บทที่ 550 ห้ามอยู่ด้วยกัน
ผ่านไปหลายวัน หลวนจื่อก็เจอกับหมินอันเกออีกครั้ง ความทรงจำที่เดิมทีโดนฝุ่นจับไปหมดแล้ว ก็ได้ปรากฏขึ้นมาในหัวอีกครั้ง
“ นายมาได้ยังไง? ”
พอเผชิญหน้ากับหมินอันเกอ เธอก็รู้สึกว่าในสายตาของฝ่ายนั้นเต็มไปด้วยความดูถูก
หลวนจื่อจึงก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว เคอเหยียนรุ่ยเดินขึ้นมาด้านหน้าพอดี หลังจากนั้นเขาก็นำเธอไปหลบอยู่ด้านหลัง
“ คุณหมินครับ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า? ”
สายตาของหมินอันเกอถูก เคอเหยียนรุ่ยขวางไว้ หมินอันเกอมองเขาที่กำลังยืนด้วยท่าทางปกป้องอยู่ด้านหน้าหลวนจื่อ หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วนิดหน่อย
“ ผมมาดูคุณ หลวนจื่อ คุณเป็นยังไงบ้าง? ”
เขาตั้งใจมองข้าม เคอเหยียนรุ่ยที่ยืนอยู่ด้านหน้า สายตานั้น เหมือนต้องการมองทะลุ เคอเหยียนรุ่ยไปหาหลวนจื่อโดยตรง
แต่สายตานั้นกลับทำให้หลวนจื่อลำบากใจมากกว่าเดิม
“ ฉันสบายดี นายไม่ต้องเป็นห่วง ”
หลวนจื่อตั้งใจหลบเขา เห็นหมินอันเกอในตอนนี้อีกครั้ง มีแต่จะทำให้เธอนึกถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป
เธอรีบพูดให้จบ เพื่อต้องการให้หมินอันเกอกลับไป
แต่หมินอันเกอกลับมองไปรอบๆ คล้ายกับกลัวว่าตัวเองจะถูกคนเจอเข้า หลังจากนั้นก็พูดขึ้น: “ ผมมีเรื่องต้องการคุยกับคุณนิดหน่อย เข้าไปพูดด้านในเถอะ ”
หลวนจื่อไม่ได้ขยับ เคอเหยียนรุ่ยจึงพูดขึ้นยิ้มๆ: “ ผมไปเปิดประตูให้ ถ้าถูกใครเจอเข้าคงไม่ดีแน่ ”
พูดเสร็จ เขาก็เดินไปเปิดประตู
หลวนจื่อเดินช้าลงนิดหน่อย พอเธอเงยหน้าขึ้น ก็เจอกับสายตาของหมินอันเกอ
สายตาของเขาลึกเกินไป จนทำให้เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
พอเข้ามาในบ้าน สายตาของหมินอันเกอยังคงจับจ้องอยู่ที่หลวนจื่อ จึงทำให้หลวนจื่อรู้สึกนั่งไม่ติดสักเท่าไหร่
เคอเหยียนรุ่ยมองทั้งสองคนนิดหน่อย หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้น: “ พวกคุณคุยกันไปก่อน ผมเอาของไปวางสักครู่ ”
หมินอันเกอหรี่ตาลงนิดหน่อย หลังจากนั้นก็มองเขาเดินเข้าไปในห้องครัว และถึงค่อยพูดขึ้น: “ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ”
เคอเหยียนรุ่ยเป็นดีไซน์เนอร์ที่มีชื่อเสียง ถึงแม้ว่าสองสามปีมานี้เขาจะไม่ได้รังสรรค์ผลงานออกมา แต่ถ้าพูดถึง คนส่วนมากก็มักจะรู้จักเขา
แต่หลวนจื่อรู้จักกับเคอเหยียนรุ่ยได้ยังไง?
อีกทั้งยังดูสนิทสนมกันขนาดนั้น
หลวนจื่อทอดสายตาลงนิดหน่อย
“ นี่คือบ้านของเขา เขาก็ต้องอยู่ที่นี่สิ ”
“ บ้านเขา? ” หมินอันเกอหันกลับมาอย่างตะลึง หลังจากนั้นก็มองไปรอบๆห้อง “ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ มันไม่เหมาะสม แล้วบ้านที่คุณเคยซื้อไว้เมื่อก่อนล่ะ? ”
“ ที่นั่นมีนักข่าวเฝ้าอยู่ยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉันกลับไปไม่ได้ ที่นี่อยู่ห่างจากตัวเมืองพอสมควร จึงสามารถหลีกเลี่ยงนักข่าวได้อยู่ ”
แต่หมินอันเกอกลับรู้สึกไม่พอใจ เขาหันไปมองเคอเหยียนรุ่ยที่อยู่ในห้องครัวนิดหน่อย
ถึงแม้ว่า เคอเหยียนรุ่ยจะอายุสี่สิบปี แต่ดูจากรูปร่าง เขายังคงหน้าตาดี และถึงตอนนี้ก็ยังไม่แต่งงาน ในวงการบันเทิง ยังมีหลายคนที่เปรียบเขาเป็นคู่แต่งงานในอุดมคติ
ตอนนี้ ทำไมหลวนจื่อถึงพักอาศัยอยู่ใต้ชายคาบ้านเดียวกันกับเขาได้ล่ะ?
