บทที่ 592 ฉันช่วยเธออาบ
จี้จิ่งเชินโกรธอย่างมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นกล้ามเนื้อทั้งตัวของเขาเกร็งแน่น จึงรีบยื่นมือออกไปเพื่อจับเขาเอาไว้
เธอเอ่ยโน้มน้าว “ไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้เด็กคนนั้นถูกพ่อลูกตระกูลเวินเลี้ยงจนนิสัยเป็นแบบนั้น จากนี้ไปคงไม่มีเรื่องแล้ว”
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินครึ้มขึ้น
“การอบรมสั่งสอนเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ ส่วนหน้าที่ของฉันคือทำให้เขาต้องสำนึกเสียใจ”
พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินไปทางหอคอย
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจและรีบเอื้อมมือไปจับเขาไว้
“ช่างเถอะค่ะ เมื่อครู่เด็กคนนั้นก็ตกใจกลัวไปแล้วเหมือนกัน ตอนนั้นคงยังไม่กลับมาเป็นปกติแน่ ทำให้เด็กตกใจกลัวไม่ใช่เรื่องดี ส่วนเรื่องนี้พรุ่งนี้ฉันค่อยไปคุยกับคุณนายเหยาจะดีกว่า”
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ได้มีท่าทีจะหยุดลง เขาเดินไปอีกด้านด้วยความโกรธ
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่สามารถหยุดเขาไว้ได้ เธอนึกคิด จากนั้นจึงร้องขึ้นมา “โอ๊ย”
เมื่อได้ยินเข้า จี้จิ่งเชินก็หยุดลงทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นว่าได้ผล จึงพยายามต่อ
“มือของฉันเจ็บมาก….เลือดออกมาเต็มเลย” เธอเอ่ยพูดอย่างเกินจริง
เมื่อได้ยินดังนั้น ฝีเท้าของจี้จิ่งเชินก็หยุดลงโดยสิ้นเชิง และไม่ได้เดินต่อไปอีก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นและเปล่งเสียงของเธอ
“น่าจะเป็นเพราะพันแผลได้ไม่ดี ถ้าหากอักเสบขึ้นมาคงแย่แน่…”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ จี้จิ่งเชินก็ไม่มีทางเพิกเฉยได้ต่อไปอีก เขาถอนหายใจและหันกลับมา
เขาจับมือที่บาดเจ็บของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมาตรวจสอบดูอย่างละเอียด และพบว่าบาดเจ็บไม่ได้ทำให้รุนแรงขึ้น.
ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังยิ้มตาหยี เขามองออกถึงลูกไม้ของเธอทันที แต่ได้แค่ทำเพียงถอนหายใจ และจับมืออีกข้างของเธอที่ไม่เจ็บเอาไว้
“กลับไปก่อนแล้วกัน ฉันจะพันแผลให้ พรุ่งนี้ฉันค่อยไปจัดการกับเด็กคนนั้น”
เขากัดฟันพูด เห็นชัดว่าไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไรกันแน่ และได้แต่กลับไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับจี้จิ่งเชิน
เธอนั่งลงบนโซฟา และเห็นจี้จิ่งเชินหยิบชุดปฐมพยาบาลออกมาจริงๆ
“ฉันไม่เจ็บจริงๆ เมื่อกี้ฉันโกหกคุณ”
“ฉันรู้”
จี้จิ่งเชินกลับดึงมือที่บาดเจ็บของเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา และดูอย่างละเอียด คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อยจนเกิดเป็นรอยย่นเล็กๆ ที่กลางหว่างคิ้ว สายตาของเขาคมปลาบ
