บทที่ 701 ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยให้คุณสมหวัง
พอสองสามคนนั้นไปแล้ว ก็เหลือเพียงแค่นายทหารเก่าที่ปลดประจำการไปแล้วตามติดอยู่ตลอดไม่ออกไปไหน
เหยาเย้นนั่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับเขยื้อน เพราะกลัวว่าหากตัวเองขยับตัวแล้ว ข้อมูลที่ซ่อนอยู่ในเสื้อผ้านั้นจะเปิดเผยออกมาเสียก่อน
มือสัมผัสผ่านเสื้อ ตามองนาฬิกาที่ค่อยๆผ่านไปทีละนิดๆ คนนั้นที่ถูกตัวเองหลอกให้เอากระเป๋าเอกสารไปเมื่อครู่นี้ จะต้องกลับมาในอีกไม่ช้าอย่างแน่นอน
ถ้าหากเสียเวลาต่อไป ก็คงจะต้องพลาดโอกาสดีๆไปอีก
ถ้าหากรอพวกเวินฉี่กลับมาแล้วพบว่ามีคนไปยุ่งกับตู้เซฟ เพียงแค่ถามลูกน้อง จะต้องพบเบาะแสอย่างแน่นอน
ไม่ได้!
รอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว!
เธอตัดสินใจ พยุงตัวเองยืนขึ้นมาจากโซฟา
นายทหารปลดประจำการที่อยู่ทางด้านหลังตกใจ จึงรีบเรียกเธอเอาไว้
“คุณนายครับ ตอนนี้คุณนายควรจะพยายามพักผ่อนเสียหน่อยนะครับ”
เหยาเย้นโบกมือพลางเอ่ยขึ้น : “ฉันออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อย”
บุคคลนั้นต้องการจะขวางเธอเอาไว้ แต่เหยาเย้นกลับยืนหยัดเป็นอย่างมาก : “วางใจได้ ฉันเดินเล่นตรงลานบ้านนี่ก็ได้ นายจะตามไปด้วยก็ได้นะ”
ว่าแล้วนั้นก็เดินกะเผลกออกไปทางด้านนอก เดินไปพลางมองไปรอบๆด้วย ไม่รู้ว่าคนที่จี้จิ่งเชินหามาเป็นกำลังหนุนให้เธอนั้นอยู่ที่ไหน?
สายตากวาดมองไปทั่วทั้งลานบ้าน ถึงได้พบว่ามีคนอยู่สองสามคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไรนัก
เธอมองไปทีละคน แล้วพบว่าหนึ่งในนั้นมองมาทางด้านนี้ตลอดในตอนที่เธอเดินออกมา
คงจะเป็นคนนั้นสินะ…..
เหยาเย้นสบตากับเขา ในใจยิ่งมั่นใจมากขึ้น จึงค่อยๆเดินไปข้างๆถังขยะ
มองดูท้องฟ้าเวลานี้แล้วจึงเอ่ยพูดขึ้น : “ช่วยไปหยิบเก้าอี้มาให้ฉันตัวนึงสิ ฉันอยากจะนั่งอาบแดดตรงนี้เสียหน่อย”
คนคนนั้นพยักหน้า แต่กลับไม่ได้ออกไป แต่หันมาสั่งกับคนสวนที่กำลังตัดแต่งสวนอยู่อีกทางด้านหนึ่งแทน : “คุณนายอยากจะนั่งตากแดดตรงนี้ ไปเอาเก้าอี้มาให้ตัวนึงสิ”
ขณะที่เขาเอ่ยพูดอยู่นั้น จึงรีบกัดฟันเอาข้อมูลที่ซ่อนอยู่ในเสื้อของตัวเองนั้นออกมา แล้วทิ้งลงในถังขยะ เป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้เลยแม้แต่นิดเดียว
รอจนกระทั่งทหารปลดประจำการนายนั้นสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในตอนที่หันกลับมา เหยาเย้นก็ได้ทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว
ทหารปลดประจำการพยักหน้าลงเล็กน้อยพลางเอ่ย : “คุณนายครับ ผมสั่งให้พวกเขาไปเอาเก้าอี้มาให้แล้ว”
เวลานี้เหยาเย้นรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง เพื่อให้บุคคลนั้นได้รับของไปอย่างราบรื่น จึงเปลี่ยนคำพูด : “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไปพักทางด้านนั้นดีกว่า ฉันจำได้ว่าหลังลานบ้านมีอยู่ที่นึงที่ไม่เลวเลยนี่ แสงอาทิตย์กำลังพอดี ไปที่นั่นกันเถอะ”