“ วิธีหลีกเลี่ยงนักข่าวมีตั้งเยอะ ” หมินอันเกอคิดอยู่สักครู่ หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้น: “ ผมก็มีคฤหาสน์อยู่ที่ชานเมืองเหมือนกัน คุณสามารถ…… ”
“ ฉันเข้าไปอยู่ นายไม่กลัวว่าจะถูกนักข่าวเก็บภาพไว้ได้หรอ? ”
หมินอันเกอยังพูดไม่จบ หลวนจื่อก็พูดขัดจังหวะเขาเสียก่อน
ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นมา และสบตากับหมินอันเกอโดยตรง
ตอนนี้หมินอันเกอหลบหน้าเธอตลอด จะให้เธอไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง?
ถ้าถูกนักข่าวเก็บภาพไว้ได้ ก็คงจะไม่ดีแน่
หมินอันเกอถูกเธอพูดขัดจังหวะ จึงทำให้หัวคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิม
“ คุณแน่ใจนะว่าจะอยู่ที่นี่? เคอเหยียนรุ่ยคนนี้ คุณรู้จักเขาดีแล้วหรอ? ”
“ ฉันเชื่อใจเขา ”
น้ำเสียงมั่นใจของหลวนจื่อทำให้หมินอันเกอรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย
เขาอ้าปากกำลังจะพูด แต่เห็น เคอเหยียนรุ่ยเดินออกมาจากห้องครัวพอดี เขาจึงไม่พูด
ตอนนี้นักข่าวกำลังจับตามองเขากับหลวนจื่ออยู่ แค่โผล่หน้าออกไป ก็คงจะถูกสะกดรอยตามได้เลย
วันนี้ที่เขามาที่นี่ ก็ได้สลัดหลุดไปหลายคนแล้ว อีกทั้งยังต้องใช้ความคิดไม่น้อยกว่าจะหาที่นี่เจอ
สถานการณ์ตอนนี้ หลวนจื่อไม่เหมาะที่จะอยู่ที่คฤหาสน์ของเคอเหยียนรุ่ยจริงๆ
ตามหลักแล้ว หลวนจื่อตัดสินใจแบ่งเส้นเขตแดนกับเขา และปิดบังเรื่องทั้งหมดต่อโลกภายนอก อีกทั้งยังมีเคอเหยียนรุ่ยคอยดูแล เขาต้องรู้สึกวางใจสิถึงจะถูก
เห็นหลวนจื่อพักอาศัยอยู่ในบ้านของคนอื่น ดื่มน้ำผลไม้ที่คนอื่นเอามาให้ กลับทำให้ในใจของเขาเหมือนมีหินก้อนใหญ่อุดไว้อยู่ในนั้น
หมินอันเกอขมวดคิ้วนิดหน่อย เขาถือเอาความรู้สึกนี้เป็นการตำหนิตัวเอง
เขาคิดอยู่สักครู่ หลังจากนั้นก็ได้พูดเตือนเคอเหยียนรุ่ย: “ หลวนจื่อชอบดื่มกาแฟกับไวน์ ช่วงนี้ก็อย่าให้เธอแตะต้องของพวกนั้นก่อนก็แล้วกัน ”
“ ชอบดื่มไวน์ ”
เคอเหยียนรุ่ยหันกลับไปมองหลวนจื่อด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง และพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ: “ ไม่ใช่ว่าคุณเกลียดการดื่มแอลกอฮอล์หรอกหรอ? อีกทั้งยังไม่แตะต้องรสชาติขมฝาดแม้แต่นิดเดียวนี่นา ”
เขานึกถึงตอนที่ตัวเองทำซุปมะระตุ๋นเมื่อครั้งก่อน แต่หลวนจื่อกลับไม่แตะมันแม้แต่นิดเดียว พูดแล้วก็ขำ
หมินอันเกอชะงักไปนิดหน่อย เขายิ่งไม่เข้าใจมากกว่าเดิม
เกือบทุกครั้งตอนที่เขากับหลวนจื่อออกไปข้างนอก หลวนจื่อมักจะดื่มกาแฟ
หมินอันเกอชอบดื่มไวน์ ในบ้านก็มีเก็บสะสมไว้ตั้งมากมาย หลวนจื่อก็มักจะเข้าไปดื่มกับเขาด้วย ท่าทีแบบนั้นคือชอบดื่มไวน์เป็นชีวิตจิตใจชัดๆ
ทำไมจะไม่ชอบล่ะ?