“ฉันจะพันผ้าพันแผลให้เธอใหม่”
น้ำเสียงของเขาไม่ปิดบังความไม่พอใจต่อฝีมือการพันแผลของแม่ครัวเลยสักนิด
แม่ครัวยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดนี้เข้า เธอก็ไม่พูดอะไร และจากไปอย่างเงียบๆ
จี้จิ่งเชินเองก็ไม่สนใจ เขาเอาผ้าพันแผลที่มือของเวินเที๋ยนเที๋ยนออกอย่างระมัดระวังและเอ่ย “อาจจะเจ็บนิดหน่อย”
การกระทำของเขาเป็นไปอย่างระมัดระวังยิ่งกว่าการบาดเจ็บในร่างกายของเขาเองที่ต้องกังวลทีละนิดเพื่อเปิดผ้าก๊อซขมวดคิ้วแน่นขึ้น
หลังจากผ่านมาตลอดช่วงบ่าย บาดแผลของเธอก็ไม่มีเลือดออกอีกต่อไป แต่บาดแผลที่ถูกบาดด้วยกระจกนั้นชัดเจนอย่างยิ่ง
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินเต็มไปด้วยความโกรธ ท่าทางราวกับกำลังเตรียมพร้อมที่จะหาเรื่องเวินหมิงเฮ่าอยู่ตลอดเวลา
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลัวว่าเขาจะไปหาจริงๆ ดังนั้นจึงรีบเอ่ยขึ้น “ช่วยฉันพันแผลใหม่หน่อยนะคะ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ความโกรธของจี้จิ่งเชินก็หายไปในทันที ความสนใจของเขากลับมาตกอยู่ที่มือของเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง
หลังจากเขาช่วยเธอใส่ยาฆ่าเชื้ออย่างระมัดระวัง และเปลี่ยนผ้าก๊อซใหม่ถึงค่อยสบายใจขึ้นมา
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่พอใจและพูดขึ้น “เขาทำร้ายเธอ พวกเธอยังจะไปตามหาเด็กผู้ชายคนนั้นตลอดทั้งบ่าย?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“ฉันคิดว่าเขาหนีเข้าไปในป่าด้านหลังแล้ว ก็เลยจะไปหาภูเขา”
จี้จิ่งเชินแค่นเสียงอย่างเย็นชา
“พรุ่งนี้ฉันจะให้บทเรียนกับเขา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลัวว่าเขาจะลงมือเกินเลยจึงรีบเอ่ยขึ้น “คุณอย่าได้ทำอะไรเกินไปเลยนะคะ”
“ฉันรู้จักความเหมาะสม”
จี้จิ่งเชินเอ่ยพร้อมลุกยืนขึ้นและพูดว่า “ไม่เช้าแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถอะ วันนี้ฉันได้รับแจ้งจากการประชุมเอเชียแปซิฟิก พรุ่งนี้เธอสามารถเริ่มงานได้แล้ว”
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย เธอกล่าวด้วยความเซอร์ไพรส์ “ฉันรอมาทั้งวัน คิดว่าพวกเขาจะแจ้งฉันโดยตรงซะอีก คิดไม่ถึงว่าจะบอกกับคุณแทน”
“เมื่อเช้าตอนประชุมฉันเจอเข้ากับผู้จัดพอดี”
จี้จิ่งเชินยิ้มน้อยๆ และยกมือขึ้นหยิบผมที่ยาวถึงด้านหลังศีรษะของเธอขึ้นมาทัดหู
เขาเอ่ย “ถึงตอนนั้นฉันเองก็จะอยู่ที่นั่นด้วย เธอสามารถทำงานอยู่ข้างๆ ฉันได้”
เขาพาเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นไปชั้นบน และกลับไปยังที่ห้องนอน จู่ๆ เขาก็หยุดฝีเท้าลงและหันมามองเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นลงอย่างประเมิน
“เมื่อครู่เธออาบน้ำไปหรือยัง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวอย่างงุนงง “ตามหาหมิงเฮ่ามาตั้งแต่บ่าย ฉันยังไม่ทันได้มีเวลาพักผ่อนเลย ทำไมหรือคะ?”
