บทที่ 852 เที๋ยนเที๋ยน ผมคิดถึงคุณ
คราบน้ำรอบตัวอักษรราวกับมีใครเขียนไปพร้อมกับหลั่งน้ำตาทิ้งไว้บนนั้น
จี้จิ่งเชินสองมือสั่นเทา สายตาจับจ้องตัวอักษรบนจดหมาย
ราวกับไม่รู้จักพวกมันแล้ว
เธอรู้แล้ว?
เธอรู้เรื่องลูกตั้งแต่เมื่อไหร่?
จี้จิ่งเชินช็อก!
เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ถ้าตราบใดที่เที๋ยนเที๋ยนรู้ จะต้องพยายามหาวิธีเพื่อปกป้องลูก
แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ เธอจะใช้วิธีออกจากบ้านไป มาต่อต้านการตัดสินใจของเขา!
เธอต้องการหลบไปจนถึงเมื่อไหร่? จนเด็กคลอดออกมา?
แต่หมอเคยบอกว่า เธอรอจนถึงตอนนั้นไม่ไหว
หัวใจจี้จิ่งเชินเจ็บราวกับฉีกเป็นชิ้นๆ ตะโกนขึ้นมาทันที “หา ตามหาให้ฉัน”
“ต่อให้ต้องพลิกทั้งแผ่นดินหา ฉันก็ต้องตามเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมา!”
จี้จิ่งเชินนัยน์ตาแดงเรื่อเต็มไปด้วยความเดือดดาลและเจ็บปวด
ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนตัดสินใจ ได้คิดถึงความรู้สึกของเขาบ้างไหม?
ใช่ ในสายตาเธอลูกสำคัญ แล้วเขาล่ะ?
เธอตัดใจทิ้งเขาได้ลง?
เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะเสียใจและเจ็บปวดแค่ไหน?
จี้จิ่งเชินกำหมัดแน่น กระดาษในมือถูกขยำจนยับเป็นก้อนกลม
ผมไม่ให้คุณตาย ไม่ให้คุณเป็นอะไรไป
ต่อให้คุณตายไปแล้ว ผมก็จะแย่งคุณกลับมาจากมัจจุราช!
ระหว่างคืนนั้น กองกำลังทั้งหมดภายใต้ชื่อของจี้จิ่งเชินถูกส่งออกไปตามหาเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเร่งรีบ
ทุกที่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอาจจะไป ล้วนค้นหาแล้วสองถึงสามรอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ไม่ว่าจะเป็นพนักงานของบริษัท หรือเพื่อนของเวินเที๋ยนเที๋ยน ล้วนไม่ได้อะไรเลย
ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน?
สองวันเต็มๆ ที่ไม่ได้อะไรเลย!
จี้จิ่งเชินไม่หลับไม่นอน ตามหาร่องรอยของเวินเที๋ยนเที๋ยน
พ่อบ้านเห็นท่าทางห่อเหี่ยวของเขาก็รู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก อยากให้เขาพักผ่อนบ้าง
แต่เขากลับส่ายหน้า
“ตราบใดที่ยังหาเธอไม่เจอ ผมก็จะไม่พัก”
ความดื้อรั้นในดวงตาเขาทำให้คนรู้สึกตกใจ
ถ้ายังหาเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เจอ เขาเป็นห่วงว่าร่างกายของเธอจะทนไหวหรือไม่
พ่อบ้านเข้าใจดี คุณนายคือชีวิตของคุณชาย ไม่มีเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ จี้จิ่งเชินก็ไม่มีทิศทางและที่พักพิง
ไม่ว่าจะเปลืองพลังชีวิตอย่างไร เขาก็ไม่สงสารทั้งนั้น
ขอแค่หาเวินเที๋ยนเที๋ยนเจอ
