บทที่ 629 เที๋ยนเที๋ยน เร็วๆ
คิดแบบนี้แล้ว ความเขินอายในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ค่อยๆหายไป
มองแววตาของจี้จิ่งเชินแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนรวบรวมความกล้าแล้วก้มตัวลง สองมือกุมหน้าเขาไว้
แต่ว่าครั้งนี้ เธอแค่แตะปากของจี้จิ่งเชินเบาๆ
เหมือนแมลงปอแตะผิวน้ำ หลังจากนั้นค่อยๆจูบลงไปด้านล่าง
จูบไปทั่วทุกที่ทีละนิดทีละนิด จากคางลงไปถึงลูกกระเดือกที่ยื่นออกมาอย่างสวยงาม แม้กระทั่งใช้ฟันกัดเบาๆ
จี้จิ่งเชินนึกไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะทำท่าทางแบบนี้เป็นด้วย ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในลำคอส่งเสียงอะแฮ่มออกมา
ได้ยินการเคลื่อนไหวเล็กๆนี้แล้ว เธอเหมือนได้รับคำเชียร์ ยิ่งตั้งใจจูบอย่างจริงจังเรื่อยๆ
จูบค้างไว้ที่ไหล่สักพัก สองมือแกะกระดุมเสื้อของจี้จิ่งเชินออก จากนั้นก็จูบไล่ลงไปที่หน้าอกเรื่อยๆจนถึงซิคแพคบนหน้าท้อง
ค่อยๆจูบทีละครั้ง ทีละครั้ง เดี๋ยวเบาเดี๋ยวแรง เหมือนขนนกที่อ่อนนุ่มปัดผ่านผิวเบาๆ
แต่ว่าครั้งนี้จี้จิ่งเชินคอยระวังตัว ไม่ให้มีเสียงใดๆออกมาอีก นอกจากครั้งก่อนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจูบตรงลูกกระเดือกครั้งนั้น
ยุ่งๆอยู่พักใหญ่ คนที่เหนื่อยที่สุดก็คือเวินเที๋ยนเที๋ยน
เธอหายใจอยู่เล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมากลับเห็นบนใบหน้าของจี้จิ่งเชินไม่มีกิริยาอาการใดๆ ก็ยังท่าทางเฉยๆ เหมือนไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากตนเลยสักนิดเดียว
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้
“เท่านี้เหรอ?” แต่จี้จิ่งเชินยังมาถามอย่างยั่วยุในขณะนี้
ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งโมโหมากขึ้น ทำไมตนเองเปลี่ยนที่กับจี้จิ่งเชินแล้ว ไม่รู้สึกอะไรเลยกับการเป็นฝ่ายรุก?
แต่กลับเหนื่อยขนาดนี้?
ไม่สามารถทำให้อารมณ์ของจี้จิ่งเชินเกิดการเปลี่ยนแปลงได้ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก
แต่เธอไม่สังเกตเห็นเลยสักนิด หน้าของจี้จิ่งเชินเฉยๆ ฟังเสียงแล้วไม่มีอาการเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่มือที่วางอยู่ด้านข้างของเขากลับกำแน่นอยู่ตลอดเวลา
กล้ามเนื้อบนแขนก็ตึงไปหมด เหมือนกำลังเก็บกดอาการและความรู้สึกของตนเองไว้สุดๆ
ความเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนพวกนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่สังเกตเห็นเลยสักนิด
แต่ไม่นาน เธอก็กลับมาหายดีจากความผิดหวังเมื่อสักครู่นี้ ตัดสินใจสู้ใหม่อีกครั้ง ต้องทำให้จี้จิ่งเชินรู้สึกให้ได้
เธอคิดไปด้วย ให้กำลังใจตนเองไปด้วย ยกมือขึ้นมาดึงเข็มขัดตรงเอวออก ค่อยๆดึงลงไปด้านล่าง กระดูกอุ้งเชิงกลางที่สวยและเย้ายวนได้เผยออกมา ทำให้ใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนเหมือนต้องมนต์เสน่ห์ทันที
สายตาของเธอตะลึง ท่าทางก็ค้างและหยุดชะงัก
ในขณะนี้พอดี เสียงที่เต็มไปด้วยความยั่วยวนของจี้จิ่งเชินก็ดังขึ้น
“ชอบไหม?”
