บทที่ 476 ความเจ็บปวดที่แสนทรมาน
จี้จิ่งเชินรั้งผ้าปูที่นอนอย่างยากลำบาก และได้ใช้แรงที่มีอยู่ไปจนหมด
ในที่สุดพวกบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังก็ได้สติจากอาการตกใจเมื่อสักครู่ และรีบเข้าไปช่วยจี้จิ่งเชินรั้งผ้าปูที่นอนทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบปีนกลับขึ้นไปที่หน้าต่างทันที ในที่สุดเธอก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
สองขาของเธอเพิ่งเหยียบลงบนพื้น เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบหันกลับไปมองทันที กลับเห็นจี้จิ่งเชินล้มลงไปนั่งบนพื้นเสียแล้ว
สีหน้าของเขาขาวซีดกว่าเมื่อสักครู่ เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมาจากบนหน้าผากอย่างไม่หยุดหย่อน และทำให้ชุ่มไปทั่วเสื้อเชิ้ตของเขา
ถึงแม้ว่าเขาจะพิงอยู่ตรงมุมห้อง แต่หัวคิ้วของเขากลับขมวดเข้าหากันแน่น ริมฝีปากบางก็เม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงเช่นเดียวกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนหัวใจเต้นแรง เธอรีบเข้าไปคุกเข่าข้างตัวเขาทันที
“ นายเป็นอะไร? จี้จิ่งเชิน? ”
รถเข็นยังวางอยู่อีกฝั่ง แต่ไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่จี้จิ่งเชินพุ่งเข้ามาจับเธอไว้ได้ยังไง
และตอนนี้ พวกคนที่อยู่ในห้องก็กำลังตกตะลึง และตกอยู่ในความเงียบ
พวกเขาเบิกตากว้าง และมองจี้จิ่งเชินอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เมื่อสักครู่ พวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าจี้จิ่งเชินลุกขึ้นยืน!
ภาพเหตุการณ์นั้น พวกเขาดูไม่ผิดอย่างแน่นอน
สีหน้าของจี้จิ่งเชินไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่เขากลับลุกขึ้นนั่งอย่างฝืนๆ
“ ผมไม่เป็นอะไร ”
พูดจบ เขาก็กวาดสายตาไปรอบห้อง และสุดท้ายก็ไปหยุดที่เฟิงหมิง
“ เมื่อสักครู่ คุณบอกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์ไม่ใช่หรอ? แล้วนี่มันอะไร? ”
สีหน้าของเฟิงหมิงดำทมิฬ
เขารู้ได้ยังไง แม้แต่ห้องห้องนี้จี้จิ่งเชินยังหาเจอ ทั้งยังช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาได้อีกด้วย!
ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เขาจะไม่พูดความลับของตัวเองออกมาอย่างแน่นอน
ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนบอกกับทางตำรวจ ตระกูลเฟิงก็จะอับอายขายหน้าเพราะเรื่องนี้
ในหัวของเขาตีกันให้ยุ่งเหยิง เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี จึงทำให้ไม่มีกะจิตกะใจตอบคำถามของจี้จิ่งเชิน
และในตอนนี้ จี้จิ่งเชินกลับไม่มีอารมณ์ก่อกวนเฟิงหมิงอีกแล้ว เขาจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนแน่น
“ ในเมื่อหาคนเจอแล้ว งั้นผมจะพาภรรยาของผมกลับบ้าน ”
พูดจบ ภายใต้การช่วยเหลือของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับพวกบอดี้การ์ด เขาก็ได้กลับขึ้นไปนั่งบนรถเข็นของตัวเองอีกครั้ง
ทุกครั้งที่ก้าวเดิน ขาสองข้างจะมีเลือดทะลักออกมา หลงเหลือไว้เป็นรอยเลือด และไหลย้อยลงไปบนรถเข็น
เขานั่งลงไปบนรถเข็นแล้ว แต่สีหน้ากลับยังไม่ดีขึ้น สองขารู้สึกเจ็บอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขาแทบจะตะโกนร้องออกมา
แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าคนพวกนี้ เขาจึงอดทนต่อไป
ครั้งนี้เฟิงหมิงไม่ได้ขวางพวกเขาไว้อีกแล้ว แต่เขากลับเบี่ยงตัวไปด้านข้างอย่างไม่ยินยอม และมองพวกเขาเดินออกไป
ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินผ่านตัวเขา รู้สึกได้ว่าสายตาของฝ่ายนั้นมาหยุดที่ตัวเอง เธอจึงตัวสั่น
เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ เธอยังจำมันได้อย่างชัดเจน
เฟิงหมิงไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนที่เขาแสดงออกมา ถึงขั้นคิดทำร้ายคนอื่นในใจ และเขาก็ได้ทำความผิดร้ายแรงที่ไม่สามารถให้อภัยได้อีกลงไปแล้ว!
