บทที่838 เวินเที๋ยนเที๋ยนสำคัญที่สุด
เวินหงไห่วนอยู่ข้างนอกติดกันอยู่หลายรอบอย่างลนลาน จนแน่ใจว่าไม่มีคนตามหลังมาแล้ว ถึงได้กลับไปยังบ้านพักบนภูเขาเซียงซาน
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังหาโอกาสหนีอออกไป
เมื่อได้ยินเสียงรถดังขึ้นจากทางด้านนอก เธอตกใจจนหน้าซีด แล้วรีบหันมาแล้ววิ่งกลับไป
ผ่านไปสองสามนาที ประตูตรงหน้าก็ได้ถูกเปิดออกอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ
สีหน้าของเขาดูแย่มาก ในมือยังคงถือคนปลอมเอาไว้ โดยร่างนั้นสวมใส่เสื้อผ้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ หรือแม้กระทั่งวิคผมปลอมก็ยังเหมือนเธอมากเช่นกัน
เวินหงไห่เดินด่าทอออกมา แล้วโยนคนปลอมที่อยู่ในมือนั้นลงบนพื้น
“น่ารังเกียจ! ไม่คิดเลยว่าจี้จิ่งเชินมันจะพาคนมาด้วย!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้วก็รู้สึกอึ้งไป
คิดไม่ถึงว่าที่เวินหงไห่ออกไปเมื่อครู่นี้จะไปเจอจี้จิ่งเชินมา!
เห็นคนปลอมที่อยู่บนพื้นแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกกลัวจนหน้าถอดสี
“คุณเอาคนปลอมนี่ไป?”
เวินหงไห่หัวเราะเยาะ แล้วหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา
“เดิมทีฉันคิดจะใช้คนปลอมนี่หลอกมัน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจี้จิ่งเชินจะไม่ได้แคร์ความปลอดภัยเธอเลย มันพาคนอื่นมาด้วย”
“คิดจะมาวางแผนกับฉันน่ะหรือ? น่ารังเกียจ! เกือบจะไปทางมันอยู่แล้วเชียว”
เวินหงไห่เงยหน้าขึ้น แล้วจ้องมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างโหดเหี้ยม
“ตอนนี้เธอรู้แล้วใช่ไหม? ว่าจี้จิ่งเชินมันไม่ได้แคร์เธอเลย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนอนคว่ำอยู่บนพื้น กำหมัดแน่น ในใจนั้นรู้สึกกลัวขึ้นมา
ยังดีที่จี้จิ่งเชินพาคนมาด้วย ไม่อย่างนั้นแล้ว จะต้องถูกเวินหงไห่หลอกอย่างแน่นอน!
แรงกำลังของเธอฟื้นฟูขึ้นมาไม่น้อยแล้ว แต่กลับไม่กล้ายืนขึ้น กังวลว่าจะถูกเวินหงไห่จับได้ แล้วจับเธอล็อคเอาไว้อีก
เวินหงไห่ไม่ได้รู้สึกสงสัยเลยแม้แต่นิดเดียว เห็นท่าทางของเธอแล้วจึงหัวเราะเยาะขึ้นมา
“ใช้ไม่ได้จริงๆ เพิ่งจะตีเธอไปไม่กี่ทีเองก็เป็นแบบนี้แล้วอย่างนั้นหรือ?”
เวินหงไห่เยาะเย้ย “เธออย่าเพิ่งตายก็แล้วกัน ถ้าเธอตายแล้วฉันจะเอาอะไรไปแลกกับลูกเมียฉันล่ะ?”
“ฉันวางใจแล้วล่ะ ฉันจะไม่ให้แผนชั่วของคุณสำเร็จหรอก!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดิ้นรนที่จะปีนป่ายขึ้นมา
เธอมีอาการปวดท้องขึ้นมาเล็กน้อย ไม่มีแรงอะไรเท่าไหร่นัก
ตอนนี้ในใจของเธอสิ่งที่กังวลที่สุดก็คือ ลูกในท้อง…..
ลูกน้อยของเธอจะทำอย่างไร?
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ถ้าหากลูกเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา เธอควรจะทำอย่างไรดี?
