บทที่ 850 การตัดสินใจของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?
เวินหงไห่ให้เธอกินยาพิษ?
เมื่อไหร่กัน……
การเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไป หยุดอยู่กับที่ สีหน้าซีดเซียว
หรือว่าจะเป็นอาหารพวกนั้น?
มิน่า ตอนนั้นเวินหงไห่ถึงใจดีให้เธอทาน ที่แท้ก็ใส่ยาพิษ……
แล้วลูกของเธอ……
ไม่ได้! ไม่ได้!
เวินเที๋ยนเที๋ยนปิดปากอย่างสั่นๆ
ชั้นล่าง พ่อบ้านถอนลมหายใจออกหนักๆ แล้วเช็ดน้ำตาที่หัวตา
“คุณนายเป็นคนดีขนาดนั้น เป็นไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไร……”
จี้จิ่งเชินเอ่ยย่างแน่วแน่ “ถ้าเที๋ยนเที๋ยนรู้เรื่องนี้ ต้องปกป้องลูกแน่ๆ ช่วงนี้ให้เธอพักฟื้นร่างกายให้ดีก่อน หมอบอกว่ารอร่างกายเธอฟื้นฟูกลับมาก่อน ถึงจะทำการผ่าตัดได้”
จี้จิ่งเชินไม่ได้ปิดบังพ่อบ้าน
เรื่องนี้ เขาต้องการผู้ช่วย
พ่อบ้านจึงได้แต่พยักหน้า
แต่เขาลังเลเล็กน้อย “แต่ลูกของพวกคุณ……”
แววตาแน่วแน่ของจี้จิ่งเชิน กะพริบสั่นไหวเย็นชา
“ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องความปลอดภัยของเที๋ยนเที๋ยน ต่อให้เป็น……”
ต่อให้เป็นลูกของพวกเขา
จี้จิ่งเชินหลับตาลง ปลายนิ้วจิกลงกลางฝ่ามือ
เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง
ต่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนโทษเขา เกลียดเขา เขาก็จะไม่เสียใจ
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยน ต่อให้เป็นลูกของพวกเขา……
ก็เหมือนกัน
ในหัวเวินเที๋ยนเที๋ยนมีแต่ความสับสน แม้แต่ความคิดก็หยุดหมุน
ไม่ได้รบกวนพวกเขาแล้วกลับห้องไปคนเดียว
เมื่อมาถึงประตู เรี่ยวแรงทั้งร่างกายเหมือนถูกดูดหายไปทันที ร่างกายอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น
เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?
เวินเที๋ยนเที๋ยนปิดหน้า ร้องไห้อย่างเจ็บปวดโดยไร้เสียง!
มิน่าจี้จิ่งเชินมักจะมองเธอด้วยสายตาเศร้าโศก เธอยังคิดว่าเขาเป็นห่วงเธอ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเหตุผลแบบนี้
ถ้าไม่เอาเด็กออก เธอก็มีโอกาสรอดแค่สี่สิบเปอร์เซ็นต์
จี้จิ่งเชินเลือกเธอโดยไม่ลังเล แล้วเธอล่ะ เธอควรจะเลือกอย่างไรดี?
ฝั่งหนึ่งคือชีวิตของตัวเอง อีกฝั่งหนึ่งคือลูก
จะให้เธอเลือกอย่างไร?
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งก็หยุดร้อง
เธอกลัวว่าจี้จิ่งเชินจะรู้ว่าเธอรู้ความจริงแล้ว
จึงรีบเช็ดน้ำตา เวินเที๋ยนเที๋ยนวางมือลงบริเวณหน้าท้อง
สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ที่แผ่วเบา
ในนี้คือชีวิตเล็กๆ คือลูกของเธอกับจี้จิ่งเชิน……
ให้เธอยอมแพ้ แค่พูดก็ง่าย?
ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากไม่ใช่เพราะลูกคนนี้ เธอไม่ตายไปตั้งแต่ตอนที่ถูกเวินหงไห่ลักพาตัวไปแล้วเหรอ?
……
“เที๋ยนเที๋ยน?”
เสียงของจี้จิ่งเชินดังมาจากหน้าประตู “เที๋ยนเที๋ยน คุณตื่นแล้วเหรอ? มา ทานข้าวได้แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ รีบร้อนลุกขึ้น ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“เดี๋ยวลงไป คุณรอฉันข้างล่างเลย!”
“ครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองตัวเองในกระจก นัยน์ตาฉายแววแน่วแน่
จี้จิ่งเชินพูดว่า หมอตรวจไม่เจอสารพิษจากร่างกายของเธอ เพราะเด็กในครรภ์ดูดซึมสารพิษไว้
ก็พูดได้ว่า ลูกได้ช่วยชีวิตเธอไว้หนึ่งครั้ง
ถ้าหากไม่มีลูก เกรงว่าเธอคงจะตายไปนานแล้ว
“ลูก ไม่ต้องกลัว แม่จะปกป้องหนูแน่นอน”
เธอต้องการคลอดลูกคนนี้!
ต่อให้มีโอกาสแค่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ตาม!
……
วันรุ่งขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ไปที่บริษัทอีก
จี้จิ่งเชินได้ยินการตัดสินใจของเธอ ก็พยักหน้าอย่างเบาใจ
“ช่วงนี้พักผ่อนอยู่ที่บ้านเถอะ เรื่องบริษัทนั้น ผมจะให้ผู้จัดการหยางจัดการ ถ้ามีปัญหาค่อยมาถามผม”
“ฉันเข้าใจแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าครุ่นคิดบางอย่าง
มองจี้จิ่งเชินตรงหน้า ก็เกือบจะร้องไห้ออกมา
จี้จิ่งเชินกำลังจะออกไปแล้ว เห็นท่าทางของเธอก็งงงวยขึ้นมาเล็กน้อย
“คุณเป็นอะไร? อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลนลาน รีบส่ายหน้า กังวลว่าจี้จิ่งเชินระแคะระคายอะไร
“ฉันไม่เป็นไร” เธอฝืนยิ้มแล้วแสร้งพูดอย่างร่าเริง “ฉันแค่คิดว่า ไม่ดื่มยาจีนขมๆ พวกนั้นก็ได้แล้ว”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้นก็เอ่ยอย่างแน่วแน่ “ไม่ได้ นั่นดีต่อร่างกายของคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“คุณวางใจเถอะ ฉันจะดื่มให้หมด”
ใบหน้าเธอเปื้อนรอยยิ้ม ใจในกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ขอโทษ จี้จิ่งเชิน
ขอโทษ ฉันโกหกคุณ
ขอโทษ ฉันแค่อยากปกป้องลูกของเรา
“รอผมกลับมา” จี้จิ่งเชินก้มหน้าลงจูบหน้าผากเธอ เตรียมจะขึ้นรถ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเงาหลังของเขา เกิดคลื่นความเสียใจขึ้นในใจ วิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
“จี้จิ่งเชิน!”
จี้จิ่งเชินหันมาเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนวิ่งเข้ามา ก็ตกใจจนหน้าซีด รีบรับเธอไว้
“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามวิ่ง? ต้องระวัง……”
แต่ไม่ทันได้พูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยกมือขึ้นกอดเขา เขย่งเท้าขึ้นแล้วจูบลงบนริมฝีปากของเขา
จี้จิ่งเชินชะงักไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนหลับตาลงแล้วจูบเขาอย่างอ่อนโยน
ครู่ใหญ่ ถึงจะผละออก
“กลับมาเร็วๆ” เธอพูดยิ้มๆ
จี้จิ่งเชินมองเธออย่างงงงวย พยักหน้า แล้วขึ้นรถไป
เริ่มออกรถ สายตาของเขายังหยุดอยู่ที่ตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน
เที๋ยนเที๋ยนไม่อยากเขินอาย น้อยมากที่จะทำท่าทางสนิทสนมต่อหน้าคนอื่น
ตอนนี้อยู่นอกห้อง ยิ่งไปกว่านั้นคนขับรถก็รออยู่ข้างๆ ทำไมอยู่ๆ เธอถึงจูบเขา?
