บทที่ 505 ตุ๊กตาลายครามที่บอบบาง
“ถูกแล้ว!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดขึ้นมา จากนั้นก็ได้เงยหัวขึ้นอย่างกะทันหัน และได้พูดถาม: “เฟิงหมิงล่ะ? เขาเป็นยังไงบ้าง?”
เอ่ยคนนี้ขึ้น หัวคิ้วของจี้จิ่งเชินก็ได้ขมวดขึ้นแล้ว
วันนั้นหลังจากที่ เฟิงหมิงสลบไปก็ได้ถูกบอดี้การ์ดกี่คนพาไป คนของเขาก็ได้ติดตามลงไปโดยตลอด แต่กลับยังคงไม่สามารถหาพวกเขาเจอ
คาดไม่ว่ายังคงถูกคนทำให้หลบหนีไปแล้ว
“จับไม่ได้”
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำพูดนี้ คิ้วก็ได้ขมวดขึ้นเล็กน้อย และได้ถอนหายใจแล้วฟอดหนึ่ง
“ที่จริงก่อนหน้านี้ เฟิงหมิงได้รับปากฉัน เต็มใจที่จะยอมจำนน แต่คิดไม่ถึงสุดท้ายจะเปลี่ยนไปกลายเป็นแบบนี้……”
จี้จิ่งเชินเห็นถึงเธอที่หดหู่เพื่อผู้ชายคนอื่น คิ้วจึงได้ขมวดขึ้นเล็กน้อย และได้ยื่นมือไปลากเธอเอาไว้
“เรื่องของเฟิงหมิงจะมีสถานีตำรวจมาจัดการ เธอไม่ต้องกังวล พักผ่อนฟื้นฟูร่างกายอย่างสบายใจเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังเตรียมที่จะนอนลงมา ประตูของห้องผู้ป่วยก็ได้ถูกคนผลักออกอีกครั้ง และได้ลากเปิดออกเป็นซอกๆหนึ่ง
คนที่อยู่นอกประตูดูเหมือนว่าจะมองมาทางด้านในอย่างระมัดระวัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนถือโอกาสมองไป จากในซอกแคบๆตรงประตู และได้เห็นถึงใบหน้าของคุณนายหล่อนแล้ว
เธอได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง
ไม่ผิด หลังจากที่รู้ว่าตัวเองได้รับความบาดเจ็บ คุณนายหล่อนจะต้องมาดูเธออย่างแน่นอน
เห็นถึงทั้งสองคนตรงหน้า เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้ไม่แน่ใจแล้ว
ราวกับว่าตัวเองไม่ได้พบพวกเขามานานมากแล้ว
และสองคนตรงหน้า คนหนึ่งคือคนจัดการครอบครัวตระกูลหล่อนที่ทุกคนต่างก็เกรงใจ
อีกคนหนึ่งเคยมีอำนาจอิทธิพลมากอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า ก็คือคนที่โดดเด่นโด่งดัง
เวลานี้เพื่อมาเยี่ยมเธอ กลับต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฝืนยิ้มขึ้นมาแล้วครู่หนึ่งอย่างกลั้นไว้ไม่ไหว
แท้ที่จริงแล้วเธอก็ทำอะไรไปแล้วบ้าง? ที่ทำให้พวกเขาเป็นห่วงเช่นนี้
“คุณนายหล่อน” เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เปิดปากก่อน
ได้ยินถึงเสียงเธอการเคลื่อนไหวตรงประตูด้านนอกก็ได้หยุดลงมาไปชั่วขณะแล้ว
ทันทีหลังจากนั้น ประตูของห้องผู้ป่วยก็ได้เปิดออกช้าๆ
หล่อนหลีกับเวินหงหยู้ได้ยืนอยู่ตรงประตู ในมือได้ถือดอกไม้สดในการเยี่ยมเยียนไว้ ยังมีกระติกเก็บความร้อนอีกอันหนึ่ง
ทั้งสองคนได้หันไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยนและได้ยิ้มแล้วยิ้มอีก
“เที๋ยนเที๋ยน ร่างกายของเธอเป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บรุนแรงไหม?”
