บทที่ 708 ปล่อยแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินข่าวนี้ตั้งแต่เช้า จึงไม่สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับไปได้ในทันที
เธอขมวดคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยถามขึ้นอีก : “แล้วเวินหงไห่ล่ะคะ?”
น้ำเสียงของเหยียนเจิ้งนั้นหนักหน่วงยิ่งขึ้นกว่าเดิม แล้วเอ่ยขึ้นพลางถอนหายใจ : “นี่เป็นเรื่องที่สองที่เรากำลังจะบอกคุณครับ”
“ดูเหมือนกับว่าตระกูลเวินได้เตรียมทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นข้อมูลที่พวกคุณส่งมาให้กับเราทั้งหมด และยังมีเบาะแสที่หาเจอจากตู้เซฟใบนั้นอีก หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่ตัวคนคนเดียว นั่นก็คือเวินฉี่”
“ไม่ว่าพวกเราจะสืบอย่างไร ผลลัพธ์ที่ได้มา เวินหงไห่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับช่วงเวลาทั้งหมดนั้นเลย สุดท้ายแล้วคนที่จะได้รับโทษจริงๆก็มีเพียงแค่เวินฉี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ส่วนเวินหงไห่ก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้นครับ”
“แม้แต่คำสารภาพก่อนหน้านี้ของเวินฉี่ก็เหมือนกัน แสดงออกมาให้เห็นว่าเรื่องราวทั้งหมดเขาเป็นคนทำเพียงคนเดียว เวินหงไห่ไม่รู้เรื่องด้วย แล้วก็ไม่ได้ร่วมมือด้วยเลยครับ สถานการณ์แบบนี้ พวกเราคงทำได้เพียง…..”
“พวกคุณปล่อยตัวเวินหงไห่แล้วหรือคะ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนคาดเดากับคำพูดต่อไปที่เขาจะบอกเธอ แล้วเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เหยียนเจิ้งถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ใช่ครับ ขอโทษด้วยนะครับ คิดไม่ถึงเลยว่าหลักฐานสุดท้ายจะชี้ไปยังเวินฉี่ทั้งหมด พวกเราค้นหากันสามวันสามคืน ก็ไม่เจอเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับเวินหงไห่เลย ตามกฎแล้ว ตอนนี้เขาออกไปจากสถานีตำรวจแล้วล่ะครับ”
ได้ยินแล้ว หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นก็จมดิ่งลงในทันที
เธอนึกถึงวันนั้นที่อยู่ที่สถานีตำรวจ คำพูดเหล่านั้นที่เวินฉี่เอ่ยพูดกับเธอ เขาบอกว่าตระกูลเวินจะไม่มีทางล้มลง เขาหมายถึงเรื่องนี้ใช่ไหม?
ตอนที่พวกเขาทำผิดครั้งแรก ก็คงเตรียมทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เอาหลักฐานทั้งหมดพุ่งไปยังเวินฉี่เพียงคนเดียว เขายอมเสียสละตัวเองเพื่อรักษาเวินหงไห่และคนอื่นๆเอาไว้
จนกระทั่งตอนนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้เข้าใจแล้ว ว่าประโยคนั้นของเวินฉี่ ว่าอะไรคือที่เขาทุ่มเทเพื่อตระกูลเวินทั้งหมด…..
ถึงแม้เวินฉี่คนนี้จะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ทำเรื่องไม่ดีมากมาย แต่เงื่อนไขแรกทุกอย่างก็คือครอบครัว สามารถพูดได้ว่าในสายตาของเขา ผลประโยชน์ของครอบครัวนั้นอยู่เหนือทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง
ดังนั้นเพื่อไม่ให้มีการตรวจสอบกันต่อไป คิดแม้กระทั่งจะฆ่าตัวตายในคุกเสียด้วยซ้ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนจำได้ สถานที่ควบคุมผู้ต้องสงสัยนั้นไม่มีที่ที่จะสามารถแขวนได้เลย มีเพียงแค่เตียงเท่านั้นที่จะสามารถแขวนผ้าปูที่นอนได้
แต่ในสถานการณ์เช่นนั้น ขาทั้งสองข้างของเขาก็สามารถแตะถึงพื้นได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองสามารถฆ่าตัวตายได้สำเร็จ ใช้ชีวิตเพื่อรักษาเวินหงไห่เอาไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนหายใจเข้า พลางเอ่ยขึ้น : “ตอนนี้เวินหงไห่อยู่ที่ไหนคะ?”
