เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 688 ผู้หญิงคนนี้จะไม่รักได้อย่างไร

บทที่ 688 ผู้หญิงคนนี้จะไม่รักได้อย่างไร

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จี้จิ่งเชินกลับพบว่า มือทั้งสองข้างของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นเอาไพล่หลังเอาไว้ตลอด ดูผิดปกติ

การเคลื่อนไหวของเขานั้นหยุดชะงักไปเล็กน้อย ริ้วรอยปรากฏขึ้นตรงหว่างคิ้วนั้นค่อยๆหายไป

และวินาทีต่อมานั้น จี้จิ่งเชินก็เดินเข้ามาหาแล้วดึงมือเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาวางเอาไว้ตรงหน้า

หลังมือข้างขวาของเวินเที๋ยนเที๋ยน มีรอยแดงๆจากการถูกลวกจากคราบน้ำมันอยู่!

อาหารที่เธอถนัดคือพวกน้ำซุปและโจ๊ก แต่สำหรับของทอดแล้วเธอกลับได้ทำน้อยมาก

เมื่อครู่นี้จี้จิ่งเชินเห็นว่าบนโต๊ะมีอาหารที่จะต้องใช้น้ำมันทอดอยู่สองอย่าง ในใจนั้นรู้สึกกังวล ตอนนี้เห็นมือที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเอาซ่อนไว้ข้างหลังตลอดแบบนี้แล้วจึงยิ่งมั่นใจ

คิดไม่ถึงเลยว่า เพื่อที่จะทำอาหารพวกนี้ ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บขนาดนี้!

บนผิวขาวเนียนนั้นมีร่องรอยของแผลไหม้อยู่หลายจุด เห็นแล้วทำให้รู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้นมา ใบหน้าปรากฏสีหน้าท่าทางไม่สบายใจออกมา

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่คิดว่าตัวเองซ่อนมือเอาไว้ดีแล้ว จะยังถูกจับได้อยู่ดี

เธอรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง คิดอยากจะดึงมือกลับ แต่จี้จิ่งเชินกลับจับไว้แน่น

“จี้จิ่งเชิน พี่….”

จี้จิ่งเชินเม้มปาก ไม่รอให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยพูดจบ ก็ดึงตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปอีกทางด้านหนึ่ง

การเคลื่อนไหวของเขานั้นมีความระมัดระวังเป็นอย่างมาก กลัวว่าตัวเองจะทำให้เธอเจ็บ นิ้วมือพยายามหลีกเลี่ยงออกเพราะกลัวว่าจะไปโดนตรงรอยแผลไหม้ตรงนั้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตกใจกับท่าทางของเขา จึงรีบเอ่ยขึ้น : “ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ ทำอาหารก็จะต้องเจ็บตัวบ้างอยู่แล้ว”

“ไม่ได้ครับ!”

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ : “ต่อไปไม่อนุญาตให้คุณทำอาหารเองอีกแล้วนะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว จึงรีบส่ายหน้า

“ครั้งนี้ยกเว้นสิคะ พี่ก็เห็นว่าก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ได้รับบาดเจ็บเสียหน่อย”

แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ยอม

“ต่อไปไม่อนุญาตให้สัมผัสกับน้ำมันอีกแล้วนะครับ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบพยักหน้าลง

เธอไม่ถนัดทางด้านนี้จริงๆ เพื่อทำอาหารสองอย่างนี้ ยังให้แม่ครัวสอนเธอเป็นพิเศษอีกด้วย ถึงได้ทำอาหารทั้งสองอย่างนี้ออกมาสำเร็จ

แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ ก็ยังคงได้รับบาดเจ็บอยู่ดี

แต่แผลเล็กๆแบบนี้ตัวเธอเองนั้นรู้สึกว่าไม่มีอะไรอยู่แล้ว แต่ท่าทางของจี้จิ่งเชินนั้นกลับจริงจังเป็นอย่างมาก

เขาดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนให้มานั่งตรงโซฟาอย่างระมัดระวัง แล้วหยิบเอายาทาที่รักษาแผลไหม้ออกมา

จี้จิ่งเชินก้มหน้าลง ขมวดคิ้ว แล้วดึงมือเธอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ฆ่าเชื้อตรงบริเวณแผลไหม้ของเธอใหม่อีกครั้ง แล้วทายาเย็นๆลงไป

