บทที่837 ฉันสาบาน!
“เขายังไม่มา…..จะเป็นเพราะสังเกตเห็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
จี้จิ่งเชินไม่ได้เอ่ยพูดขึ้น
เวินหมิงเฮ่าขยี้ตาอย่างงัวเงีย
“แม่ครับ ผมง่วงแล้ว”
“อดทนอีกหน่อยนะลูก ถ้าลูกง่วงก็พิงแม่มาก่อนนะ” เหยาเย้นเอ่ยพูดขึ้นเบาๆ
เวินหมิงเฮ่าพยักหน้าลงอย่างว่าง่าย แล้วไม่ได้บ่นอีก
เหยาเย้นยิ้ม “ไม่ต้องห่วงนะ อีกไม่นานก็……”
ยังไม่ทันพูดจบนั้น จู่ๆก็มีแสงหนึ่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลส่องมายังร่างของพวกเขา
จี้จิ่งเชินหันหน้าไปมองทันทีด้วยแววตาเหมือนคบเพลิงอย่างไรอย่างนั้น
รถยนต์คันสีเทาคันหนึ่งขับมาแล้วจอดลงตรงจุดที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาอย่างรวดเร็ว
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว กล้ามเนื้อทั้งร่างกายนั้นตึงขึ้นมาในทันที พลางกัดฟันแน่น
พยายามที่จะควบคุมตัวเองเอาไว้ จึงไม่ได้พุ่งเข้าไปในทันที
ประตูรถเปิดออก เงาคนหนึ่งเดินลงมา
ถึงแม้จะสะท้อนแสง แต่จี้จิ่งเชินเองก็จำเขาได้
เวินหงไห่!
ต่อให้กลายเป็นขี้เถ้า เขาก็รู้จัก!
เวินหงไห่มองพวกเขา แล้วเดินเข้ามา
แต่สายตาของจี้จิ่งเชินนั้นกลับจ้องมองไปยังตำแหน่งที่นั่งข้างคนขับอยู่ตลอด
ที่นั่งด้านข้างคนขับนั้นมีคนๆหนึ่งอยู่……
คือเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่นเอง!
จี้จิ่งเชินเดินไปข้างหน้า หัวใจกระตุกขึ้นมาในทันที
“เที๋ยนเที๋ยน!”
“หยุด!” เขาเพิ่งจะขยับ เวินหงไห่ตะโกนใส่เขาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
จี้จิ่งเชินกัดฟัน ใช้ความมุ่งมั่นตั้งใจทั้งหมดชักขาตัวเองกลับมา
“เวินหงไห่! ถ้าหากให้ฉันรู้ว่าบนร่างกายของเที๋ยนเที๋ยนได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ ฉันจะให้แกได้ชดใช้เป็นความเจ็บปวดที่แกคิดไม่ถึงแน่!”
ได้ยินแล้ว เวินหงไห่กลับหัวเราะออกมา ด้วยเสียงที่แหบแห้ง
เขาค่อยๆเดินเข้ามา พลางเอ่ยขึ้น : “ฉันเตือนไว้ก่อนนะว่าอย่าขยับไปทั่ว ไม่อย่างนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ในรถนั่นแย่แน่”
เวินหงไห่ยกรีโมทในมือขึ้นมา
“เพียงแค่ฉันกด เธอก็จะระเบิดไปพร้อมๆกับรถ!”
แล้วความโมโหที่อยู่ภายในใจของจี้จิ่งเชินก็พุ่งขึ้นสูงในทันที ม้วนสติที่มีทั้งหมดของเขาไปอย่างบ้าคลั่ง
เขากำหมัดแน่น ปลายนิ้วจิกลงไปที่ฝ่ามือ
“คนที่แกต้องการ ฉันก็พามาแล้ว ปล่อยเที๋ยนเที๋ยนซะ!”
เหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่าเดินเข้ามาทางด้านหน้าแล้ว
เธอยังรู้สึกขี้ขลาดอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นเวินหงไห่ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ก็รู้สึกตกตะลึงเสียจนหัวใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว
คนตรงหน้า…..ถ้าหากไม่รู้ก่อนหน้านี้ เธอไม่มีทางจำได้เลย ว่าคนๆนี้คือเวินหงไห่
ตัวเธอเองที่อยู่ด้วยกันกับเขามาตลอดทั้งเช้าเย็นมาเป็นเวลาสิบกว่าปี แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่เห็นเขาดูโดดเดี่ยวขนาดนี้
หน้าตาผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ไม่รู้ว่าไม่ได้ผ่านการอาบน้ำทำความสะอาดมาเป็นเวลานานขนาดไหนแล้ว ผมยาวปรกใบหน้าลงมา
เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นั้นก็ขาดลุ่ยสกปรก เป็นแบบที่เขาไม่เคยแม้แต่จะมองเลยเสียด้วยซ้ำ
ทั้งหมดนี้ทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อ
เวินหงไห่ ทำไมถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้?
