บทที่ 721 แย่งชิง
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างสงสัย “บริษัทหล่อนซื่อกับบริษัทเอ็มไอกรุ๊ปคงไม่ใช่ทางผ่านทางเดียวกันมั้ง?”
“ขอเพียงแค่อยาก มันก็เป็นทางผ่านได้” ขณะที่จี้จิ่งเชินพูด ก็ได้ยื่นมือไปกุมมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้
มืออีกข้างก็โอบกอดเอวของเธอ เขาหอมแก้มของเธอ แล้วพูดว่า “งั้นผมไปก่อนนะ”
เขามองตาเธออย่างลึกซึ้ง ภายในแววตาเผยให้เห็นถึงความอาลัยอาวรณ์ สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา
“พรุ่งนี้เราแต่งงานกันซักเลยดีมั้ย?”
แม่ครัวบอกว่าก่อนจะแต่งงานคู่รักต้องแยกกันอยู่ ถ้าพรุ่งนี้เราแต่งงานกัน จะได้ไม่ต้องแยกกันใช่ไหม?
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกขำกับคำพูดที่น่ารักของเขา “ไม่ต้องไปโบสถ์ไม่ต้องแลกแหวนกันแล้วเหรอ?”
พอได้ยินแบบนี้ จี้จิ่งเชินก็เกิดความลังเลขึ้นมา ผ่านไปสักพักใหญ่ในที่สุดเขาก็ได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็รออีกหน่อยละกัน แทนที่จะได้เจอกัน ผมนั้นอยากจะมอบงานแต่งงานที่พิเศษไม่เหมือนใครในโลกนี้ให้คุณมากกว่า แล้วมันก็จะดีที่สุดถ้าทุกคนบนโลกใบนี้รู้ว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนที่มีเจ้าของแล้ว”
เขาพูดด้วยท่าทีจริงจัง เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงระรื่นทันที
แต่หล่อนเจียนีที่นั่งอยู่ข้างๆนั้นกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน ทำเหมือนเธอเป็นแค่อากาศธาตุ
ขณะที่อยู่ต่อหน้าเธอ ก็ยังหยอกเย้ากับเวินเที๋ยนเที๋ยน ทันใดนั้นเธอโกรธจนหน้าบิดเบี้ยว
ทำไม?
เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้คบกับผู้ชายแบบจี้จิ่งเชิน แต่เธอกลับถูกเหลียงจี้อานหักหลัง และหย่ากันอย่างมึนๆงงๆ
เธอสู้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ตรงไหน?
เธอกัดฟันมอง กำหมัดแน่น ภายในใจของเธอไม่อาจยอมรับมัน พอจี้จิ่งเชินกลับไป เธอก็เดินไปด่าไปกลับไปที่ห้อง
หลิวเหม่ยหลันที่เห็นท่าทีของเธอ ก็เลยถามด้วยความเป็นห่วง“เจียนี ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า?”
หล่อนเจียนีใช้สองมือของเธอปัดข้าวของที่อยู่บนโต๊ะ จนตกลงมาบนพื้น เสียงดังโครมคราม
หลิวเหม่ยหลันสะดุ้งตกใจ “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ใครทำอะไรให้ลูกไม่พอใจ? เป็นคนพวกคนใช้หรือว่าพ่อบ้าน?”
“พวกนั้นหรือจะกล้าทำให้หนูไม่พอใจ” หล่อนเจียนีพูดด้วยความไม่พอใจ “จะเป็นใครไปได้ล่ะนอกจากยัยเวินเที๋ยนเที๋ยน ทำไมมันถึงได้คุมบริษัทหล่อนซื่อทั้งหมด และยังทำลายครอบครัวของพวกเรา เป็นเพราะมันที่ทำให้เราตกต่ำเพียงนี้ และมันยังได้ความรักของจี้จิ่งเชินไปอีก”
“ทำไมจี้จิ่งเชินถึงพอใจในตัวมัน”
เมื่อเปรียบเทียบแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้หล่อนเจียนีไม่พอใจ
“ทำไมเวินเที๋ยนเที๋ยนจะต้องดีไปหมดทุกอย่าง หนูไม่ยอม!”
ในขณะที่พูดอยู่ เธอก็หันกลับไป คว้ามือของหลิวเหม่ยหลันอย่างกะทันหัน
“แม่ แม่ต้องช่วยหนูนะ!”
