ตอนที่ 916 อาหารเลิศรส
หยางโปยิ้มและเริ่มลงมือทําเต้าหู้เหวินซื้อตามคําแนะนําทันทีเต้าหู้นุ่มเตรียมเอาไว้ให้นานแล้ว
ดูเหมือนแม่บ้านทั้งสองคนเดิมทีก็คิดที่จะทําเต้าหู้เหวินซื้ออยู่แล้วเมื่อเห็นฝีมือการใช้มีดของหยางโปจึงคิดจะปล่อยให้เขาทํา
สิ่งที่สําคัญที่สุดสําหรับการทําเต้าหู้เหวินชื่อคือการนั่นเต้าหู้หยางโปล้างมีดในน้ําเพื่อไม่ให้เต้าหู้เกาะมีดจากนั้นเขาถึงน้ําเต้าหู้ออกมาวาง
ชุยอี้ผิงยืนอยู่ข้างๆ จ้องมีดทําครัวที่อยู่ในมือของหยางโปตาไม่กระพริบหวังว่าจะได้เห็นทักษะการใช้มีดที่แตกต่างกัน
หยางโปไม่ได้ทําให้ชุยอี้ผิงผิดหวังเลย ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เต้าหู้จากนั้นมีดทําครัวในมือก็ตัดลงไปที่เต้าหู้ดูเหมือนว่าทุกๆการสับลงไปของมีดจะสลับซ้ํากับทิศทางของมีดมือของเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วขึ้นเรื่อยๆ
จนในที่สุด ก็เห็นเพียงความมันวาวของคมมีดที่สว่างวาบอยู่กลางอากาศเท่านั้นถึงกับเห็นมีดทําครัวไม่ชัดเห็นเพียงความมันวาวของเงามีดเท่านั้น!
ชุยอี้ผิงเบิกตากว้าง ดวงตาทั้งคู่กระพริบถี่ นี่มันน่าทิ้งมาก !
แม่บ้านสองคนที่กําลังทําอาหารอยู่ต่างพากันตกตะลึงพวกเขาหันไปมองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง !
ที่ด้านนอกห้องครัวมีพนักงานมาฟังข่าวพวกเขายืนอยู่ที่หน้าประตูจ้องมองไปที่ทักษะการใช้มีดถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง เจ้านายคนนี้เจ๋งสุดๆไปเลย!
ไม่นาน การเคลื่อนไหวของหยางโปก็ช้าลงและค่อยๆหยุดลง
ชุยอี้ผิงที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยออกมาว่า “ นายเป็นเชฟมาก่อนหรือเปล่า?”
“ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ทําอาหารบ่อยนัก ” หยางโปเอ่ยออกมามองดูเต้าหู้นุ่มๆที่อยู่ตรงหน้าทําเอาเขารู้สึกพึงพอใจมาก
ชุยอี้ผิงจ้องไปที่เต้าหู้บนเขียง เต้าหู้ทั้งชิ้นดูไม่บุบสลายมันทําให้เขาประหลาดใจมาก
” นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?”
พนักงานที่ยืนอยู่นอกห้องครัวต่างก็พากันวิ่งกรูเข้ามาพวกเขารายล้อมอยู่หน้าโต๊ะและจ้องมองไปที่เต้าหู้บนโต๊ะทันที
“ ตัดไม่ถูกหรือเปล่า ? ทําไมยังคงรักษาสภาพเดิมได้ล่ะ !”
“ เป็นไปไม่ได้ ฉันเพิ่งเห็นว่ามีดนั่นโดนเต้าหู้ไปนะ !”
หยางโปหันหน้ากลับมามองโดยที่ไม่ได้พูดอะไรมากตามกฏและระเบียบของบริษัท พวกเขาไม่สามารถทิ้งภาระหน้าที่โดยพลการแต่วันนี้เขามาที่นี่ด้วยตัวเองทุกคนต่างก็รู้สึกสงสัย
เขาจึงไม่ได้พูดอะไรมาก
“ ยกน้ํามาให้ผมกะละมังหนึ่งหน่อยสิ ” หยางโปสั่ง
แม่บ้านในโรงอาหารเตรียมอ่างน้ําเล็กๆไว้เรียบร้อยแล้วอีกทั้งยังยกน้ําขึ้นมายืนรออยู่ด้านข้างแล้วแต่แค่มีคนมายืนรายล้อมอยู่ในบริเวณนี้มากเกินไปจึงไม่สามารถที่จะเดินเข้ามาได้
เมื่อได้ยินคําสั่งของหยางโป ทุกคนต่างก็รีบหลบไปด้านข้างและปล่อยให้ยกน้ําเข้ามา
หยางโปถือเต้าหู้ไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกมือถือมีดช้อนเอาเต้าหู้ทั้งหมดลงไปในน้ํา
เต้าหู้สไลด์ไปตามใบมีดและไหลลงไปในน้ําในตอนที่เส้นเต้าหู้หลายพันเส้นลงไปในน้ําก็กระจัดกระจายออกไปทันทีเส้นเต้าหู้แต่ละเส้นดูบางราวกับเส้นผม !