คำนี้ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตื่นและหน้าแดงทันที
เธอรีบส่ายหัว
จี้จิ่งเชินก็แกล้งถามกลับไป: “ไม่ชอบเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก ไม่รู้ควรอธิบายยังไง
เห็นเธอหยุดอยู่กับที่ไม่ขยับ จี้จิ่งเชินยืดเอวขึ้นมาและเร่งรัดเธอ
“เร็วๆ เที๋ยนเที๋ยน”
ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือขึ้นจะเริ่มเคลื่อนไหว กลับนึกถึงอะไรกะทันหัน แล้วเงยหน้าขึ้นมามองจี้จิ่งเชิน
ท่าทางชักช้าแล้วพูดว่า: “วันนี้ฉันเป็นฝ่ายรุก ไม่มีได้รับอนุญาตจากฉัน คุณห้ามขยับ”
จี้จิ่งเชินทำหน้าใสซื่อบริสุทธิ์
“ดึกแล้ว ผมแค่อยากให้คุณเร็วๆหน่อย ไม่งั้นพรุ่งนี้อาจจะไปพบผู้กำกับและบรรณาธิการไม่ทันนะ”
คิดๆดูแล้ว ที่เขาพูดก็มีเหตุผล
แต่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับรู้สึกแปลกๆ อดใจไม่ไหวเตือนอีกครั้ง: “ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน คุณห้ามขยับเด็ดขาด”
จี้จิ่งเชินกางมือสองข้างออก วางไว้บนหัว ใช้ท่าทางแสดงถึงคำตอบของตนเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงเริ่มทำใจนิ่งๆใหม่ ก้มเอวลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้แกะเสื้อตนเองออกเลยทีเดียว
ก้มเอวลง จูบลงบนผิวของจี้จิ่งเชิน
ผิวพรรณเรียบเนียนไม่มีอะไรติดขัด ทำให้รู้สึกถึงความอุ่นของอีกฝ่าย
เหมือนไฟที่กำลังจะจุดตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน แม้แต่จังหวะหัวใจก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น
เวลาสั้นๆเพียงไม่กี่วินาที บนตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพู ทำให้ร่างกายก็ค่อยๆอ่อนตัวลง
แต่เธอยังจำได้กับเรื่องที่ตนเองต้องทำ ฝืนตั้งสติดีๆ สองมือวางบนหน้าอกของจี้จิ่งเชินจูบที่ปากของจี้จิ่งเชินทีละครั้งทีละครั้ง
สะโพกก็ค่อยๆขยับไปมา ทุกๆท่ายั่วยวนใจของจี้จิ่งเชินเหลือเกิน
เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจน ความร้อนบนตัวของชายหนุ่มค่อยๆร้อนมากยิ่งขึ้น กล้ามเนื้อบนตัวก็ยิ่งแข็งตัวมากขึ้น เหมือนกำลังทนอย่างสุดชีวิต
สีหน้าที่เฉยชาได้หายไปตั้งนานแล้ว กลายเป็นขมวดคิ้วแทนและยังมีสองตาที่กำลังลุกเป็นไฟ กำลังแผดเผาอย่างร้อนระอุ
“เร็วๆ เที๋ยนเที๋ยน”
จี้จิ่งเชินอดใจไม่ไหวจนต้องเร่งรัดขึ้นมา เสียงที่แหบและเสียงที่ต่ำ กัดฟันไว้แน่นๆ ยากที่จะออกเสียง
แต่นี่ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกได้ใจมาก
เธอเงยหน้าขึ้นมา สองตายิ้มแย้มอย่างได้ใจ
“คืนนี้ฉันเป็นผู้นำ คุณเป็นคนรับปากฉันเอง”
จี้จิ่งเชินหรี่ตาลง มองหน้าที่กำลังได้ใจของเธอ เหมือนเห็นด้านหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีหางโผล่ขึ้นมาอย่างนั้น กำลังกระดิกหางไปมาอย่างได้ใจ