จี้จิ่งเชินท่าทางมีเลศนัย เขายกมือขึ้นและถอดเสื้อสูทออก
“ฉันจะช่วยเธอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตากว้าง
“ช่วยฉันทำอะไรคะ? ”
จี้จิ่งเชินหันกลับมา เขาดึงเนกไทของตนออกพร้อมปลดกระดุมสองเม็ดบนของเสื้อเชิ้ต
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นลูกกระเดือกของเขาเคลื่อนไหวขึ้นลง ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างและนิ่งค้างไม่ไหวติง
จี้จิ่งเชินยังคงไม่หยุดมือ เขาพับแขนเสื้อขึ้นและหันมาเผชิญหน้ากับเธอ
“แน่นอนว่าต้องช่วยเธออาบน้ำ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน ก็ตกใจจนก้าวถอยหลัง
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองได้”
จี้จิ่งเชินเหลือบมองไปที่มือที่บาดเจ็บของเธอ
“บนมือเธอ โดนน้ำไม่ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามดิ้นรน
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ไม่อย่างนั้น….ฉันไม่อาบก็ได้….”
ได้ยินดังนั้น จี้จิ่งเชินก็หันมามองเธอ เขาขมวดคิ้ว
“ความหมายของเธอคือเธอจะขึ้นไปบนเตียงทั้งอย่างนี้?”
“เอ่อ…”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลไปชั่ววูบ เพียงแต่แค่เสี้ยววินาทีนั้น เธอก็ถูกจี้จี้จิ่งเชินพาเข้าไปในห้องน้ำทันที
เมื่อเห็นอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำร้อนอยู่ตรงหน้า อีกทั้งจี้จิ่งเชินก็เตรียมพร้อมที่จะเริ่มต้นได้ทุกเมื่อ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงยืนกรานปฏิเสธไม่ยอมแพ้ และต่อสู้เป็นครั้งสุดท้าย
“ไม่เป็นไรจริงๆ นะคะ ฉันเอาผ้าเช็ดตัวก็ได้….”
จี้จิ่งเชินมีสายตาจริงจังขึ้นมา
“ตอนที่ฉันบาดเจ็บ เธอเองก็เคยช่วยฉันมาก่อน ครั้งนี้ฉันย่อมต้องตอบแทนเธอ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนต้องโบกมือรัว
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ ”
ตอนนั้นที่จี้จิ่งเชินได้รับบาดเจ็บก็บังคับให้เธอช่วยอาบน้ำให้ คิดไม่ถึงว่าเมื่อสองคนมาสลับตำแหน่งกันแบบนี้ เขาก็ยังบังคับให้ตนเองเป็นฝ่ายถูกอาบแทนเช่นกัน
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีความขมขื่น
“ไม่เป็นไรจริงๆ ….”
เธอเอ่ยพูด แต่กลับถูกจี้จิ่งเชินดึงไปที่อ่างอาบน้ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ทันได้มีเวลาได้โต้ตอบ เธอก็ถูกจี้จิ่งเชินถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้อง…”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้จะทำอย่างไร
“เดี๋ยวก่อน! อย่าถอดเสื้อผ้าฉัน … ”
“ก็ได้ก็ได้ ฉันอาบเอง อย่าทำแบบนี้…ฉันคิดว่าแค่มือเดียวฉันก็สามารถอาบได้สะอาดเช่นกัน….”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่ได้ผล
“อย่าเอาแต่ใจ” จี้จิ่งเชินมองเธออย่างแสนรัก
เขาจับใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนจากนั้นจึงจูบลงมุมปากของเธอ
จากนั้นเขาก็อาศัยเวลาที่เธอกำลังงุนงงอยู่ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด
กว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะตอบสนองกลับมา เธอก็ถูกจี้จิ่งเชินค่อยๆ อุ้มลงวางในน้ำร้อน
เวินเที๋ยนเที๋ยนห่อตัวอย่างรวดเร็ว เธอปกปิดจุดสำคัญของเธอด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“คุณออกไปก่อน…ฉันทำเองได้”
“จริงหรือ? ฉันสงสัย” จี้จิ่งเชิน”มองไปที่เธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “จริงๆ ค่ะ”
จี้จิ่งเชินเลิกคิ้วเล็กน้อย “งั้นหรือ? งั้นเธอลองดูก่อน จำไว้ว่ามือของเธอห้ามโดนน้ำ หากเธอแน่ใจว่าทำเองได้ ฉันจะออกไป