แผลที่แสบร้อนอยู่นั้นรู้สึกเย็นขึ้นมาในทันที สบายขึ้นมามาก

เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มลงมองจี้จิ่งเชินที่กำลังทายาให้เธอ ด้วยหัวใจที่รู้สึกอบอุ่น

“อีกมือนึงครับ” คิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินที่เพิ่งจะทาเสร็จมือหนึ่งนั้น จะพูดสั่งขึ้นมาอีก

ราวกับเวินเที๋ยนเที๋ยนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

เห็นการกระทำของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว ในใจของจี้จิ่งเชินนั้นก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม แม้กระทั่งใบหน้าของเขาก็ยังปรากฏความโมโหเหมือนกับในweiboอีกด้วย

เขายกมือขึ้นมา แล้วดึงมือที่ซ่อนอยู่ทางด้านหลังเธอออกมา

เมื่อเห็นรอยแผลบนหลังมือเธอแล้ว ก็ใจหายขึ้นมาในทันที

มือข้างขวาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นแผลไหม้ ในสายตาของจี้จิ่งเชินนั้นก็สาหัสมากแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า มือข้างซ้ายจะยังซ่อนรอยแผลใหญ่แบบนี้เอาไว้อีก!

หลังมือถูกลวกเสียจนเป็นรอยแดง และบวมขึ้นมาเล็กน้อย

คงจะเจ็บมากๆเลยหรือเปล่า?

สีหน้าของจี้จิ่งเชินนั้นเคร่งขรึม รอยแผลบนมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นชัดเจนมาก ทำให้หัวใจรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

ไม่คิดว่าเธอจะอดทนไว้ตลอดแบบนี้……

จี้จิ่งเชินยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ลดต่ำลงไปอีก : “ต่อไปไม่อนุญาตให้เข้าครัวอีกแล้วนะครับ!”

เมื่อครู่นี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพูดให้จี้จิ่งเชินยอมได้แล้ว ไม่คิดว่าตอนนี้จะกลับแบบเดิมอีก

เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเอ่ยขึ้นมา : “แต่ว่าเมื่อกี้ไม่ใช่ว่าพี่บอกว่า ขอแค่ไม่ไปสัมผัสกับของทอดที่ต้องใช้น้ำมันก็ได้แล้วไม่ใช่หรือคะ?”

“ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว”

ใบหน้าของจี้จิ่งเชินนั้นเต็มไปด้วยความโมโห โกรธเวินเที๋ยนเที๋ยน และยิ่งโกรธตัวเองมากกว่า

โกรธตัวเองที่ว่าถ้าหากตอนนั้นไม่พูดออกไปว่าชอบอาหารสองอย่างนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

เห็นสีหน้าที่ดูแย่ของเขาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงไม่ได้แยกแยะ ยื่นมือออกไป แล้วเอาวางไว้ตรงหน้าเขาด้วยท่าทางที่น่าสงสาร พลางกระพริบตาลง

“เจ็บ จี้จิ่งเชิน พี่ช่วยทายาให้ฉันหน่อยนะ”

“คุณไม่รู้จักเจ็บหรอก!” จี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

ถึงแม้น้ำเสียงจะดูดุ แต่เห็นท่าทางที่น่าสงสารของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว ก็ยังคงถอนหายใจออกมา แล้วเป่าลงที่แผลของเธออย่างระมัดระวัง

ลมเย็นๆพัดมายังรอยแผลเบาๆ ทำให้รู้สึกเย็นขึ้นมา

เวินเที๋ยนเที๋ยนหยีตาลงด้วยความรู้สึกสบาย

“ยังเจ็บอยู่ไหมครับ?” จี้จิ่งเชินเอ่ยถาม

“ไม่เจ็บแล้วค่ะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะถูกจี้จิ่งเชินถลึงตาใส่

การกระทำของจี้จิ่งเชินนั้นอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น ช่วยฆ่าเชื้อที่แผลบนมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเบามือ แล้วทายาลงบนแผลให้

“ต่อไปผมจะไม่กินอาหารสองอย่างนั่นแล้ว”

“ทำไมล่ะคะ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

กว่าเธอทำอาหารสองอย่างนั้นสำเร็จไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ลงแรงไปตั้งมากขนาดนั้น ทำไมจี้จิ่งเชินถึงจะไม่กินแล้วกัน?

