บทที่ 806 โต้คลื่นกันเถอะ
เพียงแค่อยู่ภายในห้อง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็มีความเขินอายบ้างแล้ว แม้ว่าบนเกาะไม่มีคนอื่น จะต้องใส่แล้วเดินไปถึงที่ชายหาด ก็ยังคงประหม่าเล็กน้อย
คิดไปคิดมา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หาผ้าพันคอ มาคลุมไว้ที่ร่างกาย ในที่สุดจึงกล้าที่จะเปิดประตูแล้วเดินออกมา
จี้จิ่งเชินก็เปลี่ยนใส่กางเกงว่ายน้ำของตนเรียบร้อย เปลือยให้เห็นถึงหน้าอกที่กว้างและแข็งแกร่งเอวที่ขอดได้รูป กล้ามท้องซิกแพคสวยงาม หุ่นดีสมบูรณ์แบบ
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกมา ก็เห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่ด้านข้างประตู
เห็นรูปร่างของเขาแล้ว ใบหน้าแดงกล่ำทันที
จี้จิ่งเชินกลับยกคิ้วขึ้นเบา ๆ มีท่าทีแบบอึดอัดเล็กน้อย
“เที๋ยนเที๋ยนกลัวฉันขนาดนี้เลยเหรอ? ”
เขาหมายถึงผ้าพันคอที่อยู่บนร่างกายของเธอ
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งแดงขึ้น บีบนิ้วมือไปมา
“ไม่ใช่……” เธอก้มหน้าลง: “ฉันไม่เคยชินสักเท่าไหร่”
เห็นเธอหน้าแดง จี้จิ่งเชินก็ยิ้มอย่างเบา ๆ แล้วเดินไปจับมือของเธอเอาไว้
ขยับตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วพูดที่ข้างหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเอง”
ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก
เธอรีบเงยหน้ามองไปยังจี้จิ่งเชิน เม้มริมฝีปาก อยากที่จะปฏิเสธ
“คุณ คุณ……”
รู้สึกได้ถึงลมหายใจอันร้อนแรงของจี้จิ่งเชินที่กระทบบริเวณข้างหู เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดปาก อยากจะพูดแต่ก็อ้ำอึ้ง
หน้ายิ่งแดงขึ้น
จี้จิ่งเชินมองดูเธอ แล้วก็หัวเราะเบา ๆ
“เอาล่ะ ไปกันก่อนเถอะ”
ขณะพูด ก็พาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกไปยังด้านนอก
บนชายหาดมีกระดานโต้คลื่นสองแผ่นวางอยู่ สะดุดตาเป็นอันมาก
“พวกเราจะโต้คลื่นเหรอ? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเหลียวสายตามองไปยังกระดานโต้คลื่นของตัวเอง
เมื่อสักครู่ที่เดินมา เธอไม่รู้ว่าสายตาของตนควรจะมองไปที่จุดไหน
ผู้ชายมักที่จะทำให้รูปร่างของตนเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่ที่จริงแล้ว เขาก็มีต้นทุนของความมั่นใจนี้อย่างเต็มเปี่ยม
แม้ว่าจะเคยเห็นมาแล้วหลายครั้งก็ตาม แต่ตอนนี้เห็นร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของจี้จิ่งเชิน เธอก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง
จี้จิ่งเชินเห็นเงาร่างที่มีอาการลุกลี้ลุกลนของเธอ เกิดรอยยิ้มแวบหนึ่งที่มุมปากอันเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง
“อืม” เขาตอบรับ และหยิบเสื้อชูชีพที่ได้เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว พลางถามว่า: “เมื่อก่อนเคยลองเล่นไหม? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายศีรษะ แม้แต่ว่ายน้ำก่อนหน้านี้จี้จิ่งเชินก็เป็นคนให้ จะโต้คลื่นเป็นได้ยังไงกัน?
“ไม่เป็นไร ฉันสอนคุณเอง”
ขณะที่จี้จิ่งเชินพูด ก็ได้ช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนสวมใส่เสื้อชูชีพ โดยรัดเข็มขัดอย่างระมัดระวัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูกระดานโต้คลื่นที่วางอยู่ข้าง ๆ ในใจมีความกังวลเล็กน้อย
เมื่อก่อนเธอเคยดูการโต้คลื่นทางโทรทัศน์ ยืนเหยียบกระดานโต้คลื่นแกว่งไปแกว่งมาอย่างอิสระบนท้องทะเล มองดูแล้วเท่ห์มาก แต่ถ้าหากเป็นตนเองที่เล่น ก็คงจะมีอุปสรรคพอสมควร
แต่ว่ามีจี้จิ่งเชินอยู่ข้าง ๆ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก?