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว ในใจเกิดความรู้สึกไม่สบายใจ
เขากำหมัดแน่น บอกกับตัวเองว่าไม่ต้องกังวล หลังจากการผ่าตัดในอีกสามวันข้างหน้าจบลง ก็จะไม่เป็นไรแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองรถของจี้จิ่งเชินออกไปแล้ว น้ำตาก็ไหลออกจากหน่วยตา
เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา สายตาเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ หมุนตัวกลับเข้าปราสาทเก่าไป
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไม่มีใครเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบของแล้วออกจากประตูหลังของปราสาทเก่าไปอย่างเงียบๆ
นี่เป็นทางเดียวที่เธอคิดว่าช่วยลูกได้
อยู่ที่ปราสาทเก่านานขึ้นหนึ่งวัน ลูกก็เป็นอันตรายขึ้น
เธอจำได้ชัดเจนว่าจี้จิ่งเชินพูดว่ารอเธอฟื้นฟูร่างกายกลับมา ก็จะเตรียมการผ่าตัดให้เธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปอย่างเร่งรีบ นอกจากของใช้ส่วนตัวและกระเป๋าบัตรแล้ว อย่างอื่นก็ไม่ได้นำมาด้วยเลย
เธอไม่ได้วิ่งไปทั่ว เรื่องแรกที่ทำคือไปธนาคารเพื่อถอนเงิน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจดี หลังจากที่จี้จิ่งเชินรู้ว่าเธอหายไปแล้ว ต้องแจ้งธนาคารใหญ่ทุกแห่ง ตรวจสอบบันทึกการโอนเงินของเธอ หรือแม้กระทั่งอายัดเงินของเธอ
ถ้ารอให้เขาทำแบบนี้ก่อนค่อยถอนเงิน ต้องถูกตามเจออย่างแน่นอน
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนเงินสดจำนวนมาก
แต่เธอก็ยังไม่วางใจ
จี้จิ่งเชินมีความสามารถมากแค่ไหน เธอรู้ดี ต้องการหาที่หยุดพักท่ามกลางตาข่ายที่ดักไว้ทุกทางของเขานั้นยากเกินไป
ดังนั้นเธอจึงต้องลดการเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด ลดโอกาสที่จะถูกหาเจอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนใจเย็นมาก การคุกคามลูกทำให้เธอรวบรวมแรงได้
นี่เป็นความเข้มแข็งของคนเป็นแม่
ไม่รู้ว่าควรไปที่ไหน เธอชั่งน้ำหนักครั้งแล้วครั้งเล่า จึงโทรหาหลวนจื่อ
หลวนจื่อได้ฟังเธอพูดถึงต้นสายปลายเหตุ ก็พูดไม่ออกอยู่นาน
เที๋ยนเที๋ยนรู้ถึงความตกใจในใจของเธอ น้ำเสียงนิ่งสงบมาก
“หลวนจื่อ เธอช่วยฉันได้ไหม? ถ้าหากไม่ได้ ไม่บอกจี้จิ่งเชินได้ไหม?”
หลวนจื่อถึงหาเสียงของตัวเองกลับมาได้ “เที๋ยนเที๋ยน เธอจะปกป้องลูกไว้จริงเหรอ?”
“ฉันตัดสินใจแล้ว”
“แต่นี่มันอันตรายเกินไป……”
เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนนุ่มนวลขึ้น เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
“ถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะทอดทิ้งลูกคนนี้ไหม?
