บทที่834 เที๋ยนเที๋ยนของเขาท้องแล้ว
เวินหงไห่ถืออาหารเข้ามา
สายตาของเขานั้นมองอยู่ที่นิ้วมือที่เปื้อนเลือดของเวินเที๋ยนเที๋ยน มองไปแวบหนึ่งนั้นก็เข้าใจแล้ว
“อย่าเปลืองแรงเลย เชือกที่นี่น่ะใช้เอาไว้มัดสินค้าเชียวนะ”
“ในโกดังนี้ สินค้าลังนึงอย่างน้อยๆก็เป็นห้าสิบกิโล เธอคิดว่าเล็บของเธอจะสามารถถูเชือกที่รับน้ำหนักเป็นห้าสิบกิโลแบบนี้ให้ขาดได้อย่างนั้นหรือ?”
เวินหงไห่มองเยาะเย้ยเวินเที๋ยนเที๋ยน “อยากจะให้ฉันปล่อยเธอ ก็ขอร้องฉันสิ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้สนใจคำพูดของเขา
เธอก้มหน้าลง แล้วเงียบ
ตอนนี้เวินหงไห่เป็นเหมือนคนบ้าคนหนึ่ง เธอไม่เชื่อคำพูดของคนบ้าอยู่แล้ว
“ไม่ขอร้องฉันก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็อยู่ที่นี่อย่าดื้อก็แล้วกัน แล้วก็อย่าคิดไปไหนด้วย” เวินหงไห่เอาอาหารวางไว้ตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน “อยากกินไหมล่ะ?”
“อยากกินก็หยิบไปเองสิ!”
เขายกยิ้มขึ้นอย่างมีเจตนาร้าย เอาอาหารวางไว้บนโต๊ะที่อยู่ข้างๆ
เอาวางไว้ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็น แต่ไม่สามารถกินได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนกินอาหารเช้ามาเพียงแค่นิดเดียว ท้องร้องตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารนี้ กระเพาะของเธอก็ยิ่งจะเป็นตะคริวมากขึ้นไปกว่าเดิม
เวินหงไห่หัวเราะออกมาเสียงดัง “อยากกินก็ขอร้องฉันสิ ขอร้องฉันฉันก็จะให้เธอกิน”
“คุณฝันไปเถอะ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบี่ยงหน้าออกมา ไม่อยากมองหน้าเขา
“เหอะๆ ถือตัวขนาดนี้เชียว? ให้ฉันไปหาผู้ชายมาซักสองสามคนมาตอบสนองความต้องการของเธอตอนนี้เลยไหม? ฉันว่าจี้จิ่งเชินคนเดียวคงจะไม่สามารถทำให้เธอพอใจได้หรอกใช่ไหม?”
แววตาที่โหดเหี้ยมของเวินหงไห่ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนอดที่จะสั่นขึ้นมาไม่ได้
เธอไม่สงสัยเลยถ้าหากคนบ้าจะทำแบบนี้จริงๆ
“ถ้าหากคุณกล้าทำแบบนั้น ฉันก็จะตายต่อหน้าคุณเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
เวินหงไห่ต้องการเธอที่ยังมีชีวิตอยู่ แบบนี้เขาถึงจะสามารถใช้เธอมาเป็นข้อแลกเปลี่ยนได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เชื่อ ว่าเขาจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดนี้ของตัวเอง?
และเป็นอย่างที่คิด สีหน้าของเวินหงไห่เปลี่ยนไป แล้วก็ไม่ได้เอ่ยพูดถึงคำพูดเหล่านั้นอีก
แม้กระทั่งยังป้อนข้าวป้อนน้ำให้เธอด้วยความรู้สึกที่ไม่วางใจอีกด้วย
“เธอชนะแล้ว ฉันไม่กล้าให้เธอตายหรอก แต่ เพียงแค่เธอไม่ตายก็พอ……”
ว่าแล้ว เขาก็ตบหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนไปหนึ่งที
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่เตรียมตัวเอาไว้แล้ว เธอหลับตาลง แล้วพ่นเลือดออกมา
“นอกจากตีผู้หญิงแล้ว คุณก็ไม่มีความสามารถอื่นแล้วสินะ?”
เพิ่งสิ้นเสียงนั้น เวินหงไห่ก็คว้าผมของเธอเอาไว้ แล้วทั้งตีทั้งเตะอีกครั้ง
“เวินเที๋ยนเที๋ยน ทางที่ดีที่สุดเธออย่ามาทำให้ฉันโมโหจะดีกว่านะ ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นการหาเหาใส่หัวเธอไปเปล่าๆ!”