หลิวเหม่ยหลันอึ้งไปสักพัก
“แล้วลูกอยากให้แม่ทำยังไง?”
“หนูจะแย่งจี้จิ่งเชินคืนมา!”
พอหลิวเหม่ยหลันได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ แล้วกล่าวอย่างลังเล: “แต่คนอย่างจี้จิ่งเชิน ไม่ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายๆ”
“มันจะไปยากอะไร?”
หล่อนเจียนีพูดอย่างไม่พอใจ “แม่ หรือว่าแม่อยากที่จะพึ่งพาอาศัยคนอื่นไปตลอดชีวิต อยู่ที่นี่โดยต้องทนดูสีหน้าของคนอื่น?”
“ขอแค่หนูได้แต่งงานกับจี้จิ่งเชิน ปราสาทเก่าและบริษัททั้งหมดก็จะตกเป็นของหนู ถึงตอนนั้นหนูจะพาแม่ย้ายไปอยู่ในปราสาทหลังนั้น จะได้ไม่ต้องโดนคนอื่นข่มเหง พวกเราก็ไม่ต้องกลัวใครแม้กระทั่งเวินเที๋ยนเที๋ยน แบบนี้ไม่ดีหรือไง”
“ดีมันก็ดี แต่……”
หลิวเหม่ยหลันยังคงลังเล
หล่อนเจียนีไม่ค่อยพอใจ: “หรือแม้แต่แม่ก็ยังคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนดีกว่าหนู”
“ไม่ใช่อย่างแน่นอน!” หลิวเหม่ยหลันรีบตอบ “ในสายตาของแม่ ลูกของแม่ดีที่สุดใครก็เทียบลูกไม่ได้”
“แต่ตอนนี้หนูอยากได้จี้จิ่งเชิน แค่แย่งเขามาได้ เราก็จะสามารถกลับไปมีชีวิตอย่างเมื่อก่อน แม่ไม่รู้สึกหวั่นไหวบ้างเลยเหรอ”
หลิวเหม่ยหลันขมวดคิ้ว เธอไตร่ตรองอยู่นาน
เธอหวั่นไหวอย่างแน่นอน เมื่อก่อนพวกเธออยากได้อะไรก็ได้ ออกไปข้างนอก มีแต่คนเกรงใจพวกเธอไม่ใช่เหรอ?
แต่ตอนนี้ พอหล่อนเจี้ยนกั๋วติดคุก แม้กระทั่งไอ้เหลียงจี้อานยังกล้าทำแบบนี้กับพวกเธอ
ครั้งก่อนเธอออกไปข้างนอก ก็โดนผู้คนบนท้องถนนแอบคนนินทา
เธอทนกับชีวิตแบบนี้มากพอแล้ว!
ขณะที่กำลังคิด หลิวเหม่ยหลันกัดฟัน
“ได้ แม่จะยอมจะทุ่มสุดตัวเพื่อ ช่วยลูก”
“ไม่มีปัญหา ขอแค่หนูได้แต่งงานกับจี้จิ่งเชิน ต่อไปแม่ก็ได้เสวยสุขอย่างสบายใจได้เลย!”
หล่อนเจียนีรับรอง ทั้งคู่ก็หัวเราะอย่างลำพองใจ แล้วก็ปรึกษาหารือกัน
เช้าวันต่อมา ฟ้ายังไม่สว่าง เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเสียงจากข้างนอกทำให้ตื่น
หลังจากย้ายมาอยู่มาที่นี่ เธอก็อยู่ในห้องที่คุณนายหล่อนจัดให้ก่อนหน้านั้น ซึ่งใกล้กับต้นเมเปิ้ล
ที่นี่อยู่ห่างจากสวนหน้าบ้าน พวกของฉวีผิงต่างก็รู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนพักอยู่ที่นี่ น้อยมากที่จะเข้ามารบกวนเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นขึ้นมา มองดูสีท้องฟ้าข้างนอก รู้สึกว่ายังเช้าอยู่มาก ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นเสียงของคนสวนที่เดินผ่าน แต่คิดไม่ถึงเสียงที่ดังอยู่ข้างนอกยิ่งอยู่ก็ยิ่งเสียงดังมากขึ้น
เธอขมวดคิ้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากห้อง มองเห็นความวุ่นวายในป่าต้นเมเปิ้ลด้านหน้า
เงาร่างของคนหลายคนกำลังยุ่ง เคาะๆตีๆ ที่เป็นต้นเหตุของเสียงจ้อกแจ้กจอแจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไป ก็เห็นหลิวเหม่ยหลันกับหล่อนเจียนีกำลังชี้นิ้วสั่งคนสวนหลายคน
“จัดเตรียมของให้เรียบร้อย! รีบๆหน่อย! ฟ้าใกล้จะสางแล้ว!”
