บทที่ 858 กลับมาที่ตระกูลหล่อนอีกครั้ง
น่าเสียดาย หล่อนหลีไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด ที่จะโมโหจนสมองเลอะเลือน
เธอแค่มองพวกเธออย่างเย็นชา “เข้าใจหรือไม่เข้าใจ ฉันและเธอก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เที๋ยนเที๋ยนนิสัยอ่อนโยนเมตตาพวกเธอ แต่ฉันไม่”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเธออยู่ที่ตระกูลหล่อน นอกจากบริเวณบ้านของตัวเองแล้ว ไม่อนุญาตให้ไปที่ไหนทั้งนั้น!”
ไม่ว่าอย่างไรหล่อนหลีก็เคยเป็นผู้นำของตระกูลหล่อน เมื่อเธอพูดออกมา พลังที่ส่งออกมาจึงไม่ธรรมดา
หลิวเหม่ยหลันแม่ลูกสงบเงียบไปทันที
หล่อนเจียนีชี้เธอ “เธอ เธอ……เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้?”
“สิทธิ์ที่ฉันเป็นผู้นำตระกูลหล่อนอยู่สิบปี และพวกเธอก็เป็นคนตระกูลหล่อน”
หล่อนหลีหัวเราะเสียงเย็น “ไม่อยากทำตามกฎที่ฉันตั้ง? ได้ เก็บของแล้วรีบออกไปเดี๋ยวนี้ จากนี้ไปพวกเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้าประตูตระกูลหล่อนอีก!”
นี่คือไล่จะพวกเธอไป?
หล่อนเจียนีพึมพำพูดไม่ออก
แม้ว่าเธอจะมีแผนการมากมาย ก็ไม่มีทางต่อต้านที่หล่อนหลีพูดได้
หาหล่อนเหลือย?
หล่อนเหลือยไม่สามารถช่วยพวกเธอได้อีกแล้ว ตอนนั้นก็พูดไว้ชัดเจน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกเธออีก หล่อนเหลือยจะไม่สอดมือเข้ามายุ่งอีกอย่างแน่นอน
หมายความว่า ถ้าหากหล่อนหลีต้องการไล่พวกเธอออกไป พวกเธอไม่มีทางหนีทีไล่ไว้ต่อต้านแล้วจริงๆ
หลิวเหม่ยหลันมองหล่อนเจียนี มองหล่อนหลีอย่างระมัดระวัง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างประนีประนอม
“นอกจากบ้านของตัวเองแล้วพวกเราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
หล่อนเจียนีอยากจะแย้ง แต่หลิวเหม่ยหลันกลับส่ายหน้าให้เธอ
สถานการณ์ไม่เป็นต่อ
พวกเธอนอกจากฟังคำสั่งของหล่อนหลี ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว
“ฉันแนะนำให้พวกเธอสงบเสงี่ยมหน่อยดีกว่า” สายตาล้ำลึกของหล่อนหลีมองหลิวเหม่ยหลันกับหล่อนเจียนี “อย่าให้ฉันรู้ว่าพวกเธอก่อกวนอะไรอีก ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยพวกเธอไปแน่”
พูดจบ เธอก็เดินผ่านพวกเธอออกจากห้องโถงไป
หล่อนเจียนีสีหน้าโกรธเกรี้ยว “วางมาดอะไร! ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน……”
รอเธอเป็นผู้นำตระกูลหล่อนแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยน หล่อนหลี เธอต้องไล่พวกมันออกไปให้หมด ไล่ออกไป!
“ไม่ต้องโมโหแล้ว” หลิวเหม่ยหลันถอนหายใจออกมาเบาๆ “ตอนนี้สถานการณ์คับขัน พวกเราอยู่เฉยๆ ก็ไม่แน่ว่าจะไม่ใช่การกระทำที่ฉลาด”
แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่เธอรู้ว่ารอบตัวมีคนคอยเฝ้าติดตามพวกเธออยู่ตลอด
เฝ้าติดตามพวกเธอทุกการเคลื่อนไหว
หล่อนเจียนีกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“แม่ แม่คิดว่ามันแปลกไหม?”
