บทที่ 467 ฉันจะจูบเธอแล้วนะ
พอออกมาจากบ้านตระกูลเวิน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็มองไปที่แผ่นหลังของจี้จิ่งเชิน
“หลายวันมานี้นายไปไหนมา? ทำไมถึงพึ่งมาเอาป่านนี้? ”
พอได้ยินดังนั้น จี้จิ่งเชินก็หันไปมองหน้าเธอ
“ยัยผู้หญิงบื้อ”
เขาอดบ่นไม่ได้ “โดนหลอกให้เข้าร่วมงานหมั้นยังไม่รู้ตัว หรือว่าต้องรอให้ถึงตอนเข้าโบสถ์ก่อน เธอถึงจะรู้ว่าเจ้าสาวคือตัวเองน่ะ? ”
พอคิดว่าถ้าเกิดว่าตัวเองมาช้าไปอีกก้าวเดียว เวินเที๋ยนเที๋ยนกับเฟิงหมิงก็จะหมั้นกัน เขาก็โกรธมากแล้ว และก็กลัวในเวลาเดียวกันด้วย
เดิมทีเขาพึ่งจะเสร็จสิ้นจากการผ่าตัด พอได้ยินข่าวนี้ ก็รีบตามมาทันที
เกือบแล้ว อีกแค่นิดเดียว ก็จะพลาดแล้ว!
พอเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็รู้สึกคับข้องใจมากกว่าเดิม
“ช่วงนี้นายไม่เคยสนใจฉันเลย แล้วตอนนี้มาหาฉันเพราะอะไรกัน? ”
“เพราะฉะนั้นฉันก็เลยบอกว่าฉันเป็นคนเลวยังไงล่ะ! ”
จี้จิ่งเชินยอมดูถูกตัวเอง
หลังจากตะโกนออกไปแล้ว เขาก็กังวลว่าเสียงของตัวเองจะทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ
อารมณ์ของเขาก็ค่อยๆ สงบลง แล้วก็ยื่นมือออกไปให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
“มานี่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลว่าอีกฝ่ายจะต่อว่า แถมยังรู้สึกโกรธเล็กน้อย ก็เลยถอยไปด้านหลัง หลีกเลี่ยงการกระทำของเขา ไม่ยอมเข้าไป
จี้จิ่งเชินเห็นการกระทำของเธอ คิ้วก็ค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน จนเห็นเป็นรอยย่นเล็กๆ
แต่ว่าแป๊บเดียว ก็ผ่อนคลายลง
เขายื่นมือไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง แล้วก็พูดอีกรอบหนึ่ง “มานี่”
“จะทำอะไร? ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างไม่พอใจ
มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นในดวงตาของจี้จิ่งเชิน แม้แต่เส้นขอบของใบหน้าเขาก็ยังดูอ่อนโยนลง
ใบหน้าที่อ่อนโยนและระมัดระวังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“ฉันจะจูบเธอ
เสียงเบา ๆ พัดเข้ามาในหูพร้อมกับสายลมยามค่ำคืน
เวินเที๋ยนเที๋ยนอึ้งไป วินาทีหลังจากนั้น ใบหน้าที่ขาวสะอาดก็ค่อยๆ แดงขึ้นมา
ทีละเล็ก ทีละน้อย เหมือนกับพระอาทิตย์ตกที่ขอบฟ้า
“นายพูดมั่วซั่วอะไรกัน……”เธอบ่นอุบอิบ
มีรอยยิ้มในดวงตาของจี้จิ่งเชิน ค่อยๆ เติมเต็มขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆ โน้มตัวไปข้างหน้า แล้วก็จับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้สำเร็จ แล้วก็ดึงเธอเข้ามา
เวินเที๋ยนเที๋ยนโน้มตัวลงตามการเคลื่อนไหวของเขา
วินาทีหลังจากนั้น จี้จิ่งเชินก็ประกบริมฝีปากของเธอ
ในยามค่ำคืน ภายใต้แสงไฟ
จี้จิ่งเชินจับใบหน้าของเธอเบาๆ แล้วก็จูบอย่างจริงใจ
เหมือนกับว่าจะชดเชยเรื่องในอดีตทีละนิด
เขาเป็นคนเลว
ถึงแม้จะรู้ว่าโอกาสในการที่เขาจะหายดีนั้นมีน้อย ;
ถึงแม้ว่าบางทีตัวเองอาจจะมอบทุกอย่างในสิ่งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องการไม่ได้ ;
แต่เขาก็ยังคงอยากเก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ข้างๆ อยากจะยกเธอขึ้นไปบนท้องฟ้า
เก็บดวงดาว เก็บแสงอาทิตย์มาให้เธอ
แต่ยังไงเขาก็ยังคงเป็นคนเลวตั้งแต่หัวจรดเท้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนจับไหล่ของจี้จิ่งเชินไว้ โอนอ่อนผ่อนตามการกระทำของเขา
ถ้าเกิดว่าจี้จิ่งเชินไม่สามารถยืนขึ้นได้ เธอก็จะก้มลงไป
ถ้าเกิดว่าจี้จิ่งเชินถอยหลัง เธอก็จะเรียนรู้ที่จะก้าวต่อไป
จี้จิ่งเชินเอาแต่พูดว่าตัวเองเห็นแก่ตัว แล้วเธอไม่ใช่หรือยังไงกัน?
