บทที่ 483 ตามใจไม่ได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับและออกจากบ้านของตระกูลเฟิง
หลังจากออกมาข้างนอก เธอจึงหยุดเดินและหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความใจเสาะลง
เธอรู้ความลับของเฟิงหมิง ตราบใดที่เฟิงหมิงไม่ถูกจับ เธอก็จะไม่มีความสงบสุขเลยสักวัน
แต่เฟิงหมิงทำได้อย่างไร?
เหยียนเจิ้งไปตรวจในวันที่2 แม้ว่าเขาจะรีบทำข้ามคืน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปิดผนึกทั้งห้องในชั่วข้ามคืนโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ
กำลังคิด แต่ก็คิดเหตุผลไม่ออก
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้าไปมองข้างหลังเธอ เห็นว่าเหยียนเจิ้งและคนอื่น ๆ ยังไม่กลับมา จึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรออก
ทันทีที่เธอยกมือขึ้น เธอก็เห็นแป้งสีขาวติดกับปลายนิ้วของตัวเอง
“นี่คืออะไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนโน้มตัวเข้าใกล้ และมองอย่างระมัดระวัง
ดูเหมือนว่าจะเป็นสีสำหรับทาผนัง เป็นผนังที่ทาสีสด มักจะมีรอยแบบนี้เหลือไว้
เมื่อกี้ในวิลล่า ดูเหมือนเธอแค่ได้สัมผัสเพียงที่เดียว คือผนังด้านหลังบันได
หรือว่าเฟิงหมิงเพิ่งให้คนเติมเต็มพื้นที่ทั้งหมดในช่วงเวลานี้รวมทั้งผนังก็ทาสีใหม่
กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ เหยียนเจิ้งกับหลายคนที่ค้นหาวิลล่าทั้งหมดก็ออกมาแล้ว
ดูเหมือนพวกเขาจะไม่พบหลักฐานที่ชัดเจนใด ๆ และสีหน้าพวกเขาก็ดูไม่ดีเล็กน้อย
เมื่อเห็นพวกเขาออกมา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รีบก้าวไปหา: “เมื่อวันก่อนพวกคุณได้มาตรวจสอบด้วยกันใช่ไหม”
“ ครับ มีอะไรเหรอครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดต่อ “ เมื่อพวกคุณตรวจสอบผนังด้านหลังชั้นสาม พวกคุณทดสอบว่ามันกลวงหรือมันแข็งหรือไม่?
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหยียนเจิ้งและตำรวจหลายคนก็ถึงกับผงะและมองหน้ากัน
“ ดูเหมือนจะไม่ …”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ผิดแล้วล่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเลิกคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “เฟิงหมิงเดาได้ว่าฉันจะโทรหาตำรวจ เลยให้คนมาปิดกำแพงไว้ในชั่วข้ามคืน แต่เวลาสั้นเกินไปที่จะปิดผนึกอย่างเต็มที่ เขาจึงสร้างกำแพงเปล่าปลอมาโกหกการตรวจสอบของคุณ ระหว่างเวลาที่คุณยื่นขอหมายค้นนี้ก็จัดการเติมพื้นที่ให้เต็ม ”
เธอยื่นมือออกมา และแสดงปลายนิ้วของเธอให้หลาย ๆ คนเห็น
“นี่คือสิ่งที่ฉันพบบนผนังในเมื่อกี้นี้ มันจะทิ้งร่องรอยแบบนี้ไว้หลังจากทาสีใหม่เท่านั้น”
เหยียนเจิ้งตรวจสอบแป้งบนมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างระมัดระวังและทันใดนั้นก็รู้สึกอารมณ์เสียทันที
หากพวกเขาตรวจสอบอย่างรอบคอบในครั้งสุดท้ายที่มาที่นี่และไม่พลาดเบาะแสใด ๆ พวกเขาจะสามารถหาเจอได้อย่างแน่นอน
“ให้ตายเถอะ! มันเป็นของปลอม!” เหยียนเจิ้งกำหมัดแน่นและพูดอย่างโกรธ ๆ
แต่ตอนนี้ห้องนั้นถูกถมเต็มไปหมดและหลักฐานทั้งหมดก็หายไปในควันแล้ว พวกเขาไม่สามารถหาหลักฐานเพื่อพิสูจน์เฟิงหมิงได้อีกต่อไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “แม้ว่าห้องจะหายไปแล้ว แต่ภาพวาดที่ฉันพูดถึงอาจจะยังไม่หายไป เฟิงหมิงไม่น่าจะทิ้งมัน”
เฟิงหมิงเคยพูดว่าภาพวาดนั้นเป็นผลงานชิ้นเอกของเขาและสิ่งสำคัญเช่นนี้ต้องเก็บไว้ที่ไหนสักแห่ง
พวกเขาหามันไม่พบในวันนี้ เป็นไปได้ว่ามันจะถูกส่งออกไปแล้ว
ตราบเท่าที่สังเกตอย่างรอบคอบ ในอนาคตยังคงสามารถหาเบาะแสได้
“แต่พวกเรามีเวลาไม่มากนัก” เหยียนเจิ้งพูด
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองอย่างงงงวย
“ฉันสงสัยเฟิงหมิงมานานแล้ว แต่เพราะตัวตนของเขา ฉันจึงไม่กล้าเปิดเผยเรื่องนี้ง่ายๆ ฉันอยู่กับเขามานานแล้วแต่ไม่พบหลักฐานที่ชัดเจน”
เขาถอนหายใจและพูดว่า “เฟิงหมิงจะระมัดระวังให้มากขึ้นในอนาคต จะไม่ถูกจับผิดโดยพวกเราอีก ในช่วงเวลานี้มีโอกาสมากที่จะมีคนถูกทลายอีก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งงงงวยเข้าไปอีก
“เหยียนเจิ้ง มีอะไรต้องทำอีกไหม”
เหยียนเจิ้งโบกมือเบา ๆ : “อีกกรณีหนึ่ง”
นายตำรวจที่อยู่ด้านข้างอธิบาย
“อันที่จริงเจ้าหน้าที่เหยียนเจิ้งมาเพื่อตรวจสอบคดีสำคัญอีกคดีในครั้งนี้ แต่เนื่องจากเป็นคดีฆาตกรรมต่อเนื่องนี้เขาจะช่วยเราชั่วคราว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฟังและมองไปเหยียนเจิ้ง
ไม่คาดคิดว่าเขาจะมีความสามารถบางอย่างจริงๆ
หลายคนออกจากบ้านของตระกูลเฟิง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็นึกขึ้นได้ว่าสิ่งของที่เธอเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ยังอยู่ที่บ้านของตระกูลเวิน และหันกลับไปที่บ้านของตระกูลเวินอีกครั้ง
สิ่งเหล่านี้เป็นของใช้ประจำวันที่เธอเตรียมไว้สำหรับจี้จิ่งเชิน และบางส่วนก็เป็นเสื้อผ้าที่เตรียมไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับมาและกำลังจะออกไปทันที เธอมาถึงประตู ก็ถูกเรียกด้วยเสียงที่อยู่ข้างหลังเธอ
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดชะงักไป แต่ไม่ได้มองย้อนกลับไป แต่ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว
“ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกให้หยุดแล้วกลับมาหาฉัน!”
