บทที่ 537 คุณกำลังท้อง
หลวนจื่อขมวดคิ้ว แสดงท่าทีสงบผิดปกติ
“ ฉันจัดการเองได้”
ผู้จัดการก้าวไปข้างหน้าเธออย่างเร่งรีบ
“ จัดการยังไง พ่อของเด็กล่ะ ผู้ชายคนนั้นหายไปไหนล่ะ”
หลวนจื่อพูดเบา ๆ : “ไม่มีพ่ออะไรทั้งนั้น”
“ หลวนจื่อ!”
ทันใดนั้นผู้จัดการก็ส่งเสียงสูงขึ้น แม้ว่าพวกเขาทั้งสองมีความสัมพันธ์ในการจ้างงานเนื่องจากผู้จัดการอยู่กับเธอมาห้าปีแล้ว ความสัมพันธ์ที่มีมายาวนานไม่ธรรมดา เหมือนเป็นผู้ปกครองมากกว่า
“ คุณเป็นแบบนี้ จะให้พ่อแม่คุณทำยังไงดี”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลวนจื่อก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ฉันยังไม่อยากจะบอกเรื่องนี้กับพวกเขา รอจนกว่า … ”
“ เธอเดิมทีก็ไม่อยากบอกพวกเขาใช่ไหม ”
ผู้จัดการชี้จุดคำโกหกของเธอ ไม่น่าล่ะที่หลวนจื่อจุดๆก็อยากไปต่างประเทศ แถมยังเป็นสถานที่ที่เธอไม่เคยไป
เพียงเพื่อหลบหนีหน้าคนตระกูลหลวน
ถ้าวันนี้เขาไม่ตื่นตัวสักนิด พบเห็น อาจจะแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รับรู้
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลวนจื่อก็เม้มริมฝีปากแน่น เท่ากับยอมรับการคาดเดาของเขา
“ เธอสัญญากับฉัน ว่าจะไม่บอกใครว่าฉันอยู่ที่นี่”
เธอเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของผู้จัดการ
“ เห็นแก่เราที่รู้จักกันมาหลายปีแล้ว อย่าบอกพวกเขาเลยนะ”
ผู้จัดการมองเธอ ในใจลุกลี้ลุกลน
เวลาผ่านไปสักพัก น้ำเสียงก็ผ่อนคลายลง
“ ฉันทราบแล้ว เธอพักผ่อนไปก่อนเถอะ ดูแลตัวเองให้ดีก่อนสำคัญมากกว่า”
หัวใจที่ดึงเครียดของหลวนจื่อก็ได้ผ่อนคลายลง เลยส่ายหัว
“ ฉันได้พักแล้วเมื่อกี้ ตอนนี้ยังไม่เหนื่อยค่ะ”
“เชื่อฟังน่ะ”
ผู้จัดการดึงเธอลงมานอนอีกครั้งและชักชวน: “ฉันจะให้แม่ครัวเตรียมอาหารให้เธอ เธอผอมเกินไปแล้ว วางใจเถอะ”
หลังจากที่หลวนจื่อนอนพักผ่อน เขาก็หันหลังออกจากห้องไป
ทันทีที่เขาออกจากบ้าน การกระทำของผู้จัดการก็หยุดซะงัก
หันหัวมองไปข้างหลังเขา ราวกับว่าเขาจะมองผ่านประตูไปยังหลวนจื่อที่กำลังพักผ่อนอยู่บนเตียงในเวลานี้
เขาจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้อย่างไร?
