เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 578 ของที่รีบใช้ หาเท่าไหร่ก็หาไม่ได้ แต่กลับได้มาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

บทที่ 578 ของที่รีบใช้ หาเท่าไหร่ก็หาไม่ได้ แต่กลับได้มาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดขึ้นอย่างตั้งใจ: “ ฉันเป็นห่วงกลัวว่านายจะไม่ได้บัตรเชิญ ตอนนี้มีเป้าหมายแล้วหรือยัง? ”

“ ยังไม่มีเป้าหมาย ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว เธอนับจำนวนสักครู่ หลังจากนั้นก็พูดขึ้น: “ เหลือแค่สามวันแล้ว ”

“ มันจะต้องมีวิธี ”

จี้จิ่งเชินก้มลงไปจูบที่เส้นผมของเวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าจูบไปที่มุมปากของเขา

ไม่คิดว่าการกระทำเล็กๆจะทำให้สีดวงตาของจี้จิ่งเชินมืดสลัวลงทันที

มือสองข้างที่วางอยู่บนเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนจับเธอไว้แน่นทันที หลังจากนั้นเขาก็กดเวินเที๋ยนเที๋ยนให้โค้งตัวไปบนโต๊ะ และเอียงตัวจูบเธอ

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอามือไปขวางไว้ที่หน้าอกของเขา

“ เดี๋ยว นายทำงานอยู่ไม่ใช่หรอ? ”

“ ทำงานแล้วก็ต้องพักผ่อนด้วยสิ ”

จี้จิ่งเชินพูดสั้นๆ หลังจากนั้นเขาก็ก้มลงไปปิดปากเวินเที๋ยนเที๋ยนทันที

เอกสารกองใหญ่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะถูกผลักไปด้านข้างชั่วคราว เวินเที๋ยนเที๋ยนเอนตัวนอนราบลงไปบนโต๊ะ และเป็นฝ่ายถูกจูบ

จี้จิ่งเชินจูบๆหยุดๆ คล้ายกับกำลังหยอกล้อของล้ำค่าที่เพิ่งได้มา

เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกหยอกล้อจนโมโห เธอตามขึ้นไปเพื่อจะกัดเขา แต่กลับถูกจี้จิ่งเชินรัดไว้ก่อน

ห้องหนังสือเงียบมาก มีเพียงเสียงเล็กๆของริมฝีปากที่กำลังพัวพันกันอยู่

และในตอนนี้ อยู่ๆประตูก็ถูกคนผลักเข้ามา

“ คุณผู้ชาย! ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนที่กำลังนอนอยู่บนโต๊ะตกใจจนรีบกระโดดลงมาอย่างรวดเร็ว และเกือบชนเข้ากับจี้จิ่งเชิน เธอเบิกตากว้าง หลังจากนั้นก็หันไปมองทางประตูอย่างหวาดผวา

พ่อบ้านที่มือขวากำลังประคองประตูให้เปิดอยู่ชะงักอยู่ที่เดิม เขาไม่คิดว่าจะเจอเข้ากับสถานการณ์แบบนี้ เขาจึงไม่รู้ว่าควรจะเดินเข้าไป หรือหมุนตัวเดินออกไปดี?

จี้จิ่งเชินมองพ่อบ้านด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

พ่อบ้านชะงักไปสักครู่

“ คุณผู้ชาย? รบกวนคุณหรือเปล่าครับ? ”

สีหน้าของจี้จิ่งเชินตลกมาก

“ บทบาทของประตูคือมีไว้ให้คนเคาะ ”

จี้จิ่งเชินรู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเขินอาย เขาจึงยื่นมือออกไปพาเธอมากอดไว้ในอ้อมอก

หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้ว่าเป็นพ่อบ้าน สีหน้าของเธอก็แดงมาก หลังจากนั้นเธอก็ฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดของจี้จิ่งเชิน ไม่กล้าหันไปมอง

พ่อบ้านยืนอยู่ที่ประตู เขาชะงักไปสักครู่ หลังจากนั้นก็ยกมือเคาะประตูใหม่อีกครั้ง

“ คุณผู้ชายครับ ผมเข้าไปได้แล้วใช่ไหม? ”

สีหน้าของจี้จิ่งเชินดำทมิฬเหมือนก้นหม้อ

เสียงของเขาหนักแน่น และเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ เข้ามา ”

ตอนนี้ พ่อบ้านถึงจะกอดกล่องกล่องหนึ่ง และเดินเข้ามา คล้ายกับเขาไม่รับรู้ถึงความไม่พอใจของจี้จิ่งเชินแม้แต่นิดเดียว

“ คุณผู้ชายครับ เมื่อสักครู่ ตอนที่จัดเก็บห้องให้คุณนายเหยา ผมได้เจอกล่องกล่องหนึ่งครับ ”

