บทที่ 590 เด็กดื้อ
ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น เดิมทีเวินหมิงเฮ่าที่กำลังเล่นลูกบอลอยู่ข้างๆนั้นกลับวิ่งเข้ามาในเวลานี้ แล้วกอดเหยาเย้นเอาไว้ พลางเงยหน้าขึ้นมามองอย่างเฝ้ารอ
“แม่ เมื่อไหร่เราจะกลับบ้านกันฮะ?”
ได้ยินแล้ว เหยาเย้นถึงกับอึ้งไปพักหนึ่ง
หมิงเฮ่ายังเด็ก ราวกับว่าไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างพ่อแม่ของตัวเอง คิดเพียงแค่ว่าเหยาเย้นพาตัวเองออกมาเที่ยวพักผ่อนเพียงเท่านั้น กลับไม่ได้รู้เลยว่าพ่อแม่ตัวเองนั้นกำลังเตรียมตัวจะหย่ากัน
ส่วนเหยาเย้นนั้นก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่อยากจะบอกเรื่องนี้กับเขา
เธอยื่นมือไปลูบศีรษะของหมิงเฮ่า พลางเอ่ยขึ้น : “รออีกสักพักนึงนะลูก เราค่อยกลับไป”
“ที่นี่ไม่สนุกเลยฮะ”
หมิงเฮ่ารู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง มองไปรอบๆแล้วบ่นออกมา : “ที่นี่ไม่มีปืน ถ้าอย่างนั้นผมกลับไปบ้านก่อน ไปเอาปืนของผมมาก่อนได้ไหมฮะ?”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้นึกขึ้นมาได้ ว่าเวินหงไห่เคยให้ปืนจริงไว้กระบอกหนึ่งกับหมิงเฮ่า ถึงแม้ว่าในนั้นจะไม่มีกระสุน แต่แรงที่จะทำให้สยบนั้นก็มีมาก
ตอนครั้งแรกที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเจอเขานั้น ก็ถูกเขาใช้ปืนจ่อมาก่อน
ตระกูลเวินแคร์หลานชายคนนี้อย่างหมิงเฮ่าเป็นอย่างมาก มิเช่นนั้นก็คงจะไม่ให้ของขวัญที่ไม่ถูกต้องไร้สาระเช่นนี้กับเขา ตอนนี้เวินหมิงเฮ่าเองก็อายุเพียงแค่สาม สี่ขวบเพียงเท่านั้น
เด็กที่อายุขนาดนี้จะมาเล่นปืนได้อย่างไรกัน? ยิ่งไปกว่านั้นเป็นปืนจริงอีกด้วย?
ได้ยินเขาเอ่ยถามแบบนี้ เห็นว่าเหยาเย้นไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเดินไปยังด้านหน้า
แล้วเอ่ยขึ้น : “ถึงแม้ว่าที่พวกเราจะไม่มีปืน แต่ก็มีอะไรให้เล่นสนุกได้เยอะเลยนะ อยากไปดูด้วยกันไหมครับ?”
หมิงเฮ่ามองไปยังเหยาเย้น เห็นว่าเธอพยักหน้า แล้วลังเลอยู่พักหนึ่ง ถึงได้พยักหน้ารับ
“ก็ได้ฮะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือออกมา เตรียมจะจูงเธอเดินไป
แต่หมิงเฮ่าเพียงแค่เหลือบมองมือของเขาแวบหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งเสียงฮึดฮัดถึงได้ดึงมือเธอไปอย่างนิ่งๆ
ทั้งสองดึงกันไป แล้วหันมาพูดกับเหยาเย้น : “ฉันพาเขาไปเล่นก่อนนะคะ คุณจัดการเรื่องของคุณเถอะค่ะ วางใจได้ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
ว่าแล้วนั้นเธอก็พาหมิงเฮ่าออกไปจากหอคอย แต่กลับพาเขามายังตึกหลักแทน
เมื่อเข้ามาแล้ว หมิงเฮ่าก็มองไปรอบๆด้วยความสงสัย