ผู้จัดการกัดฟัน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาคนตระกูลหลวนที่อยู่ในต่างประเทศ
หมินอันเกอหาหลวนจื่อไม่เจอ
ถ้าเขาได้รับโอกาสอีกครั้ง เขาจะไม่มีวันทำผิดพลาดแบบนี้
เขาคาดคิดไม่ถึง ว่าอีกฝ่ายกลับเป็นหลวนจื่อที่เขามองว่าเป็นน้องสาวของเขามาโดยตลอด …
ถ้าคืนนั้นเขาไม่ไปที่บาร์ก็คงไม่ …
สองเดือนที่ผ่านมา นับจากจุดเริ่มต้น เขาถูกลิขิตกำหนดไว้ที่เต็มไปด้วยสีสันในชีวิตของเขา
หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรมในต่างประเทศสามเดือนแล้ว หมินอันเกอก็ตัดสินใจกลับบ้าน
คิดว่าผ่านไปเป็นเวลานาน ความรู้สึกที่มีต่อเวินเที๋ยนเที๋ยนก็สงบลงมาก
แต่สิ่งที่เขาคาดคิดไม่ถึงก็คือเมื่อเขาลงจากเครื่องบินและหาเจอเวินเที๋ยนเที๋ยน ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นยังคงเสียดแทงหัวใจของเขา
การเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินกอดกันนั้นทำให้หัวใจของเขาเสียวซ่าอีกครั้ง
หมินอันเกอมองจากไกล ๆ เป็นเวลานาน เดินโซเซออกไปและเข้าไปในบาร์
เขาแค่อยากระบายความเศร้าด้วยไวน์ ทำให้ความรู้สึกในใจชาไป
แม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นแล้วหลวนจื่อถึงนอนข้างๆเขา?
แสงอาทิตย์ที่สว่างไสวส่งไปทั่วห้องผ่านผ้าม่านสีขาว
“ หลวนจื่อ?”
เขาจำคนตรงหน้าได้ทีเดียว
หลวนจื่อนอนบนผ้าห่มและหันหลังข้างหนึ่งไป แค่เผยให้เห็นไหล่ขาวของเธอ
เมื่อได้ยินเสียง ก็ตื่นขึ้นอย่างช้าๆ
หันหน้าเห็นสายตที่ตกใจของหมินอันเกอ เธอหลบสายตาเล็กน้อยและไม่พูดอะไร
ภายในห้องเงียบสงบ
หลังจากนั้นไม่นาน หลวนจื่อก็พูดขึ้นมา
“ ฉันจะกลับแล้ว”
เธอลากผ้าห่มจะยืนขึ้น พร้อมที่จะจากไป สีหน้าของเธอเรียบเฉย ไม่ได้แสดงออกอะไรเลย
หมินอันเกอขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว
“รอก่อน!”
เขาตะโกนอย่างห่วงใยและหลวนจื่อที่อยู่ตรงหน้าถึงหยุดลง แต่ไม่ได้หันกลับไปมอง
หมินอันเกอยิ่งใจร้อนมากขึ้น แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืน เขาจำไม่ได้ทั้งหมดเลย
เขาไม่มีความประทับใจใด ๆ กับการปรากฏตัวของหลวนจื่อเลย อย่าพูดถึง …
เขากดกำปั้นลงบนหน้าผากด้วยความเสียใจและพูดด้วยความยากลำบาก
“ เรื่องเมื่อวาน…ไม่ต้องห่วงฉันจะรับผิดชอบครับ ”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ร่างกายของหลวนจื่อก็สั่นสะท้าน
“ นายจะรับผิดชอบยังไง”
“ อีกไม่กี่วันฉันจะติดต่อตระกูลหลวน… ”
หมินอันเกอขมวดคิ้ว ในใจของเขา เขามองว่าหลวนจื่อเป็นน้องสาวของเขามาตลอด
เมื่อคืนถ้าไม่ใช่เขาบีบบังคับ มันจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง?
สายตาของเขามองไปที่รอยช้ำบนไหล่ของหลวนจื่อ ในใจเขาก็รู้สึกผิดมากขึ้น
โดยคาดคิดไม่ได้ว่าเขาจะทำสิ่งเหล่านี้ออกมาได้
แต่หลวนจื่อที่ยืนอยู่ข้างหน้าพร้อมกับหันหลังให้เขาหัวเราะออกมาหนึ่งที
“รับผิดชอบยังไงกัน อย่ามาล้อเล่นฉันเลย”
หัวใจเริ่มเย็นชา แม้แต่เสียงก็สั่นเล็กน้อย
แต่เท่าที่หมินอันเกอได้ยิน กลับรู้สึกว่าหลวนจื่อไร้สติด้วยความโกรธ
เขารีบลุกขึ้นยืน
“ขอโทษจริงๆ ฉันจะ … ”
เขาอยากจะไปดึงหลวนจื่อแต่ก็โดนเธอผลักออก
“ ฉันบอกว่าไม่ต้อง!”