และตอนนี้เธอยังสวมใส่เสื้อชูชีพ ก่อนหน้านี้ก็ว่ายน้ำเป็นแล้ว
เมื่อก่อนเวลาที่ดูคนเล่นโต้คลื่นในโทรทัศน์ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ใจเต้นเป็นอันมาก อยากจะลองเล่นมาโดยตลอด ซึ่งโอกาสดีนี้ได้มาถึงแล้ว
ขณะที่กำลังคิด เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้สูดลมหายใจลึก ๆ เตรียมที่จะไปหยิบกระดานโต้คลื่น กลับเห็นจี้จิ่งเชินยื่นมือมาให้กับเธอ
“ทำไมเหรอ? ”
เธอไม่เข้าใจจึงได้ถามขึ้น
“คุณคงไม่ได้คิดหรอกนะว่าฉันจะวางใจให้เธอลงน้ำจริง ๆ”
จี้จิ่งเชินทำสายตาเยาะเย้ยแวบหนึ่ง เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงยืนโง่อยู่ ก็เลยเข้าไปจูงมือของเธอ
“ตามฉันมานะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาจูงมือนำทาง เห็นเขาก้มลงหยิบกระดานโต้คลื่นบนพื้น
กระดานโต้คลื่นในมือของเขานั้นดูแล้วน่าจะมีขนาดใหญ่กว่าของเธอมากทีเดียว
คิดเชื่อมโยงไปถึงคำพูดนั้นของจี้จิ่งเชิน ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนจึงทายถึงเรื่องหนึ่งขึ้น
หรือว่าจี้จิ่งเชินคิดที่จะพาเธอไปโต้คลื่นด้วยกัน? โต้คลื่นพร้อมกันสองคนงั้นเหรอ?
เป็นเช่นนั้นจริง การกระทำของจี้จิ่งเชินยืนยันความถูกต้องในการทายของเธอ
เขาจูงมือเธอ เดินลงไปในทะเลถึงบริเวณที่ระดับน้ำไม่เกินครึ่งเอว
เขาอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นบนกระดานโต้คลื่น แล้วมัดเชือกที่เท้าให้เธอ
“หมอบตัวลง รอคลื่นลูกนี้ซัดผ่านไป”
เขาพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนทำตามที่เขาพูด แต่เธอยังคงไม่ค่อยเข้าใจ “แล้วคุณหล่ะ คุณไปขึ้นมาเหรอ? ”
บนกระดานโต้คลื่นมีเธอเพียงคนเดียว ทำให้เธอรู้สึกกลัวบ้างเล็กน้อย
แต่คิดว่ามีจี้จิ่งเชินอยู่ข้าง ๆ ก็เหมือนไม่ต้องกลัวอะไรขนาดนั้นแล้ว
“วางใจเถอะ เดี๋ยวฉันก็ขึ้นไป”
กระดานโต้คลื่นแม้ว่าจะเป็นแบบสั่งทำพิเศษ สามารถรองรับได้สองคน
แต่เวลาที่คลื่นยังไม่ซัดให้กระดานโต้คลื่นลอยขึ้นมานั้น ถ้าหากสองคนยืนอยู่ข้างบน กระดานโต้คลื่นก็จะพลิกคว่ำได้ง่าย
ดังนั้นเขาจะต้องรับประกันให้ได้ก่อนว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว
สิ่งเหล่านี้เขายังไม่ทันได้พูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยน และคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องบอกเธอทุกเรื่อง
มิเช่นนั้นเธออาจจะเป็นห่วงตน
จี้จิ่งเชินเพียงแค่พูดกับเธอด้วยเสียงต่ำว่า: “ปล่อยเป็นหน้าที่ของฉัน”
น้ำเสียงที่โน้มน้าวและความเชื่อมั่นในตัวเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้แต่พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว
ปล่อยเป็นหน้าที่ของจี้จิ่งเชิน เธอก็ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวอีกแล้ว
คลื่นทะเลลูกแรกผ่านไป เป็นครั้งแรกของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ได้สัมผัสกับคลื่นทะเลอย่างใกล้ชิด
แม้ว่ามีจี้จิ่งเชินอยู่ข้าง ๆ เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะร้องกรี๊ดออกมา
เสียงได้เลือนหายไปในคลื่นทะเล
คลื่นที่ซัดมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้กระดานโต้คลื่นของเธอเริ่มที่จะลอยไปลอยมา
แต่เป็นเพราะว่าจี้จิ่งเชิน มันจึงหยุดอยู่แค่ที่เดิม เพียงแต่ลอยขึ้นลอยลงเท่านั้น
คลื่นทะเลหนึ่งลูกผ่านไป เวินเที๋ยนเที๋ยนพบว่า น้ำทะเลสูงขึ้นเล็กน้อย
เธอหันศีรษะกลับไปดู เห็นว่าตัวเธอยิ่งไกลออกจากหาดทรายมากขึ้น
ส่วนจี้จิ่งเชินไม่รู้ว่าหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
คนหายไปไหนแล้ว?