ที่น่าสลดใจคือ สถานที่ที่สามารถหาได้ก็หาแล้ว คนที่ถามได้ก็ถามหมดแล้ว
แต่ยังคงไม่ได้อะไรเลย
เวินเที๋ยนเที๋ยนราวกับหินที่จมลงไปในทะเล ไม่มีข่าวคราวใดๆ
จงหลีรายงานเรื่องสถานที่ต่างๆ ที่ไปค้นหาแล้วกับเขา
เขากังวลใจเล็กน้อย “ตามหาอย่างไร้จุดหมายต่อไปแบบนี้ เกรงว่าจะหาตัวคุณเวินเจอได้ยาก”
จี้จิ่งเชินเงียบไป เขาเองรู้ตรงจุดนี้ดี แต่ก็ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆ
ใช้พิกัดดาวเทียมระบุตำแหน่งก็รู้แค่เพียงว่าเธอออกจากเมืองไปแล้ว และไม่มีเบาะแสอีก
อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่เกี่ยวข้องกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ข่าวสารบนอินเทอร์เน็ต ได้ตรวจสอบทั้งหมดแล้ว
แต่ผลลัพธ์ยังคงไม่ได้อะไรเลย
“ต้องมีคนช่วยเธออยู่แน่ๆ”
แม้ว่าจี้จิ่งเชินจะตรวจพบการถอนเงินของเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่ต้องมีคนคอยช่วยเธออยู่ข้างหลังแน่ๆ
ไม่อย่างนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ต้องการมีชีวิตต่อไป เป็นไม่ได้ที่จะไม่ติดต่อกับโลกภายนอกเลย
“ไปเฝ้าติดตามหลวนจื่อ เหยาเย้นกับหมินอันเกอ”
สามคนนี้ เป็นเพื่อนสนิทของเวินเที๋ยนเที๋ยน เป็นไปได้มากที่สุดว่าจะเป็นคนที่คอยช่วยเหลือเธอ
นอกจากพวกเขาแล้ว จี้จิ่งเชินก็คิดไม่ออกแล้วว่าใครจะเป็นคนช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยน
จงหลีรับคำสั่ง หมุนตัวเดินออกจากบริษัทไป
หลังจากกลับมาแล้ว ก็รายงานเบาะแสของพวกเขาทั้งสามคนกับจี้จิ่งเชิน
“ไม่มีความผิดปกติ?”
จี้จิ่งเชินขมวดหัวคิ้วแน่น คว้าเศษเสี้ยวความหวังสุดท้ายเอาไว้อย่างบ้าคลั่ง “เป็นไปไม่ได้!”
จงหลีก้มหน้าลง เขาเพียงแค่ถ่ายทอดข้อมูลจากบอดี้การ์ดเท่านั้น
ไม่ได้ จะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้
ต่อให้เขาสามารถรอได้ แต่ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รอไม่ได้อยู่ดี
จี้จิ่งเชินหลับตาลง หมอบอกว่าถ้าหากพลาดช่วงที่เหมาะสมกับการผ่าตัดที่สุดไป สารพิษแพร่กระจายเข้าสู่ร่างของแม่ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะเป็นอันตรายมากยิ่งขึ้น
เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความบ้าคลั่งปรากฏขึ้นในดวงตาสีแดงก่ำ
“คุณรีบไปติดต่อสถานีโทรทัศน์ ผมต้องการลงโฆษณา”
ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็เอ่ยกับจงหลี
จงหลีถามอย่างไม่เข้าใจ “โฆษณาสินค้าของบริษัท?”
เขาไม่เข้าใจ ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ยังจะลงโฆษณา ในตอนนี้ไม่ควรให้ความสำคัญกับการตามหาเวินเที๋ยนเที๋ยนหรอกเหรอ?