และเรื่องนี้จะต้องไม่ให้เวินหงไห่รู้โดยเด็ดขาด มิเช่นนั้นแล้ว เขาจะต้องคิดหาวิธีเอาลูกมาขู่อย่างแน่นอน
มีแต้มต่อเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง ก็จะทำให้เวินหงไห่ยิ่งกำเริบเสิบสานมากยิ่งขึ้น
เวินหงไห่นึกถึงที่ตัวเองเกือบจะถูกจี้จิ่งเชินจับตัวไปก่อนหน้านี้แล้ว ในใจก็ยิ่งรู้สึกโมโห
“ในเมื่อกล้าที่จะไม่ฟังคำพูดฉัน การขู่ก็คงอาจจะยังไม่พอสินะ”
ว่าแล้ว เขาก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายใบหน้าที่ซีดเซียวของเวินเที๋ยนเที๋ยนสองสามรูป แล้วส่งต่อให้จี้จิ่งเชิน
ในเวลานั้นจี้จิ่งเชินและบอร์ดี้การ์ดได้คลาดกันกับรถของเวินหงไห่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว กลับไปกันอย่างผิดหวัง
จี้จิ่งเชินหน้าซีด ทั่วร่างกายนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศมาคุความกดอากาศต่ำ
บอร์ดี้การ์ดสองสามคนนั้นรู้สึกอกสั่นขวัญหาย และกำลังประชุมกันถึงแผนการที่จะช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่นั่นเอง
แผนเมื่อคืนนี้ล้มเหลว เวินหงไห่จะต้องเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้นไปอีกอย่างแน่นอน
ไม่มีทางเลือก จี้จิ่งเชินจึงทำได้เพียงต้องเปลี่ยนการจัดวาง
เขาให้คนคอยดักซุ่มอยู่ที่ภูเขาเซียงซาน อีกทั้งยังสั่งกำชับพวกเขา ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่ให้แหวกหญ้าให้งูตื่น
เรื่องราวแบบเมื่อคืนนี้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวก็พอแล้ว จะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองอย่างเด็ดขาด!
“ไปหาตามทิศทางเดิมที่ครั้งที่แล้วหากัน บางทีอาจจะเจอเบาะแสอะไรบางอย่าง” จี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชา
เขายืนขึ้นมา แล้วเอ่ยพูดขึ้นอีกครั้ง : “ถ้าหากต่อไปเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทุกอย่างจะต้องยึดเอาความปลอดภัยของเที๋ยนเที๋ยนเป็นหลัก ไม่ต้องทำให้มันเกี่ยวข้องกัน เรื่องวันนี้จะไม่ให้เกิดขึ้นอีกครั้งเป็นอันขาด!”
บอร์ดี้การ์ดสองสามคนนั้นก็ลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่มีความตื่นเต้นขึ้นมาทันที ลุกขึ้นยืนอย่างพร้อมเพรียงแล้วพยักหน้าลง
“ครับ ประธานจี้”
แต่สีหน้าของจี้จิ่งเชินนั้นกลับไม่ได้ดีขึ้นมาเลย ดวงตาของเขาแดงก่ำ ไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมาเป็นเวลานาน หรือแม้กระทั่งไม่มีอาหารเข้าไปเลย ทำให้ท่าทางของเขานั้นดูเหี่ยวแห้งลงไปมาก
เวลาสั้นๆไม่กี่วัน ราวกับว่าจะซูบผอมลงไปมาก และแววตาก็ยิ่งดูเย็นชามากขึ้นด้วยเช่นกัน
ติ๊งต่อง—
ทันใดนั้นเองเสียงข้อความก็ดังขึ้น
ทั้งร่างของจี้จิ่งเชินนั้นนั้นตกตะลึงไป นี่เป็นข่าวแรกที่ได้รับ หลังจากการแลกเปลี่ยนข้อตกลงที่ล้มเหลวครั้งก่อน
เป็นไปได้มากว่าจะเป็นเวินหงไห่ที่เป็นคนส่งมา!
เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
และเมื่อเปิดขึ้นดูแล้ว กล้ามเนื้อทั้งร่างกายนั้นตึงไปหมด!
รู้สึกโมโหเสียจนตาแทบถลนออกมาอยู่แล้ว!
ไม่คิดเลยว่าจะเป็นรูปถ่ายของเวินเที๋ยนเที๋ยน!
เวินเที๋ยนเที๋ยนในรูปนั้นดูอ่อนแอมาก ดวงตาไม่สามารถลืมขึ้นมาได้ทั้งหมด ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เหมือนกับสามารถจะสูญเสียชีวิตนี้ไปได้อย่างไรอย่างนั้น
จี้จิ่งเชินกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น
เวินเที๋ยนเที๋ยนแบบนี้ ทำให้หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดราวกับมดเป็นหมื่นๆตัวกำลังกัดกินหัวใจของเขาอย่างไรอย่างนั้น เจ็บปวดเสียจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว
เวินหงไห่!
แกกล้าทำแบบนี้กับเที๋ยนเที๋ยน!
“คุณผู้ชายครับ เป็นอย่างไรบ้างครับ?”พ่อบ้านเห็นอาการบนใบหน้าของเขาแล้ว ก็เข้ามาเอ่ยถามอย่างกังวล
จี้จิ่งเชินกัดฟัน จนปลายลิ้นได้รับรสกลิ่นคาวเลือด
เขาไม่ได้อธิบาย แต่กลับอดทนกับนิ้วมือที่กำลังสั่นเทา และความโมโหที่อยู่ในอก ยกมือขึ้นแล้วตอบกลับไปทันที
–เวินหงไห่ ทางที่ดีที่สุดคือแกอย่าทำร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยน ถ้าไม่อย่างนั้นแกจะไม่ได้อะไรเลย!