“ปกติแล้วที่ให้เงินเดือนกับพวกแกมากมายเพื่ออะไรกัน? ยังไม่เร่งมือกันอีก จะอืดอาดกันอีกนานไหม?”
ทั้งคู่ด่าไป ชี้นิ้วสั่งคนสวนให้ปรับเปลี่ยนป่าต้นเมเปิ้ลไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เคยได้ยินฉวีผิงพูดถึงมาก่อนว่าจะมาบำรุงสวนที่นี่ อีกทั้งยังจงใจเลือกเวลานี้ ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ก็เริ่มทำงานกันแล้ว
คนสวนหลายคนต่างร้องโอดครวญ ขมวดคิ้วนิ่วหน้า และต้องขยับพลั่วในมือด้วยความจำใจ
“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไป แล้วเอ่ยถาม
เมื่อเห็นเธอ พวกคนสวนทำราวกับว่าเห็นคนมาช่วยชีวิตพวกเขาแล้ว ก็รีบเดินมา แล้วรีบตอบ “คุณหนู ขอโทษครับ พวกเราเสียงดังทำคุณหนูตื่น”
“ทำไมพวกนายถึงได้เริ่มงานกันตอนนี้? กำลังปรับปรุงที่ตรงกันอยู่เหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนถาม
คนสวนส่ายหน้า มองไปทางหลิวเหม่ยหลันกับหล่อนเจียนี แล้วพูดเสียงเบา “พวกผมก็ไม่ได้อยากมา เดิมทีพ่อบ้านก็ยังไม่ได้บอกให้เรามาบำรุงสวนตรงนี้เลยด้วยซ้ำ เป็นพวกเขาที่เรียกพวกเรามาตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วสั่งให้พวกเรามาบำรุงสวนตรงนี้ครับ”
“ใช่ ถ้าพวกเราไม่มาก็โดนด่าเสียงดังบ้าง ขู่ว่าจะไล่ออกบ้าง พวกเราไม่มีทางเลือกเลยต้องมา……”
พวกเขามองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความรู้สึกผิด “คุณหนู ขอโทษครับ”
กำลังพูดอยู่ ฝั่งโน้นหลิวเหม่ยหลันก็เอะอะโวยวายทันที
“พวกแกกำลังทำอะไรกัน? ฉันให้พวกแกมาทำงานไม่ได้ให้มาอู้งานอยู่ตรงนั้น มาทำงานต่อให้เสร็จ!”
คนงานหลายคนมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่รู้ว่าควรจะทำต่อไปหรือควรหยุดดี
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือห้ามพวกเขาเอาไว้ แล้วเดินไปทางหล่อนเจียนีสองแม่ลูกโดยตรง
“พวกคุณมาทำอะไรกันอยู่ที่นี่?”
“ทำอะไรล่ะ? เธอมองไม่เห็นเหรอ? ก็กำลังบำรุงสวนดอกไม้ของที่นี่อยู่น่ะสิ นี่ก็หน้าหนาวแล้ว เธอดูใบไม้ที่มันร่วงลงมาเยอะขนาดนี้ ต้องบำรุงมันให้ดีหน่อย พอถึงฤดูใบไม้ผลิจะได้แตกหน่อผลิตใบต่อไป เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้หรือไง?” หล่อนเจียนีพูดอย่างไม่พอใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
“ฉันไม่เคยบอกให้มาปรับปรุงสวนดอกไม้นี่นา รักษาสภาพให้เหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
ฟังจบ หล่อนเจียนีกับหลิวเหม่ยหลันก็ไม่ได้โต้ตอบ
จุดประสงค์ของพวกเธอในวันนี้ เดิมทีก็แค่อยากจะทำเสียงดังรบกวนเพื่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่น ทำให้เธอไม่สบายใจ และตอนนี้ก็ทำสำเร็จแล้ว ก็เลยยอมวางมือ
ในสภาพอากาศที่หนาวเหน็บ พวกเธอมาคุมงานที่นี่ก็เหนื่อยไม่น้อย
