บทที่ 731 เข้าประตูของผมแล้ว อย่าได้คิดออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับสารภาพและกล่าวว่า: “ในเมื่อจะเข้าร่วมประมูลพร้อมกัน ก็ต้องรู้เขารู้เราอยู่แล้ว ถึงจะสามารถรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”
จี้จิ่งเชินทนไม่ไหวที่จะหัวเราะและพูด: “ถ้าอย่างนั้น เที๋ยนเที๋ยนคิดอยากจะแย่งโปรเจคงานจากมือผมไปงั้นเหรอครั้ง?”
“แน่นอน ไม่ได้เหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้ายืดคางออกมาเล็กน้อย บนใบหน้ายิ้มออกมาอย่างมั่นใจ
แววตาของจี้จิ่งเชินแทบจะไม่อยากหันสายตาออกจากหน้าของเธอไปไหนเลย
บนตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีหน้ากี่ด้านก็ไม่รู้? ทุกครั้งที่ได้เห็นด้านใดด้านหนึ่งของเธอ จะทำให้เขามีความสุขและตื่นเต้น รู้สึกยิ่งรักเธอเพิ่มมากขึ้น
เขาทนไม่ไหวและยื่นมือไปจับมือเธอไว้ วางข้างๆปากของเขาและจูบเบาๆ
“แต่ในเมื่อเที๋ยนเที๋ยนคิดอยากจะได้ข้อมูลของบริษัทเอ็มไอกรุ๊ป ก็บอกผมได้เลย ผมสามารถเอามาถวายให้ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้นแล้ว รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย: “คุณไม่กังวลว่าเราเอาข้อมูลไปแล้ว จะแย่งโปรเจคงานของคุณไปทั้งหมดเหรอ?”
ได้ยินเช่นนี้ จี้จิ่งเชินหัวเราะเบาๆ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจมาก ก่อนจะทำอะไรเขาคิดดีมาแล้ว เหมือนพระเจ้าแผ่นดินที่ยืนอยู่บนแผ่นดินของตนเอง
พูดอย่างมั่นใจว่า: “ถ้าเที๋ยนเที๋ยนสามารถแย่งไปได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น ในใจเต็มไปด้วยความคึกคะนองของนักสู้
ความหมายของจี้จิ่งเชินคือ ถึงแม้พวกเขาจะรู้ข้อมูลของบริษัทเอ็มไอกรุ๊ปทั้งหมด ก็ไม่สามารถแย่งโปรเจคงานจากมือเขาได้?
“นี่คุณพูดเองนะ ครั้งนี้ต้องแย่งโปรเจคงานจากมือของคุณให้ได้” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างแน่วแน่
จี้จิ่งเชินยื่นมือออกมาขวางเธอไว้
“งั้นผมยอมรับคำท้าของคุณ”
“แต่ว่า……” จี้จิ่งเชินเปลี่ยนคำพูด: “อยากได้ข้อมูลของบริษัทเอ็มไอกรุ๊ป มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะ วันนี้คุณจะเอาอะไรมากแลกครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเช่นนั้น ถามอย่างมึนงง: “ไม่ใช่เอามาให้เราเลยเหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน ข้อมูลที่พวกคุณสืบค้นมาได้ น่าจะเป็นข้อมูลที่ใครๆก็มีอยู่แล้วมั้ง? แต่ในมือของผมมีข้อมูลของโปรเจคงานที่สะสมมานานหลายปี ถ้าได้ดูแล้ว น่าจะสามารถช่วยเรื่องการประมูลครั้งนี้ได้เยอะเลย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตื่นตาตื่นใจขึ้นมาทันที
ตระกูลหล่อนมุ่งมั่นที่จะขยายธุรกิจในต่างประเทศ สำหรับตลาดในประเทศไม่ได้สำรวจอะไรมากมาย อีกทั้งยังไม่เข้าร่วมอยู่ในนั้น ข้อมูลด้านนี้จะมีน้อยมากจนน่าสงสาร
ถ้ามีความช่วยเหลือจากจี้จิ่งเชิน……
เธอคิดไปคิดมาแล้วพูดว่า: “ในฐานะเป็นว่าที่สามีของฉัน ช่วยว่าที่ภรรยาในอนาคตเป็นหน้าที่ที่ควรทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
จี้จิ่งเชินนึกไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะพูดเช่นนี้ ทนไม่ไหวจนหัวเราะขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่ยอมถอย
“ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว แต่ว่าปกติแล้วผมไม่ค่อยชอบทำอะไรตามกฎระเบียบ”
“แล้วคุณ……อยากจะเอายังไงล่ะ?”