เธอตกใจทันที แล้วรีบตะโกนเรียกหา “จี้จิ่งเชิน! ”
เขาคงไม่ได้ถูกน้ำทะเลซัดหายตัวไปแล้วหรอกนะ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหาร่างของจี้จิ่งเชินอย่างร้อนใจ แต่เธอกลับรู้สึกอย่างสิ้นหวังว่า ตัวเองถูกคลื่นซัดไกลออกไปเรื่อย ๆ
คลื่นทะเลซัดเข้าสู่ฝั่งหาดทราย แล้วกระดอนกลับมาทำให้กระดานโต้คลื่นเคลื่อนไหวไปในทะเลลึก
เธอร้องตะโกนเรียกชื่อจี้จิ่งเชินอย่างไร้ความหวัง มือสองข้างปัดน้ำไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง ต้องการที่จะกลับไปยังที่ที่จี้จิ่งเชินหายตัวไป
ไม่ว่าจะปัดอย่างไร จะว่ายอย่างไร เธอยังคงทำได้เพียงเบิกตามองกระดานโต้คลื่นลอยเคลื่อนไปข้างหน้า……
ยิ่งไกลห่างออกจากฝั่งไปเรื่อย ๆ
“จี้จิ่งเชิน คุณอยู่ที่ไหน? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลืมความกลัวไปชั่วขณะ มองไปรอบ ๆ ทั้งสี่ทิศอย่างร้อนใจ ค้นหาร่างของจี้จิ่งเชิน
บนท้องทะเลยังมีคลื่นซัดไปซัดมา มองไม่เห็นร่างของจี้จิ่งเชิน หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาทันที
“จี้จิ่งเชิน คุณอย่าทำให้ฉันกลัวสิ……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟันอดทนอย่างที่สุด ดวงตาค่อย ๆ มีน้ำตาไหลออกมา
รู้อย่างนี้ตอนที่จี้จิ่งเชินบอกว่าจะมาโต้คลื่น เธอก็ควรจะหยุดยั้งไว้
ตอนนี้คลื่นแรงมาก หากเกิดอันตรายขึ้นจะทำอย่างไร?
แม้ว่าจี้จิ่งเชินจะมีความชำนาญทางน้ำ แต่อยู่กลางทะเลใหญ่แบบนี้ หากเกิดอุบัติเหตุขึ้น ไม่มีทางช่วยเหลือได้อย่างแน่นอน
จี้จิ่งเชิน คุณอย่าได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นเด็ดขาดนะ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดฟัน เตรียมที่จะกระโดดลงน้ำไปหาคน ขณะที่หมดหวัง ทันใดนั้นก็มีเสียงน้ำกระเด็นผ่านเข้ามาที่ข้างหู
เธอรีบหันกลับไปดู
ก็เห็นจี้จิ่งเชินว่ายขึ้นมาจากน้ำ เข้ามาใกล้เธอ
“จี้จิ่งเชิน? ”
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนมองเห็นเขา ก็เกิดความดีอกดีใจยกใหญ่ รีบกระโจนเข้าใส่เขาทันที
“คุณทำให้ฉันกลัวแทบตายรู้ไหม! ”
เธอคิดว่าจี้จิ่งเชินถูกน้ำพัดพาไปแล้ว เกือบที่จะลงน้ำไปตามหาคน
ครั้งก่อนตอนที่มาที่เกาะแห่งนี้ แม้ว่าจี้จิ่งเชินจะเคยสอนเธอว่ายน้ำ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงไม่ชำนาญ หากลงในน้ำไม่รู้เหมือนกันว่าจะสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัยหรือไม่