เสียงของเวินหงไห่สูงขึ้นเล็กน้อย ดังขึ้นข้างหลังอย่างโกรธ ๆ
ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หยุดและหันกลับมา
“มีเรื่องอะไรคะ”
“เธอจะออกไปไหนอีก”
เวินหงไห่เหลือบมองสิ่งที่อยู่ในมือของเธออย่างไม่พอใจ
“ไปดูจี้จิ่งเชินหรือไง”
เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ตอบ สีหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดและโกรธมากขึ้น: “ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของเฟิงหมิง ถ้าคุณไม่ไปบ้านตระกูลเฟิง แต่ไปอยู่ด้วยกันกับจี้จิ่งเชินมันเป็นเรื่องอย่างไรกัน? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วและโต้กลับ: “ฉันเป็นคู่หมั้นของเฟิงหมิงตั้งแต่เมื่อไหร่? ”
“ฉันบอกว่า ฉันจะไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงหมั้นในวันนั้นและฉันไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานกับเฟิงหมิงเลย”
เวินหงไห่ทำหน้าบึ้ง
“เธอไม่เห็นด้วยยังไงเธอก็ต้องเห็นด้วย! งานเลี้ยงหมั้นจบลงแล้วและข่าวการหมั้นของเธอก็ส่งออกไปแล้ว ถ้าเธอไปใครจะแต่งงานกับเฟิงหมิง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างเฉยเมย: “พวกคุณเป็นคนเสนอการแต่งงาน งานเลี้ยงหมั้นก็จัดขึ้นโดยพวกคุณโดยที่ไม่ได้บอกฉัน พวกคุณอยากให้ใครแต่งงานก็ให้คนนั้นแต่งไปเลย แต่มันไม่มีทางเป็นฉันแน่นอน”
“คุณชอบตระกูลเฟิงมากขนาดนี้ ไปแต่งงานกับเขาเองซะเลยล่ะ”
หลังจากทิ้งคำไว้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หันไปจากไป
“ เธอกำลังพูดอะไร?” เวินหงไห่สั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เวินเที๋ยนเที๋ยน เธออย่าคิดว่าเธอมีตระกูลหล่อนคอยหนุนหลัง แล้วเธอเลยทำเหมือนผู้อาวุโสไม่อยู่ในสายตาอีกต่อไป เธอยังเป็นคนของตระกูลเวิน คำว่าเคารพคำนี้ ไม่มีใครสอนเธอเรื่องนี้เหรอ?”
เดิมทีเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะจากไป แต่เธอก็หยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้
“คุณบอกให้ฉันเคารพผู้อาวุโสหรอ? ”
ความโกรธและความรู้สึกไม่ยุติธรรมในใจของเธอระเบิดออกมา เธอหันไปมองเวินหงไห่ที่อยู่ข้างหลังเธอ
“ ฉันก็อยากจะเคารพผู้อาวุโสเหมือนกัน แต่คุณได้ทำอะไรที่ทำให้ฉันเคารพได้หรอ ถ้าคุณต้องการได้รับความเคารพจากคนอื่น คุณต้องเคารพผู้อื่นก่อน! ฉันจะไม่เข้าร่วมในการแต่งงานกับเฟิงหมิงเด็ดขาด!”
หลังจากพูดเสียงดัง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หันกลับไปจากไปโดยไม่สนใจความไม่พอใจของเวินหงไห่ที่อยู่ข้างหลังเลย
ทันทีที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจากไป เฟิงหมิงยังคงสาปแช่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“นังบ้า! บ้าจริง! สอนไปก็แก้ไม่ได้ สักวันมันจะทำร้ายตระกูลเวินของเราแน่!”
เขาสาปแช่งชั่วขณะและหันขึ้นไปชั้นบน มาถึงห้องหนังสือของเวินฉี่
“เวินเที๋ยนเที๋ยนไปหาจี้จิ่งเชินคนนั้นอีกแล้ว! เมื่อหมั้นแล้วก็ติดพันกับผู้ชายคนอื่นแล้วผู้อื่นเขาจะคิดยังไงกับตระกูลเวินของเรา”
“พ่อ จะตามใจเธอแบบนี้ไม่ได้!”
เวินฉี่ได้ยินแล้วพูดว่า “ใช่”