เวินหงไห่ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาอย่างเย็นชา
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆเบลอขึ้น เธอสะบัดศีรษะตัวเองแรงๆ
ความเจ็บปวดบนร่างกายนั้นทำให้แม้แต่การหายใจของเธอนั้นก็ยังรู้สึกได้ถึงความยากลำบาก
“ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ จี้จิ่งเชินเองก็ไม่รับกับคำขู่นี้ของคุณหรอก!”
สีหน้าของเวินหงไห่นั้นโมโหเสียจนบิดเบี้ยวขึ้นมาในทันที แล้วยกมือขึ้นมาฟาดลงไปแรงๆอีกครั้ง
“สารเลว!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ทันได้พูดเลยนั้น ภาพตรงหน้าก็มืดลง แล้วเธอก็หมดสติไป
ในขณะเดียวกันนี้ จี้จิ่งเชินกำลังพาคนเร่งหาตำแหน่งที่เป็นรูปธรรมของเวินเที๋ยนเที๋ยน
รูปถ่ายที่ถ่ายเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานนี้ จากสาเหตุนี้แล้ว สามารถแน่ใจได้ว่าหลังจากนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ถูกพาตัวมาที่เขตชานเมือง
“ที่นี่ครับ”
ดวงตาของจี้จิ่งเชินเป็นประกาย แล้วหยิบเอาข้อมูลมาดูอย่างรวดเร็ว สายตานั้นหยุดอยู่ตรงมุมหนึ่งของเขตชานเมืองบนแผนที่
“พวกเราไป!”
เขาไม่ทันได้แม้แต่จะพักเลยเสียด้วยซ้ำ ก็รีบวิ่งออกไปทางด้านนอกอย่างรวดเร็ว เป็นการก้าวเดินไปด้วยความลุกลี้ลุกลนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เขาขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว แล้วเหยียบคันเร่ง รถส่งเสียงสั่นสะเทือนออกมาแล้วพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ผ่านไปไม่กี่วินาที พวกบอร์ดี้การ์ดถึงได้ปรากฏตัวออกมาตามหลังไป
คนกลุ่มหนึ่งมุ่งตรงไปยังโกดังในเขตชานเมือง
จี้จิ่งเชินกำพวงมาลัยเอาไว้แน่น แล้วเหยียบคันเร่งจนมิด ในใจนั้นภาวนาไม่หยุด
เวินเที๋ยนเที๋ยน คุณห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดนะ!
ไม่ต้องกังวล อีกไม่นานผมก็จะหาคุณเจอแล้ว
ไม่ต้องกลัวนะ–
ความเร็วของรถนั่นพุ่งไปมากที่สุด และไม่นาน จี้จิ่งเชินก็ถึงที่หมาย
ลงจากรถมาแล้ว เขายืนอยู่ตรงหน้าประตูโกดังด้วยแววตาที่เยือกเย็น
“ที่นี่แหล่ะครับ ประธานจี้”
“พังประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!” จี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
บอร์ดี้การ์ดสองสามคนนั้นเดินมาทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วร่วมแรงกันเตะประตูเหล็กจนเปิดออก
จี้จิ่งเชินรีบพุ่งตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“เที๋ยนเที๋ยน!”
เขาพุ่งเข้าไป หาไปรอบๆ แต่ด้านในกลับว่างเปล่าไม่มีคนอยู่เลยแม้แต่คนเดียว
“เป็นไปไม่ได้! เธอจะต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ!”
จี้จิ่งเชินกัดฟัน แล้วมองไปรอบๆ แล้วจู่ๆกลับเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่งที่วางอยู่ตรงกลางโกดัง รอบๆเก้าอี้นั้นยังมีเชือกหล่นอยู่อีกด้วย
“ประธานจี้ครับ เชือกพวกนี้……”
บอร์ดี้การ์ดก็เห็นเหมือนกัน และกำลังจะเตือนขึ้นนั้น กลับเห็นว่าร่างของจี้จิ่งเชินนั้นสั่นไหวขึ้นมาอย่างรุนแรง แล้วเดินโซซัดโซเซเข้าไป
เขาย่อตัวลง แล้วมองดูร่องรอยของการต่อสู้ดิ้นรนบนเชือกและเก้าอี้ หรือแม้กระทั่งมีรอยเลือดอยู่อีกด้วย……
เลือดของเที๋ยนเที๋ยน……
เธอได้รับบาดเจ็บ!
จี้จิ่งเชินมองดูเลือดหยดเล็กๆนั่น ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ หัวใจราวกับมีเลือดออก
สีหน้าท่าทางนั้น ราวกับอยากจะกลืนกินคนทั้งคนลงไปอย่างไรอย่างนั้น
ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำร้ายเที๋ยนเที๋ยน!
ไม่คิดว่าเขาจะกล้า!
“คุณจี้ครับ พวกเราพบของบางอย่างครับ!”
เสียงของบอร์ดี้การ์ดนั้นดังขึ้นไม่ไกล จี้จิ่งเชินจึงหันหลังรีบเดินไป
“เรื่องอะไร?”
