อยู่ในมือให้จี้จิ่งเชิน
“ ประธานจี้ครับ นี่เป็นเอกสารสัญญาที่เพิ่งทำเสร็จครับ ”
จี้จิ่งเชินรับไป เพิ่งเปิดดูได้สองหน้า ก็เห็นความผิดพลาดที่เห็นได้อย่างชัดเจนสองสามจุด เขาจึงขมวดคิ้วทันที และใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นนิดหน่อย
“ นี่คือสิ่งที่คุณใช้เวลาเขียนมาตลอดหนึ่งสัปดาห์หรอ? ”
อยู่ๆจี้จิ่งเชินก็พูดขึ้นเสียงสูง จนทำให้ผู้จัดการหยางตกใจ เขาตัวแข็งทื่อทันที และรู้สึกมึนงง
เขาก้มหน้าอย่างระมัดระวัง: “ ใช่ครับ……ประธานจี้ มีตรงไหนที่ไม่ถูกต้องหรอครับ? ”
จี้จิ่งเชินยกเอกสารคำนวณที่อยู่ในมือขึ้น และโยนลงไปที่พื้นข้างตัวเขา
