เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 654 ฉันเข้าไปหาเอง

บทที่ 654 ฉันเข้าไปหาเอง

งานถ่ายทำที่สตูดิโอหยุดชั่วคราว ทุกคนในกองถ่ายถูกพักงานให้พักผ่อนอยู่บ้าน

เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดอยู่ในปราสาท ท้อแต่ไม่ถอย พยายามค้นหาสตูดิโอที่ตนเองอาจจะมองข้ามตกค้างบางแห่ง

แต่หายังไงก็ไม่มี สตูดิโอในประเทศทั้งสตูดิโอใหญ่และสตูดิโอเล็กถูกพวกคณะกรรมการหล่อนซื้อใจไปจนหมด ทุกที่ต่างก็ปฏิเสธคำขอร่วมงานของเวินเที๋ยนเที๋ยน

ใจเธอยังไม่ยอมแพ้ กระทั่งหาไปจนถึงสตูดิโอที่เหมาะสมในต่างประเทศ แต่ก็ถูกฝ่ายตรงข้ามปฏิเสธเช่นเคย

ยุ่งมาทั้งวัน แต่ไม่มีผลลัพธ์ใดๆเลย เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

หรือตนเองจะต้องยอมแพ้จริงๆซะแล้ว?

ถ้าแพ้การแข่งขันครั้งนี้แล้ว ตนเองก็ต้องออกจากบริษัทตระกูลหล่อน

ก่อนที่คุณนายหล่อนจะจากไป เธอเคยสัญญาสาบานไว้ว่า จะดูแลบริษัททั้งหมดให้ดี

แต่ตอนนี้ผ่านไปแค่ไม่กี่เดือน ก็จะต้องปล่อยให้คนอื่นมาดูแลแทน เธอจะเผชิญหน้าและบอกคุณนายหล่อนยังไง?

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่อยากจะยอมแพ้ไปง่ายๆเช่นนี้ แต่ว่าตอนนี้กลับไม่มีหนทางแก้ปัญหาใดๆเลย

ข่าวที่กองถ่ายถูกทุบข้าวของ ถูกคนในสตูดิโอไล่ออกมา กำลังค่อยๆแพร่กระจายไปทั่ว

ในเว็บไซต์มีคนปล่อยข่าว สตูดิโอทั้งประเทศปฏิเสธร่วมงานกับพวกเขา กองถ่ายหยุดถ่ายทำมานานครึ่งเดือนแล้ว ทุกคนต่างรู้สึกเศร้าสลดใจกับเหตุการณ์แบบนี้

ทุกคนต่างมั่นใจว่า การพนันครั้งนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องเป็นฝ่ายแพ้แน่นอน

เกือบทุกคนในโลกออนไลน์ก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน ยังมีผู้สื่อข่าวหลายสำนักที่คอยปั่นข่าวอย่างประชดประชันเวินเที๋ยนเที๋ยนและกองถ่าย คาดว่าภาพยนตร์ของพวกเขาหลังจากฉายในโรงภาพยนตร์แล้ว ยอดขายตั๋วภาพยนตร์ที่สามารถขายได้ไม่ถึง10เปอร์เซ็นต์ของจำนวนที่พนันกันไว้

แม้กระทั่งรางวัลก็ไม่ได้แม้แต่อันเดียว!

มีคนได้กล่าวไว้อย่างมั่นใจแน่นอนว่า รอถึงสิ้นปี เวินเที๋ยนเที๋ยนจะต้องเก็บข้าวของออกจากตระกูลหล่อน ธุรกิจในเครือของตระกูลหล่อนทั้งหมดจะเปลี่ยนเจ้าของใหม่

และยังมีคนในเว็บไซต์บนอินเตอร์เน็ตคาดเดาไว้ว่า ประธานบริษัทของตระกูลหล่อนคนต่อไปคือใคร คุณนายหล่อนที่ออกจากบริษัทไปแล้วอาจจะกลับมาอีกครั้งเพราะเหตุนี้?