บอร์ดี้การ์ดสองสามคนนั้นมองกัน รู้สึกลังเลไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยพูดออกมาอย่างไร
“สรุปมันคือเรื่องอะไรกันแน่?” จี้จิ่งเชินตำหนิขึ้นมาเสียงดัง
และบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งถึงได้เอ่ยพูดขึ้น : “พวกเขาเจออันนี้…..ในกระเป๋าของคุณนายครับ…..”
เขาหยิบเอาของที่อยู่ในมือออกมาอย่างสั่นๆ
จี้จิ่งเชินหันมามอง แล้วหยุดการเคลื่อนไหวไปด้วยความตกตะลึง
นี่คือ…….
ที่ตรวจครรภ์!
สองขีดนั้น ทำให้จี้จิ่งเชินต้องเบิกตาขึ้นมาในทันที
“นี่คือ……..”
“เธอ…….”
จี้จิ่งเชินที่มีความรวดเร็วเฉียบขาดมาตลอดนั้น เวลานี้ไม่คิดเลยว่าจะเป็นใบ้เงียบไปแบบนี้
เที๋ยนเที๋ยนของเขา…..
เที๋ยนเที๋ยนท้องแล้วอย่างนั้นหรือ?
เธอท้องแล้ว!
มิน่าล่ะก่อนหน้านี้เธอบอกว่าจะเซอร์ไพรส์ตัวเอง เป็นลูกของพวกเขานี่เอง!
ลูกของตัวเขาเองกับเวินเที๋ยนเที๋ยน!
ในใจของจี้จิ่งเชินนั้นรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก แล้วเพียงชั่วครู่เดียวนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับจมน้ำ
และไม่นาน ก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว!
เที๋ยนเที๋ยนท้องแล้ว!
ทำอย่างไร? ทำอย่างไรดี?
จี้จิ่งเชินลนลานขึ้นมาในทันที
เดิมทีเขาควรจะให้ทุกอย่างที่ดีที่สุดกับเที๋ยนเที๋ยน เอาของทุกอย่างบนโลกนี้มาวางไว้ตรงหน้าเธอ แต่ตอนนี้กลับ…..
“หา หาต่อไป จะต้องหาเที๋ยนเที๋ยนให้เจอ!”
เขาคำรามออกมาราวกับเป็นบ้าไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น เหมือนกับการต่อสู้กันจนตรอกไปแล้ว
เขากำของของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ในมือเอาไว้แน่น แล้วหลับตาลง
เวินเที๋ยนเที๋ยน ขอร้องล่ะ คุณอย่าเป็นอะไรเลยนะ
ขอร้อง…..
ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนฟื้นขึ้นมานั้น ตัวเองได้มาอยู่อีกที่หนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ที่นี่เหมือนกับว่าจะเป็นบ้านพักบนภูเขา มีภูเขาล้อมรอบอยู่ทั้งสี่ด้าน
ทัศนียภาพนั้นนับว่าดีกว่าในโกดังอยู่มาก
และเธอก็ยังคงเหมือนเดิม ถูกมัดเอาไว้อยู่บนเก้าอี้
“ที่นี่ที่ไหน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยถามเวินหงไห่
เวินหงไห่ที่กำลังปลูกและตกแต่งต้นไม้อยู่นั้น ได้ยินแล้วจึงหันมาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง
“ที่นี่เป็นป้อมบนเขาที่ฉันซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้ ต่อมาก็ถูกคนซื้อไป แล้วตอนนี้ก็กลับมาอยู่ในมือฉันอีกครั้ง”
เขาไม่ได้บอกว่าคนๆนั้นเป็นใคร แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับได้ยินถึงเบาะแสบางอย่าง
“คนที่ลักพาตัวฉันมา นอกจากคุณแล้วยังมีคนอื่นอีก?”
เธอไม่คิดว่าเวินหงไห่ที่ล้มละลายไปแล้ว จะมีเงินมาซื้อบ้านพักบนภูเขาที่ใหญ่ขนาดนี้ได้
จะต้องมีคนช่วยเขาอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน
เลือกบ้านพักบนภูเขาแห่งนี้เป็นสถานที่ในการทำธุรกิจแทนเขา
ที่นี่สามารถป้องกันง่าย และโจมตีได้ยาก เหตุการณ์เล็กๆน้อยๆอะไร เวินหงไห่ก็สามารถตื่นตัวได้ก่อน
เธออยู่ในกำมือของเวินหงไห่ จี้จิ่งเชินจะคิดกำจัดคนเลวๆก็คงจะห่วงหน้าพะวงหลัง คงจะไม่ทำอะไรหุนหันพลันแล่นด้วยเช่นกัน