หลวนจื่อเห็นสายตาของทั้งสองคน หลังจากนั้นเธอก็หัวเราะขึ้นมาอย่างฝืนๆ
“ อือ ถ้าเทียบกับไวน์และกาแฟ ฉันชอบน้ำผลไม้กับนมมากกว่า ”
เห็นสายตาตกใจของหมินอันเกอ ในใจของหลวนจื่อก็ยิ่งเจ็บปวด
เธอไม่ชอบกาแฟที่มีรสขมฝาด แต่เพื่อทำให้ตัวเองดูเป็นผู้ใหญ่ และอยากบอกหมินอันเกอว่าตัวเองโตแล้ว เธอจึงสั่งมันทุกครั้งที่ออกจากบ้าน
เธอก็ไม่ชอบไวน์ด้วยเช่นเดียวกัน เพียงแต่หมินอันเกอชอบก็เท่านั้น
เพราะหมินอันเกอ เธอจึงพยายามศึกษาความรู้เกี่ยวกับไวน์อย่างสุดความสามารถ ถึงขั้นไปสอบใบคุณวุฒินักชิมไวน์ เพื่อจะได้มีโอกาสอยู่กับหมินอันเกอมากขึ้น และเพื่อต้องการใกล้ชิดเขาอีกหน่อย
เธอเกลียดกาแฟกับไวน์ แต่กลับชอบน้ำผลไม้กับนมสดแบบเด็กๆ
และสิ่งเหล่านี้หมินอันเกอไม่เคยรู้มาก่อน
แต่เวลาเพียงสองวันสั้นๆ เคอเหยียนรุ่ยกลับค้นพบความชอบทั้งหมดของเธอแล้ว ต่อให้เธอฝืนดื่มซุปมะระถ้วยนั้นจมหมด กลับยังคงถูกเขาดูออกอยู่ดี
น่าขำ คนที่รู้จักกันมาตั้งหลายปียังไม่รู้จักเธอดีเท่าคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน
รอยยิ้มบนหน้าของหลวนจื่อยิ่งขมขื่นมากกว่าเดิม
หมินอันเกอรู้สึกหนักใจ เขาเพิ่งรู้ตอนนี้ว่าตัวเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหลวนจื่อเลยสักนิดเดียว
หลวนจื่อพูดต่อ: “ นายไม่ต้องเป็นห่วง ฉันอยู่ที่นี่มีความสุขดี นายรีบกลับไปเถอะ ถ้าถูกนักข่าวเห็นเข้าคงไม่ดีแน่ ”
หมินอันเกอยังไม่อยากกลับ แต่ไม่รู้จะอยู่พูดอะไรต่อ
เห็นหลวนจื่อเข้ากับเคอเหยียนรุ่ยได้ดี หมินอันเกอกจึงไม่รู้จะพูดอะไรดี
ผ่านไปสักพัก เขาถึงค่อยลุกขึ้นยืนช้าๆ
“ ผมทราบแล้ว ”
พูดเสร็จ การกระทำของเขาก็หยุดลงนิดหน่อย ไม่เห็นหลวนจื่อรั้งให้อยู่ต่อ เขาจึงเดินไปทางด้านนอก
“ อีกสองสามวันผมค่อยมาดูคุณใหม่ ”
“ ไม่ต้องแล้วล่ะ ” หลวนจื่อพูดขึ้นที่ด้านหลังของเขา: “ อีกสองสามวัน ฉันอาจจะกลับบ้านตระกูลหลวนแล้ว ”
การกระทำของหมินอันเกอหยุดลงอย่างตะลึง แต่เขาไม่ได้หันกลับมา
“ อือ ”
เขาตอบรับนิดหน่อย หลังจากนั้นก็เดินออกไป
รอจนประตูปิดลงอีกครั้ง หลวนจื่อถึงค่อยโล่งใจขึ้นนิดหน่อย
“ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ”
หลวนจื่อส่ายหน้า และวางน้ำผลไม้ที่ยังไม่ได้ดื่มลง
“ ฉันขอตัวขึ้นไปพักสักหน่อย ”
เคอเหยียนรุ่ยลุกขึ้นตามเธอ “ ถึงเวลาทานข้าว ผมค่อยไปเรียกคุณ ”
จนกระทั่งหลวนจื่อขึ้นไปข้างบนแล้ว เขาถึงค่อยเดินไปที่ห้องครัว