ถึงแม้ว่าหนทางข้างหน้าจะยากลำบาก เธอก็ยังอยากจะมีจี้จิ่งเชินอยู่เคียงข้าง
ริมฝีปากของจี้จิ่งเชินเย็นลงเล็กน้อย แม้แต่สีหน้าก็ยังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆ ถอยออกมาด้วยความกังวล แล้วก็มองเขาอย่างเป็นห่วง
“นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ”
พอตั้งใจมองดูแล้ว ก็กลับพบว่าจี้จิ่งเชินมีเหงื่อออกที่หน้าผาก
มือที่วางอยู่ตรงที่เท้าแขนก็สั่นเล็กน้อยเหมือนกัน เหมือนกับว่ากำลังทนต่อความเจ็บปวดอย่างหนัก
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
“นายเป็นอะไรไป? ”
แต่จี้จิ่งเชินกลับส่ายหน้า
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“เดี๋ยวฉันจะให้คนไปส่งเธอกลับปราสาทก่อน ฉันยังมีธุระนิดหน่อยยังกลับไปไม่ได้ เดี๋ยวผ่านไปสองอาทิตย์ ฉันจะมาหาเธอใหม่ ช่วงนี้ เธออย่ากลับมาบ้านตระกูลเวินอีกนะ”
เขากัดฟันไปด้วยและพูดไปด้วย
เส้นบนใบหน้าตึงไปหมด คิ้วขมวดเข้าด้วยกันแน่น แต่ละประโยคต้องใช้แรงในการพูดอย่างมาก เขาหมดแรงแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตื่นตระหนกมากกว่าเดิม
“นี่นายเป็นอะไรกันแน่? ได้รับบาดเจ็บหรอ? ”
เธอก้าวเข้าไปด้านหน้าอย่างร้อนรน อยากจะดูให้ชัดเจน
แต่ว่าจี้จิ่งเชินไม่ยอมพูดอะไรมาก เขาเรียกบอดี้การ์ดที่อยู่บนรถลงมา
หลายคนขึ้นรถไปพร้อมกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตามขึ้นไปด้วย
“จี้จิ่งเชิน สรุปแล้วนายเป็นอะไรกันแน่? ”
“จี้จิ่งเชิน！”
แต่ว่าเธอยังไม่ทันจะได้ขึ้นรถ บอดี้การ์ดทั้งสองคนก็ขวางเธอไว้
ทั้งสองคนขวางหน้าเธอไว้ ไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใกล้แม้แต่ก้าวเดียว
“คุณเวิน เดี๋ยวพวกเราไปส่งคุณกลับปราสาทก่อนครับ”
“แล้วจี้จิ่งเชินล่ะ? เขาจะไปที่ไหน? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเข้าไปในรถ มีแค่กระจกกั้น แต่ว่ามองไม่เห็นอะไรในนั้นเลย
บอดี้การ์ดพูดด้วยเสียงทื่อๆ “เดี๋ยวผ่านช่วงหนึ่งไป ประธานจี้ก็จะกลับมาหาคุณใหม่ วางใจเถอะครับ”
บอดี้การ์ดทั้งสองคนเตรียมจะพาเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไป แต่ว่าสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงมองไปที่รถคันนั้น แล้วตะโกนอย่างร้อนรน
“จี้จิ่งเชิน！”
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? บอกฉันหน่อยสิ”
เธอตะโกนอยู่สองครั้ง กระจกลดถึงได้ค่อยๆ ลดลงมา
ภายในรถมืดไปหมด ได้แต่เห็นใบหน้าข้างๆ ของจี้จิ่งเชินเท่านั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นว่าใบหน้าของเขาซีดเผือดมาก เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก ริมฝีปากก็ไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่นิดเดียว
“เที๋ยนเที๋ยน ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
เสียงของเขาต่ำเล็กน้อย พยายามฝืนพูดว่า “เธอกลับไปก่อนเถอะ อีกสองอาทิตย์ฉันจะไปหาเธอแน่นอน”
