บทที่ 697 จี้จิ่งเชินโกรธเกรี้ยวจริงๆแล้ว
ได้ยินคำพูดของเหยียนเจิ้ง เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย แต่ก็ยังคงพยักหน้า
เหยียนเจิ้งเบาใจลงพลางพูดว่า“ถ้าเป็นแบบนี้ก็ง่ายแล้วครับ”
“พวกเราไปสืบค้นทั้งอุตสาหกรรมและบริษัทของตระกูลเวินแล้ว แต่ก็หาเอกสารฉบับนั้นไม่เจอเลยครับ คาดว่าพวกเขาน่าจะเก็บไว้ที่บ้านของตัวเอง มีเพียงเข้าไปที่นั่นถึงจะสามารถหาเจอได้ครับ”
“ถ้าเป็นไปได้ พวกเราหวังว่าคุณจะสามารถเข้าไปหาเอกสารฉบับนั้นแล้วส่งออกมาให้พวกผมครับ”
เขาเพิ่งพูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด จี้จิ่งเชินก็รีบโต้กลับไปว่า“ไม่ได้！”
ไม่ง่ายเลยที่จะพาเวินเที๋ยนเที๋ยนออกจากเงื้อมมืออันโหดเหี้ยมของตระกูลเวินได้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมให้เธอกลับไปใหม่อีกครั้ง？
มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว！
ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญ ตระกูลเวินคงต้องซ่อนอย่างมิดชิดแน่นอน ไม่มีทางจะหาเจอไม่ได้ง่ายๆหรอก
ถ้าหากเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกจับได้ขึ้นมา ผลสุดท้ายที่รอคอยเธออยู่จะเป็นเช่นไร？
จี้จิ่งเชินไม่กล้าจินตนาการเลย！
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดจะเอ่ยปาก แต่กลับถูกจับมือไว้แน่น
จี้จิ่งเชินจับมือเธอไว้แน่น เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่าทางที่ตึงเครียดของเขาก็ได้แต่กล้ำกลืนคำพูดกลับไป
เหยียนเจิ้งเห็นเข้า จึงหัวเราะด้วยความอึดอัดใจ
“ต้องขออภัยด้วยครับ ผมน่าจะคำนึกถึงความปลอดภัยของพวกเราด้วย ตอนนี้พวกเราไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ จึงได้แต่รับมือกับเหตุคับขันเฉพาะหน้าโดยไม่ทันคิดให้รอบคอบครับ แน่นอนว่าถ้าพวกคุณไม่เห็นด้วย พวกเราก็จะไม่บังคับอย่างแน่นอน เพียงแต่การหาหลักฐานใหม่จำเป็นต้องใช้เวลามากขึ้นครับ”
ได้ฟังถึงจุดนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกไม่วางใจ
ตอนนี้เวินหมิงเฮ่ายังอยู่ในมือของเวินฉี่กับเวินหงไห่ ถ้าเวลายืดเยื้องออกไปก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง
และยังมีเหยาเย้นอีก ถ้าเธอวู่วามขึ้นมาก็จะไม่ดีแน่
ตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดคือการเข้าร่วมมือกับกองสืบสวน ซึ่งไม่เพียงแต่จัดการกับตระกูลเวินได้ ยังสามารถช่วยตัวเวินหมิงเฮ่าออกมาได้ด้วย มันเป็นวิธียิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยทีเดียว
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเอามือไปจับมือของจี้จิ่งเชินเอาไว้ จากนั้นก็ส่งสายตาที่หนักแน่นไปให้เขา
จี้จิ่งเชินเห็นแววตาของเธอก็เดาได้แล้วว่าเธอคิดจะทำอย่างไร สีหน้าของเขาจึงลุ่มลึกไม่ได้พูดอะไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยปากพูดว่า“ฉันยินดีไปลองดูค่ะ ถ้าหาเอกสารฉบับนั้นได้จริงๆ ฉันจะส่งออกมาให้คุณค่ะ”
เหยียนเจิ้งได้ยินดวงตาก็สว่างเป็นประกายทันที รีบจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความตื่นเต้นและดีใจ
