บทที่ 795 ชุดแต่งงานที่เต็มไปด้วยคำอวยพร
“ไม่ต้องแล้ว！”
พึ่งพูดจบ ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมากะทันหัน
เมื่อทุกคนหันไปมอง คิดไม่ถึงว่าเป็นหลวนจื่อที่กลับมาแล้ว！
เหงื่อซึมเต็มหน้าผากของเธอ ท่าทางรีบร้อน แต่ใบหน้ากลับเจือด้วยรอยยิ้ม
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเดินเข้าไปพูดอย่างรีบร้อน “บอกแล้วว่าอย่าฝืนตัวเองไม่ใช่เหรอ? เธอไม่เป็นไรนะ?”
เธอช่วยหลวนจื่อเช็ดเหงื่อ หลวนจื่อส่ายหน้ายิ้มๆ พลางตบหน้าอกตัวเอง
“ฉันไม่เป็นไร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถามอย่างงงงวย “ใช่แล้ว เมื่อกี้เธอไปไหนมา?”
“ฉันไปพาพวกเขามาน่ะสิ！”
สีหน้าของหลวนจื่อแสดงถึงรอยยิ้มภาคภูมิใจ ทันทีเบี่ยงตัวเหล่าหัวไซเท้าก็แทรกตัวจากข้างหลังเข้าประตูมา
ทันทีที่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ
เสี่ยวโต้ว?
ถงถง？
ยังมีหมิงเฮ่า？
คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเด็กๆ จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
นี่มันอะไรกัน?
เหล่าหัวไซเท้ามองไปรอบๆ อย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนนัยน์ต่างพราวระยับขึ้นมาทันที แล้ววิ่งเข้าไปล้อมตัวเธอ
“พี่เที๋ยนเที๋ยน！”
“พี่ พวกเราคิดถึงพี่มากๆ เลย！”
เสี่ยวโต้วน้ำตาคลอหน่วยเต็มสองตา กอดขาเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่นไม่ปล่อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเหล่าเด็กๆ เกาะติดเป็นกลุ่ม แม้ว่าจะดีใจมากที่ได้เห็นพวกเขาในวันนี้ แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“หลวนจื่อ นี่มันอะไรกัน?”
เธอจำได้ว่าก่อนงานแต่งงาน เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าครั้งหนึ่ง
เพราะเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนนี้มีเยอะแล้ว จึงไม่สามารถพามาทั้งหมดได้ พวกเขาจึงตั้งใจส่งขนมเค้กและลูกกวาดที่พวกเด็กๆ ชอบทานไปให้แทน
หลวนจื่อพูดกลั้วหัวเราะ “ฉันให้พวกเขามาช่วยงานไง”
เสี่ยวโต้วพยักหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“เสี่ยวโต้วอยากเห็นพี่สาวใส่ชุดแต่งงาน”
“ถงถงก็อยากเห็น ชุดแต่งงานของพี่สาวต้องสวยมาแน่ๆ ！”
เหล่าหัวไซเท้ามองเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย
“ขอโทษนะ ชุดแต่งงานของพี่……”
ยังพูดไม่จบ หลวนจื่อก็เดินเข้ามาข้างๆ แล้ววางมือลงบนไหล่ของเธอ “อย่าพึ่งร้อนใจ ฉันมีวิธี”
พูดจบก็หันไปพูดกับเด็กๆ “ทุกคนอยากเห็นชุดแต่งงานของเที๋ยนเที๋ยนใช่ไหม? ไม่มีปัญหา พวกเรามาทำชุดแต่งงานให้เที๋ยนเที๋ยนกันดีไหม?”
เด็กๆ ที่ไม่เข้าใจความหมายของหลวนจื่อ ตอบอย่างพร้อมเพรียง “ได้！”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยิ่งแปลกใจมากขึ้นไปอีก
“ชุดแต่งงาน? หลวนจื่อ เธอ……”
“อย่าพึ่งร้อนใจ” หลวนจื่อจับมือเธอแล้วพูดกับเด็กๆ ต่อ “ที่พี่ให้ทุกคนเอารูปวาดมาด้วย เอามากันหรือยัง?”