จับต้องหัวใจของจี้จิ่งเชินได้อย่างรวดเร็ว ในใจเต้นตุ้บๆตับๆ จากนั้นก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆอย่างบ้าคลั่ง
เขาหายใจลึกๆ กัดฟันไว้แน่น กล้ามเนื้อทั้งตัวตึงขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าไม่ใช่เป็นคนที่มีความฉลาดเกินคน ในตอนนี้คงจะถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนทับตัวไว้ด้านล่าง ให้เธอได้สัมผัสดีๆสักครั้งกับการจุดไฟบนร่างตนเองจะมีจุดจบอย่างไร
แค่คิด ก็ทำให้เขาขนลุกจนตัวสั่น
แต่ว่าตอนนี้เขายังขยับไม่ได้ กว่าจะยั่วยุให้เวินเที๋ยนเที๋ยนยอมเป็นฝ่ายรุกด้วยตนเอง
ถ้าตนเองรีบร้อนลงมือก่อน ก็อาจทำให้หอยทากที่ยื่นหัวออกมาตกใจกลัวจนหดหัวกลับไป ความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านั้นก็จะสูญเปล่า
ในตาของจี้จิ่งเชินลุกเป็นไฟ ใช้ความอดทนทั้งหมดควบคุมตนเองไว้ ไม่ให้ทำอะไรลงไปโดยไม่ได้รับอนุญาต
ในเวลานี้ตอนนี้ สีหน้าของเขากำลังแสดงความอดทนเป็นอย่างมาก รอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนริเริ่มอย่างเงียบๆ
แต่สถานการณ์ ไม่ได้ราบรื่นและเป็นไปตามที่จี้จิ่งเชินวาดฝันไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่าจี้จิ่งเชินชักช้าไม่มีอาการเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่ตนเองกลับเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ในใจเต็มไปด้วยความย่อท้อต่อความพ่ายแพ้ สองมือที่ดันตัวไว้บนหน้าอกของเขาเมื่อยล้าไปหมดแล้ว
รอผ่านไปสักพัก เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงยอมแพ้แล้วปล่อยมือ ออกจากตัวของจี้จิ่งเชินทันที แล้วนอนลงข้างๆ
จี้จิ่งเชินยังอดทนรอท่าทีต่อไปของเธออยู่ แต่รอไปรอมา จู่ๆก็ออกไปกะทันหัน
เขาหันไปมองด้วยความแปลกใจ เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงๆ เห็นทีเหมือนเตรียมจะหลับตาพักผ่อนแล้ว
“เที๋ยนเที๋ยน?”
เขาเรียกเธอด้วยความไม่เข้าใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนลืมตา “ทำไมเหรอ?”
จี้จิ่งเชินมองหน้าเธอด้วยความสงสัย
“คุณลืมทำอะไรรึเปล่า?”
พูดแล้ว แววตาของเขามองไปที่หน้าอกของตนเอง แสดงท่าทีว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยังทำอะไรบางอย่างไม่สำเร็จ
แต่เธอแค่หาวหนึ่งครั้ง
“แต่ว่าฉันรู้สึกง่วงแล้ว”
ได้ยินเช่นนี้ จี้จิ่งเชินถึงกับพูดอะไรไม่ออก ทั้งตัวเหมือนกำลังลุกเป็นไฟ
แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะแค่จุดไฟ แล้วก็ไม่สนใจจะดับไฟ บอกว่าเหนื่อยแล้วก็ถอนตัวไปทันที
จี้จิ่งเชินทั้งโกรธและโมโห เห็นทีความต้องการของตนเองสูงเกินไป
คิดไปแล้วก็ก้มหน้าลงไปมองบางแห่งที่ยังตื่นตัวอยู่บนตัวของตนเอง จากนั้นก็ถอนหายใจ