เธอขึ้นเสียงอย่างกะทันหันด้วยอารมณ์ตื่นเต้น หมินอันเกอที่อยู่ข้างหลังก็ถูกเธอทำให้ตกใจ
“ ฉันจะกลับแล้ว”
หลังจากพูดจบ หลวนจื่อก็ไม่ได้อยู่อีกต่อไป เดินเข้าไปในห้องน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วหนีออกไปอย่างไว
หมินอันเกอนั่งอยู่บนเตียงอึ้งไปสักพัก ก่อนที่จะมีความตอบสนอง จึงสวมเสื้อผ้าด้วยความตื่นตระหนกและตามออกไป
หลังจากหลวนจื่อไป ก็หายไปสองเดือน ไม่ว่าจะตามหายังไงก็หาไม่เจอ
หลวนจื่อตั้งใจหลบหน้าเขา
ในสายตาของหมินอันเกอ เขาคิดว่าหลวนจื่อกำลังหลบเขาเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น
เขารู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นและรีบไปยังสถานที่ที่หลวนจื่อปรากฏในข่าว
ในเวลาเพียงสองเดือน รูปลักษณ์ของหมินอันเกอกลายเป็นอักอ่วนมากขึ้น
แม้ว่าไม่ค่อยได้ดูแลตัวเอง แต่เพราะร่างกายและใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ จะดูโทรมไปบ้างแต่ก็ยังดึงดูดความสนใจของผู้คนอยู่ดี
เขาถามแผนกต้อนรับ
“อ๋อ ผู้หญิงคนนั้นเช็คเอาท์ไปแล้วค่ะ”
“ไปแล้วหรอ?”
หมินอันเกอแสดงความผิดหวังในดวงตา แล้วก้มหัวลงเล็กน้อย
กำลังจะออกไป แต่ได้ยินบริกรที่แผนกต้อนรับกระซิบ
“ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา มีผู้คนมากมายมาหาคุณหลวนจื่อ คนที่มาเมื่อวาน คือนักบูรพาวัตถุโบราณที่เยี่ยมมากคนนั้นใช่ไหม” คนหนึ่งพูด
หมินอันเกอรีบถอยไปทันทีด้วยความสงสัยในใจ เขาจึงหันไปถามเธอ
” นักบูรพาวัตถุโบราณหรอ ชื่ออะไรครับ”
บริกรมองไปที่หมินอันเกอด้วยความงุนงง รู้สึกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นค่อนข้างคุ้นเคย
“เวินเที๋ยนเที๋ยนน่ะ เธอยังเซ็นชื่อให้ฉันด้วยซ้ำ มาในเมื่อวานค่ะ”
ในใจของหมินอันเกอมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย
“ ตอนนั้นหลวนจื่อยังไม่ย้ายออกเหรอ”
“ไม่ค่ะ”
บริกรส่ายหัวและจำได้ทันที
“คุณ คุณคือ หมินอันเกอหรือ?”
ทันทีที่เธอจำเขาได้ บริกรตื่นเต้นทันที
“คือหมินอันเกอจริงๆ! เดี๋ยวก่อนคุณช่วยเซ็นชื่อให้ฉันได้ไหม”
แต่หมินอันเกอไม่ตอบกลับอะไรทั้งนั้น หลังจากได้รับคำตอบที่เป็นบวก เขาก็หันกลับไปทันที ไม่อยู่ต่อแล้ววิ่งออกไปข้างนอกอย่างไว
หลวนจื่อต้องถูกเที๋ยนเที๋ยนพาตัวไป!
เธอต้องอยู่ในปราสาทเก่า!
