บทที่ 671 พวกเขาคว้ารางวัลไม่ได้แน่นอน
เห็นสายตาโกรธเกรี้ยวตรงหน้าของทั้งสอง เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงไม่ได้อธิบายอะไรอีก แล้วหมุนตัวเดินไปอีกทาง
เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลังก็ลุกขึ้นด้วยความโมโห
พูดเสียงเย็น: “เวินเที๋ยนเที๋ยน อย่าคิดว่าครั้งนี้พวกเธอจะชนะจริง ๆ! ถ้าพวกเธอได้รางวัลมากกว่าห้ารางวัลฉันจะออกจากวงการบันเทิงเลย เธอเชื่อไหม?”
เสียงของเธอดังมาก คนจำนวนไม่น้อยที่อยู่รอบ ๆ ล้วนได้ยินประโยคนี้ ประหลาดใจจนต้องหันมามอง
ใคร ๆ ก็รู้ “แสงจางๆ”ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในปีนี้ ทั้งเสียงตอบรับคำติชมยังไม่แย่ นักวิจารณ์ภาพยนตร์มืออาชีพหลายคนเอ่ยชมไม่ขาดปาก จะคว้ารางวัลถึงห้ารางวัลไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
แต่ทำไม คนคนนี้ยังคงคุยโม้โอ้อวด ถึงกับเอาอนาคตของตัวเองมาเดิมพัน?
อีกด้านหนึ่งนักข่าวหลายคนเห็นสถานการณ์ตรงนี้ จึงรีบถ่ายเหตุการณ์นี้ไว้ทันที รีบกรูกันเข้ามา แม้กระทั่งหัวข้อรายงานข่าวขอพรุ่งนี้ก็คิดไว้เรียบร้อยแล้ว
ได้ยินคำพูดของเธอแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้หันกลับไป และเดินจากไปโดยทันที
หลังจากที่เธอไปแล้ว คนนั้นถึงจะนั่งลงด้วยความโมโห
คนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยอย่างไม่เข้าใจ: “ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น? ถ้าหล่อนได้รางวัลถึงห้ารางวัลจริง เธอไม่จบเห่เหรอ?”
ฟังแล้ว เธอกลับยิ้มอย่างลำพองใจ เธอคิดไว้ก่อนอยู่แล้ว
“เธอวางใจเถอะ พวกเขาไม่มีทางได้รางวัลถึงห้ารางวัลแน่นอน！”
“เธอรู้ได้อย่างไร?”
มองไปรอบ ๆ และเห็นว่าไม่มีใครมองอยู่ คนนั้นจึงกดเสียงเบา แล้วอธิบายว่า： “ตัวแทนของฉันคุยกับคนภายในของทางรายการ เขาบอกฉันว่า ครั้งนี้มีคนติดต่อกลุ่มกรรมการ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตามให้เวินเที๋ยนเที๋ยนคว้าไปไม่ถึงห้ารางวัล ถึงตอนนั้นเธอก็รอดูหล่อนขายหน้าได้เลย”
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินดังนั้น ก็นึกไปถึงการเดิมพันของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับประธานหล่อนเมื่อไม่กี่วันก่อนจึงประหลาดใจขึ้นมาทันที
“คงไม่ใช่ประธานหล่อนทำหรอกใช่ไหม?”
“เรื่องนี้ฉันก็ไม่แน่ใจ” คนนั้นส่ายศีรษะพูด: “แต่ว่าจะเป็นคำสั่งของใครแล้วเกี่ยวอะไรด้วย? ขอเพียงแค่ตอบแทนให้พวกเราดี ๆ ฉันก็พอใจมากแล้ว”
เธอจ้องไปทางที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินจากไป
“หล่อนคว้าได้ไม่ถึงห้ารางวัล ถึงตอนนั้นก็ต้องออกจากบริษัทหล่อนซื่อเท่านั้น ถึงตอนนั้นก็จะไม่ถูกคนเหยียบย่ำเหรอ?”
