บทที่ 471 คุณทำให้ผมผิดหวัง
หลังจากออกมาจากสถานีตำรวจ เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงการแต่งกายของตำรวจเหยียนเจิ้ง เมื่อสักครู่ เธอก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้
“ เป็นตำรวจ แต่แต่งกายแบบนี้ มิน่าล่ะ ถึงถูกคนสงสัย…… ”
ยังให้เธอระวังตัวอีก……
ระวังอะไรล่ะ?
รถแล่นไปตามถนนหนทางจนมาถึงหน้าคฤหาสน์ของตระกูลตระกูลเฟิง
ตระกูลเฟิง มีอิทธิพลน้อยกว่าตระกูลอื่นเล็กน้อย แต่ก็เป็นตระกูลที่ถ่อมตนที่สุด
หลังจากออกมาจากวงการการเมือง กิจการด้านวงการธุรกิจก็เพิ่งเริ่มออกเดินเมื่อไม่นานมานี้
ถ้าเทียบกับตระกูลอื่น รูปร่างหน้าตาของเฟิงหมิงดึงดูดความสนใจของคนอื่นมากกว่า
ฉายาเจ้าชายแห่งวงการธุรกิจโอบล้อมอยู่บนหัวเขามาตลอด
ท่าทีอ่อนโยน สุภาพเรียบร้อย มีอัธยาศัยดี
หนึ่งในสามของเชื้อสายยุโรปบนตัวทำให้เขายิ่งดูเหมือนผู้ดีตระกูลสูงศักดิ์ที่แท้จริง
เวินเที๋ยนเที๋ยนขับรถเข้าไปในคฤหาสน์ และเห็นเฟิงหมิงยืนอยู่ตรงห้องโถงก่อนแล้ว
พอเดินเข้าไปหาเฟิงหมิงก็พาเธอเดินเข้าไปด้านใน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปด้านใน และพูดถามเขาไปด้วย: “ คนอื่นมาถึงกันแล้วหรอคะ? ”
เฟิงหมิงพยักหน้า
“ พวกเขาอยู่ด้านในครับ ”
พูดจบ เขาก็พาเธอเดินมาที่ห้องหนังสือ
“ คุณรอสักครู่ ผมจะไปเรียกพวกเขา ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ในห้องหนังสือ และมองไปรอบๆ
เคลื่อนสายตาไปหยุดบนภาพวาดขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนังรูปนั้น
ภาพวาดขนาดใหญ่กินพื้นที่ผนังไปกว่าครึ่ง เดินเข้ามาก็สามารถมองเห็นได้เลย
ด้านบนบรรยายภาพหญิงสาวรูปงาม สัดส่วนของรูปละเอียดและสวยงามมาก
แต่กลับทำให้คนรู้สึกประหลาดใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปใกล้อย่างอดไม่ได้ เธออยากดูให้ชัดเจน
เธอเพิ่งเดินเข้าไปได้สองก้าว ก็พบว่าส่วนประกอบของภาพวาดนั้นค่อนข้างแปลกประหลาด
ทั้งภาพวาดปรากฏเป็นรูปทรงสามมิติ ผมของผู้หญิงที่อยู่ในภาพวาดเหมือน……
ผมจริง?
