บทที่ 565 เหมือนกันเด็กทารก
เมื่อตระกูลเวินตกอยู่ในภาวะวิกฤต รถของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้หยุดลงตรงหน้าของปราสาท
และจี้จิ่งเชินกำลังตกอยู่ในสภาวการณ์ของการแข่งขันยื้อแย่งกันไปมา
“มีอะไรน่าอายหรือไง” จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อย
แม้ว่าแสงไฟในห้องโดยสารของรถจะมืดสลัว แต่ก็ยังสามารถมองเห็นรอยยิ้มที่อยู่ในดวงตาของเขาได้ มองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยใบหน้าที่ติดตลก
“พวกเขายังไม่ได้เห็นมัน”
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงขึ้น มองไปยังวิลล่า ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมก็เตรียมพร้อมจะขยับเล็กน้อย ดวงตาก็เริ่มสับสน
มือทั้งสองของจี้จิ่งเชินกอดเธอเอาไว้แน่น ราวกับว่าจะดูออกถึงอารมณ์ที่ขัดขืนของเวินเที๋ยนเที๋ยน รอยยิ้มนั้นก็จริงจังมากยิ่งขึ้น
เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ จนเกือบจะพิงลงบนคอของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“มันดึกมากแล้ว ยังไม่อยากจะพักผ่อนหรือ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว แน่นอนว่าตอนที่รู้ก็สายไปเสียแล้ว เพราะพวกเขาหยุดชะงักอยู่ในรถมาเป็นเวลาสิบนาทีเต็มแล้ว
คนขับรถและพ่อบ้านได้ออกไปแล้ว รถยนต์ถูกดับเครื่องเรียบร้อยแล้ว รอบด้านก็ได้เงียบสงบ
เมื่อกี้รถเพิ่งจะหยุดลงด้านหน้าวิลล่า เวินเที๋ยนเที๋ยนก็แทบจะอดทนรอไม่ไหวที่จะลงจากรถ แต่เมื่อเธอขยับตัว ก็ได้ถูกจี้จิ่งเชินดึงเอาไว้
มือทั้งสองของเขาโอบรอบเอวของเธอ กอดเอาไว้แน่น
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามดิ้นรน แต่กลับถูกปรามไว้อย่างหนักหน่วง จึงรู้สึกแย่เล็กน้อย
“ฉันไปเองได้”
มือทั้งสองข้างของจี้จิ่งเชินยังคงไม่ได้คลายออก ในทางตรงกันข้ามย่อมจะต้องพูดคำนั้นออกมาอย่างแน่นอน “ไม่ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มริมฝีปาก ยังไม่เข้าใจความดื้อรั้นของจี้จิ่งเชินอยู่เล็กน้อย
“ทำไมคุณถึงต้องการจะอุ้มฉันกลับไป”
“เป็นเพราะผมต้องการ”
คำพูดของผู้ชายคนนั้นก็ย่อมจะต้องพูดออกมาอย่างนั้นแน่นอน เอาแต่ใจอย่างมาก ไม่มีเหตุผลโดยสิ้นเชิง
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น จึงเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาด้วยความประหลาดใจ ดวงตากลมโตนั้นมีความน้อยใจอยู่เล็กน้อย แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะขัดขืน
ลักษณะท่าทางแบบนี้ทำให้จี้จิ่งเชินรู้สึกขำ
เดิมทีเขาไม่ได้ดื้อรั้นกับเรื่องการกอดเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปวิลล่า แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่เขินอายของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเธอ
เมื่อได้เห็นใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ค่อย ๆ กลายเป็นสีแดง ในใจของ จี้จิ่งเชินก็ค่อย ๆเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเขาก็มีรอยยิ้มเพิ่มขึ้นทันที
แม้ว่าเขาจะมีความสุขมาก แต่จี้จิ่งเชินก็ไม่ได้แสดงออกมาบนใบหน้า