“พ่อ?” เวินหมิงเฮ่ามองบุคคลตรงหน้าด้วยความลังเล ราวกับจำไม่ได้เช่นกัน รู้สึกลังเลเป็นอย่างมาก
ในที่สุดเวินหงไห่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ เขายกมือขึ้น
“หมิงเฮ่า มาหาพ่อ”
เวินหมิงเฮ่าเพิ่งจะกำลังเคลื่อนไหวนั้น กลับถูกเหยาเย้นที่ได้สติขึ้นมาดึงตัวเอาไว้
“อย่าไปนะลูก!”
เวินหมิงเฮ่าถูกจับไว้ ไม่ได้ขยับอีก
แต่เวินหงไห่กลับโมโหขึ้นมาทันทีเพราะการกระทำนี้ของเธอ!
“เหยาเย้น! คุณกล้าดีนักนะ!”
เขาเดินเข้ามาทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
“หมิงเฮ่าเป็นลูกของผม! คุณอย่าได้คิดที่จะแย่งเขาไปเลย! ให้เขามาหาผม!”
เสียงตวาดนี้ เขากันมามองเวินหงไห่ รอยยิ้มที่อ่อนโยนและแปลกประหลาดปรากฏขึ้น
“หมิงเฮ่า มาหาพ่อสิ”
เวินหมิงเฮ่ามองเขา แล้วหันมามองเหยาเย้นอีกครั้งด้วยความลังเล ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร
เหยาเย้นจับเขาไว้แน่น “ฉันจะไปกับคุณเอง แต่หมิงเฮ่าจะไปไม่ได้”
เวินหงไห่หัวเราะเยาะออกมา มองไปยังจี้จิ่งเชิน
“จี้จิ่งเชิน สิ่งที่ฉันต้องการ คือเหยาเหย้นและเวินหมิงเฮ่าทั้งสองคน จะขาดคนหนึ่งไปไม่ได้”
ในที่สุดจี้จิ่งเชินก็ละสายตาออกมา แล้วมองไปยังเหยาเย้น
เหยาเย้นกัดฟัน
“ฉันรู้แล้ว”
เธอก้าวเท้าเดินไป
เรื่องนี้เป็นเพราะเธอ ไม่ว่าจะอย่างไร ก็จะต้องแลกเอาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนมาให้ได้
“เดี๋ยวก่อน!”
เวลานี้จู่ๆจี้จิ่งเชินก็เอ่ยขึ้นมา
“แกเอาตัวเที๋ยนเที๋ยนลงมาก่อน”
สายตาของเขานั้นหยุดอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับบนรถคันนั้นอยู่ตลอด
เที๋ยนเที๋ยน
เที๋ยนเที๋ยนของเขาอยู่ตรงนั้น
สายตาของเวินหงไห่มองไป แล้วหัวเราะเยาะขึ้นมา
“ได้ แกอยากเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็เดินมาสิ”
ในดวงตาที่มืดมนนั้นมีแสงแห่งความเจ้าเล่ห์อยู่ด้วย
แค่คิดก็รู้แล้ว เพียงแค่เข้าไปใกล้ เวินหงไห่จะต้องทำอันตรายจี้จิ่งเชินอย่างแน่นอน
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับเวินเที๋ยนเที๋ยนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับนั่น จี้จิ่งเชินไม่มีเวลาที่จะกังวลอะไรมากขนาดนั้นแล้ว
เขาเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล
“ปล่อยเวินเที๋ยนเที๋ยนซะ”
ดวงตาดำสนิทที่สงบนิ่งไม่หวั่นไหว ถึงแม้จะรู้ว่าอาจจะมีอันตราย แต่เขาก็ไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว
ต่อให้ต้องใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อแลกกับความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็ไม่เสียดาย
เวินหงไห่เห็นว่าเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มที่มุมปากก็ยิ่งมีความโหดร้ายยิ่งขึ้น
“ได้สิ….ฉันจะพาเธอลงมาตอนนี้เลย….ทางที่ดีแกอย่างขยับก็แล้วกัน ไม่อยากนั้นฉันจะกดปุ่มระเบิดตอนนี้เลย!”