“เอามาแล้ว！”
เด็กๆ ตอบพร้อมกับหยิบรูปผ้าใบในมือออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเด็กๆ ที่ถือผ้าใบสีขาวอยู่ในมือด้านบนมีลวดลายแบบเด็กๆ และไร้เดียงสา
เธองงงวย หลวนจื่อที่รอไม่ไหวแล้วหันกลับไปพูดกับเคอเหยียนรุ่ยที่อยู่ข้างหลัง “นักออกแบบใหญ่อย่างคุณ ต่อไปต้องฝากคุณแล้ว!”
“เลือกชุดแต่งงานมาชุดหนึ่งแล้วใช้รูปวาดของเด็กๆ มาทำให้สำเร็จกันเถอะ!”
“อะไรนะ?” ดีไซเนอร์หลายคนพากันตกใจเบิกตากว้าง มองเธออย่างไม่กล้าเชื่อ
หลวนจื่อพยักหน้าอย่างแน่วแน่
“ใช่แล้ว พวกคุณไม่คิดว่าภาพวาดของพวกเด็กๆ เป็นการออกแบบที่สวยที่สุดเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจในทันที หันไปมองทางภาพวาดในมือของเด็กๆ
พระอาทิตย์สีเขียว บ้านหลังสีแดง แล้วยังมีต้นไม้สีน้ำเงิน
โลกของพวกเด็กๆ เต็มไปด้วยสิ่งแปลกๆ
ไม่มีกฎเกณฑ์ ไม่มีข้อจำกัดอะไร จินตนาการและความคิดสร้างสรรค์ของพวกเขาทำให้ผู้คนตกตะลึง
นี่เป็นความคิดสร้างสรรค์ที่นักออกแบบไม่สามารถจินตนาการถึงและสร้างสรรค์ออกมาได้
เมื่อมองภาพวาดพวกนั้นเธอก็ยกยิ้มขึ้น หัวใจที่ตื่นเต้นกังวลก็สงบลง บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มบางเบา
“ไม่เลว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองทางเคอเหยียนรุ่ย “ฉันอยากเดินเข้าโบสถ์พร้อมคำอวยพรของเด็กๆ พอทำได้ไหม?”
เคอเหยียนรุ่ยเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วมองภาพวาดของเด็กๆ อย่างละเอียด
พูดได้ว่าภาพวาดของเด็กพวกนี้นั้นไม่ง่ายอย่างแน่นอนถ้าต้องนำมารวมกัน
แต่ดูเหมือนจะมีภาพปรากฏขึ้นในหัวของเขาแล้ว นัยน์ตาเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที
“เป็นความคิดที่เพอร์เฟค!”
เขายกแขนขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ต้องเป็นชุดแต่งงานที่ไม่เคยมีมาก่อนแน่นอน! อีกอย่างถ้าทำแบบนี้ ให้เวลาผมอีกยี่สิบนาทีก็ทำเสร็จแล้ว!”
“ดีเลย!”
หัวใจที่ราวกับแขวนอยู่ที่สูงของเวินเที๋ยนเที๋ยนในที่สุดก็เหมือนถูกปล่อยลงมา
เคอเหยียนรุ่ยหันมาอย่างตื่นเต้นแล้วเอ่ยกับเหล่าผู้ช่วย “เริ่มกันเถอะ! พวกเรามาสร้างชุดแต่งงานที่ไม่เหมือนใครนี้!”
หลายคนเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา สุดท้ายภาพวาดของพวกเด็กๆ จึงถูกเพิ่มเข้าไปในชุดแต่งงานอย่างรวดเร็ว
ชุดแต่งงานสีขาวค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาช้าๆ ……
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเด็กๆ ล้อมไว้แล้ว
ฟังเด็กๆ ที่ตื่นเต้นจนพูดกันไม่หยุด สักพักพูดถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีเด็กเข้ามาใหม่ สักพักพูดถึงเรื่องน่าสนใจกับเด็กคนอื่นในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
บนหน้าเวินที๋ยนเที๋ยนมีรอยยิ้มอ่อนโยน เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
แต่ที่หลวนจื่อคิดไปถึงเรื่องใช้ภาพวาดของเด็กๆ มาทำให้ชุดแต่งงานเสร็จสมบูรณ์นั้นยังคงน่าประหลาดใจมาก
หลวนจื่ออธิบาย “ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้ฉันเคยไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี……”
“เธอไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทำไม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขัดคำพูดของหลวนจื่อขึ้นมา
หลวนจื่อชะงักไป แล้วหลบสายตาอย่างรู้สึกอาย “ที่จริงแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันรอที่สตูดิโอแล้วหนึ่งวัน คิดว่าเธออาจจะไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จึงไปดู……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟังแบบนั้นก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นในใจ
หลวนจื่อเงยหน้ามองเธอยิ้มๆ แล้วพูดต่อ “ตอนฉันไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พอดีกับที่เด็กๆ กำลังวาดรูปกันอยู่ เมื่อกี้พึ่งนึกขึ้นมาได้ ถ้าสามารถเย็บปะกระโปรงที่ขาดแล้วได้ก็คงดี จากนั้นก็เลยนึกถึงภาพวาดของเด็กๆ ขึ้นมา”
“เย็บปะ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงฉากนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
หลวนจื่อใบหน้าเห่อร้อนขึ้นทันที เอ่ยอย่างอายๆ “เด็กๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสนิทกับเธอที่สุด ให้พวกเขามาทำชุดแต่งงานด้วยกันได้ก็เป็นประสบการณ์ที่พิเศษทั้งสำหรับเธอและสำหรับพวกเขา อย่างที่เธอพูดไว้ เธอสามารถสวมใส่คำอวยพรของพวกเขาไว้บนตัวได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไปมองชุดแต่งงานที่เป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างช้าๆ ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจ
“ขอบคุณนะ”
หลวนจื่อรู้สึกกระดากใจขึ้นมาทันที “ที่จริงแล้วฉันไม่ได้ทำอะไรเลย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเธอ ทันใดนั้นเสี่ยวโต้วกลับดึงมือเธอแล้วพูดอย่างตื่นเต้น “พี่ รีบมาดูรูปวาดของเสี่ยวโต้ว”
เธอถูกดึงเข้าไป มองรูปที่อยู่บนกระโปรงนั้นแล้วถามอย่างสงสัย “เสี่ยวโต้ว ที่หนูวาด……คือวาดอะไรเหรอ?”
เสี่ยวโต้วตอบอย่างน่าเอ็นดู “หนูวาดพี่เที๋ยนเที๋ยน!”
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองรูปที่คล้ายกับโดนัทในมือของเธอ ทันใดนั้นก็เข้าใจ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“เที๋ยนเที๋ยน เที๋ยนเที๋ยนฉวน (โดนัท) ……เป็นพี่จริงๆ ด้วย เสี่ยวโต้วฉลาดจริงๆ!”
เด็กคนอื่นเห็นแล้ว ก็เข้ามาดึงมือเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วแย่งกัน
“พี่ มาดูรูปของหนูด้วย”
“พี่ ของถงถงก็สวย!”
“พี่เที๋ยนเที๋ยน พี่เที๋ยนเที๋ยน……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขาอย่างตามใจ แล้วมองตามการเคลื่อนไหวของพวกเขาทีละคน
ภาพวาดพวกนั้นที่ดูเหมือนความหมายไม่ชัดเจน แต่จากคำอธิบายของพวกเขาแล้วนั้นล้วนมีความหมายที่ลึกซึ้งมากจริงๆ
“นี่คือตุ๊กตาผ้าที่พี่เที๋ยนเที๋ยนให้หนู”
“นี่คือบ้านของพี่เที๋ยนเที๋ยน แล้วยังมีเด็กน้อย”
“นี่คือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ทุกคนอยู่ด้วยกันทั้งหมดเลย”
……
เวินเที๋ยนเที๋ยนฟังเงียบๆ
เด็กๆ นำคำอวยพรวางลงไปในชุดแต่งงานของเธอจริงๆ