เมื่อเห็นถึงเวินเที๋ยนเที๋ยน อารมณ์ของหล่อนหลีก็ได้กระตุ้นขึ้นมา และได้เร่งรีบเดินเข้ามา
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้อยู่ที่ตระกูลเวินกี่วัน เธอกับเวินหงหยู้ก็ได้อกสั่นขวัญแขวนมาโดยตลอด แต่กลับไม่กล้าพูดโน้มน้าวให้คล้อยตาม
พวกเขารู้ตัวว่าได้มีการละอายใจต่อเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็คือไม่กล้าที่จะโต้แย้ง ทำได้เพียงแอบปกป้องลับๆ
แต่คิดไม่ถึงว่าโชคชะตายังคงทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้พบอันตรายแล้ว
ทั้งสองคนโทษตัวเองเป็นอย่างมาก ดังนั้นเมื่อกี้ถึงไม่กล้าเข้ามา
“ฉันไม่เป็นไร ขอโทษที่ทำให้พวกเธอเป็นห่วงแล้ว”
คุณนายหล่อนได้เดินมาถึงด้านข้างเธอ แล้วได้มองแล้วมองอีกไปตรงบาดแผลตรงหน้าผากของเวินเที๋ยนเที๋ยน จากนั้นก็ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา
“เป็นพวกเราที่ไม่สามารถปกป้องเธอให้ดีได้ คาดไม่ถึงจะทำให้เธอถูกเวินฉี่ทรยศหักหลัง พวกเรา……”
เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่หล่อนหลีพูดไม่ออก
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก
“นี่เป็นทางเลือกของตัวฉันเอง”
เมื่อพูดจบ เธอก็ได้ยิ้มไปมา ไม่ต้องการที่จะพูดคุยต่อไป และได้มองแล้วมองอีกไปทางกระติกเก็บความร้อนที่อยู่ในมือของหล่อนหลี
และได้พูดเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา: “พวกเธอเอาของอร่อยอะไรเข้ามา?”
เมื่อได้ยินเสียงที่ร่าเริงของเวินเที๋ยนเที๋ยนคุณนายหล่อนก็ได้งุนงงไปแล้วครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้รีบนำกระติกเกผ้บความร้อนที่ถืออยู่บนมือส่งขึ้นไป
“นี่คือซุปที่ฉันตุ๋นตอนเช้า เพียงแต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำ อาจจะไม่ค่อยอร่อย ถ้าหากว่าเธอไม่ชอบก็ทิ้งไป”
เธอพูดออกมาอย่างไม่ได้คิด แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับเห็นถึงพลาสเตอร์ยากี่แผ่นที่ติดไว้บนนิ้วมือของเธอ
ตัวเป็นถึงผู้จัดการครอบครัวของตระกูลหล่อน เป็นอดีตคุณหนูใหญ่ที่มีเงินเป็นจำนวนมาก ก็คือไม่มีโอกาสได้ลงครัวอย่างแน่นอน
นี่อาจจะเป็นชีวิตนี้ของเธอ เป็นครั้งแรกที่ตุ๋นซุปเพื่อคนอื่น
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้รู้สึกอบอุ่น และมีความขื่นขมอยู่ภายในใจ
เธอได้รับเข้ามาแล้ว สามารถรู้สึกถึงการกลั้นหายใจไว้ของหล่อนหลีอย่างเห็นได้ชัด และได้มองการเคลื่อนไหวของเธอไว้ด้วยความประหม่า
ในกระติกเก็บความร้อนได้ใส่ซุปกระดูกวัวไว้ เมื่อเปิดออกกลิ่นหอมกรุ่นก็ได้ปะทะหน้าออกมา
ความอยากอาหารของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้เปิดกว้าง จากนั้นก็ได้เงยหัวขึ้นมาพร้อมยิ้มและพูด: “ฉันชอบดื่มมากที่สุดก็คือซุปกระดูกวัว ฉันจะต้องดื่มทั้งหมดแน่นอน”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของคุณนายหล่อนในชั่วพริบตาก็ได้ปรากฏท่าทางผ่อนคลายออกมาแล้ว จากนั้นก็ได้หัวเราะตามขึ้นมาแล้ว
เมื่อเวินหงหยู้ที่อยู่ทางด้านหนึ่งได้เห็นแล้ว ก็ได้ยกมือมาวางไว้บนไหล่ของเธอ จากนั้นก็ได้ปลอบเธอไว้อย่างไร้เสียง
“เธอชอบก็ดี” คุณนายหล่อนพูดต่อ: “ถ้าหากว่าเธอยังอยากดื่ม พรุ่งนี้ฉันจะส่งเข้ามาให้เธออีก”
ท่าทางที่มีความตื่นเต้นอยู่บ้างของเธอ ได้คว้าจับโอกาสหนึ่งที่สามารถเข้าใกล้กับเวินเที๋ยนเที๋ยนได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับรู้สึกมีความกดดัน เห็นถึงบาดแผลบนมือของหล่อนหลี เธอจะใจแข็งได้ยังไง?