“ตามกฎแล้ว หลังจากที่ปล่อยตัวเขาออกมา ทางเรายังคงไม่วางใจครับ จึงส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจให้คอยสะกดรอยตามเขาเอาไว้ คงจะไม่มีปัญหาอะไร”
เหยียนเจิ้งชะงักไป แล้วเอ่ยขึ้น : “ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ทำตามสัญญาในตอนแรก”
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นปรากฏความผิดหวังและความกังวลออกมา
“เรื่องนี้พวกเราก็คิดไม่ถึงกันทั้งนั้นค่ะ เพียงอย่างเดียวที่ฉันเป็นกังวลก็คือเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่า คุณส่งคนไปคอยปกป้องพวกเขาที่โรงพยาบาลแล้วใช่ไหมคะ? ฉันกลัวว่าเวินหงไห่จะฉวยโอกาสตอนนี้มาทำอะไรพวกเขา”
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยเตือนขึ้นมาแล้ว เหยียนเจิ้งถึงได้นึกขึ้นมาได้
“เกือบลืมไปเลยครับ ผมจะจัดคนไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
ว่าแล้วเขาก็รีบวางสายไป
อารมณ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นหนักหน่วงมาก อารมณ์ดีๆในช่วงสองสามวันมานี้แย่ลงไปกว่าเดิมมาก
เพิ่งจะหันกลับมานั้น ก็เห็นจี้จิ่งเชินที่กำลังยืนอยู่ตรงข้างๆโต๊ะ
เห็นสายตาของเขาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็คาดเดาได้แล้ว จึงถอนหายใจพลางเอ่ยขึ้น : “พี่รู้แล้วใช่ไหมคะ?”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าลง
“เพิ่งได้รับข่าวมาเมื่อกี้ครับ”
เห็นใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความผิดหวังแล้ว จี้จิ่งเชินยกมือขึ้นมาหาเธอพลางเอ่ยพูดขึ้น : “เที๋ยนเที๋ยน มานี่สิครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินมา จับมือของจี้จิ่งเชินเอาไว้ แล้วถูกโอบตัวเข้ามาในอ้อมกอด
จี้จิ่งเชินก้มหน้าลง แล้วจูบลงบนผมของเธอ
“ไม่ต้องกังวลนะ”
“แต่เดิมทีฉันคิดว่า หลังจากครั้งนี้ไป จะสามารถจบสิ้นความแค้นที่มีทั้งหมดกับตระกูลเวินได้แล้วนี่คะ คิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายจะล้มเหลวแบบนี้ ก่อนหน้านี้เวินฉี่พูดถูก ตระกูลเวินไม่ได้แพ้ง่ายๆแบบนี้”
“คุณทำให้เขาแพ้ไปแล้วไงครับ”
จี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้น : “ความคิดและผู้ควบคุมอำนาจใหญ่ที่สุดของตระกูลเวินคือเวินฉี่ และตอนนี้ความแค้นระหว่างเวินหงไห่กับคุณนายหล่อนที่เป็นเวลาผ่านมากว่ายี่สิบกว่าปี ตอนนี้ก็ไม่สามารถแทรกมือเข้าไปได้อยู่แล้ว เหยาเย้นหย่ากับเวินหงไห่แล้ว พาลูกออกมาใช้ชีวิตตามลำพัง ตอนนี้เหลือเพียงแค่เวินหงไห่เพียงคนเดียว ปราศจากการสนับสนุนของครอบครัวและพลังทางทรัพย์สินไปแบบนี้ เขาไม่สามารถที่จะตอบโต้กลับได้หรอกครับ”
“ความโดดเดี่ยวสุดท้ายของตระกูลเวินนี้ก็มีเพียงแค่ปัญหาของเรื่องเวลาเท่านั้นแหล่ะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขึ้นด้วยความลำบากใจ : “แต่เรื่องนี้ฉันจะบอกกับเหยาเย้นอย่างไรล่ะคะ?”
ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าต่อไปไม่ต้องมีความกังวลอีกแล้ว แต่ตอนนี้เวินหงไห่ออกไปแล้ว
นึกถึงวันนั้นที่เขาถูกจับตัวไปแล้วทิ้งคำพูดประโยคนั้นเอาไว้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อดที่จะเป็นกังวลขึ้นมาไม่ได้
เวินหงไห่ได้รับอิสระอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะมาลงแก้แค้นที่เหยาเย้นหรือเปล่า?