รอให้เธอออกไปจากที่นี่ก่อน เธอจะบอกเรื่องนี้กับทางตำรวจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจากคฤหาสน์กับพวกเขา จนกระทั่งขึ้นไปบนรถ เธอก็ได้มองออกไปข้างนอกหน้าต่างอย่างเป็นกังวล พบว่าไม่มีใครตามมา เธอถึงค่อยสบายใจขึ้น
“ โชคดีที่คุณมาที่นี่ จี้จิ่งเชิน สองสามวันนี้นาย…… ”
ยังพูดไม่ทันจบ เธอหันกลับไป กลับเห็นจี้จิ่งเชินหลับตาแน่น และกำลังหมดสติ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนใจเต้นแรง เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที
“ จี้จิ่งเชิน นายเป็นอะไร? ”
พวกบอดี้การ์ดได้ยินเสียง พวกเขาก็เงยหน้ามองจี้จิ่งเชินผ่านทางกระจกมองหลัง
เห็นจี้จิ่งเชินกำลังสลบไสล พวกเขาจึงไม่กล้ารบกวน และทำการหมุนพวงมาลัยรถไปทางโรงพยาบาลแทน
ทางเข้าโรงพยาบาล หมอจางกับพวกพยาบาลกำลังรอคอยคำสั่งอยู่
พอเห็นจี้จิ่งเชินถูกหามลงมา พวกเขาก็ยิ่งตกใจ
สองขาของจี้จิ่งเชินชุ่มไปด้วยเลือด เขานั่งลงบนรถเข็น และถูกเข็นเข้าไปด้านใน ด้านหลังของเขาหลงเหลือรอยเลือดไว้เป็นทางยาว ชวนให้รู้สึกสะเทือนใจ!
พอเข้าไปใกล้ ก็ได้กลิ่นคาวเลือดที่ส่งออกมาจากบนตัวเขา เขามีสีหน้าขาวซีด และกำลังหลับตาแน่น
ต่อให้กำลังสลบไสลไม่ได้สติ แต่เหงื่อเม็ดใหญ่ก็ยังคงไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง จนทำให้เสื้อเชิ้ตบนตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เห็นได้ว่า เขาเจ็บปวดทรมานขนาดไหน!
