บทที่ 689 ของขวัญที่ดีที่สุดในโลก
“ฉันเตรียมสิ่งเหล่านี้เอาไว้ให้พี่…..”
ยังไม่รอให้เธอได้พูดจบ จู่ๆจี้จิ่งเชินก็เข้ามาใกล้เธอ แล้วจูบเธออย่างกะทันหัน กลิ่นหอมของโจ๊กแพร่กระจายออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาในทันใด
แล้วจี้จิ่งเชินถึงได้ถอยออกมาเล็กน้อย ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มพอใจออกมา
“รสชาติไม่เลวเลยจริงๆนี่ครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดง แล้วพูดเร่งอย่างไม่เป็นธรรมชาติ : “พี่รีบกินเถอะค่ะ ฉันยังมีของขวัญให้พี่อีกนะ”
จี้จิ่งเชินได้ยินแล้ว จึงเลิกคิ้วมองเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้อธิบายต่อ เอาแต่เร่งให้เขารีบกินไม่หยุด
แต่จี้จิ่งเชินไม่ยอมให้เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้มือแตะต้องเองเลย เพื่อไม่ให้ยาที่มือเขาถูออกหมด จะต้องลงมือเองเพื่ออาหารทุกคำของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เช่นนี้แล้ว การกินข้าวจึงช้าลงไปไม่น้อยเลย
รอจนจัดการอาหารกันเสร็จแล้วนั้น ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกร้อนใจอยู่บ้าง กังวลว่าหากเสียเวลาเช่นนี้ต่อไปอาจจะไม่ทันกาล เธอยืนขึ้นเตรียมจะเก็บของ
แต่ก็ถูกจี้จิ่งเชินกดไหล่ลงเบาๆเพื่อให้เธอนั่งลงอีกครั้ง
“อย่าขยับไปทั่วสิครับ”
ว่าแล้วนั้น เขาก็ลุกขึ้นแล้วจัดการกับอาหารบนโต๊ะ แล้วเดินเข้าไปยังด้านในครัว
อาศัยโอกาสนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบลุกขึ้นมาจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งไปอีกทางด้านหนึ่ง เพื่อหยิบเอาของขวัญที่ตัวเองเตรียมเอาไว้ตั้งแต่แรกออกมาซ่อนเอาไว้ข้างหลัง
ตอนที่จี้จิ่งเชินเดินออกมาจากห้องครัว เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ในห้องรับแขกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่อยากจะเข้าไปใกล้ๆ
รอจนเขาเดินเข้ามาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเอ่ยพูดขึ้น : “จี้จิ่งเชิน สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ!”
คริสต์มาสหรือ?
ได้ยินคำพูดนี้แล้ว จี้จิ่งเชินรู้สึกลังเลอยู่พักหนึ่ง
สองสามวันนี้เขายุ่งเรื่องที่บริษัท โดยที่ไม่ทันได้รู้สึกตัวเลยว่าวันนี้เป็นวันคริสต์มาส
แท้ที่จริงแล้วช่วงนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เตรียมของขวัญวันคริสต์มาสอยู่ตลอดนี่เอง
แต่สำหรับจี้จิ่งเชินแล้ว ในโลกนี้ไม่ได้มีเทศกาลใดๆสำหรับเขาอยู่แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นเทศกาลตรุษจีนที่ทุกคนชอบ หรือแม้กระทั่งวันเกิดของเขาเอง ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรอยู่แล้ว
ตอนที่แม่ถูกขังไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอยู่ในห้องใต้ดิน ทุกๆรายการเทศกาลที่เกี่ยวกับความบันเทิง ก็ได้หายไปจากใจเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แม้กระทั่งต่อมาตัวเองจะออกมาจากตระกูลจี้แล้ว ในใจก็ยังคงแสร้งว่ามีแต่คำว่าแก้แค้นสองคำนี้เพียงเท่านั้น ทุกๆเทศกาลมาถึง พ่อแม่จูงมือเด็กๆกันอย่างเบิกบานใจพากันออกไปข้างนอก ที่สิ่งที่เขาคิดได้นั้นมีเพียงแค่ชีวิตของตัวเองและความแค้นเพียงเท่านั้น
หรือบางทีเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่รู้ ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ตัวเขาเองนั้นได้ฉลองวันคริสต์มาส
จากตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาได้เรียนรู้คำว่าครั้งแรกมาตั้งมากมายเท่าไหร่แล้ว?