จี้จิ่งเชินจับมือเธอเอาไว้อย่างเบามือ พลางเอ่ย : “ผมได้ส่งบอร์ดี้การ์ดไปคอยติดตามเหยาเย้นแล้วครับ ไม่ให้เวินหงไห่มีโอกาสได้ลงมือ แล้วมาตรการการรักษาความปลอดภัยที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็เพิ่มความเข้มงวดมากขึ้น ครั้งนี้จะไม่ให้เกิดเรื่องราวแบบครั้งก่อนอีก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้พยักหน้าลง
จี้จิ่งเชินกอดเธอเบาๆ รอจนอารมณ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆเย็นลงแล้วถึงได้เอ่ยขึ้น : “เทียบกันแล้ว ยังมีอีกเรื่องนึงนะครับ”
“คุณนายหล่อนโทรมา ชวนให้พวกเราไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวครับ”
“คุณนายหล่อน?” เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย
จี้จิ่งเชินพยักหน้า
“เมื่อกี้นี้เพิ่งได้รับข่าวมา ว่าเรื่องที่บริษัทเสร็จสิ้นไปประมาณนึงแล้ว ถ้าหากคุณอยากไป สองสามวันนี้เราก็ไปได้นะครับ จะได้ไปผ่อนคลายด้วย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงอาการป่วยของคุณนายหล่อน เธอพักรักษาตัวอยู่ที่คฤหาสน์ส่วนตัวนั่น ไม่รู้ว่าดีขึ้นบ้างหรือยัง?
นับตั้งแต่ที่พวกเขาออกมา เธอกับจี้จิ่งเชินไม่ได้ไปเยี่ยมเลย ตอนนี้เรื่องของตระกูลเวินก็นับว่าจัดการไปประมาณหนึ่งแล้ว สามารถไปเยี่ยมคุณนายหล่อนได้แล้ว
“ฉันไม่ได้เจอคุณนายหล่อนมานานมากแล้ว” เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้พวกเราออกเดินทางกันเลยนะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าลง นึกถึงคุณนายหล่อน ในใจของเธอนั้นก็ยังคงมีปมอยู่ข้างในตลอด และถึงเวลาที่ต้องแก้ปมนั้นแล้วเช่นกัน
ในใจของเธอนั้นได้ตัดสินใจแล้ว ว่าครั้งนี้ เธอจะต้องพูดคำเรียกนั้นออกมาให้ได้อย่างแน่นอน ไม่ใช่เป็นการเรียกที่ดูห่างเหินอย่างคุณนายแบบนั้น
เมื่อพ่อบ้านได้ยินว่าทั้งสองคนจะไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวของตระกูลหล่อนแล้ว ก็รีบเตรียมของมากมายเพื่อให้พวกเขาสองคนนำไปด้วย
วันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนก็ออกเดินทางจากคฤหาสน์
คฤหาสน์แห่งนี้เป็นทรัพย์สินส่วนบุคคลของตระกูลหล่อน ทั้งป่าไม้ ทั้งทะเลสาบ หรือแม้กระทั่งถนนทางหลวงตระกูลหล่อนก็เป็นผู้สร้างขึ้นมา คนที่พักอยู่ด้านในทั้งหมดนั้น เป็นญาติและเพื่อนๆของคนในตระกูลหล่อนทั้งสิ้น
บุคคลเหล่านี้ออกจากการแข่งขันของกิจการในบริษัท แม้กระทั่งไม่สนใจกิจการของตระกูลเลยเสียด้วยซ้ำ มาอยู่รวมกันที่นี่ก็เพื่อที่จะเพาะบ่มนิสัยเพียงเท่านั้น ไม่ต้องถูกผูกมัด
เนื่องจากอยู่ใกล้ทางฝั่งใต้ อากาศที่นี่จึงอบอุ่น
ตอนที่เมืองหลวงมีหิมะตก ที่คฤหาสน์ส่วนตัวแห่งนี้กลับยังคงมีหญ้าที่เขียวชอุ่ม ไม่มีร่องรอยของฤดูหนาวเลยแม้แต่นิดเดียว
ผ่านป่าผืนใหญ่และทะเลสาบไป คฤหาสน์สองสามหลังนั้นก็ปรากฏขึ้นมาในสายตา
คฤหาสน์เหล่านี้สร้างด้วยวัสดุที่ทำจากไม้ ดูโบราณและมีรสนิยมมาก