และไม่ใช่เพียงส่วนผม แม้แต่ภาพวาดทั้งภาพก็แปลกประหลาดไปหมด
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือไปลูบอย่างสงสัย กลับรู้สึกว่าวัตถุดิบของภาพวาดนั้นค่อนข้างแปลกประหลาด นุ่มๆ……
“ เที๋ยนเที๋ยน ”
เธอเพิ่งได้สัมผัสภาพวาดนั้น อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากทางด้านหลัง
เธอจึงรีบหันกลับไปทันที
ไม่รู้ว่าเฟิงหมิงเดินมาที่ด้านหลังของเธอตอนไหน พอเธอหันกลับไปก็เกือบชนเข้ากับฝ่ายนั้น จึงทำให้เธอตกใจจนรีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว
“ เป็นอะไรไป? ”
สายตาของเฟิงหมิงมองตามการกระทำของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขามองภาพวาดบนผนังนิดหน่อย หลังจากนั้นรอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ชัดเจนขึ้น
“ นี่เป็นภาพที่ผมวาดเองกับมือ คุณคิดว่ามันเป็นยังไงบ้าง? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟัง ก็หันกลับไปมองภาพวาดนั้นอีกครั้ง
ตอนนี้ ยิ่งมองก็ยิ่งแปลก ไม่คิดว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกกลัวแบบที่บรรยายออกมาไม่ได้
แต่อยู่ต่อหน้าเฟิงหมิงเธอจึงต้องพยักหน้า และยิ้มออกมาอย่างฝืนๆ
“ วัตถุดิบที่ใช้โดดเด่นเป็นพิเศษมาก นี่ไม่ใช่ผ้าใช่ไหม? ใช้อะไรทำหรอคะ? ”
เฟิงหมิงปรากฏรอยยิ้มที่มีความหมายอื่นแฝงไว้อยู่ในนั้น
“ ค่อยบอกคุณคราวหลัง ”
พูดจบ อยู่ๆเขาก็ยื่นมือมาจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ ไปกับผม ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาลากไปอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกตึงเครียดจนก้าวถอยหลัง เพื่อหลบหลีกการกระทำของเขา
การหลบหลีกทำให้เฟิงหมิงหยุดลงนิดหน่อย เขาหันกลับมา แต่บนใบหน้าของเขากลับยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่
“ ผมจะพาคุณไป พวกเขากำลังรออยู่ ”
ครั้งนี้ เขายื่นมือออกไปเกี่ยวเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยน เพื่อจะพาเธอเดินออกไป
พอมือของเขามาเกี่ยวที่เอวของเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตกใจ และรีบยื่นมือออกไปขวางไว้
“เฟิงหมิงฉันเดินไปเองได้ค่ะ ”
เธอดิ้นรนอยู่สักครู่ แต่กลับสลัดมือของเขาออกไปไม่ได้ แถมยังถูกจูงมือไว้แน่น และถูกพาเดินออกไปด้านนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนทั้งตกใจ ทั้งรู้สึกกลัว เธอหันไปมองเฟิงหมิงที่อยู่ข้างๆตลอด
ตอนนี้ ถึงแม้ว่าบนใบหน้าของเฟิงหมิงจะยังมีรอยยิ้มประดับอยู่ แต่ไม่คิดว่าในตาคู่นั้นจะมีความคึกคักที่แปลกประหลาดอยู่ในนั้น
ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว
“ เฟิงหมิง? คุณปล่อยฉันนะ ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ ฉันก็จะกลับแล้ว ”
“ อย่าขยับ! ”
เฟิงหมิงได้ยิน เขาก็กระชากเธอเล็กน้อย จูงมือเธอแน่น และพาเดินออกไปด้านนอก
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากกว่าเดิม เธอจึงทำการดิ้นรนอย่างรุนแรง
“ เฟิงหมิง! คุณปล่อยมือนะ! คุณจะทำอะไรกันแน่? ”
เฟิงหมิงจับเธอไว้ เขาพาเธอเดินออกจากห้องหนังสือ และพาเดินไปด้านนอก
ในคฤหาสน์ที่โล่งกว้าง ตอนนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงพบว่าที่นี่ไม่มีคนอยู่เลยสักคนเดียว
ตั้งแต่เธอเข้ามาจนถึงตอนนี้ ก็เห็นเพียงแค่เฟิงหมิงคนเดียว
ตกอยู่ในอันตราย แต่กลับขอความช่วยเหลือไม่ได้
ในคฤหาสน์สะท้อนเสียงของตัวเอง ทำให้น่ากลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เฟิงหมิงในตอนนี้แตกต่างกับเมื่อสองสามวันก่อนโดยสิ้นเชิง
ตกลงว่าเขาเป็นอะไรกันแน่?
กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกผลักให้เข้าไปในห้องห้องหนึ่ง
เธอโซซัดโซเซเล็กน้อย เกือบล้มลงไปแล้ว
“ ยินดีต้อนรับสู่ความลึกลับของผม ”
เฟิงหมิงก็เดินตามเข้ามาด้วยเหมือนกัน และเขาก็ได้พูดขึ้นเสียงดัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองรอบๆ
ห้องนี้โล่งกว้างมาก แต่บนผนังทั้งสี่ด้านกลับมีอุปกรณ์แปลกๆหลากหลายชนิดแขวนไว้อยู่!