หล่อนเจียนีกับหลิวเหม่ยหลันกลับมาถึงที่ห้องของตัวเอง หลังจากปิดประตูแล้วจึงเริ่มคุยกัน
“แปลก? อะไรแปลก”
หลิวเหม่ยหลันสับสน ไม่เข้าใจว่าลูกสาวของตัวเองกำลังพูดถึงอะไร
หล่อนเจียนีจึงอธิบายให้เธอฟัง “แม่คิดดูสิ หล่อนหลีเธอไม่ใช่ว่าไปพักฟื้นที่บ้านพักตากอากาศหรอกเหรอ อยู่ดีๆ ทำไมถึงได้กลับมากะทันหัน?”
“บางทีอาจจะคิดถึงเวินเที๋ยนเที๋ยน?” หลิวเหม่ยหลันไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก็พูดขึ้นมา
ถึงอย่างไรเวินเที๋ยนเที๋ยนพึ่งเสร็จจากฮันนีมูน หล่อนหลีมาเยี่ยมเธอก็สมเหตุสมผล
“แม่พูดแบบนี้ก็มีเหตุผล แต่ถ้าเธอมาเยี่ยมเวินเที๋ยนเที๋ยน ทำไมต้องเรียกพวกเราไปคิดบัญชี?”
อย่างไรก็ตามหล่อนเจียนีรู้สึกว่ามีบางอย่างเกี่ยวข้องกัน
ในตอนนี้เธอคิดไม่ออก จึงอยากให้หลิวเหม่ยหลันช่วยเธอคิดด้วย
“หรือเวินเที๋ยนเที๋ยนจะบอกอะไรกับเธอ?”
หลิวเหม่ยหลันนึกได้แค่ความเป็นไปได้นี้เท่านั้น
หล่อนเจียนีขมวดคิ้ว ยังคิดว่ามันคงไม่ง่ายขนาดนั้น
เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจ “ลูกต้องไปตรวจดู”
“ลูกจะตรวจดูอย่างไร?”
หลิวเหม่ยหลันขมวดคิ้วไม่เห็นด้วยในทันที “หล่อนหลีกำลังจับตามองพวกเรา ในเวลาแบบนี้ลูกยังอยากไปตรวจดู?”
“วางใจ ลูกมีวิธีของลูก”
หล่อนเจียนียกมุมปากขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ
……
อาการของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ดี แม้ว่าเวินหงหยู้กับหล่อนหลีจะอยู่ข้างกายเธอ คอยดูแลเธออย่างใกล้ชิด เธอก็ยังคงซูบผอมลงอย่างรวดเร็ว
ทุกครั้งที่เห็นท่าทางอ่อนแอของเวินเที๋ยนเที๋ยน หล่อนหลีปวดใจเป็นอย่างมาก
“เที๋ยนเที๋ยน วันนี้ทานอะไร แม่จะได้สั่งให้แม่ครัวทำ”
แม้ว่าในใจจะเจ็บปวดและกังวล แต่เธอเมื่ออยู่ต่อหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้อยากอาหาร แต่เมื่อเห็นสายตาคาดหวังแบบนี้ของหล่อนหลีแล้ว เธอจึงฝืนตอบกระปรี้กระเปร่า
หล่อนหลีราวกับได้รับคำแนะนำที่สำคัญ รีบวิ่งไปที่ห้องครัวแล้วสั่งให้แม่ครัวทำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองตามแผ่นหลังไกลๆ ของหล่อนหลี แววตาหม่นแสงเล็กน้อย
เธอเองก็ไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีโอกาสตอบแทนพ่อแม่อีกไหม
เธอมองออกว่า เวินหงหยู้กับหล่อนหลีล้วนมีความคิดที่จะให้เธอละทิ้งลูก
แต่เพราะกลัวจะสะเทือนใจเธอเลยไม่ได้พูดออกมา
ขณะที่กำลังคิด มือของเวินเที๋ยนเที๋ยนลูบบนหน้าท้อง
แววตาฉายประกายความอ่อนโยน
“คุณหนู?”
เสียงของฉวีผิงดังขึ้นที่นอกประตู
เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบเสียงเบา “เข้ามา”
เธอมองฉวีผิงก้าวเข้าประตูมา จึงถามเขา “ทำไม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
พ่อบ้านพยักหน้า “คุณหนู คุณจี้มาแล้ว”
จี้จิ่งเชิน?
