บทที่ 531 ช่วยกอดฉันหน่อยได้ไหม
แสงในห้องสลัวลงและเหมือนถูกหรี่ลงอย่างตั้งใจ
จี้จิ่งเชินหยุดอยู่ที่ประตู สายตาของเขามองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ตรงหน้าเขา
ผ้าคลุมแขวนอยู่บนเตียงสไตล์ยุโรปขนาดใหญ่ และสามารถมองเห็นร่างที่สง่างามผ่านผ้าคลุมบาง ๆนั้น
ดวงตาของ จี้จิ่งเชินดูเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่ด้านบน เงียบ ๆ และอดทนรอคอยการเคลื่อนไหวต่อไปของเหยื่อ
ให้เขาดูว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนสามารถทำได้ได้ขนาดไหน
หลังอาหารค่ำ เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปที่ห้องของตัวเองและเริ่มเตรียมตัว
พอเตรียมตัวทำงานเบื้องต้นเสร็จ จี้จิ่งเชินก็ยังไม่กลับมาจนเธอเกือบจะง่วงนอนหลับไปบนเตียง
กึ่งหลับกึ่งตื่น จู่ๆก็ได้ยินเสียงประตูถูกเปิด ก็ตื่นขึ้นมาทันที
เมื่อเห็นจี้จิ่งเชินเข้ามาในห้องเธอก็รู้สึกประหม่ามากจนไม่รู้สึกง่วง
ยังคงมีกลิ่นหอมจาง ๆ อยู่ในอากาศ และจู่ๆจิตใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็สะดุดลง โดยคิดถึงแผนที่ก่อนหน้านี้คิดอยู่ตลอดเวลา
ควรต้องทำอะไรต่อนะ
เธอคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเธอคิดถึงอะไร และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
โชคดีที่มีม่านกั้นไว้ ทำให้จี้จิ่งเชินมองไม่เห็นว่าตอนนี้เธอรู้สึกประหม่าแค่ไหน
เวินเที๋ยนเที๋ยนหายใจเข้าลึก ๆ และรวบรวมความกล้าของเธออีกครั้ง
“จี้จิ่งเชิน ?”
เธอร้องเรียก แต่น้ำเสียงกลับสั่นเล็กน้อย เบา ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วด้วยความรำคาญจัดระเบียบอารมณ์ และพูดอีกครั้ง
“จี้จิ่งเชิน，คุณมานี่หน่อย”
แม้แต่เสียงนั้นจะดูหวาน ทำให้ จี้จิ่งเชินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย
เขาเคลื่อนรถเข็นและขยับเข้าไปใกล้ แทนที่จะมาที่เตียง แต่เขาอยู่ห่างออกไปตั้งสองเมตร
เมื่อมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจากระยะไกล เขาดูสงบมาก
จี้จิ่งเชินมองผ่านผ้าคลุมหน้าของคนที่นั่งอยู่บนเตียง และสามารถมองเห็นรายละเอียดทั้งหมดได้อย่างชัดเจน
จริงๆแล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนสวมผ้าโปร่งสีดำบาง ๆ จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว
ใครสอนเธอเรื่องนี้?
เนื่องจากมีผ้าโปร่งกั้นไว้ทำให้การมองเห็นสลัว ทำให้เห็นความเย้ายวนขั้นสุด
เขาหรี่ตาเล็กน้อย และในส่วนลึกของรูม่านตานั้นมีคลื่นน้ำไหลอยู่
สายตาของเขาไหลไปตามใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆไหลไปที่ลำคอเนียนและหลังมือเรียว …
ทุกๆรายละเอียดอยู่ในสายตาของเขา แต่เสียงนั้นเบามากราวกับว่าเขาไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของจี้จิ่งเชินในตอนนี้ และเธอก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเย็นชาของเขา
จี้จิ่งเชินไม่มีความรู้สึกอะไรเลยจริงๆเหรอ
เธอกัดฟันยกมือขึ้นเพื่อยกผ้าคลุมออก และเห็นจี้จิ่งเชินอยู่ข้างนอก
เมื่อเห็นเขาอยู่ห่าง ๆ จึงพูดว่า: “คุณช่วยฉันปลดกระดุมได้ไหม”
ในขณะที่พูด เธอหันไปด้านข้างเล็กน้อยและดึงผมที่หยิกเล็กน้อยไปด้านหนึ่ง เผยให้เห็นผิวเนียนและลำคอที่เรียวอย่างสวยงาม
เมื่อเห็นฉากนี้ตรงหน้า รูม่านตาลึกของจี้จิ่งเชินสั่นไหว และดวงตาของเขาค่อยๆมืดลง
เขาซ่อนอยู่ในเงามืด แต่ เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้พบ
“หืม” เขาตอบด้วยเสียงอยู่ในลำคอ
ความแตกต่างคือ เสียงของเขาฟังมีแม่เหล็กและไพเราะมาก
ผ้าโปร่งสีดำที่เวินเที๋ยนเที๋ยนสวมเป็นแบบผูกเชือกที่ด้านหลัง เธอใส่มันเองและแน่นอนว่าเธอสามารถแก้ได้ด้วยตัวเอง แต่เธอจงใจขอให้จี้จิ่งเชินช่วยถอด
จี้จิ่งเชินยื่นมือออกมาและดึงเชือกด้านหนึ่งออก
ในที่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไม่เห็น ดวงตาของเขาร้อนขึ้น แต่หัวใจของเขากำลังยิ้ม
“ คุณต้องการให้ฉันช่วยไหม?”