กุญแจมือสีดำ!
แส้หนังที่ปลายแตกงอ!
เครื่องประหารชีวิต!
มีหมดทุกสารพัด……
ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นที่ทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจ
“ ของพวกนี้……คืออะไร? ”
เฟิงหมิงกระชากเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามาหา เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าเธอ และกอดเธอไว้แน่น
เพราะตื่นเต้น สองมือของเขาจึงสั่นเล็กน้อย เขาลูบใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ เดิมที อยากบอกคุณคราวหลัง แต่คุณกลับไม่ยอมเชื่อฟัง ยอมรับการแต่งงานดีๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงรู้สึกเลอะเลือน เธอสลัดแขนของเขาออกไป
“เฟิงหมิงคุณเป็นอะไรไป? ปล่อยฉัน ฉันจะกลับ ”
“ ผมบอกคุณว่าอย่าไป! ”
เฟิงหมิงจับเธอไว้ด้วยอารมณ์ตื่นเต้น
“ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่นิ่งๆ ”
ในตาของเขามีความบ้าคลั่ง มุมปากยกยิ้ม
“ คุณอยากรู้ว่าภาพวาดนั้นทำยังไงไม่ใช่หรอ? สวยมากใช่ไหมล่ะ? ”
มือของเขาลูบใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ เป็นยังไงบ้าง? ลูบดูแล้วเหมือนกันเลยใช่ไหม ผิวหนังของคนช่างมหัศจรรย์จริงๆ หลังจากที่ผ่านการจัดการแล้ว ไม่คิดว่าจะเก็บรักษาได้นานขนาดนี้ แม้แต่ความสัมผัสก็ยังรู้สึกเหมือนกัน ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน เธอก็สั่นไปทั้งตัว ด้านหลังของเธอรู้สึกถึงความเย็น เธอหยุดอาการตกใจลง และมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ งั้น งั้นเส้นผมบนภาพวาดก็เป็น…… ”
“ ใช่ เหมือนกับที่คุณคิดเลย ”
เฟิงหมิงแสดงสีหน้าลุ่มหลงออกมา และพูดขึ้น: “ เที๋ยนเที๋ยน คุณรู้สึกว่ามันสวยไม่ใช่หรอ? คุณอยู่ที่นี่ต่อ เราจะวาดภาพด้วยกัน และทำให้มันเยอะกว่านี้ ”
“ ผมรู้ว่าสิ่งที่คุณถนัดคือบูรณะโบราณวัตถุ เราร่วมมือกัน ผมเชื่อว่าเราจะสามารถประดิษฐ์ภาพวาดที่สวยที่สุดออกมาได้ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเย็นไปทั้งตัว รูม่านตารัดเข้าหากันแน่น และมองเขาอย่างหวาดกลัว
“ คุณเป็นบ้าไปแล้ว……ปล่อยฉันนะ! ”
เธอดิ้นรนอย่างรุนแรง แต่กลับไม่สามารถสลัดพันธนาการของเขาออกไปได้
ในใจยิ่งรู้สึกกลัว อุปกรณ์ที่ใช้ทรมานที่อยู่รอบๆทำให้ขนของเธอลุกซู่
ต้องหนีออกไป!
ต้องหนีออกไปให้ได้!
เธอก้มลงไปกัดแขนของเฟิงหมิง
และใช้แรงที่มีทั้งหมดกัดแขนของเขาให้เลือดออก
“ อ๊ะ! ”
เฟิงหมิงส่งเสียงร้องออกมา และคลายมือออกในที่สุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนออกแรงผลักเขา หลังจากนั้นก็สลัดเฟิงหมิงออก และวิ่งไปทางด้านนอก
วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงของเฟิงหมิงก็ดังขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านมาจากทางด้านหลัง
“ คุณหนีไม่พ้นหรอก ”
“ เที๋ยนเที๋ยน เมื่อก่อน ผมเคยให้โอกาสคุณ เดิมที ผมคิดว่าหลังจากที่เราแต่งงานกันแล้ว คุณจะเข้าใจผม มีเพียงคุณที่จะสามารถเข้าใจผม ”
“ แต่ไม่คิดว่าคุณจะทำให้ผมผิดหวังเหมือนกับคนอื่นๆ ! ”