“พ่อบ้านได้ให้พวกเขากลับไปแล้ว พวกเขาไม่เห็นหรอก” พูดจบ จี้จิ่งเชินก็กวาดสายตาไปในรถ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดว่า “หรือว่า คืนนี้ต้องการจะพักผ่อนกันที่นี่”
มีรอยยิ้มอันลึกซึ้งอยู่ในน้ำเสียงของเขา เสียงต่ำของเขาที่อยู่ในหู เต็มไปด้วยเสียงแม่เหล็ก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเริ่มตัวแข็งทื่อ รู้สึกว่าหูก็เริ่มจะชา และอุณหภูมิบนใบหน้าก็เริ่มสูงขึ้น
การจะพักผ่อนที่นี่หมายความว่าอย่างไร เมื่อคิดถึงสถานการณ์ของจี้จิ่งเชินในสองสามวันนี้ ไม่ใช่……อย่างนั้นหรือ
ก่อนที่จะพูดอะไรอีก ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกผลักลงไปข้างหลัง ลงบนเก้าอี้
“เอ๊ะ จี้จิ่งเชินจะทำอะไร คุณอย่า……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามดิ้นรน แต่กลับถูกปรามไว้อย่างไร้ความปรานีอีกครั้ง ถูกจี้จิ่งเชินกดให้เอนตัวนอนลงไป
จี้จิ่งเชินพยุงตัวด้วยแขนทั้งสองข้างค้ำไว้ด้านข้างของเธอ ไม่ได้กดลงไปบนร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่กลับสามารถจะจับรั้งเธอไว้ได้เป็นอย่างดี
ในความมืด ดวงตาของ เวินเที๋ยนเที๋ยนสดใสแวววาว ได้เขียนบอกความในใจของตนเองเอาไว้ในนั้นแล้ว
เธอมองไปยังจี้จิ่งเชินอย่างเงียบ ๆ และละสายตาออกไปอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากนั้นไม่นาน ก็อดไม่ได้ที่จะมองอีกครั้ง แต่ก็ถูกจี้จิ่งเชินจับได้
ความตื่นเต้นในใจของเขา ได้ระเบิดเอาความในใจของเขาที่เอ่อล้นออกมา อดไม่ได้ที่จะก้มลงไป จูบลงที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
เมื่อได้เริ่มจูบ ก็ไม่สามารถจะควบคุมเอาไว้ได้
จี้จิ่งเชินจูบอย่างประณีต ค่อยๆขยับเคลื่อนจากริมฝีปากไปยังลำคอ และหยุดอยู่ตรงไหปลาร้าเป็นเวลานาน
เวินเที๋ยนเที๋ยนผลักไหล่ของเขาเบาๆ และหลีกไปทางด้านหลัง
“จี้จิ่งเชิน คุณคงจะไม่….”
เธอขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ มือที่ผลักจี้จิ่งเชินค่อย ๆเปลี่ยนไปดึงเสื้อผ้าของเขาไว้ โดยไม่รู้ว่าตอนนี้จะผลักออกไปหรือจะยอมรับมัน
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ จี้จิ่งเชินก็เงยหน้าขึ้น
ความปั่นป่วนเชี่ยวกรากที่อยู่ลึกภายในดวงตาที่ดำสนิท ราวกับว่าสัตว์ร้ายตัวหนึ่งกำลังตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนสะดุ้งทันที ถอยห่างออกไปด้วยความหวาดกลัว
จี้จิ่งเชินลดตัวลง ผ่อนลมหายใจหนัก ลมหายใจที่ร้อนผ่าวพ่นผ่านลำคอของเวินเที๋ยนเที๋ยน ทำให้เธอตัวสั่น
ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนอบอุ่นเล็กน้อย มีเม็ดเหงื่อไหลออกมาจากลำคอ
มองไปยังจี้จิ่งเชิน หัวใจก็รู้สึกเบิกบานขึ้นมาเช่นกัน
หากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป จี้จิ่งเชินก็คงจะลากพาเธอให้อยู่ในรถในวันนี้แล้วจริงๆ
ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย รีบยกมือขึ้นโอบคอของจี้จิ่งเชิน พูดอย่างยั่วยวน “จี้จิ่งเชิน พวกเรากลับไปที่วิลล่ากันเถอะ”
“ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วหรือ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหดคอของเธอ
เดิมทีเธอปฏิเสธที่จะให้จี้จิ่งเชินกระทำต่อไป หลบหลีกการจ้องมองของเขา จากนั้นจึงจะเริ่มที่จะกอดเขา
แต่กลับไม่คิดว่าเพราะการกระทำแบบนี้ กลับทำให้จี้จิ่งเชิน เข้ามาใกล้ชิดขึ้น เสียงก็ดังขึ้นที่หู