เขามา……มาเยี่ยมเธอแล้วเหรอ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนอืมรับคำ ไม่ได้พูดอะไร
พ่อบ้านไม่รู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนคิดอย่างไร จึงยืนอยู่ตรงนั้นรอคำตอบจากเวินเที๋ยนเที๋ยน
นานมาก นานจนฉวีผิงคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่พูดอะไรแล้ว กลับได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจออกมา
“ให้เขาเข้ามาเถอะ”
ฉวีผิงได้รับคำสั่งแล้วจึงรีบไปที่ห้องรับแขกพาจี้จิ่งเชินมา
เวินหงหยู้กับหล่อนหลีไม่ค่อยวางใจ จึงตามจี้จิ่งเชินไปที่ห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นพวกเขารวมกันเข้ามา จึงอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น “ทำไมมากันหมดเลย?”
เวินหงหยู้สบตาหล่อนหลี ไม่ได้บอกว่าเพราะกังวลว่าจี้จิ่งเชินจะเผด็จการกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเกินไป ให้เธอเสียใจ
แม้ว่าเหตุและผลที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าโรงพยาบาล ทั้งสองคนได้ฟังจากจี้จิ่งเชินที่บอกแล้วหนึ่งรอบ และเข้าใจเขาแล้ว
แต่ลูกสาวกับลูกเขยที่อยู่ตรงหน้า จะเชื่อใครมากกว่า เป็นห่วงใครมากกว่านั้นไม่จำเป็นต้องพูดเลย
ยิ่งไปกว่านั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนตอนนี้กำลังตั้งครรภ์
จะพลาดพลั้งไม่ได้แม้แต่น้อย
เรื่องพวกนี้พูดง่ายแต่ไม่น่าฟัง พวกเขาจึงไม่พูดออกมา
หล่อนหลีจึงหาเหตุผลที่ดีกว่าว่า “กว่าจี้จิ่งเชินจะมาสักครั้ง แม่เลยมาถามว่าเขาอยากทานอะไร จะได้สั่งให้แม่ครัวทำ”
เป็นคำพูดที่เหมือนกับที่ถามเวินเที๋ยนเที๋ยนก่อนนี้ว่าเธออยากทานอะไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่สงสัยเธอ ส่งสายตาเป็นคำถามไปให้จี้จิ่งเชิน
สายตาของจี้จิ่งเชินจับจ้องแค่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วเอ่ยตอบอย่างคล้อยตาม “เที๋ยนเที๋ยนทานอะไร ผมก็ทานอันนั้น”
เขากลับไม่เลือก
หล่อนหลีปราดตามองเขาแล้วมองลูกสาวที่มีสีหน้าเล็กน้อย จึงไม่พูดอะไรมากแล้วลากเวินหงหยู้ออกไป
“ทำอะไร? ผมจะจับตาดูจี้จิ่งเชิน เขาจะได้ไม่รังแกเที๋ยนเที๋ยน”
เวินหงหยู้ราวกับเป็นคนป้องกันหมาป่าที่ป้องกันจี้จิ่งเชิน
เมื่อก่อนเขาพอใจจี้จิ่งเชินมาก แต่ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว
เที๋ยนเที๋ยนป่วยหนักเกินไป พวกเขาล้วนไม่กล้าประมาท
แทบอยากจะอยู่กับลูกสาวตลอดเวลา
“เรื่องระหว่างพวกเขา พวกเราไม่ต้องเข้าไปยุ่งหรอก”
หล่อนหลีที่มองได้ชัดเจนกว่าเขา “ถ้าหากในโลกนี้ยังมีคนที่โน้มน้าวเที๋ยนเที๋ยนให้ยอมแพ้เรื่องลูกได้ คนคนนั้นเป็นไปได้ว่าจะมีแค่จี้จิ่งเชินแล้ว เขาเองก็รู้สึกแย่”
เทียบกับคลอดลูกแล้ว เธอกับเวินหงหยู้ต้องการเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่แข็งแรงมากกว่า
ใครก็ไม่อยากให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเสี่ยงอันตราย
เวินเหงหยู้รู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อย แต่เขาต้องยอมรับว่าที่หล่อนหลีพูดนั้นไม่ผิด
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้แล้ว”
เขาจึงได้แต่ไปที่ห้องครัวกับหล่อนหลีอย่างจำใจ