หมอจางรู้อยู่แล้วว่าจี้จิ่งเชินออกไปครั้งนี้ สภาพตอนกลับมาจะต้องไม่ค่อยดีอย่างแน่นอน
แต่ตอนที่เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า เขายังคงรู้สึกตกใจอยู่ดี
“ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”
พวกบอดี้การ์ดมองเวินเที๋ยนเที๋ยน และพูดขึ้น: “ เพื่อช่วยคุณเวิน ประธานจี้จึงลุกขึ้นยืนครับ…… ”
“ อะไรนะ? ” หมอจางพูดขึ้นอย่างตะลึง
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับมาอย่างตกใจ เห็นพวกบอดี้การ์ดก้มหน้า เธอจึงหันไปมองจี้จิ่งเชิน
สองขาของเขา……
ไม่คิดว่า……
หมอจางโมโห
“ ลุกขึ้นยืน? หรือว่าเขาไม่รู้สภาพขาสองข้างของตัวเองในตอนนี้? เขาอยากจะนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิตหรอ? ”
เขาพูดออกมายาวเหยียด และเขาก็กล้าพูดคำพวกนี้ออกมาแค่ตอนที่จี้จิ่งเชินกำลังหมดสติเท่านั้น
ต่อว่าสักพัก เขาถึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และสงบสติอารมณ์โกรธของตัวเองลง หลังจากนั้นก็พูดสั่งอย่างรวดเร็ว
“ รีบพาเขาไปที่ห้องผ่าตัด และเริ่มการผ่าตัดเดี๋ยวนี้! หยิบของที่เตรียมไว้ก่อนหน้าออกมา ถ้าช่วยสองขาของจี้จิ่งเชินกลับมาไม่ได้ พวกเราทุกคนก็รอขอโทษด้วยชีวิตได้เลย! ”
พูดจบ เขาก็ใส่ถุงมือ และเดินเข้าไปด้านใน
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงตกใจกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ที่แท้เมื่อสักครู่จี้จิ่งเชินก็กระโจนเข้ามา ถึงสามารถรั้งเธอไว้ได้……
มิน่าล่ะ รถเข็นถึงวางไว้อยู่อีกฝั่ง……
มิน่าล่ะ สีหน้าของเขาถึงไม่ค่อยสู้ดีขนาดนั้น……
แต่เกิดอะไรขึ้นกับเลือดบนขาสองข้างของเขาล่ะ?
ในหัวของเธอเกิดคำถามมากมาย แต่ตอนนี้เธอกลับพูดไม่ออก ในสายตาเหลือเพียงแค่จี้จิ่งเชินคนเดียวเท่านั้น
เตียงผู้ป่วยถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกขวางไว้อยู่ที่ด้านนอก เธอมองประตูห้องผ่าตัดอย่างอาลัยอาวรณ์
ไฟห้องผ่าตัดสว่างขึ้น และเข้าสู่การผ่าตัดที่ตึงเครียดทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่ด้านนอก และไม่ขยับไปไหน
เมื่อสักครู่ พวกบอดี้การ์ดรีบพาจี้จิ่งเชินเข้ามาส่ง จึงไม่ได้คำนึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนก็อยู่ในที่เกิดเหตุด้วยเช่นกัน
จี้จิ่งเชินขอพวกเขาไม่ให้บอกเรื่องที่เขายอมรับการฟื้นฟูสมรรถภาพกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
รอจนส่งจี้จิ่งเชินเข้าไปในห้องผ่าตัดเสร็จแล้ว พวกเขาถึงนึกเรื่องนี้ขึ้นได้ และพากันมองมาที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเป็นกังวล
เห็นเธอมีสีหน้าใจลอย พวกบอดี้การ์ดจึงสบตากัน หนึ่งในนั้นก็ได้เดินเข้ามาหาเธอ
“ คุณเวินครับ คุณไปพักสักหน่อยไหม? ”
ต้องใช้โอกาสนี้พาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปส่ง ไม่อย่างนั้น ถ้าจี้จิ่งเชินตื่นขึ้นมา เขาจะต้องโมโหแน่ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียง เธอจึงหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และเห็นพวกบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่
เธอเพิ่งยกมือขึ้น กลับพบว่ามือทั้งสองข้างของตัวเองชุ่มไปด้วยเลือด
เธอใจเต้นแรง หลังจากนั้นถึงจะตอบสนองกลับมา เมื่อสักครู่ ตัวเองลูบสองขาของจี้จิ่งเชิน……
และนี่ก็คือเลือดของเขา……
ในหัวปรากฏภาพจี้จิ่งเชินขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เห็นแล้วก็ทำให้รู้สึกสะเทือนใจ
ในใจของเธอเจ็บจนระบมไปหมด
คนซื่อบื้อ ผู้ชายคนนั้น เขาแอบเธอทำอะไรกันแน่?
สองมือของเธอกำเข้าหากันจนเป็นกำปั้น หลังจากนั้นเธอก็มองพวกบอดี้การ์ดที่อยู่ตรงหน้า สายตาของเธอก็ได้สงบลงทันที
ไม่คิดว่าในคำพูดของเธอจะมีพลังของจี้จิ่งเชินอยู่
เธอพูดขึ้นเสียงเย็น: “ บอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับจี้จิ่งเชินกันแน่?