ครั้งแรกที่มีอารมณ์ไม่คงที่เพราะคนๆหนึ่ง ครั้งแรกที่เสียน้ำตาเพื่อคนๆหนึ่ง ครั้งแรกที่มีคนฉลองวันเกิดด้วยกันกับเขา และก็เป็นครั้งแรกด้วยเช่นกันที่เขาไม่ได้รู้สึกเกลียดเทศกาลนี้อีกต่อไปแล้ว
เป็นเพราะว่าตอนนี้ ข้างกายเขาได้มีคนที่จะสามารถมาแบ่งปันความสุขนี้ได้แล้ว
โชคดีขนาดไหน ที่ในขณะที่ตัวเองรักเธอนั้น อีกฝ่ายหนึ่งก็รักตัวเองมากด้วยเช่นกัน
เห็นสายตาที่รู้สึกประหลาดใจบนใบหน้าของจี้จิ่งเชิน เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งรู้สึกพอใจมากขึ้น : “พี่คิดไม่ถึงใช่ไหมคะว่าวันนี้เป็นวันคริสต์มาส? ฉันรู้อยู่แล้วเชียวว่าพี่งานยุ่ง จะต้องลืมอย่างแน่นอน ดีนะที่ฉันเตรียมเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว”
ว่าแล้ว เธอก็ยื่นของขวัญในมือส่งให้จี้จิ่งเชิน
“แกะดูสิคะ!”
การเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชินนั้นหยุดชะงักลง หลังจากนั้นจึงรับกล่องที่อยู่ในมือเธอมา
เขาสูดหายใจเข้า การเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชินนั้นดูแล้วจริงจังเป็นอย่างมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นแล้ว ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
เวลานี้เองจี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งยิ้มให้เธอเล็กน้อย
“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับของขวัญวันคริสต์มาส”
ได้ยินแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันใด
นี่เป็นครั้งแรกที่จี้จิ่งเชินได้มาฉลองวันคริสต์มาส และก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับของขวัญคริสต์มาสจากมือคนอื่นแบบนี้
เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าวันคริสต์มาสจะมีความหมายที่สำคัญกับจี้จิ่งเชินขนาดนี้
นึกถึงของที่อยู่ในกล่องที่ตัวเองเอาใส่ไว้แล้วนั้น จู่ๆเธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา
ถ้าหากรู้เร็วกว่านี้ ตัวเองจะต้องเลือกของขวัญที่ดีกว่านี้ให้เขาอย่างแน่นอน ทำให้จี้จิ่งเชินผ่านวันดีๆวันหนึ่งไปได้อย่างสวยงาม เหลือความทรงจำดีๆเอาไว้
แต่ตอนนี้…….
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟัน แล้วรีบแย่งเอาของขวัญในมือจี้จิ่งเชินกลับมา
พลางเอ่ยขึ้นมาอย่างรีบร้อน : “ขอโทษนะคะ ฉันขอเตรียมของขวัญให้พี่ใหม่ได้ไหม?”
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินนั้นปรากฏความงงงวยออกมา เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดง เอ่ยพูดขึ้นอย่างอายๆ : “ของขวัญชิ้นนี้มันไม่ดีเลยค่ะ ฉันเปลี่ยนให้พี่ใหม่นะ”
จี้จิ่งเชินได้ยินแล้วกลับหัวเราะออกมา แววตานั้นเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก
“เป็นของที่ฉันทำขึ้นเอง อาจจะไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่…..”
ไม่คิดว่าในใจของจี้จิ่งเชินนั้นกลับให้ความสนใจมากแบบนี้ เขายื่นมือออกมา
“ถ้าหากเป็นของขวัญที่เที๋ยนเที๋ยนให้ จะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลกอย่างแน่นอนอยู่แล้วครับ ผมจะพลาดได้อย่างไรกัน?”