เขาส่งกล่องทรงยาวสีดำที่อยู่ในมือมาให้จี้จิ่งเชิน และพูดไปด้วย: “ ในนั้นมีซองจดหมายที่ยังไม่ได้เปิดอยู่หนึ่งฉบับครับ ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น เธอก็แอบหันหน้ากลับมา

กล่องถูกเปิดออก เผยให้เห็นซองจดหมายที่อยู่ด้านใน

ซองจดหมายโบราณที่มีรูปหลังคาทรงโบราณ เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกคุ้นมาก เธอเห็นแล้วก็จำได้ทันที

“ อันนี้ เหมือนกับว่าจะเป็นของฉัน ”

เห็นสายตาสงสัยของพ่อบ้าน เธอจึงพูดอธิบาย: “ ตอนแข่งกับหลีเจียเวยเมื่อครั้งก่อน อาจารย์ใหญ่ที่พระราชวังต้องห้ามบอกว่าจะให้ของขวัญกับฉัน คล้ายกับว่าจะเป็นซองจดหมายฉบับนี้แหละ ”

หลังจากที่นำกลับมาจากสถานที่ถ่ายรายการเมื่อครั้งที่แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ใส่ไว้ในกล่อง ต่อมาก็ลืมไปสนิทเลย

เธอรับมาแกะซองจดหมายออก

“ ไม่รู้ว่าคืออะไร ท่านอาจารย์ยังบอกอีกว่าฉันจะต้องชอบอย่างแน่นอน…… ”

เธอพูดไปด้วย และเทซองจดหมายลงไปด้วย

หลังจากนั้นบัตรสองใบก็ไถลลงมาจากด้านในทันที

“ นี่คืออะไร? ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบมันขึ้นมาอย่างสงสัย หลังจากนั้นเธอก็เห็นตัวอักษรด้านบน

— —งานเลี้ยงค็อกเทลของเอเชียแปซิฟิกยินดีต้องรับการมาของท่าน

เธอเบิกตากว้างทันที

“ นี่มัน……บัตรเชิญงานเลี้ยงค็อกเทลของเอเชียแปซิฟิก? ”

จี้จิ่งเชินเห็นบัตรเชิญที่ตกลงมาจากในซองจดหมาย ในดวงตาของเขาก็ปรากฏความดีใจขึ้นมาทันที

เขาเคยเห็นรูปร่างหน้าตาบัตรเชิญจากในมือของคนอื่น และก็เหมือนกับบัตรนี้ทุกอย่างจริงๆด้วย

เวินเที๋ยนเที๋ยนพลิกซองจดหมายไปมาอย่างตะลึง ยังมีกระดาษใบเล็กอีกแผ่นตกลงมาจากด้านในอีกด้วย ด้านบนเป็นโน้ตของท่านอาจารย์

— —เที๋ยนเที๋ยน เดิมที นี่เป็นบัตรเชิญที่ส่งมาที่พระราชวังต้องห้าม คนแก่อย่างพวกเราไม่ชอบสถานที่ของงานเลี้ยงสักเท่าไหร่ บางทีงานเลี้ยงนี้อาจจะมีประโยชน์กับบริษัทของพวกคุณก็ได้ งั้นก็ให้คุณดีกว่า

เวินเที๋ยนเที๋ยนอ่านจบอย่างรวดเร็ว เธอทั้งตกใจและดีใจ

“ ไม่คิดว่าท่านอาจารย์จะมอบบัตรเชิญให้ฉันสองใบ แถมยังวางอยู่ในปราสาทมาตลอดอีกด้วย ”

เธอมองบัตรเชิญทั้งสองใบนั้นอย่างสังเกต แบบนี้ก็ไม่ต้องกังวลแล้วสิ

จี้จิ่งเชินอ่านคำพูดที่อยู่บนโน้ตแผ่นนั้น เขาถึงนึกขึ้นได้ว่าโครงการในงานเลี้ยงค็อกเทลของเอเชียแปซิฟิกครั้งนี้ก็มีความเกี่ยวข้องกับวัตถุโบราณด้วยเช่นกัน ส่งบัตรเชิญให้คนที่ทำงานเกี่ยวกับวัตถุโบราณก็ถือว่าเป็นน้ำใจอย่างหนึ่ง

เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงมองบัตรเชิญอย่างสังเกต

“ ของที่รีบใช้ หาเท่าไหร่ก็หาไม่ได้ แต่กลับได้มาอย่างไม่ได้ตั้งใจสะงั้น แบบนี้เราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องตระกูลเวินแล้วสิ ”

“ ใช่ ”

ใบหน้าของจี้จิ่งเชินมีรอยยิ้มประดับไว้อยู่นิดหน่อย

วิ่งวุ่นกับเรื่องนี้มาตลอดสองสามวัน ตอนนี้ถึงจะโล่งใจขึ้นแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนกระโดดอย่างดีใจ เธอเดินไปทางด้านนอก และพูดไปด้วย: “ ฉันจะไปขอบคุณท่านอาจารย์”