แต่พอเห็นท่าทางของเขาแบบนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกหวาดกลัวมากกว่าเดิม
“นายจะไปไหน? ฉันจะไปด้วย! ”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วแน่นทันที มีเสียงเบาๆ ในลำคอของเขา
เหมือนหัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกบีบรัด หน้าต่างรถก็ค่อยๆ ปิดลงช้าๆ
รถสีดำสตาร์ทเครื่อง แล้วก็ออกจากคฤหาสน์ตระกูลเวินไปในยามค่ำคืน
“จี้จิ่งเชิน！”
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องออกมาอย่างร้อนรน วิ่งไปสองก้าวอยากจะตามไป แต่ว่าก็โดนบอดี้การ์ดทั้งสองคนห้ามไว้
“คุณเวิน กลับไปกันเถอะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูท้ายรถคันนั้นที่หายไปในความมืด แล้วก็หันมาคว้าบอดี้การ์ดไว้”
“พวกนายทั้งสองคนต้องรู้แน่ๆ ว่าจี้จิ่งเชินเป็นอะไร ใช่มั้ย? เขาไปไหน? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้! ”
แต่ว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนนั้นกลับส่ายหน้า แล้วพูดอย่างแน่วแน่ว่า “ขอโทษด้วยครับ คุณผู้ชายเคยสั่งเอาไว้ ว่าไม่ให้บอกคุณเวินชั่วคราว คุณกลับไปที่ปราสาทก่อนดีกว่าครับ”
รถคันนั้นหายไปในความมืดแล้ว แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้ละสายตาของตัวเองเลย มองไปที่ถนนที่อยู่ไกลนั้น
บอดี้การ์ดทั้งสองคนกลัวว่าคนของตระกูลเวินจะตามมา ก็เลยรีบดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนไปขึ้นรถ แล้วก็กลับไปที่ปราสาท
พ่อบ้านได้ยินข่าวนี้ ก็รีบออกมาต้อนรับทันที
เห็นว่าเธอสวมใส่ชุดราตรี แต่ว่าสีหน้ากลับดูขวัญหนีดีฝ่อ ก็รู้สึกตกใจ
“คุณผู้หญิง เป็นอะไรไปหรอครับ? เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว จมอยู่ในความคิดของตัวเอง แต่ก็ได้แต่ส่ายหน้า
“เมื่อกี้ฉันเจอจี้จิ่งเชิน”
“คุณผู้ชายหรอครับ? ” พ่อบ้านเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แล้วก็มองไปทางด้านนอก “แล้วคุณผู้ชายล่ะครับ? ”
“เขาให้ฉันกลับมาปราสาทก่อน ผ่านไปสองอาทิตย์เขาจะมาหาฉันใหม่”
พอพ่อบ้านได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาก็มีความสุขขึ้นมาทันที
“คุณผู้ชายเป็นคนไปพาคุณออกมาจากงานเลี้ยงตระกูลเวินใช่มั้ยครับ? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า แต่ว่ายังคงขมวดคิ้วแน่น
เมื่อกี้ท่าทางของจี้จิ่งเชินดูผิดปกติไป เขาเป็นอะไรกันแน่?
แต่ว่าพ่อบ้านกลับไม่รู้ว่าเธอกำลังเป็นกังวลอยู่
“ในเมื่อคุณผู้ชายให้คุณกลับมา คุณผู้หญิงครับ คุณก็วางใจเถอะ เดี๋ยวคุณผู้ชายต้องกลับมาแน่นอน คุณต้องเชื่อใจท่านนะครับ”
หลังจากพูดจบ เขาก็พาเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าปราสาทไป จัดแจงให้เธอเข้าไปพักที่ห้อง แล้วก็ไปบอกทุกคนในปราสาทด้วยความดีใจ
คุณผู้ชายไปพาคุณเวินกลับมา ทั้งสองคนต้องดีกันแล้วแน่ๆ