จี้จิ่งเชินถามอย่างรู้เท่าทัน เสียงของเขาทุ้มและสง่างามเต็มไปด้วยแม่เหล็ก
“อืม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า แต่ในใจของเธอวุ่นวายไปหมด
ไม่รู้ว่าจะได้ผลไหม …
กำลังคิด แต่ไหล่นั้นค่อยๆร้อนเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินวางมือลงบนไหล่ของเธอ เหมือนจะเผาเธอยังไงอย่างงั้น
ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ และเธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่านิ้วของจี้จิ่งเชินค่อยๆเลื่อนลง สุดท้ายหยุดที่ส่วนหลังของเธอ
หลังจากหยุดไปสักพัก นิ้วเรียวก็ดึงเชือกเล็กน้อย เชือกสีดำก็ร่วงหล่น
เวินเที๋ยนเที๋ยนสวมเพียงเสื้อผ้าที่บางและกระชับ ไม่กล้าหันศีรษะมองไป ใบหน้าของเธอร้อนจนแดงแล้ว
เธอลองทำแบบนี้เป็นครั้งแรก
จนกระทั่งตอนนี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกเสียใจกับความกล้าหาญของเธอ
แต่ตอนนี้ก็ทำสำเร็จไปขั้นนึงแล้ว มีแต่ทำต่อไปเท่านั้น จะสามารถให้จี้จิ่งเชินลุกขึ้นยืนถึงได้
เธอตัดสินใจ หันศีรษะมองไปทางจี้จิ่งเชิน ในขณะที่นึกถึงบทแนะนำที่เธอเคยเห็นบนอินเทอร์เน็ต
คนที่อยู่บนเตียงเดินลงมา มาถึงตรงหน้าของจี้จิ่งเชิน ก้มลงแสดงท่าทางมีเสน่ห์และน่าหลงใหล
แต่สีหน้าของเขาได้เปิดเผยความจริงอย่างชัดเจนแล้ว มันแดงเหมือนลูกแอปเปิ้ล
ดวงตาของจี้จิ่งเชินเย็นชา แต่ที่จริงเขาแอบหัวเราะในใจตั้งนานแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นสภาพแบบนี้
ไม่รู้ว่าต่อไปเวินเที๋ยนเที๋ยนจะทำอย่างไร
ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ใบหน้าของจี้จิ่งเชินก็ดูจริงจังมากขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วเมื่อเธอเห็นมัน
ทำไม ?
เมื่อก่อน จี้จิ่งเชินแกล้งเธอ เธอมักจะหน้าแดงและใจเต้นโดยไม่รู้ตัว
แต่ตอนนี้ จี้จิ่งเชินกลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ?
ไม่ถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์!
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดพลางกัดฟันและก้มลงทันที เอื้อมมือไปจับไหล่ของจี้จิ่งเชินและโน้มตัวไปข้างหน้า
เรียนรู้วิธีที่เมื่อก่อนจี้จิ่งเชินใช้กับตัวเอง จูบที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ
การกิริยาอาการที่เงอะงะทำให้ จี้จิ่งเชินเกือบจะหัวเราะ
แต่ในไม่ช้าเขาก็พบว่า เขาประเมินอิทธิพลของผู้หญิงตรงหน้าเขาต่ำไป
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นการจูบที่แย่มาก แต่ก็ทำให้หัวใจเขาหวั่นไหวเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อยรู้สึกว่าร่างกายเริ่มร้อนขึ้นทีละนิด
สาวน้อยคนนี้!
กล้ามเนื้อที่อยู่ภายใต้สูทที่ห่อหุ้มไว้ค่อยๆแข็งขึ้น แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังไม่ได้สังเกตเห็นอะไรที่ผิดปกติ แค่รู้สึกว่าวันนี้จี้จิ่งเชินดูเย็นชา ไม่ว่าเธอจะทำอะไร อีกฝ่ายก็เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรยังไงอย่างงั้น
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ทันใดนั้นเธอก็โกรธ และค่อยๆจูบริมฝีปากของจี้จิ่งเชินและไปที่ลูกกระเดือก
เธออ้าปากอย่างซุกซนและขบมันด้วยฟันของเธอ
เที๋ยนเที๋ยน !
จี้จิ่งเชินไม่ได้คาดหวังเวินเที๋ยนเที๋ยนมากขนาดนี้และอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
ฟังเสียงฮึมฮัมของจี้จิ่งเชิน อย่างพอใจ สุดท้ายเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เก็บกลับมาด้วยความได้ใจ
เมื่อก้มศีรษะลง เธอไม่รู้ว่าตัวปีนขึ้นไปบนรถเข็นเมื่อไหร่ ทั้งตัวนั่งบนตักของเขาด้วยท่าทางที่ไม่ชัดเจนที่ทำให้คนอับอาย
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ กำลังจะกระโดดลงจากรถเข็น แต่ทันใดนั้นเธอก็จำแผนต่อไปของเธอได้ เธอจึงทำตามแผนและกอดคอเขาไว้
“จี้จิ่งเชิน คุณช่วยอุ้มฉันไปบนเตียงได้ไหม”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี้จิ่งเชินก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ก้มศีรษะลง สิ่งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังคิดก็ถูกเขียนไว้บนใบหน้าทั้งหมด
เขาใช้ความมุ่งมั่นของเขา ระงับส่วนโค้งของปาก และพยักหน้า
พร้อมที่จะควบคุมรถเข็น เพื่อส่งเวินเที๋ยนเที๋ยนไป
เมื่อตระหนักถึงการเคลื่อนไหวของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“ ฉันหมายความว่า คุณช่วยอุ้มฉันไปได้ไหม”
การปฏิกิริยาของจี้จิ่งเชินหยุดชั่วคราว และยังคงมีเส้นโค้งอยู่ที่มุมปากของเขา
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว”