ว่าแล้วก็หันหลังจะเดินไปทางด้านหลังบ้าน
และเพิ่งจะขยับตัวนั้น สายตาเหลือบไปมองจู่ๆกลับเห็นรถคันหนึ่งที่ใช้ป้ายทะเบียนทหารขับเข้ามาจากทางด้านนอก
การเคลื่อนไหวของเหยาเย้นชะงักไป ได้ยินนายทหารปลดประจำการที่อยู่ข้างๆเอ่ยพูดขึ้น : “คุณชายรองของตระกูลเวินกลับมาแล้ว”
ได้ยินแล้ว หัวใจของเธอกระตุกขึ้นมา ทั้งร่างกายเย็นลงอย่างรวดเร็ว ตัวแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อนอยู่ตรงที่เดิม
ตามองไปยังรถคันนั้นที่จอดอยู่ไม่ไกลออกไป ประตูรถเปิดออก เป็นเวินหงไห่ที่เดินลงมาจากรถจริงๆ สีหน้าดูไม่ดีเป็นอย่างมาก แล้วเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเหยาเย้น
คนที่ตามมาอยู่ข้างๆนั้นเป็นนายทหารที่ปลดประจำการคนนั้นที่ถูกเธอหลอก ในมือถือกระเป๋าเอกสารใบนั้นอยู่
เวินหงไห่เดินมาอยู่ตรงหน้าเธอเรียบร้อยแล้ว พลางตวาดขึ้นด้วยความโมโห
“เหยาเย้น คุณคิดจะทำอะไรกันแน่!”
ในใจของเหยาเย้นนั้นรู้สึกกลัว แต่แสร้งทำเป็นส่ายหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่”
สีหน้าของเวินหงไห่ดูแย่มาก แล้วแย่งเอากระเป๋าเอกสารนั้นมา ใช้แรงเขย่า กระดาษขาวด้านในนั้นหล่นลงมาที่พื้น
“คุณตั้งใจใช้ให้เขาออกไป ให้เขาไปส่งของพวกนี้ให้ผม คงจะไม่ใช่การคิดเล่นๆธรรมดาแค่นั้นใช่ไหม?”
เหยาเย้นก้มลงมองกระดาษขาวบนพื้น พลางเอ่ย : “เดิมทีด้านในนั้นว่างเปล่า ฉันคิดว่าเป็นข้อมูลที่คุณใช้ทำงาน แล้วคุณอาจจะต้องใช้ ก็เลยให้พวกเขาเอาไปส่งให้ มีอะไรที่ไม่ถูกต้องด้วยอย่างนั้นหรือคะ?”
แต่เห็นได้ชัดว่าเวินหงไห่ไม่เชื่อเธอ
“ง่ายขนาดนี้เลยหรือ? คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่!”
เขาจับมือของเหยาเย้นแล้วดึงเธอเอาไว้
เหยาเย้นมีอาการเจ็บแปลบที่ข้อเท้า จนเกือบจะล้มลงไปที่พื้น แต่เวินหงไห่ไม่ได้ใส่ใจเลย ดึงตัวคนที่ติดตามเหยาเย้นมาตลอดเมื่อครู่นี้เข้ามาถาม : “เธอไปไหนมา ทำอะไร บอกฉันมาให้หมด”
บุคคลนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงบอกเรื่องเมื่อสักครู่นี้ของเหยาเย้นกับเขาไป
เวินหงไห่ได้ยินทุกคนบอกว่าหาตัวเหยาเย้นเจอที่ห้องหนังสือนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป แล้วเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างรุนแรง : “คุณวางแผนเอาไว้อย่างที่คิดจริงๆ! บอกมา! คุณไปทำอะไรที่ห้องหนังสือ?”
เหยาเย้นขมวดคิ้วพลางเอ่ยขึ้น : “ฉันบอกแล้วว่าฉันเจ็บเท้า ก็เลยไปพักที่ห้องหนังสือ มีอะไรที่ไม่ถูกด้วยหรือ?”
“คุณหลอกคนอื่นได้ แต่อย่าคิดว่าจะหลอกผมได้เลย!”
ว่าแล้ว เขาก็ดึงตัวเหยาเย้นเดินไปทางคฤหาสน์
เท้าของเหยาเย้นเดิมทีที่รู้สึกเจ็บอยู่แล้ว เดินโซเซไป หลายครั้งที่เธอเกือบจะล้มลง แต่ก็ถูกเวินหงไห่ยื้อตัวขึ้นมา แล้วพาเดินเข้าไปในห้องรับแขกด้วยความโมโห
เหยาเย้นดิ้นขึ้นมา
“คุณจะทำอะไรกันแน่? ปล่อยฉันนะ!”