“ไม่ต้องแล้ว”
เพิ่งจะเปิดปากพูด สีหน้าที่สดใสของคุณนายหล่อนก็ได้มืดสลัวลงไปแล้วกี่ส่วน
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงได้รีบพูดเสริม: “ฉันเพียงแค่เป็นห่วงว่าเธอจะเหนื่อยเกินไป ก็ล้วนเป็นบาดแผลเล็กๆ ในไม่ช้าก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
ตอนที่พูด ในหัวของเธอก็ได้มีความคิดหนึ่งพุ่งออกมา จากนั้นก็ได้พูดต่อ: “หากว่าครั้งหน้าฉันยังอยากดื่มละก็ จะเข้าไปหาเธอด้วยตัวเอง”
“มาที่ตระกูลหล่อนเหรอ?” หล่อนหลีมองเธอไว้ด้วยความประหลาดใจ
เมื่อเห็นถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า ในที่สุดถึงได้พูด: “ดีมากแล้ว ฉันจะให้ฉวีผิงเตรียมพร้อมให้ดีตลอดเวลา เธอเข้ามาตอนไหนก็ได้”
เห็นถึงท่าทางที่เธอดีใจ บนหน้าของเวินหงหยู้ที่ยืนอยู่ทางด้านหลังก็ได้ปรากฏรอยยิ้มออกมาแล้ว
ทั้งสองคนได้จ้องมองซึ่งกันและกัน บรรยากาศโดยรอบได้โอบล้อมไปด้วยความสุข ทำให้ใจของคนเกิดความอิจฉาแล้ว
แม้ว่ารอมา12ปีแล้ว แม้ว่าชีวิตยังมีความไม่ชื่นมื่นอยู่อีกมากมาย แต่ว่าสำหรับคนตรงหน้าอย่างคุณนายหล่อนกับเวินหงหยู้แล้วละก็
ตอนนี้อาจจะเป็นช่วงเวลาในชีวิตของพวกเขาที่มีความสุขที่สุด
ความเสียใจเดียว อาจจะเป็นเธอ……
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนคิดได้ถึงตรงนี้ ก็ได้ห้อยสายตาลงมาเล็กน้อย
เธอรู้ว่าคุณนายหล่อนกับคุณชายเวินดีต่อเธอ
แต่ว่า “แม่” สองคำนี้ เธอกลับไม่รู้ว่าควรพูดออกมายังไง
รอจนถึงหลังจากที่คุณนายหล่อนกับเวินหงหยู้ไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้ตรวจสอบยืนยันว่าร่างกายไม่มีอะไรร้ายแรง จึงคิดต้องการที่จะออกจากโรงพยาบาล
แต่คิดไม่ถึง กลับได้ประสบทุกข์ถึงการคัดค้านของจี้จิ่งเชินแล้ว
“เธออยู่โรงพยาบาลตรวจดูต่ออีกสองวัน ยืนยันสุขภาพร่างกาย พวกเราค่อยออกจากโรงพยาบาลดีไหม?”
น้ำเสียงที่อ่อนโยนของจี้จิ่งเชิน น้ำเสียงเบาๆเหมือนกับกำลังปลอบเด็กที่ไม่เชื่อฟังคนหนึ่ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกท่าทางระมัดระวังของเขาทำจนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ตั้งแต่หลังจากที่ได้รับบาดเจ็บครั้งนี้ จี้จิ่งเชินอยู่ในโรงพยาบาลมักจะใช้ท่าทางแบบนี้พูดกับเธอ
ตอนเดินก็จะกังวลว่าเธอจะไม่ระวังล้มลงไปอยู่บนพื้นไหม และมักจะดูแลไว้อยู่ข้างตัว เหมือนกับปฏิบัติต่อตุ๊กตาลายครามที่บอบบางตัวหนึ่ง
ไม่รู้จริงๆว่าแท้จริงแล้วเป็นใครที่ได้รับบาดเจ็บมากกว่ากัน
อีกทั้งตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้ยิ่งเป็นห่วงขาคู่ของจี้จิ่งเชิน หลังจากออกไปแล้วก็ต้องการไปหาหมอจางเพื่อตอบถามสถานการณ์
แต่ไหนแต่ไรมาจี้จิ่งเชินแจ้งแต่เรื่องดีไม่แจ้งเรื่องร้าย จะไม่เอาสถานการณ์จริงมาบอกเธอแน่ๆ
จี้จิ่งเชินได้โน้มน้าวไปแล้วกี่ครั้ง ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยินยอมอยู่เพิ่มมากขึ้นอีกวันหนึ่ง
วันที่สอง รอจนถึงตอนที่เขาผลักประตูห้องผู้ป่วยออก กลับเห็นถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนได้เปลี่ยนชุดออกไปด้านนอกเสร็จแล้ว และเตรียมพร้อมที่จะจากไปอยู่ตลอดเวลา
เขาได้ชะงักงันไปครู่หนึ่งแล้วตรงประตู
“เธอกำลังทำอะไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงก็ได้หันหัวมามอง
และได้พูดด้วยความดีใจ: “ฉันได้คุยกับหมอเสร็จแล้ว สามารถออกจากโรงพยาบาลได้”
เมื่อพูดจบ เพื่อยืนยันว่าตัวเองสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ ก็ยังตั้งใจกระโดดไปแล้วสองครั้ง”
“นายดู ตอนนี้ร่างกายของฉันหายดีหมดแล้ว ไม่ต้องอยู่ที่นี่ต่อแล้ว”
คิ้วของจี้จิ่งเชินกลับขมวดขึ้น จากนั้นก็ได้ควบคุมรถเข็นเข้ามา ลากมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
และได้พูดอย่างหัวแข็งดื้อรั้น: “ส่วนหัวยังไม่ได้ตรวจ บาดแผลก็ยังไม่หายสนิท อยู่ต่ออีกกี่วันเถอะ