หรืออาจจะปฏิวัติทุกอย่างของตระกูลหล่อนที่สืบทอดต่อกันมานานหลายสิบปีและเลือกผู้ที่เหมาะสมออกมาบริหารจัดการบริษัท

แค่เวลาไม่กี่วัน บนอินเตอร์เน็ตก็มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันมากมายเป็นร้อยเป็นพัน

แต่ทุกคนมีความคิดเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือ เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องพ่ายแพ้ในครั้งนี้อย่างแน่นอน

มองดูความเห็นต่างๆนาๆบนจอคอมพิวเตอร์ เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วและเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก สีหน้าเศร้าหมอง

พ่อบ้านยืนมองท่าทางของเวินเที๋ยนเที๋ยนในขณะนี้อยู่ด้านข้าง ก็ถอนหายใจในใจ ทันไม่ไหวจนต้องเดินก้าวเข้าไป

“คุณผู้หญิงครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ต้องมีวิธีแน่ๆ คุณพักผ่อนสักพักเถอะครับ เป็นแบบนี้ต่อไปจะทำให้สุขภาพร่างกายแย่ลงนะครับ”

หลายวันมานี้เขาเห็นกับตาตนเองว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นแต่เช้ามืด ฟ้ายังไม่สว่างก็ตื่นมาทำงานจนดึกดื่น แต่ก็ไม่มีความคืบหน้าแม้แต่นิดเดียว

ทำงานหนักติดต่อกันหลายวัน ใบหน้าดูซีดเซียวมาก

คนอื่นๆในปราสาทมองดูแล้ว รู้สึกเอ็นดูสงสาร อยากจะให้เวินเที๋ยนเที๋ยนพักผ่อนเยอะๆ แต่เตือนยังไงก็ไม่ฟัง

หลายวันมานี้ ตอนที่คุณชายกลับมาจากบริษัทนั้น เธอก็เหนื่อยจนนั่งหลับคาโต๊ะแล้ว

มองดูใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งอยู่ยิ่งซีดเซียว แววตายิ่งรู้สึกกังวล ทุกคนได้แต่มองดูอย่างร้อนใจเท่านั้น ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน จากนั้นเงยหน้าขึ้นมามองเขา เหมือนกำลังเหม่อลอยอยู่

ผ่านไปสักพัก เธอถึงส่ายหัว

“ไม่ต้องหรอก ฉันอยากลองหาๆดูอีก ต้องมีสตูดิโอที่เหมาะสม ที่ฉันยังหาไม่เจอ”

พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจอีกครั้ง ตั้งสติใหม่และค้นหาต่ออีกครั้ง

พ่อบ้านมองดูเธอแล้ว อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก สุดท้ายก็ไม่พูดตักเตือนอีก ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก หันหลังเดินออกไป

บางทีอาจเป็นเพราะสองวันนี้เหน็ดเหนื่อยติดต่อกันหลายวัน เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งแค่ครู่เดียว ก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว ก้มหัวนอนหลับอยู่บนโต๊ะ

ตอนที่พ่อบ้านขึ้นมาอีกครั้ง บนมือถือผ้าห่มผืนเล็กมาด้วย ห่มให้เธอบนตัวเบาๆและสั่งให้คนอื่นๆที่อยู่ในปราสาทให้เงียบๆอย่าส่งเสียงดัง ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนพักผ่อนดีๆ

นึกไม่ถึงว่าเขาเพิ่งพูดจบ นอกประตูก็มีเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

พ่อบ้านขมวดคิ้วขึ้น รีบหันไปมองทางประตู

เห็นเสียงยังไม่ยอมหยุดสักที เขาจึงก้าวเท้าเดินออกไป

เพิ่งเดินไปถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงที่หยิ่งผยองดังลั่นบ้าน

“ให้ฉันเข้าไป! พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันสามารถไล่พวกแกออกไปได้?”

“หลีกไป!”

“พวกโง่เง่า หลีกไปนะ ดูซิใครจะกล้าแตะต้องตัวฉัน!”

เห็นเสียงเธอยิ่งอยู่ยิ่งดังมากขึ้นเรื่อยๆ พ่อบ้านรีบเดินไปดู

“พวกเธอกำลังทำอะไร?”

คนที่อยู่หน้าประตูได้ยินเสียงดังขึ้นมา เห็นเป็นพ่อบ้าน

พวกบอดี้การ์ดรีบพูดทันทีว่า: “คนๆนี้บุกเข้ามากะทันหัน ไล่ยังไงก็ไม่ยอมไปครับ”

แต่หล่อนเจียนีได้ยินคำพูดนี้แล้วก็ไม่พอใจอย่างยิ่ง

“คนๆนี้อะไร? ฉันเป็นใครยังไม่รู้จักเหรอ พวกแกยังเป็นบอดี้การ์ดได้ยังไง? หลีกไปให้หมดเดี๋ยวนี้!”