จี้จิ่งเชินหันหน้าไปยิ้มให้เวินเที๋ยนเที๋ยน ในตาเต็มไปด้วยสายตาของสัตว์ป่าที่กำลังไล่ล่าอาหาร กำลังวางกับดักอย่างตั้งใจและละเอียดอ่อน
“รอให้ผมคิดได้ก่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเช่นนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจี้จิ่งเชินอยากจะให้เธอทำอะไร รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที
จี้จิ่งเชินกล่าว: “วางใจเถอะครับ สำหรับเที๋ยนเที๋ยนแล้ว ต้องเป็นแค่เรื่องเล็กๆเท่านั้นเอง”
ได้ยินแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยรู้สึกเบาใจและพยักหน้าในที่สุด
ในคฤหาสน์
แม่ครัวและพ่อบ้านได้ยินจี้จิ่งเชินเคยพูดไว้ รออยู่ด้านนอกตั้งแต่เช้าแล้ว
ตอนที่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินเดินออกมาจากรถพร้อมกัน เดินมาอย่างน่าตื่นเต้น ล้อมรอบเวินเที๋ยนเที๋ยน ปล่อยจี้จิ่งเชินไว้ข้างๆ
“คุณหญิง ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว”
“หลายวันนี้ที่คุณไม่อยู่ คุณชายไม่ค่อยทานอะไรเลย พักผ่อนได้ไม่ดีด้วย พวกเรากังวลใจมาก ถ้าคุณยังไม่กลับมาอีก คุณชายยังไม่ทันรอให้คุณกลับมาถึง คงจะต้องเข้าโรงพยาบาลก่อนแล้ว”
เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว ทุกคนต่างก็ทนไม่ไหวที่จะฟ้อง
จี้จิ่งเชินที่อยู่ด้านหลัง รีบไอแคะๆสองสามที เพื่อเตือนว่าตนเองอยู่ตรงนั้นด้วยนะ
ท้ายที่สุดพ่อบ้านและแม่ครัวถึงยอมหยุดพูด แล้วจูงมือเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปด้านในและพูดไปด้วย: “คุณหญิง ช่วงนี้ดิฉันได้ออกแบบอาหารเมนูใหม่ๆมาหลายเมนู คุณต้องชอบแน่ๆเลยค่ะ”
ทั้งสองคนเดินเข้าไป พ่อบ้านค่อยหันกลับมาจากสายตาที่มองเวินเที๋ยนเที๋ยนตลอด แล้วถามเบาๆ: “คุณชายครับ คุณหญิงครั้งนี้กลับมาแล้ว จะไปอีกไหม?”
จี้จิ่งเชินหันหน้าไปมองเขา
“ไปพรุ่งนี้”
พูดจบ ก้าวเท้าเข้าไปในเขตหวงห้าม
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้เลยว่า ก่อนหน้านั้นที่ตกลงกับจี้จิ่งเชินไว้ว่าจะมากินข้าวแค่มื้อเดียว กลายเป็นค้างคืนตั้งแต่เมื่อไหร่
ในเวลานี้เธออยู่ในครัวกับแม่ครัว กำลังยุ่งกับการดูเมนูอาหารที่ทำขึ้นมาใหม่
คนในคฤหาสน์ไม่น้อยได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาแล้ว ต่างก็พากันไปพูดคุยกับเธอที่ห้องครัว
รอจนตอนที่จี้จิ่งเชินเดินมาหา กลับเห็นนอกประตูมีคนไม่น้อยที่กำลังรอ เปลี่ยนกันเข้าไปทักทายกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
ขณะที่เขาจะก้าวเท้าเดินไปหา กลับถูกคนที่อยู่ด้านหลังดึงตัวไว้
“รอก่อนสิ อย่างแซงคิว ไปต่อคิวเลย”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น ขมวดคิ้วขึ้น
คนๆนั้นค่อยเห็นว่าเป็นจี้จิ่งเชิน ตกใจอย่างมาก รีบๆถอยหลังไปและก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรเลย
แววตาของจี้จิ่งเชินมองดูแถวที่ยาวเหยียดแล้ว อดใจไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวๆ
ถ้าไปต่อแถวจริงๆล่ะก็ ไม่รู้ว่าตนเองจะต้องรอไปถึงตอนไหน?