“ไม่ใช่” สายตาของจี้จิ่งเชินเคร่งขรึมอย่างไม่เคยมีมาก่อน เดิมพันทั้งหมดเป็นครั้งสุดท้าย “เป็นประกาศแจ้งคนหาย”
เขาอยากใหช้วิธีนี้ตามหาเวินเที๋ยนเที๋ยนให้เจอ
ในเมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนหลีกเลี่ยงเอาเป็นเอาตาย เขาก็จะใช้วิธีของเขา ปรากฏตัวตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน
จงหลีรับคำสั่ง แล้วไปจัดการเรื่องนี้ทันที
หลังจากเจรจากับสถานีโทรทัศน์แล้ว จี้จิ่งเชินได้จ่ายในราคาสูงเพื่อซื้อสิทธิ์โฆษณาหนึ่งนาทีของช่วงเวลาที่มีผู้ชมมากที่สุด
ไม่เพียงแค่นั้น จี้จิ่งเชินยังไปที่สถานีโทรทัศน์ด้วยตัวเองเพื่อถ่ายทำโฆษณานี้
ในเมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลว่าเขาจะเอาเด็กออกเลยหนีไป ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะไม่เอาออก
ทุกอย่าง อันดับแรกคือตามหาเที๋ยนเที๋ยนให้เจอก่อน
ต่อให้ถึงเวลานั้นขึ้นมาต้องบังคับให้ทำจริงๆ ความผิดทั้งหมด เขาจะแบกรับไว้เอง
ต่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเกลียดเขา เขาก็เต็มใจ
จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ในสตูดิโอ ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายเหี่ยวแห้ง เส้นเลือดฝอยในตาทั้งสองข้างแดงก่ำ
ในเวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน ก็แตกต่างราวกับคนละคน
เมื่อการถ่ายทอดสดเริ่มขึ้น เขาจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตาที่เจ็บปวดอาลัยอาวรณ์ถูกถ่ายทอดสดไปทั่วทุกมุมโลกผ่านเลนส์กล้อง
ริมฝีปากบางของจี้จิ่งเชินอ้าขึ้นเล็กน้อย และลำคอที่ตีบตัน
ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ ในที่สุดก็เอ่ยขึ้นมาหนึ่งคำ
“เที๋ยนเที๋ยน ผมคิดถึงคุณ……”
ในขณะเดียวกันเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังนั่งดูโทรทัศน์ในห้องเช่าเล็กๆ
หลังจากที่ย้ายมาที่นี่ โทรทัศน์เครื่องนี้ก็กลายเป็นความสนุกเดียวของเธอ
ตอนนี้จี้จิ่งเชินน่าจะตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดิน เธอไม่กล้าออกไปข้างนอก จึงได้แต่หลบอยู่ในห้อง
โทรศัพท์ บัตรเครดิตของเธอ ของที่สามารถยืนยันตัวตนเธอได้ทั้งหมด ล้วนโยนทิ้งไปแล้ว
หลวนจื่ออยากติดต่อเธอ ก็ต้องมาหาเธอโดยตรง
“คุณหนู กับข้าวทำเสร็จแล้ว รับประทานได้แล้ว”
แม่บ้านพยุงเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณกลับไปเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขอบคุณ
แม่บ้านคนนี้ หลวนจื่อเป็นคนหาคุณป้าจากบริเวณใกล้เคียง มารับผิดชอบดูแลชีวิตประจำวันของเวินเที๋ยนเที๋ยนโดยเฉพาะ
ไม่รู้จักเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชิน และไม่สามารถเปิดเผยที่อยู่ของเธอได้
สุขภาพของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ดี จึงต้องมีคนคอยดูแล
จี้จิ่งเชินต้องให้คนมาจับตาดูเธอ ดังนั้นหลวนจื่อจึงไม่สามารถคอยดูแลเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างใกล้ชิดได้ คนรอบตัวเธอก็ไม่ได้เหมือนกัน
แม้ว่าการหาคุณป้าแม่บ้านที่นี่จะเสี่ยงไปหน่อย แต่ก็เป็นวิธีที่มั่นใจที่สุดแล้ว
“รู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
เธอยืนขึ้น หยิบรีโมตขึ้นมากำลังจะปิดโทรทัศน์
ทันใดนั้นภาพการถ่ายทอดสดก็เปลี่ยนไปกะทันหัน ในเวลาเดียวกันเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“เที๋ยนเที๋ยน ผมคิดถึงคุณ……”
เสียงทุ้มลึกเซ็กซี่ของชายหนุ่มคล้ายกับดังอยู่ข้างหูเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจ ในชั่วพริบตาเดียวนั้น เธอนึกว่าจี้จิ่งเชินอยู่ข้างๆ เธอ
ครู่ใหญ่เธอถึงจะมีสติกลับมา เสียงนี้ มันดังออกมาจากโทรทัศน์!
จี้จิ่งเชิน!