หยางโปหยิบตะเกียบคู่หนึ่งแล้วคนไปในน้ําเบาๆเส้นเต้าหูในน้ําค่อยๆแตกกระจายออกจากกัน
ดูหนาแน่นขึ้นมาก !
“ นี่มัน !” ชุยอี้ผิงจ้องมองไปที่ภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าประหลาดใจเขานึกไม่ถึงเลยจริงๆ
ว่าจะเกิดปรากฏการณ์แบบนี้ขึ้น!
“ เป็นไปได้ยังไงเนี่ย !”
“ คุณพระ! ทักษะการใช้มีดของประธานหยางน่าทึ่งจริงๆ!”
“ ครั้งหนึ่งฉันเคยเห็นคนนั่นเต้าหู้ที่ร้านอาหารฮวยตอนนั้นเขานั่นเร็วมากแต่ก็ไม่เร็วเท่าประธานหยางและที่สําคัญที่สุดคือเต้าหู้ที่เชฟคนนั้นนั่นออกมาก็ไม่บางเท่าของประธานหยางเต้าหู้ที่หั่นแล้วดูมีสัดส่วนดีมากเหมือนกับถูกตัดออกมาด้วยเครื่อง !”
มีเสียงอุทานดังขึ้นในสถานที่เกิดเหตุทุกคนต่างตกใจกับทักษะการใช้มีดที่เก่งกาจของหยางโป
หลังจากนั้นสักพัก ชุยอี้ผิงก็โบกมือขึ้น “ เอาล่ะๆ แยกย้ายกันไปทํางานได้แล้วไม่ต้องมายืนเอ้อระเหยอยู่ที่นี่!”
หลังพูดติดต่อกันสองสามรอบ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปแต่ข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งบริษัทประธานหยางที่ไม่มาปรากฏตัวมาเป็นเวลานานลงมือทําอาหารให้ทุกคนกินด้วยตัวเอง!
สิ่งที่สําคัญที่สุดคือทักษะการใช้มีดของประธานหยางนั้นยอดเยี่ยมมากถึงขั้นเป็นเชฟระดับดาวได้เลย
เมื่อข่าวแบบนี้แพร่กระจายออกไป ก็ทําให้ทั้งบริษัทคึกคักขึ้นมาทันที อันที่จริงมีการเล่าลือกันถึงตัวตนของหยางโปในบริษัทมานานแล้วโดยเฉพาะเมื่อไม่นานนี้เองที่หยางโปนําหัวงูทองสัมฤทธิ์กลับมายังประเทศจีนยิ่งทําให้บริษัทมีหน้ามีตาแค่หยางโปไม่ค่อยให้สัมภาษณ์เขาเป็นคนที่ถ่อมตัวมากถึงขนาดมีพนักงานบางคนไม่รู้ด้วยซ้ําว่าหยางโปหน้าตาเป็นยังไง
“ คุณได้ยินไหม ? ประธานหยางที่ไม่เคยเห็นหน้าคาตามาก่อนคิดไม่ถึงว่าจะมาที่บริษัทและยังลงมือทําอาหารกลางวันให้พวกเราด้วย !
“ ไม่ใช่มั้ง ประธานหยางที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกาคนนั้นน่ะเหรอ ?”
“ ทักษะการใช้มีดของประธานหยางเก่งมาก ฉันเห็นมือของเขายกมีดแล้วสับลงฉับฉับมีดทําครัวตวัดขึ้นลงเห็นแค่แสงสีเงินกระพริบผ่านตาเท่านั้นเต้าหู้ทั้งก้อนดูสมบูรณ์แบบไม่บุสลายเลยแม้แต่น้อย ”
“ ประธานหยางเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดมาก ฉันต้องแต่งงานกับเขาให้ได้ ผู้ชายแบบนี้จะถึงจะเรียกว่าเป็นชายโสดเพชรตัวจริง !”