“อืม”
เสียงหัวเราะของเวินเที๋ยนเที๋ยนแผ่วเบา ราวกับแมวตัวน้อยตัวหนึ่ง
จี้จิ่งเชินก็ใจอ่อนลง ดวงตาที่ดูเจ้าเล่ห์นั้นก็เปล่งประกาย เต็มไปด้วยความน่าหลงใหล
หรือว่าเที๋ยนเที๋ยนจะรู้สึกจริง ๆ แค่กลับปราสาทก็ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม
ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่ธรรมดาจริง ๆ
ในขณะที่คิด เขาเพียงแค่เอามือทั้งสองไปโอบไว้รอบเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยน และก็กอดเธอขึ้นมาด้วยท่าทางในตอนนี้
ท่าทางของทั้งสองคนเปลี่ยนไปตามกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นนั่ง แต่กลับนั่งอยู่บนขาของจี้จิ่งเชิน
มือทั้งสองข้างยังคงกอดอยู่กับการเคลื่อนไหวของคอของจี้จิ่งเชิน ร่างกายของทั้งสองคนอยู่ใกล้แนบชิดกันมาก จนแทบจะไม่มีช่องว่าง
ทันใดนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ขยับตัว กำลังจะดิ้นรนออกมา
หลังจากที่เคลื่อนไหว จี้จิ่งเชินกลับส่งเสียงอู้อี้ออกมา มือของเขากระชับมากขึ้น กดไปที่เอวของเธอ
“อย่าขยับ”
เสียงของเขาแหบและทุ้มต่ำ ทำให้การเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดลง
ความรู้สึกแบบนี้ไม่รู้สึกคุ้นเคยมาก่อน ร่างกายของเธอเกร็งตัว
เมื่อเห็นท่าทางระแวดระวังของเวินเที๋ยนเที๋ยน ในใจของจี้จิ่งเชินก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย จึงถือโอกาสโอบเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วก็อุ้มเธอขึ้นมาเหมือนกับอุ้มเด็ก เปิดประตูและออกไปข้างนอก
ทันทีที่ขาข้างหนึ่งก้าวออกไป ดูเหมือนว่าเขาจะนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันกลับไปบนรถและหยิบเสื้อสูทออกมา คลุมไว้บนศีรษะของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เอ๊ะ มีอะไรหรือ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย รู้สึกถึงความมืดที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา
จี้จิ่งเชินก้มหน้าลงและจูบลงที่หน้าผากของเธอ พูดว่า “อายไม่ใช่หรือ คลุมไว้ก็ได้แล้วล่ะ”
“โอ้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตามกลับไปอย่างเชื่อฟัง และไม่พูดอะไรอีก
แต่กลับพลาดรอยยิ้มที่ฉายไปทั่วทั้งใบหน้าของจี้จิ่งเชิน
สายตาของเขากวาดไปทั่วลำคอที่ถูกคลุมด้วยเสื้อของเวินเที๋ยนเที๋ยน และยังสามารถมองเห็นรอยจูบสีแดงอันเลือนรางที่อยู่บนนั้น
ถ้าหากว่าถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เห็น สิ่งทั้งหมดที่อยู่บนคอของตนเอง ก็อาจจะต้องโกรธมากอีกแน่ การที่ไม่ให้คนอื่นได้มองเห็นจึงเป็นเรื่องที่ดีกว่า
ในขณะที่คิดเรื่องนี้ เขาก็ยกเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้น อุ้มเธอ เดินไปยังปราสาทอย่างสงบ
ทันทีที่เดินเข้าประตู พ่อบ้านและแม่ครัวก็ทักทายเขา
เมื่อได้เห็นลักษณะท่าทางของจี้จิ่งเชินและเวินเที๋ยนเที๋ยน ดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
ถูกผู้ชายคนนั้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนเหมือนกับเด็กทารกอย่างนั้น และยังถูกคลุมไว้ด้วยผ้า น่าจะเป็นคุณเวินใช่ไหม
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