คิดได้เช่นนี้ ในใจของเธอนั้นก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา

จี้จิ่งเชินเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยความโกรธ : “ถ้าหากเป็นอาหารที่ทำให้คุณต้องเจ็บตัว ผมไม่กินดีกว่า”

“แต่ว่าฉัน….”

เวินเที๋ยนเที๋ยนอธิบายอย่างร้อนใจ

จี้จิ่งเชินเห็นท่าทางที่ตื่นเต้นขนาดนี้ของเธอแล้ว อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“แต่วันนี้อาหารสองอย่างนี้เที๋ยนเที๋ยนทำเพื่อผมทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ผมก็จะต้องลิ้มรสมันอยู่แล้วล่ะครับ เพียงแต่ว่าต่อไปไม่อนุญาตให้คุณทำอีกแล้วนะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ความกังวลที่มีอยู่ก็เปลี่ยนเป็นความดีใจขึ้นมาในทันที เธอพยักหน้าลงด้วยความดีใจ แล้วรีบลุกขึ้นยืน

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะค่ะ”

อาหารบนโต๊ะนั้นยังร้อนอยู่ กลิ่นหอมลอยเตะจมูก ทำให้อยากอาหารยิ่งนัก

เวินเที๋ยนเที๋ยนให้จี้จิ่งเชินนั่งลง แล้วตัวเองหันหลังไปเตรียมถ้วยชามกับตะเกียบ

แต่เพิ่งจะเดินไปได้เพียงก้าวเดียวนั้น กลับถูกจี้จิ่งเชินดึงตัวเอาไว้

“คุณกลับมานั่งครับ”

ว่าแล้ว เขาก็ลุกขึ้นยืน แล้วประคองไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยนให้มานั่งลงตรงที่ของตัวเอง

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างงงๆ สายตาของจี้จิ่งเชินนั้นมองไปยังมือที่เป็นแผลของเธอ

“ตอนนี้คุณเป็นคนเจ็บอยู่ นั่งพักตรงนี้รักษาแผลตัวเองนี่แหล่ะครับ อย่าให้ยาที่ทาอยู่บนมือหลุดออกนะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือขึ้นมา แล้วมองอย่างลำบากใจ

รู้สึกว่าจี้จิ่งเชินทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เสียจริงๆ ตอนนี้สองมือของเธอนั้นทายาเอาไว้เต็มไปหมด จะไม่ให้ยาหลุดออกเวลากินข้าว จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?

เห็นท่าทางที่ดูลำบากใจของเธอแล้ว มุมปากของจี้จิ่งเชินจึงยกขึ้นมา แต่กลับไม่ยอม

เขาเอื้อมมือไปหยิบถ้วยชามกับตะเกียบมา แล้วนั่งลงข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนที่กำลังจะหยิบตะเกียบนั้น กลับถูกจี้จิ่งเชินเอาหลบไปเสียก่อน

จี้จิ่งเชินถือตะเกียบเอาไว้ในมือ พลางเอ่ย : “อยากกินอะไรครับ?”

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาต้องการจะช่วยเธอ

แท้ที่จริงแล้วนี่ก็เป็นวิธีที่จะทำให้ยาไม่หลุดออกจากมือเธอนั่นเอง

เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่บ้าง ตัวเองสบายดีทุกอย่าง ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรเลย จะให้คนมาป้อนข้าวได้อย่างไรกัน?

แต่สายตาของจี้จิ่งเชินนั้นกลับยืนกรานเป็นอย่างมาก เห็นว่าเธอไม่ยอม จึงคุมเชิงอย่างเข้มงวด

ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันอยู่พักหนึ่ง จนเวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเป็นฝ่ายต้องยอมแพ้

“พี่ลองชิมโจ๊กปลาที่ฉันทำก่อนสิคะ พี่ชอบที่สุดเลยไม่ใช่หรือ?”

จี้จิ่งเชินพยักหน้า แล้วจึงหยิบช้อนขึ้นมา แต่สุดท้ายแล้วกลับไม่ได้ให้ตัวเอง แต่ยื่นมาตรงปากของเวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่คิดว่าเขาจะให้เธอกินก่อน จากเดิมที่คิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อสบตาเข้ากับจี้จิ่งเชินแล้ว จึงสะดุ้งแล้วทำได้เพียงอ้าปากอย่างว่าง่าย