บรรดาพนักงานมีความคิดที่แตกต่างกันออกไป ทุกคนต่างก็อยากให้หยางโปนําสิ่งที่เป็นประโยชน์มาให้แน่นอนว่าสําหรับพนักงานหญิงบางส่วนแค่เถ้าแก่หน้าตาหล่อเหลาก็เพียงพอแล้ว!
หยางโปเตรียมอาหารกลางวันไว้อย่างประณีต และยุ่งอยู่จนถึงเที่ยง
เพราะได้ยินว่าวันนี้หยางโปจะกินข้าวเที่ยงอยู่ที่โรงอาหาร ทุกคนจึงคิดที่จะสร้างความประทับใจดีๆให้กับเขาทุกคนจึงวางแผนที่จะมาที่โรงอาหารช้ากว่าปกติเล็กน้อย
เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงก็ยังไม่มีใครมา หยางโปมองออกไปข้างนอกและหวังว่าจะมีคนมาก่อนเวลา
ชุยอี้ผิงกลับทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาดื่มซุปไปสองชามแล้ว และอดที่จะยกนิ้วให้ไม่ได้
” ซุปนี้ปรุงได้ดีมาก ทําเอาฉันถึงกลับได้กลิ่นหอมหวานจากเต้าหูเหวินซือเลยทีเดียว !”
“ พูดจาชี้ชั่วจริงๆ!” หยางโปพูด
ชุยอี้ผิงเหลือบมองออกไปข้างนอกและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ แต่ละคนนะ จริงๆเลย
ปกติเวลากินข้าวมักจะวิ่งมาเข้าแถวก่อนเวลาหลายนาที ตอนนี้ทํามาเป็นวางมาด มีประโยชน์ไหมเนี่ย ? ”
ชุยอี้ผิงกดสายโทรตาม “ พวกคุณไม่กินข้าวเที่ยงกันแล้วใช่ไหม ?”
“ พวกเราจะถึงแล้ว ” หลังจากได้รับสายของชุยอี้ผิง ทุกคนถึงกับรีบวิ่งกรูกันมาที่โรงอาหาร
คนแรกที่ถึงโรงอาหาร คิดไม่ถึงว่าจะเป็นกงเสี่ยวเจิ้ง พอเธอเลิกเรียนก็รีบมาทันที เธอไม่รู้เรื่องที่หยางโปเป็นคนเข้าครัวทําอาหารเลยด้วยซ้ํา
เมื่อมาถึงโรงอาหาร และเห็นหยางโปนั่งรออยู่แล้ว กงเสี่ยวเจิ้งก็มองไปในโรงอาหาร
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ เธอถึงกับอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงนิ่งอึ้งไปเลยทีเดียว
แม่บ้านในโรงอาหารกวักมือเรียกเธอ “ เร็วเข้า รีบเข้ามาเร็ว ถ้าช้ากว่านี้ พวกเขาจะมาถึงกันหมดนะ ! ”
กงเสี่ยวเจิ้งโบกมือให้หยางโป และเลือกอาหารตามคําแนะนําของแม่บ้านในโรงอาหาร
เธอตักผัดมันฝรั่งนั่นฝอยและเต้าหู้เหวินซื้อให้เป็นพิเศษ จากนั้นเธอจึงยกอาหารมานั่งที่โต๊ะของหยางโปแล้วนั่งลงข้างๆเขา
“ คุณทําอาหารเหรอ ? ” กงเสี่ยวเจิ้งมองหน้าหยางโป เห็นได้ชัดว่าตกใจมาก
หยางโปพยักหน้า ” เธอลองชิมดูสิ รสชาติน่าจะไม่เลวนะ”
กงเสี่ยวเจิ้งคีบเส้นมันฝรั่งขึ้นมา เส้นมันฝรั่งพวกนี้นั่นได้ดีมาก ดูเป็นสัดเป็นส่วนมาก
เธอใส่เข้าไปในปากเพื่อลองชิมดู เผ็ดร้อนปานกลาง รสชาติกําลังดี รู้สึกไม่เลวเลยทีเดียว !
“ อร่อย! ” กงเสี่ยวเจิ้งเอ่ยปากชม
หยางโปรู้สึกค่อนข้างภาคภูมิใจ “ เส้นมันฝรั่งผัดนี้มันเป็นงานถนัดของฉันอยู่แล้ว ดูเหมือนว่ารสชาติไม่เลวเลยทีเดียว ! ”
ชุยอี้ผิงนั่งมองทั้งสองคนอยู่ด้านข้าง ยิ้มจางๆโดยที่ไม่พูดอะไร
ในระหว่างที่กําลังคุยกันอยู่นั้น พนักงานจํานวนมากต่างก็พากันวิ่งกรูเข้ามา