เธอเอ่ยพูดไปพลางหันไปมองด้านนอกด้วย เห็นว่าบุคคลนั้นกับคนที่เธอติดต่อเอาไว้กำลังยืนอยู่ตรงข้ามกับฝั่งถนน ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที
เอาข้อมูลส่งออกไปให้ได้ก็พอ
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ทันใดนั้นเองเวินหงไห่ก็ใช้แรงเหวี่ยงตัวเธอลงที่พื้น
“บอกมา! คุณไปทำอะไรที่ห้องหนังสือ?”
“ฉันบอกไปแล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันเพียงแค่ไปพักผ่อนที่นั่นเท่านั้น ถ้าคุณจะไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ”
เวินหงไห่โมโหมากจนคนรับใช้ไม่กี่คนตรงนั้นพากันตกใจ ได้แต่ยืนมองกันอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าใกล้
เหยาเย้นขมวดคิ้วขึ้น และยังคงยืนกราน : “ถึงอย่างไรฉันพูดอะไรไปคุณก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว”
“ผมไม่เชื่ออยู่แล้ว! คุณไปอยู่กับเวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งหลายวันแบบนี้ แล้วตอนนี้ก็กลับมาอย่างไม่มีสาเหตุ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?”
“ฉันมาก็เพื่อหมิงเฮ่า ถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณพาตัวหมิงเฮ่าไป ฉันเองก็จะไม่มาเหยียบตระกูลเวินอีกแม้แต่ก้าวเดียวเหมือนกัน”
เวินหงไห่ได้ยินแล้ว จึงหัวเราะเยาะขึ้นมา
“คุณอยากจะอยู่กับหมิงเฮ่าขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ?”
เหยาเย้นสงบลงมา แล้วเขาจึงเอ่ยพูดขึ้นอีก : “ดี ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมก็จะช่วยให้คุณสมหวังเอง!”
เขาเข้าไปหิ้วร่างของเหยาเย้นขึ้นมา แล้วหันกลับเดินออกไปทางด้านนอกทันที
จนกระทั่งมาถึงตรงลานกว้างแล้วเปิดประตูบานหนึ่งในที่ปิดบังอำพรางเอาไว้ออกมา
เหยาเย้นมองด้วยความประหลาดใจ แต่ยังไม่ทันได้รู้สึกประหลาดใจเลยนั้น เธอก็ถูกเวินหงไห่ที่อยู่ทางด้านหลังผลักให้เข้าไปเสียก่อน
นี่คือห้องใต้ดิน ก่อนหน้านี้เหยาเย้นเคยเห็นมาก่อน
เหยาเย้นล้มลงที่พื้น หันกลับไปมองเวินหงไห่ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องใต้ดิน มองเธอตั้งแต่ด้านบนลงล่าง
“คุณไม่ได้บอกว่าอยากจะอยู่กับหมิงเฮ่าหรอกหรือ? ถ้าอย่างนั้นคุณก็อยู่ในนี้ไปก็แล้วกัน!”
ว่าแล้วก็ปิดประตูเหล็กลง แล้วเดินไป
กลับมายังคฤหาสน์ เขาเอ่ยพูดกับคนรับใช้ไม่กี่คนนั้นด้วยความโมโห : “เธอทำอะไรกันแน่ เล่าเรื่องวันนี้ของเธอมาให้ฉันฟัง อย่าให้ตกหล่นไปแม้แต่เรื่องเดียว!”
เรื่องนี้ทำให้ตระกูลเวินยุ่งวุ่นวายยิ่งนัก
และเวลานี้เองก็ไม่มีใครได้สังเกตเห็น ว่าทางด้านนอกคฤหาสน์ คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามถนนอยู่ตลอดคนนั้นก็เดินมาอย่างเงียบๆ เห็นว่าบริเวณโดยรอบไม่มีคน ก็ก้มลงพลิกในถังขยะใบนั้น หาข้อมูลแล้วยัดเข้าไปตรงหน้าอก แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
อีกทางด้านหนึ่งของลานกว้าง หลังจากที่ประตูเหล็กนั้นถูกปิดลงแล้ว ภายในห้องใต้ดินก็ตกเข้าสู่ความมืด
เหยาเย้นลูบข้อเท้า แล้วมุ่งมั่นที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อเดินเข้าไปทางด้านใน