ข้อความถูกส่งออกไป แต่กลับเหมือนก้อนหินที่จมลงไปในมหาสมุทร ไม่มีข่าวคราวใดๆทั้งสิ้น
จี้จิ่งเชินมองโทรศัพท์มือถือ หัวใจถูกห้อยเอาไว้สูง
“คุณผู้ชายครับ” พ่อบ้านเอ่ยเรียกเขาเบาๆ : “ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดีครับ? ตอนนี้ราวกับว่าจะหาเบาะแสอะไรไม่เจอเลย”
จี้จิ่งเชินดูเหมือนเพิ่งจะตกใจตื่น แล้วลุกขึ้นยืน
“ตอนนี้ทำได้เพียงแค่รอ”
มือทั้งสองข้างของจี้จิ่งเชินนั้นกำหมัดเอาไว้ สายตาจ้องมองไปยังรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือ
“ข้อตกลงครั้งนี้ล้มเหลว เหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่ายังอยู่ในมือของพวกเรา เวินหงไห่จะต้องไม่ยอมแพ้แน่ มันจะต้องติดต่อพวกเรามาอีกอย่างแน่นอน”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินนั้นเด็ดขาดมาก แต่มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ ว่าในใจตัวเองนั้นเครียดมากขนาดไหน
ถ้าหากวันนี้เวินหงไห่ไม่มองแผนของพวกเขาออก ก็คงจะไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นแบบนี้ หรือบางทีอาจจะสำเร็จเสียด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้เวินหงไห่ถูกบีบ บางทีอาจจะทำอะไรที่เป็นภัยกับเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้……
เขากลัวมากกว่าใครทั้งหมด
รออยู่ทั้งคืน จี้จิ่งเชินไม่ได้พักผ่อน แต่นั่งอยู่ในห้องรับแขกอยู่ตลอดเวลา
คนที่อยู่ด้วยกันในนั้นก็ต่างพากันเงียบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา
และในตอนเช้าตรู่ที่แสงแดดแรกส่องลงมานั้น จู่ๆโทรศัพท์มือถือของจี้จิ่งเชินก็มีความเคลื่อนไหวขึ้นอีกครั้ง
เป็นข้อความอีกหนึ่งฉบับ!
จี้จิ่งเชินลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และเป็นเพราะรีบร้อนเกินไป จนชนเข้ากับโต๊ะเกิดเสียงดังขึ้น
ในที่สุดก็มาแล้ว!
เวินหงไห่ต้องการแลกตัวคนอีกครั้งหนึ่งอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ
ดูแล้วเขาจะให้ความสำคัญกับเหยาเย้นและเวินหมิงเฮ่ามาก
จี้จิ่งเชินถอนหายใจออกมา ขอเพียงแค่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว
ทุกคนเห็นการเคลื่อนไหวของเขาแล้วต่างก็พากันหันมา แล้วทุกสายตาก็จ้องมองไปที่เขา
จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นมา แววตาร้อนรนดั่งคบเพลิง
“เวินหงไห่ยื่นข้อตกลงเปลี่ยนคนเป็นครั้งที่สอง ออกเดินทาง ครั้งนี้จะให้ผิดพลาดอีกไม่ได้แล้วนะ!”
ใบหน้าของทุกคนล้วนดีใจ แต่จากนั้นเมื่อนึกถึงว่าครั้งนี้จะต้องช่วยตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาให้ได้ แววตาจึงจริงจังกันขึ้นมาในทันที
“ครับ คุณผู้ชาย!”
ทุกคนไม่ได้นอนกันทั้งคืน รีบขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าตรงไปยังปลายทางที่เวินหงไห่เสนอขึ้น
อาการของจี้จิ่งเชินนั้นเย็นชา และไม่มีอาการลังเลใจเลยแม้แต่นิดเดียว
เขาเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา : “ถ้าหากเกิดสถานการณ์อย่างก่อนหน้านี้อีก ทุกอย่างจะต้องยึดเอาเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้เป็นสำคัญ ไม่ต้องสนใจฉัน”
ได้ยินประโยคนี้แล้ว พ่อบ้านจึงขมวดคิ้วขึ้นมา แล้วถอนหายใจอยู่ในใจเงียบๆ แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงต้องพยักหน้าลง
“ครับ คุณผู้ชาย คุณนายจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอนครับ”
แต่จี้จิ่งเชินกลับขมวดคิ้วขึ้น และไม่ได้ตอบรับใดๆ