เธอพูดพลางยกยิ้มอย่างลำพองใจ
อีกด้านหนึ่ง พวกของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังหาที่นั่งของตนเองไม่พบ
สอบถามเจ้าหน้าที่ติดต่อกันมาหลายคนแล้ว ได้รับผลลัพธ์เหมือนกันหมด ปัดกันไปมา โยนความรับผิดชอบให้ใครก็ไม่รู้
เวินเที๋ยนเที๋ยนขี้เกียจที่จะซักถามต่อแล้ว จึงเอ่ยเพียง： “สามารถเตรียมที่นั่งของพวกเราไว้ด้านข้างได้ไหม?”
“แน่นอนว่าไม่ได้” เจ้าหน้าที่พูดด้วยสีหน้าตกใจ： “เมื่อสักครู่เราได้บอกคุณแล้ว ถ้ามีที่นั่งเพิ่มขึ้นมาอีกสองสามที่มองไปแล้วมันดูไม่ดี”
เป็นเหตุผลที่ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็ฟังดูฝืนใจอย่างยิ่ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับการกลั่นแกล้งกันอย่างสุดความสามารถของผู้จัดงาน พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกแล้ว
คนนั้นหัวเราะ พูดอย่างจงใจ： “ไม่เช่นนั้น พวกคุณก็ยืนที่นี่ร่วมงานพิธีประกาศรางวัลครั้งนี้ก็แล้วกัน?”
“ไม่ได้！”
ผู้กำกับเฉินโต้แย้งอย่างสุดจะทน： “ถ้าให้ฉันยืน ฉันยอมไม่เข้าร่วมดีกว่า！”
พูดจบ เขาหมุนตัวเตรียมจะกลับออกไป เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงรีบคว้าเขาไว้
“ผู้กำกับเฉิน อย่าใจร้อน”
ตอนกำลังพูดอยู่นั้นเอง อยู่ ๆ ก็มีคนจากเดินออกมาจากประตูเล็กข้างสถานที่จัดงาน
คนที่มามองไปรอบ ๆ หลังจากมองเห็นพวกของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็เดินตรงดิ่งเข้ามา ขัดจังหวะพูดของพวกเขา
“คุณเวิน”
เมื่อได้ยินคนเรียกตัวเอง เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงหันไปมอง
ชายคนหนึ่งในชุดทักซิโด้สีดำยืนอยู่ข้างหน้า ส่งยิ้มบางให้เธอ แล้วเอ่ย： “พวกเราเตรียมห้องวีไอพีให้คุณแล้ว เชิญที่ชั้นบน”
ได้ยินดังนี้ เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้าง ๆ ในตอนแรกก็ทั้งตกใจและไม่เข้าใจ
“เป็นไปไม่ได้ ห้องวีไอพีทุกห้องมีคนเข้าไปนั่งประจำที่หมดแล้ว ที่นั่งของคุณเวินที่จริงแล้วไม่ได้อยู่ที่ห้องวีไอพี”
ได้ยินดังนั้น ชายที่สวมชุดราตรีคนนั้นจึงหันกลับมา ใบหน้ามีรอยยิ้มประดับอย่างเหมาะสม
“แน่นอนว่าเป็นคนในห้องวีไอพีตั้งใจเชิญทั้งสามท่านขึ้นไป”
ตามชื่อเสียงและอิทธิพลของเทศกาลภาพยนตร์โบ๋หยู่ สามารถมีห้องวีไอพีเป็นของตัวเองได้ ก็เท่ากับยืนยันสถานะของอีกฝ่ายแล้ว แน่นอนว่าไม่ถูกจำกัดจำนวนคน พวกของเวินเที๋ยนเที๋ยนสามารถผ่านไปได้แน่นอน
แต่เจ้าหน้าที่ตรงนั้นกลับขมวดคิ้ว
คนในห้องวีไอพีล้วนเป็นระดับไฮโซ ทุกคนในนี้ต่อให้เทียบทั้งวงการบันเทิงล้วนมีฐานะไม่ธรรมดา แน่นอนว่าก็มีสิทธิพิเศษเป็นของตนเอง
คนหนึ่งนั่งในห้องวีไอพีหรู สามารถให้คนอื่นติดตามเข้าไปในห้องวีไอพีได้ด้วย
แต่ว่าที่จริงแล้วเป็นใครกัน คิดไม่ถึงว่าจะออกหน้าช่วยพวกเวินเที๋ยนเที๋ยน?