ว่าแล้วเขากลับไม่ได้หันกลับมา แต่จู่ๆมือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงตลอดนั้นก็หยิบเอาบางอย่างออกมา
แสงจันทร์แวบมา!
ปืน!
“แกไปตายซะเถอะ! จี้จิ่งเชิน!”
เขายกมือขึ้น แล้วเล็งไปที่จี้จิ่งเชิน ลั่นไกปืน!
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่ขยับ
เขายืนอยู่ตรงที่เดิม ต่อให้จะยิงโดนเขาก็ไม่เสียดาย
เป็นเพียงเพราะที่เวินหงไห่พูดประโยคนั้น!
–ถ้าหากขยับ เขาก็จะกดปุ่มที่อยู่ในมือ
ถึงตอนนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนจะได้รับบาดเจ็บ!
เขาจะทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้รับบาดเจ็บไม่ได้…..
และเวลานี้เอง จู่ๆเสียงของบอร์ดี้การ์ดที่หลบซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งก็ดังขึ้น
“ประธานจี้! ระวังครับ!”
สมควรตาย!
สีหน้าของจี้จิ่งเชินก็เปลี่ยนไปในทันที
สั่งพวกเขาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าห้ามไม่ให้ปรากฏตัวออกมาเด็ดขาด! ส่งเสียงออกมาตอนนี้ มีแต่จะเป็นการทำให้แผนทั้งหมดพัง!
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้น!
บอร์ดี้การ์ดที่หลบอยู่ในมุมมืดนั้นก็กระโดดออกมา แล้วเริ่มยิงไปทางเวินหงไห่
เวินหงไห่รีบหลบไป
เมื่อเห็นบอร์ดี้การ์ดสองสามคนนั้นแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
“แกพาคนมาด้วยนี่!”
เขาไม่กล้าเดินไปข้างหน้าอีก จึงรีบถอยขึ้นรถไป
“แกทำลายข้อตกลง ฉันจะไม่ปล่อยเวินเที๋ยนเที๋ยนไปแน่!”
ทิ้งประโยคนี้เอาไว้ เวินหงไห่ก็ไม่กล้าหยุด รีบเหยียบคันเร่งขับรถออกไปในทันที!
สีหน้าของจี้จิ่งเชินซีดมาก เขารีบตามไป
“ถ้าหากแกกล้าแตะต้องเวินเที๋ยนเที๋ยน ฉันจะทำให้แกตายอย่างไม่เหลือแม้กระทั่งศพเลย!”
เสียงคำรามดังขึ้น แต่กลับไม่สามารถทำให้เวินหงไห่หันกลับมาได้เลย
“ประธานจี้ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?” บอร์ดี้การ์ดวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ไสหัวไปซะ!”
ดวงตาทั้งสองข้างของจี้จิ่งเชินแดงก่ำ สายตาเย็นชามองไปยังลูกน้องที่เป็นคนลั่นปืนคนนั้น “ใครให้แกยิง? อย่าให้ฉันเห็นหน้าแกอีก!”
ดวงตาดำสนิทคู่นั้นแสดงความดุร้ายออกมา
บอร์ดี้การ์ดคนนั้นรู้สึกตกใจสั่นขึ้นมาทันที ไม่กล้าเอ่ยพูดอะไรออกมา
สายตาที่ดูแทบจะกินเลือดกินเนื้อของจี้จิ่งเชินนั้นจ้องมองไปยังรถคันที่ค่อยๆขับไกลออกไป
“รีบตามไป! ตามไปแล้วหาเบื้องลึกเบื้องหลังของมันมาให้ได้!”
“ครับ!”
บอร์ดี้การ์ดสองสามคนรีบขึ้นรถตามไป
จี้จิ่งเชินเองก็ขึ้นรถ มองไปทางด้านหน้าสุด รถคันที่เริ่มขับออกไปไกล แล้วกำหมัดแน่น
เวินหงไห่ ถ้าหากแกทำให้เที๋ยนเที๋ยนต้องได้รับบาดเจ็บ…..
ฉันจะฆ่าแก!
ฉันสาบาน!