แต่มองดูแววตาของทุกคนที่พร่ำบ่น จึงได้แต่ถอยก้าวออกมา ยืนมองอยู่ข้างนอกเฉยๆจะดีกว่า
แต่เห็นคนในคฤหาสน์ เข้าไปทักทายกับเวินเที๋ยนเที๋ยนทีละคนทีละคนหมดแล้ว จี้จิ่งเชินค่อยเดินเข้าไปในที่สุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขายืนอยู่หน้าประตูไม่เข้ามาสักที จึงถามอย่างแปลกใจ: “ทำไปยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ?”
จี้จิ่งเชินบ่นกลับไปว่า: “พวกเขาไม่ให้ผมแซงคิว ผมอาจจะโดนต่อยเลยล่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น ไม่เพียงแค่รู้สึกแปลกใจ
ทันใดนั้น ยังถูกจี้จิ่งเชินดึงตัวออกไปข้างนอก
จี้จิ่งเชินกำลังเดินออกไปและพูดไปด้วย: “ดูแล้วครั้งหน้าพาคุณกลับมา ต้องให้คนในคฤหาสน์หยุดงานก่อน ไม่อย่างนั้นไม่รู้จะต้องรอถึงตอนไหนถึงจะถึงคิวผมพูดกับคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นเขามีสีหน้าที่หงุดหงิด อดหัวเราะไม่ได้
“แต่คุณจองล่วงหน้าได้นี่คะ ถึงแม้คุณจะเป็นว่าที่สามีของฉัน แต่ฉันก็ไม่มีทางเปิดประตูหลังให้คุณหรอกนะคะ”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น ยักคิ้วเล็กน้อย
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมคงต้องดูว่าจะติดสินบนเที๋ยนเที๋ยนให้ผมมีสิทธิพิเศษได้ไหม”
“คุณคิดจะติดสินบนฉันเหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูด
“แน่นอน ใช้ร่างกายติดสินบน”
จี้จิ่งเชินเดินหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดข้างๆหูของเวินเที๋ยนเที๋ยนเบาๆ
ไออุ่นที่ร้อนพุ่งเข้าไปในหู ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงขึ้นมาทันที
ในใจของจี้จิ่งเชินกระตุกเล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะขยับตัวพอดี แม่ครัวยกอาหารออกมาจากห้องครัวพอดี
“คุณชาย คุณหญิง รับประทานอาหารได้แล้วค่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงนั้น รีบผลักจี้จิ่งเชินออก แล้วจัดเสื้อผ้านั่งตรงๆ แต่บนใบหน้าก็ยังแดงๆเล็กน้อย
“งั้นทานอาหารกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันยังจะต้องกลับไปอีก”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย
กลับไป?
คืนนี้น่าจะกลับไปไม่ได้แล้ว
ทานข้าวเสร็จแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนวางตะเกียบลง เตรียมจะลุกขึ้น
“เวลาก็เย็นมากแล้ว งั้นฉันกลับก่อน…….”
“รอเดี๋ยว”
ยังไม่ทันพูดจบ จี้จิ่งเชินก็พูดแทรกขึ้นมาขัดคำพูดของเธอ
“มีธุระหน่อย”
จี้จิ่งเชินพูดแล้ว จูงมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน เดินขึ้นไปชั้นบน
จนเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาพาเข้าไปในห้องนอน เธอยังไม่เข้าใจ
“พาฉันมาที่นี่ทำไม?”
จี้จิ่งเชินปิดแล้วล็อคประตูทันที จากนั้นหันหน้ากลับมา สีหน้าเหมือนโจรอย่างนั้น
“เข้าประตูของผมแล้ว อย่าคิดจะออกไปได้อีก”