“ขอบคุณคุณเวินมากครับ พวกเราทุกคนต้องขอบคุณในความเสียสละของคุณเป็นอย่างสูง ถ้ามีเอกสารฉบับนั้นแล้ว พวกเราก็เริ่มมีการเคลื่อนไหวได้เลยครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงกำลังมือของจี้จิ่งเชินที่จับเธอไว้ค่อยๆแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอ เธอจึงส่งสายตาปลอบประโลมให้เขาแวบหนึ่ง
หลังจากที่แยกตัวกับเหยียนเจิ้งแล้ว สีหน้าของจี้จิ่งเชินก็ดูแย่เล็กน้อย เพราะไม่ยินยอมให้เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องไปเสี่ยงอันตรายอีกครั้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้ดี แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอย่างอื่นแล้ว
หลังจากที่กลับมาถึงบ้านแล้วลงจากรถ จี้จิ่งเชินก็ยกเท้าเดินเข้าไปด้านในโดยการทิ้งให้เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ด้านหลังตน
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเร่งฝีเท้าเดินตามไป แต่จี้จิ่งเชินยังคงโกรธอยู่ เลยไม่มีทีท่าจะหยุดเดิน
เมื่อเห็นดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เม้มปาก รู้ว่าตนได้ก่อเรื่องขึ้นแล้ว จึงไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
เมื่อเดินเร็วขึ้น เท้าของตนจึงไปแตะโดนก้อนหินที่อยู่บนพื้นแบบไม่ทันได้สังเกตเห็น จากนั้นก็ล้มไปอยู่บนกองหิมะด้านหน้า
เกิดเสียงดังคว้างหนึ่งครั้ง！
จี้จิ่งเชินที่อยู่ด้านหน้าได้ยินเสียงจึงหันหน้ามามอง
เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนล้มอยู่บนกองหิมะ จึงรีบวิ่งเข้าไปประคองเธอขึ้นมา
สีหน้ายังคงเย็นชาเล็กน้อยราวกับยังคงโกรธอยู่ เขาประคองตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นมาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย จากนั้นก็ปัดเกล็ดหิมะบนตัวเธอทิ้งด้วยความเงียบขรึม
จับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามาแล้วพบว่าฝ่ามือของเธอเย็นราวกับน้ำแข็ง ทันใดนั้นก็ยกคิ้วขึ้น สีหน้ายิ่งเย็นชาขึ้นกว่าเดิม
“ถุงมือล่ะ？”เสียงที่ต่ำ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนสะดุ้งตกใจรีบเอาถุงมือออกมา
เมื่อกี้ตอนที่แยกตัวออกจากเหยียนเจิ้งแล้ว เพราะจี้จิ่งเชินยังโกรธอยู่ เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นกังวลจึงลืมใส่ถุงมือ และเมื่อล้มไปอยู่กับกองหิมะ มือของเธอก็ยิ่งเย็นไปถึงกระดูกเลยทีเดียว
จี้จิ่งเชินเอาเสื้อผ้าของตนไปช่วยเธอเช็ดน้ำในมือของเธอให้แห้งอย่างไม่ถือตัว จากนั้นก็สวมถุงมือให้เธอใหม่อีกครั้งอย่างละเอียดอ่อน จากนั้นก็จับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ในฝ่ามือพลางเดินเข้าไปด้านในโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำเดียว
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินตามเข้าอย่างใกล้ชิด
พอผ่านไปสักพัก จึงพูดเสียงเบาว่า“จี้จิ่งเชินคุณยังโกรธอยู่เหรอ？”
จี้จิ่งเชินไม่พูดไม่จาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก พลางจับแขนบริเวณข้อศอกของจี้จิ่งเชินไว้
พูดเสียงเบาว่า“ไม่ต้องโกรธแล้วได้ไหม？”
เห็นจี้จิ่งเชินไม่มีการตอบสนองใดๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟันพลางสะบัดแขนเขาทิ้ง จากนั้นก็ยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับเขยื้อน