พูดเสร็จ เธอก็รีบเดินออกจากห้องหนังสือทันที

พ่อบ้านก็ไม่คิดว่าตัวเองจะหากล่องเจอโดยไม่ได้ตั้งใจ และคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะช่วยคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงไว้ได้เช่นกัน

เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกไปด้วยสีหน้าอิ่มอกอิ่มใจ พอหันกลับมา เขากลับเห็นจี้จิ่งเชินยังคงมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรอยู่ ใจของเขาจึงกระตุกทันที

“ คุณผู้ชาย? ยังมีอะไรจะสั่งอีกหรอครับ? ”

ในสายตาของจี้จิ่งเชินมีความไม่พอใจอย่างชัดเจน

“ มารยาทของคุณล่ะ? เข้ามาประตูก็ไม่เคาะ ”

เพราะเรื่องนี้จริงๆด้วย

พ่อบ้านพูดบ่นในใจ ก็แค่รบกวนเรื่องอย่างว่าของพวกเขาเองไม่ใช่หรอ? ไม่คิดว่าจะอาฆาตขนาดนี้

แต่พอเห็นจี้จิ่งเชินไม่พอใจขนาดนี้ เขาจึงพิจารณาตัวเองอยู่ในใจนิดหน่อย

เมื่อก่อนบรรยากาศในปราสาทไม่มีชีวิตชีวาแม้แต่นิดเดียว ทุกคนล้วนเคร่งขรึม แต่หลังจากที่คุณผู้หญิงมาที่นี่ ทุกคนถึงจะค่อยๆร่าเริงขึ้น

บวกกับพอผ่านเรื่องในอดีตเหล่านั้นมาแล้ว พวกเขาก็ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน และก็ไม่มีความผูกมัดมากมายขนาดนั้นอีกแล้ว

มองพ่อบ้านตรงหน้าที่ติดตามรับใช้ตัวเองมาสิบกว่าปี จี้จิ่งเชินก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันมาตั้งนานแล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็แค่เตือนนิดๆหน่อยๆเท่านั้น

หลักๆคือเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว มันก็ต้องมีปฏิกิริยากันบ้าง

“ ครั้งหน้าก็ระวังด้วย ”

พ่อบ้านรีบพยักหน้าทันที

“ ทราบแล้วครับ ”

เขาพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ไม่รู้ว่าจำได้หรือเปล่า เขาก็ขอตัวกลับไปเสียแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนโทรศัพท์หาคนที่พระราชวังต้องห้าม และได้พูดคุยกับพวกท่านอาจารย์อยู่สักพัก

ที่แท้พวกเขาก็กำลังรอให้เธอโทรไปหามาตลอด ไม่คิดว่ารอมานานขนาดนี้ เธอก็ยังไม่โทรมาสักที พวกเขาก็ใกล้จะลืมแล้วเหมือนกัน แต่พวกเขาไม่คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเพิ่งรู้

เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดขอบคุณ พูดคุยอยู่สักครู่เธอก็วางสาย

เริ่มแรก การประชุมของเอเชียแปซิฟิกครั้งนี้มีแค่คนในที่รู้ข่าว พอเวลาค่อยๆผ่านไป บวกกับภายใต้การโฆษณา ไม่นาน ข่าวนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก

ถึงแม้ทุกคนจะรู้ว่าการประชุมใกล้จะจัดขึ้นแล้ว แต่งานเลี้ยงค็อกเทลที่เป็นส่วนตัวครั้งนี้กลับเล่าต่อกันในระหว่างคนส่วนน้อยเท่านั้น

ต่อให้ได้รับบัตรเชิญแล้ว แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ผ่อนคลายลงแม้แต่นิดเดียว

วันงานเลี้ยง จี้จิ่งเชินก็ยังคงกำลังยุ่งอยู่กับงานเหมือนเดิม

ตั้งแต่ตอนบ่าย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกแม่ครัวกับช่างแต่งหน้าลากไปแต่งตัว

“ ได้ยินมาว่างานเลี้ยงครั้งนี้ไม่ได้มีแค่คนดังในประเทศเท่านั้น คนของต่างประเทศก็มาด้วยเช่นกัน คุณผู้หญิง คุณต้องแต่งตัวให้สวยเลยนะคะ ”

ปรกติ ตอนอยู่ที่ปราสาทเวินเที๋ยนเที๋ยนมักจะใส่เสื้อผ้าธรรมดา ออกไปข้างนอกก็อ่อนน้อมถ่อมตัวมาก แต่คนบ้านอื่น พอออกจากบ้านครั้งนึงก็แต่งตัวสะจนสวยงาม ถ้าเทียบกันแล้ว เห็นได้ชัดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนแต่งตัวเรียบง่ายกว่ามาก

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ความคิดของแม่ครัวกับช่างแต่งหน้า แต่พอเวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นตัวเองในกระจก เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอยู่ดี