“แต่…..”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงรู้สึกลังเลอยู่บ้าง
แต่จี้จิ่งเชินเอากล่องในมือที่เธอเตรียมจะซ่อนเอาไว้ออกมาแล้ว แกะออกอย่างระมัดระวัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ข้างๆเขาด้วยความกังวล รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก
แววตาของจี้จิ่งเชินนั้นมุ่งมั่นมาก ยิ่งเขารอคอย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ่งกังวลกลัวว่าเขาจะผิดหวัง
จนกระทั่งกระดาษห่อชั้นสุดท้ายเปิดออก ผ้าที่ถูกเปิดออกนั้นปรากฏภาพวาดสามมิติออกมาให้เห็นอยู่ตรงหน้า
เห็นเช่นนี้แล้ว จี้จิ่งเชินเบิกตาขึ้น ด้วยอาการที่ประหลาดใจ
เขาเปิดภาพนั้นด้วยความตื่นเต้น
ภาพขนาดใหญ่มาก! ความกว้างและความยาวประมาณหนึ่งเมตรได้ มองออกว่าเป็นแผนที่โลกนั่นเอง
แต่ที่แตกต่างไปก็คือ ด้านบนมีภาพสามมิติอยู่จำนวนไม่น้อย หนึ่งในนั้นยังมีรูปถ่ายของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชิน ตั๋วเครื่องบิน และของชิ้นเล็กๆอีกด้วย
จี้จิ่งเชินมองดูอย่างละเอียด แววตาปรากฏความเซอร์ไพรส์ออกมา
บนแผนที่นั้นระบุสถานที่เอาไว้อย่างชัดเจน ที่หนึ่งคือบริเวณใกล้ๆเมืองหลวง มีกระดาษตัดเป็นคฤหาสน์อยู่หนึ่งหลัง ด้านบนเขียนเอาไว้ว่า “บ้านของเรา” และยังมีรูปของพวกเขาสองคนอีกด้วย
ของที่ทำด้วยมือในแบบเด็กๆ ทำให้อดที่จะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้
ในสถานที่ที่อยู่ไม่ไกลไปจากคฤหาสน์นั้น ก็คือสวนสนุกที่มีชิงช้าสวรรค์อยู่นั่นเอง
หากเดินไปอีกก็จะเป็นชายหาด…..
ที่นั่นคือเมืองซานย่า สถานที่ที่พวกเขาไปเที่ยวกันครั้งแรก
ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกไป เกาะเล็กๆเกาะนั้นก็ถูกระบุด้วยคฤหาสน์หลังสีขาวเอาไว้ด้วยเช่นกัน ด้านบนมีตัวอักษรของเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ “ของขวัญของจี้จิ่งเชิน”
ทุกอย่างในแผนที่นี้ ล้วนแต่เป็นสถานที่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินเคยไปมาด้วยกันทั้งสิ้น สำหรับทั้งสองคนแล้วล้วนแต่เป็นสถานที่ที่มีความหมายทั้งหมด
ทุกๆที่ ทุกๆเรื่องราว ถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนบันทึกเอาไว้หมดแล้ว
มีทั้งรูปภาพ และรูปวาดที่เธอเป็นคนตัดเอง ล้วนแต่เต็มไปด้วยความรักทั้งสิ้น
จี้จิ่งเชินเคยคิด ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะให้ของขวัญอะไรกับเขา?
อาจจะเป็นสิ่งของมีค่าที่ตัวเองซ่อมแซมเอง และอาจจะเป็นของขวัญชิ้นเล็กๆที่เธอทำขึ้นมาเอง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นสิ่งของที่เต็มไปด้วยความรักและความทรงจำเช่นนี้
มองดูรูปถ่ายตรงหน้าเหล่านี้แล้ว ทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นนั้นปรากฏขึ้นมาในความทรงจำ
จี้จิ่งเชินรู้สึกอบอุ่นหัวใจ มีบางสิ่งที่เต็มจนเอ่อล้นออกมา
แม้กระทั่งเขาแทบจะกลั้นหายใจ ถูกความดีใจนี้โอบล้อมตัวเองเอาไว้
ไม่มีของขวัญอะไรอีกแล้ว ที่จะทำให้เขารู้สึกเซอร์ไพรส์และชอบได้เท่ากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้แล้ว
สอนเขาทีว่าจะทำให้ไม่ให้รักเวินเที๋ยนเที๋ยนได้อย่างไร?