บัดนี้ในที่สุดจี้จิ่งเชินก็หันหน้ามามองได้เสียที สายตายังคงเย็นยะเยือก เห็นได้ชัดว่ายังโกรธอยู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนตัวสั่น แต่ยังคงรวบรวมความกล้าพูดออกมาว่า“ถ้าคุณยังโกรธอยู่อย่างนี้ ฉันก็ไม่เข้าไปแล้ว”
จี้จิ่งเชินไม่ได้พูดราวกับจะไม่ยอมถดถอยเลยสักนิดเดียว
ถึงแม้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ก็ยังคงแน่วแน่ไม่เปลี่ยนแปลง
บัดนี้บนท้องฟ้าค่อยๆโปรยเกล็ดหิมะลงมาอีกครั้ง เปลือกตาของจี้จิ่งเชินก็มีเกล็ดน้ำแข็งอันเล็กๆอยู่บนนั้น เขาเหมือนกับมนุษย์แช่แข็ง ซึ่งสีหน้ายิ่งเย็นชาเข้าไปใหญ่
พอผ่านไปสักพัก ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากพูดเสียที
“จะไปที่บ้านตระกูลเวินเหรอ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฝืนหน้าด้านพยักหน้า
สีหน้าจี้จิ่งเชินยิ่งไม่ดียิ่งขึ้น
เธอรีบขอร้องวิงวอน“แต่ว่าตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่ คุณวางใจเถอะ ไม่มีอันตรายหรอก”
“จี้จิ่งเชินคุณอย่าโกรธอีกเลย”
จี้จิ่งเชินกลับไม่ได้ผ่อนปรนเลยสักนิด
เขายังโกรธอยู่
รู้ทั้งรู้ว่ามีอันตราย แต่ผู้หญิงคนนี้ยังคิดจะไปเสี่ยงอีก หรือไม่ได้ใส่ใจกับความปลอดภัยของตนเลยเหรอ？
ผู้หญิงคนนี้เคยคิดถึงตัวเองบ้างไหม？
จี้จิ่งเชินยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห พูดว่า“คุณจะไปจริงๆเหรอ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า มองเขาอย่างเป็นกังวล
จี้จิ่งเชินสูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง จากนั้นก็เดินเข้ามากะทันหัน
เวินเที๋ยนเที่ยนคิดว่าเขาให้ยกโทษให้ตนแล้ว เมื่อเพิ่งจะยกมือต้อนรับเขา แต่คิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินกลับโค้งตัวอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมาแบกไว้ที่ไหล่ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวเหยียบไปด้านในของปราสาท
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนอึ้งไปเลย รีบพูดว่า“คุณจะทำอะไร？จี้จิ่งเชินรีบปล่อยฉันลงมา”
จี้จิ่งเชินยังคงไม่หยุดเดิน และได้เดินเข้าไปด้านในต่อ
เวินเที๋ยนเที๋ยนดิ้นไปได้แป๊บหนึ่ง จี้จิ่งเชินก็ยังไม่ได้วางเธอลงมา
เดินมาถึงห้องรับแขก พวกพ่อบ้านได้กลับมาแล้ว
เหยาเย้นที่นั่งอยู่ด้านใน เมื่อเห็นพวกเขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจ
“คุณจี้ คุณเวิน นี่มันอะไรกันคะ？คุณเวินได้รับบาดเจ็บเหรอคะ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้มองดูรอบๆของห้องรับแขกเลย จนกระทั่งได้ยินเสียงของเหยาเย้น จึงรีบหันหน้ามามอง
พบว่าในห้องรับแขกไม่เพียงแต่มีเหยาเย้นเท่านั้น ยังมีพ่อบ้านและแม่ครัวอยู่อีกด้วย ใบหน้าของเธอจึงแดงฉ่ำ รีบดิ้นขึ้นมา
แต่จี้จิ่งเชินราวกับโกรธจริงๆ ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมปล่อยเธอลงมาสักที
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงได้แต่อยู่ในอิริยาบถที่น่าอับอายเช่นนี้ เหมือนกับเป็นกระสอบที่ถูกคนแบบอยู่ที่ไหล่
“จี้จิ่งเชิน คุณปล่อยฉันลงมาเดี๋ยวนี้”
จี้จิ่งเชินกลับไม่มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป พลางพูดว่า“ขอเพียงคุณไม่ไปที่บ้านตระกูลเวิน ผมก็จะปล่อยคุณลงมา”