ตอนแรกๆก็ยังรู้สึกอายๆอยู่บ้าง แต่ไม่นานก็กลายเป็นเจ้าอันธพาลตัวน้อยของที่นี่ไปเสียแล้ว
ไม่นานก็ได้สร้างความปวดหัวให้กับพ่อบ้านและแม่ครัว
วิ่งจากห้องครัวไปยังห้องรับแขก จากห้องรับแขกไประเบียง เหมือนกับพายุทอร์นาโดพัดข้ามมาอย่างไรอย่างนั้น และต่อให้เป็นตอนที่เด็กๆเป็นสิบคนจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าย้ายเข้ามาในตอนนั้น ก็ยังมีแรงทำลายล้างได้มากเท่าเขาเลย
เวินหมิงเฮ่าอยู่ที่ตระกูลเวินนั้นก็เป็นเจ้าอันธพาลตัวน้อยอยู่แล้ว ถึงแม้จะก่อเรื่องวุ่นวายพลิกแผ่นฟ้าก็ไม่มีใครกล้าหาเรื่องเขา ถึงได้มีนิสัยที่ถูกปลูกฝังมาแบบนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองคนที่กระโดดไปมาอยู่บนโซฟาอย่างปวดหัว ไม่รู้ว่าสองสามวันนี้เหยาเย้นดูแลเขาได้อย่างไรกัน มิน่าล่ะถึงได้ดูเหนื่อยขนาดนี้
เธอยื่นมือไปอยากจะดึงหมิงเฮ่ามา แต่ทางฝ่ายนั้นไม่ได้ฟังเธอเลย กระโดดอยู่บนโซฟา จากทางหนึ่งไปอีกทางหนึ่ง โดยไม่ได้สนใจเลยว่าคนอื่นจะว่าอย่างไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนดูตื่นเต้นมากกว่าเขาเสียอีก เธออ้าแขนออกจะป้องกันเขาเอาไว้ กลัวว่าจะล้มแล้วเกิดเรื่องขึ้น
“หมิงเฮ่า รีบหยุดเถอะนะ นั่งดีๆ อย่ากระโดดบนโซฟาอีกเลยนะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะโกนบอก แต่เวินหมิงเฮ่าก็ไม่สนใจอยู่ดี
เขาเหยียบย่ำอยู่บนโซฟาอย่างแรง แล้วอาศัยแรงสปริงให้เด้งขึ้นมาอีก
และขณะที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นกังวลอยู่นั้น ร่างของเวินหมิงเฮ่าเอียงแล้วพุ่งไปจะชนโต๊ะ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจเสียจนหวาดกลัวไปหมด เธอรีบพุ่งตัวเข้าไป แล้วขวางอยู่ตรงหน้าเขา
เวินหมิงเฮ่าถูกขวางเอาไว้แล้ว ร่างเอียงแล้วไปชนกับแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะ
เสียงเคร้งดังขึ้น แจกันตกลงบนพื้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเข้ามา แล้วถูกเวินหมิงเฮ่าที่จะล้มลงบนพื้นชนเข้า มือทั้งสองประคองอยู่บนพื้น
และทันใดนั้นเองเศษแก้วที่หล่นแตกนั้นก็ทิ่มเข้าที่ฝ่ามือ!
ความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้ส่งเข้ามา เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเจ็บจนต้องขมวดคิ้วขึ้น เลือดสดๆไหลออกมาจากแผล
แม่ครัวที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องครัวเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี จึงร้องออกมาด้วยความตกใจ แล้วรีบวิ่งเข้ามา
“คุณหนู เป็นอะไรไปคะ?”
เห็นมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีเลือดออก ก็ยิ่งตื่นตกใจมากขึ้นไปกว่าเดิม
“ทำไมคุณถึงบาดเจ็บได้ล่ะคะ?”
เธอรีบประคองมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมา
จริงๆแล้วแผลไม่ใหญ่นัก แต่เนื่องจากกระจกที่บาดนั้นค่อนข้างลึก เลือดจึงไหลออกมาไม่หยุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว แล้วส่ายหน้า
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”
แม่ครัวมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างกังวล แล้วดึงเธอให้นั่งลง
“ฉันทำแผลให้คุณก่อนดีกว่านะคะ” ว่าแล้ว ก็มองไปยังเศษกระจกที่แตกอยู่บนโต๊ะ ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น : “ทำไมถึงไม่ระวังแบบนี้ล่ะคะ นี่แจกันก็แตกแล้วด้วย”
เธอหันไปมองทางเวินหมิงเฮ่าที่ยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่บนโซฟา
เมื่อครู่นี้ทั้งๆที่เธอเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนช่วยเด็กคนนั้นแท้ๆ ถึงได้รับบาดเจ็บ
แต่ตอนนี้เด็กนั่นไม่ได้สนใจเลยว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนบาดเจ็บหรือเปล่า และก็ไม่สนใจใดๆเลยเช่นกัน เอาแต่เล่นสนุกอยู่คนเดียว
เห็นท่าทางเช่นนี้แล้ว แม่ครัวก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาในทันที
เธอดูแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนปฏิบัติกับทั้งสองคนให้อยู่ที่ปราสาทนี้ก็นับว่าเป็นการช่วยเหลือแล้ว แม้กระทั่งเป็นเพราะพวกเขา ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของตัวเองกับตระกูลเวินแข็งต่อกันมากยิ่งขึ้นอีกด้วย
แต่ไม่คิดเลยว่า เด็กคนนี้จะไม่รู้ความแบบนี้ คนอื่นบาดเจ็บเพราะเขาแท้ๆ กลับไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว
แม่ครัวจ้องมองเด็กนั่นอย่างไม่พอใจ แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจนตอนนี้แล้ว เวินหมิงเฮ่าก็ยังคงไม่สนใจอยู่ดี และยังทำเสียงฮึดฮัดใส่อีกต่างหาก
“ไม่เล่นแล้ว”
เอ่ยพูดออกมา แล้วก็กระโดดลงมาจากโซฟา หันหลังกลับเดินออกไปทางด้านนอก
“หมิงเฮ่า รอก่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะโกนออกมา แต่เด็กน้อยกลับไม่ยอมหยุด แล้วเดินออกไปทางด้านนอกเลย
เธอที่อยากจะลุกขึ้นมานั้น ก็ถูกแม่ครัวขวางเอาไว้
“คุณหนูคะ คุณไม่ต้องไปสนใจเขาแล้วล่ะค่ะ คุณดูแผลที่มือก่อนดีกว่า ถ้าหากคุณผู้ชายกลับมาเห็น จะต้องโมโหอย่างแน่นอนเลยนะคะ”
ว่าแล้ว เธอก็ดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนมาอีกทางด้านหนึ่ง แล้วช่วยฆ่าเชื้อแผลที่มือของเธอ ทายา และใช้ผ้าก๊อซพันเอาไว้
แล้วก็บ่นไปพลาง : “เด็กนั่นไม่ได้รู้เรื่องเลยจริงๆนะคะ ควรจะต้องสั่งสอนเขาเสียหน่อยจริงๆแล้ว”
ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกมา จะว่าไปแล้ว นั่นก็เป็นลูกหลานของตระกูลเวิน ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะใจดีสอนเด็กคนนั้นจริงๆ หากไม่ได้รับอนุญาตก็คงจะเป็นการทำคุณบูชาโทษเสียเปล่าๆ
หรือว่าจะเป็นเพราะเวินเที๋ยนเที๋ยนนิสัยดีเกินไป หากเป็นคนอื่น คงจะไม่จบง่ายๆแบบนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขึ้น : “เมื่อก่อนหมิงเฮ่าถูกตระกูลเวินเลี้ยงจนเสียนิสัย ต่อไปคุณเหยาก็คงจะสอนเขาให้ดีเองค่ะ ดีที่ตอนนี้ยังเป็นเด็กอยู่ นิสัยยังไม่กำหนดเป็นรูปแบบขึ้นมาหรอกค่ะ ยังมีโอกาสแก้ไขได้”
เห็นว่าแผลที่มือนั้นทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็กำลังเตรียมจะเก็บเศษกระจกที่แตกบนพื้น แต่แม่ครัวดักขวางเธอเอาไว้
“ฉันเก็บเองดีกว่าค่ะ คุณหนู มือของคุณได้รับบาดเจ็บอยู่ ถ้าหากมีแผลเพิ่มอีก คุณผู้ชายกลับมาฉันจะต้องถูกฆ่าแน่ๆเลย”
ว่าแล้วนั้นก็ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วตัวเองก็เริ่มเก็บไป
รอจนเก็บเศษกระจกเสร็จแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบๆ กลับไม่เห็นเวินหมิงเฮ่ากลับมา จึงรู้สึกไม่วางใจอยู่บ้าง
“ฉันไปดูก่อนดีกว่าค่ะ ไม่ใช่ว่าโกรธจริงๆหรอกนะ……”
แม่ครัวยังคงรู้สึกไม่พอใจอยู่
“โกรธก็โกรธสิคะ เดิมทีก็เป็นความผิดของเขาอยู่แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหาตรงลานบ้าน เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอยู่ก็เดินไปทางหอคอยที่เหยาเย้นอยู่อีกครั้ง
ภายในห้องรับแขก เหยาเย้นกำลังยุ่งงานอยู่ และก็ไม่เห็นเงาของเวินหมิงเฮ่าด้วยเช่นกัน