ก่อนหน้านี้เขาได้รับคำสั่ง ตั้งใจไม่จัดเตรียมที่นั่งของพวกเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ ๆ จะมีคนคนนี้โผล่มา ไม่เพียงแต่ช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนหาที่นั่ง แต่ยังส่งไปถึงตำแหน่งที่นั่งของห้องวีไอพีชั้นบนสุด
เจ้าหน้าที่ตรงนั้นสีหน้าไม่น่ามองในทันที
แต่เมื่อนึกถึงเจ้าของห้องวีไอพีแล้ว แม้ในใจไม่พอใจแค่ไหน ก็ได้แต่อดทน แสดงรอยยิ้มสวยออกมา
“แน่นอน ถ้าเจ้าของห้องยินยอม พวกเขาก็ผ่านเข้าไปได้แน่นอน”
“แล้วเธอยังไม่หลีกไปอีก?”
คนที่อยู่ในชุดทักซิโด้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ น้ำเสียงเย็นเรียบขึ้นเล็กน้อย
เจ้าหน้าที่จึงหมุนตัวอย่างไม่เต็มใจ กลับไปยืนอยู่ที่มุมห้อง
เมื่อผู้ช่วยหันกลับมามองทางเวินเที๋ยนเที๋ยน บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มประดับอยู่แล้ว
พูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง: “สามท่าน เชิญตามผมมา”
พวกเขาแม้ในใจจะยังไม่เข้าใจ สบตากันแล้ว ตามเขาเข้าไปด้านใน
คนที่มีที่นั่งห้องวีไอพีที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่ ทั้งยังเชิญพวกเขาเข้าไปด้วยตนเอง?
เวินเที๋ยนเที๋ยนไล่นึกถึงคนที่เธอรู้จักทั้งหมดแล้วรอบหนึ่ง ก็ยังไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่าย ถามหมินอันเกอกับผู้กำกับเฉินชุนก็แล้ว ทั้งสองต่างก็หาคำตอบไม่ได้
คนด้านหน้าพาทั้งสามคนขึ้นไปที่ชั้นบน เดินไปถึงประตูห้องวีไอพีด้านหน้าสุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบ ๆ ไม่หยุด ในใจก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้น
สามารถมีห้องวีไอพีในเทศกาลภาพยนตร์ขนาดใหญ่แบบนี้ ฐานะของคนคนนี้ก็ไม่ธรรมดาแล้ว และห้องวีไอพีพวกนี้ยิ่งเดินเข้าไปด้านใน สถานะของเจ้าของห้องวีไอพีก็ยิ่งสูงศักดิ์
คนนั้นพาพวกเขาเดินไปจนถึงห้องสุดท้าย ฐานะของคนด้านในสำคัญแค่ไหน มองเพียงปราดเดียวก็รู้แล้ว
เขายืนอยู่ข้างประตู แล้วเคาะประตูเบา ๆ
“พวกคุณเดินเข้าไปเลย คุณผู้ชายรอพวกคุณอยู่ด้านในนานแล้ว”
เมื่อได้ยินคำเรียกนี้ ทันใดนั้นก็มีชื่อหนึ่งโผล่ขึ้นมาในสมองของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ไม่นานก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
คนนั้นได้พูดไว้ชัดเจนแล้วว่าตนเองนั้นไม่สามารถมาได้
ในขณะที่กำลังคิดไปพลาง เวินเที๋ยนเที๋ยนและหมินอันเกอ เฉินชุนก็เดินเข้าไปด้วยกัน
ห้องวีไอพีกว้างขวางและสังเกตเห็นที่นั่งด้านล่างที่จัดเรียงไว้ได้อย่างกว้างขวาง
มีตู้เย็น โต๊ะทำงานจัดวางอยู่ด้านข้างของห้อง มองรวม ๆ แล้วมีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน
ตรงกลางจัดวางโซฟาหนังขนาดใหญ่ ตรงกันข้ามพอดีกับกระจกบานใหญ่จรดพื้น
กระจกพื้นจรดเพดานติดตั้งเป็นกระจกด้านเดียว สามารถมองเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอกจากนี่ห้องวีไอพี แต่คนที่อยู่ด้านนอกไม่สามารถสอดแนมแอบดูความลับในห้องวีไอพีได้
ไฟในห้องสลัวเล็กน้อย สามารถมองเห็นเงาร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาได้อย่างคลุมเครือเท่านั้น