น้ำเสียงที่ยโสโอหังเช่นนี้ทำให้พ่อบ้านยิ่งไม่พอใจ เงยหน้าหันไปมองเธอ สีหน้าเปลี่ยนทันที

คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นหล่อนเจียนี!

เธอมาทำไมกัน?

ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนทำงานอยู่ในกองถ่าย เธอก็พาคนไปรังควานบ่อยๆ ตอนนี้ยังให้พวกคนในสตูดิโอยกเลิกสัญญา ไม่ยอมให้เช่าพื้นที่ จึงทำให้คุณผู้หญิงต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้

ในที่สุด ขณะนี้ก็ได้เห็นตัวการที่ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ พ่อบ้านกัดฟันขยับไปมา อยากที่จะให้คนจัดการสั่งสอนเธอสักหน่อย จากนั้นโยนเธอออกไป!

แต่พอนึกถึงหล่อนเจี้ยนกั๋วคนที่อยู่เบื้องหลังของเธอ อีกอย่างหล่อนเจียนียังไงก็เป็นญาติที่มีสายเลือดเดียวกับเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงต้องทนฝืนยิ้มแบบเกร็งๆ

“คุณหล่อนครับ คุณทำไมถึงว่างมาที่นี่ได้ครับ? ที่นี่คือปราสาทของคุณจี้ คุณคงไม่ใช่เดินหลงทางนะ?”

พูดจบแล้ว ไม่รอให้หล่อนเจียนีตอบ เขาก็สั่งการพวกบอดี้การ์ด

“พวกนายส่งคุณหล่อนกลับบ้านด้วยตนเอง ป้องกันอย่าให้เกิดปัญหาอะไรระหว่างทาง เดี๋ยวจะมาใส่ความให้คุณเวินของเราอีก”

“ครับ”

บอดี้การ์ดหลายคนเดินหน้าเข้าไป จะนำตัวหล่อนเจียนีออกไป

แต่เธอใช้แรงสะบัดอย่างแรง ทำให้มือของพวกเขาหลุดออกไป

“ฉันมาหาจี้จิ่งเชินนั่นแหละ!”

พ่อบ้านยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมขยับ ขวางทางที่เธอจะเข้าไป สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ แต่รอยยิ้มนั่นแอบแฝงด้วยความไม่ไยดี

น้ำเสียงก็มีความเย็นชาด้วย

“ขออภัยด้วยนะครับ คุณชายไม่ได้อยู่ในปราสาท”

แต่หล่อนเจียนีกลับไม่ยอมจะเข้าไปให้ได้

“ถ้าเขาไม่อยู่ ฉันหาเวินเที๋ยนเที๋ยนจะได้ไหม?”

พูดแล้ว เธอเหลือบไปมองด้านในปราสาท

“ตอนนี้บริษัทไม่มีที่ให้เธอยืนแล้ว การถ่ายทำของกองถ่ายก็หยุดชั่วคราว ตอนนี้ต้องอยู่บ้านแน่นอนสินะ? ฉันต้องการเจอเธอ!”

ได้ยินน้ำเสียงที่ผยองเช่นนี้ ยิ่งทำให้พ่อบ้านไม่พอใจ สองมือกุมเข้าด้วยกัน กำลังกำเป็นหมัดไว้แน่นๆ รอยยิ้มที่สุภาพบนหน้าก็ทนฝืนยิ้มอีกต่อไปไม่ได้แล้ว

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ รอให้อารมณ์เย็นลง ถึงเอ่ยปากพูด

“ขอโทษครับ คุณผู้หญิงไม่ว่างเจอคุณ คุณกลับไปก่อนเถอะครับ”

“ไม่ว่าง? เป็นไปไม่ได้มั้ง! นอกจากที่นี่แล้วเธอจะไปไหนได้? ฉันกับเธอยังไงก็เป็นคนตระกูลหล่อนเหมือนกัน มาเยี่ยมเยียนก็ไม่ได้หรือไง?”

พูดจบ เธอก็เดินหน้าไปผลักพ่อบ้านออก

“ถ้าแกไม่หลีกไป ฉันเข้าหาด้วยตนเอง”