บทที่ 848 ไม่ตัดสินใจไม่ได้
“พิษในร่างกายของเธอถูกดูดซึมโดยเด็ก ดังนั้นก่อนหน้านี้จึงไม่สามารถตรวจพบได้ แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กกับร่างกายของแม่แน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้นทุกวัน พิษจึงแพร่กระจายเข้าสู่ร่างกายของแม่อีกครั้ง”
หมอถือรายงานไว้ในมือ สีหน้าเคร่งเครียด
ตั้งแต่ส่งเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าโรงพยาบาล ใจของจี้จิ่งเชินเหมือนถูกแขวนไว้สูง
หมอเห็นสีหน้าแบบนี้บนหน้าของจี้จิ่งเชินเป็นครั้งแรก ลอบถอนหายใจในใจ
“นี่เป็นสิ่งที่พวกคิดไม่ถึง ระหว่างตั้งครรภ์ร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างมาก อาจเป็นไปได้ว่าเด็กดูดซึมสารพิษในร่างกายของแม่ พูดได้ว่าเด็กได้ช่วยชีวิตแม่ไว้ครั้งหนึ่ง”
จี้จิ่งเชินหลับตาลง กล่องเสียงตีบตัน
เงียบไปครู่ใหญ่ ในที่สุดจึงเอ่ยออกมา
“แล้วควรรักษาอย่างไร? ต้องมีวิธีรักษาสิ”
หมอพูดอย่างลำบากใจ “ตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่าตอนนั้นคุณนายจี้รับยาพิษอะไรเข้าไป จึงไม่สามารถสั่งยาที่เหมาะสมให้ได้ และนอกจากนั้นที่มาของพิษอยู่ในตัวเด็ก ไม่มีวิธีรักษาได้อยู่แล้ว วิธีเดียวที่สามารถทำได้คือ……”
“คืออะไร?”
“เอาเด็กออก”
สามคำที่ราวกับเสียงฟ้าร้องดังก้องในหูจี้จิ่งเชิน
“คุณพูดอะไร?”
หมอพูดอย่างแน่วแน่ “นี่เป็นทางออกเดียวที่ปลอดภัย ถ้าให้เด็กเจริญเติบโตต่อไป ยิ่งเชื่อมต่อใกล้ชิดกับร่างกายของแม่พิษยิ่งแพร่กระจายมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงตอนนั้นคุณนายจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้”
คำเตือนของเขาไม่ได้มีเจตนาให้ตกใจ
ระยะแรกของการตั้งครรภ์เกิดผลกระทบมากขนาดนี้ ในอนาคตต้องยิ่งร้ายแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แน่นอน
เขาลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ถามขึ้นอีกครั้ง “ถ้าไม่เอาเด็กออกล่ะ?”
“ถ้าอย่างนั้นคุณเวินก็มีหวังไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้ว”
ไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์
จี้จิ่งเชินหลับตาลงอย่างเจ็บปวด
เขาไม่ได้ให้คำตอบ เขารู้จักเวินเที๋ยนเที๋ยนดี
ต่อให้มีหวังไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ เธอก็เลือกจะตั้งครรภ์ต่ออย่างไม่ลังเลแน่นอน
เธอรักเด็ก มากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง
จี้จิ่งเชินไม่กล้าพนัน เขาไม่สามารถให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เรื่องนี้ได้ ไม่อย่างนั้น เธอจะต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเด็กไว้
เห็นภาพของเวินเที๋ยนเที๋ยนลูบท้องเธอเบาๆ แล้วปรึกษาเขาเรื่องชื่อลูกในความคิด
หัวใจก็เจ็บปวดขึ้นทันที ราวกับถูกเข็มเหล็กทิ่มแทงลงไปลึกๆ ดึงออกไม่ได้
“เรื่องนี้ อย่าบอกเที๋ยนเที๋ยน……”
หมอพยักหน้าพูด “ไม่มีปัญหา แต่หวังพวกคุณจะเตรียมตัวให้เร็วยิ่งยืดเวลาออกไปก็จะยิ่งอันตราย”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าเงียบๆ
ในใจเขาตัดสินใจแล้ว
ไม่ตัดสินใจไม่ได้
……
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่า ตัวเองออกโรงพยาบาลได้ไม่กี่วันก็กลับเข้าโรงพยาบาลอีก
เธอคิดว่าตัวเองกับโรงพยาบาลมีชะตาที่ตัดไม่ขาดออกจากกันจริงๆ
“ฉันเป็นอะไรไปเหรอ?”
ตอนที่เธอกำลังพูดกับตัวเองก็ได้ดึงดูดความสนใจของจี้จิ่งเชินที่กำลังจัดการเอกสารของบริษัทที่อยู่ข้างเตียง
เขารีบเอ่ยกับเวินเที๋ยนเที๋ยน “คุณแค่เหนื่อยมากเกินไป จากนี้ไปคุณต้องนอนที่โรงพยาบาล พักฟื้นสักระยะ”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินจริงจังเป็นพิเศษ
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้สงสัยเขา พยักหน้ารับคำแนะนำจากเขา
ก่อนหน้านี้ที่บริษัท เธอก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเล็กน้อย
ตอนนี้เข้าโรงพยาบาลจริงๆ เธอยิ่งไม่กล้าเมินเฉยแล้ว
อย่างไรก็ตามเธอยังตั้งครรภ์ลูกของเธอกับจี้จิ่งเชิน
งานกับลูกเทียบกันแล้ว ไม่คุ้มที่จะกล่าวถึงเลย
นอกจากนี้บริษัทยังอยู่ในช่วงของการติดตาม เธอไม่ไปไม่กี่วันก็ไม่มีปัญหาอะไร
ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ พักผ่อนให้เต็มที่
แต่เรื่องที่เธออยู่โรงพยาบาลก็แล้วไป ทำไมจี้จิ่งเชินเองก็อยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอไม่ไปไหน?
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันมามอง กำลังจะพูดขึ้น กลับเห็นจี้จิ่งเชินมองเธอด้วยสายตากังวลเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นเธอมอง ความกังวลนั้นก็สลายหายไปทันที
สีหน้าแปลกๆ ของจี้จิ่งเชิน ดึงดูดสายตาสงสัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่เธอก็ไม่ได้คิดมาก คิดว่าจี้จิ่งเชินคงเป็นห่วงสุขภาพของเธอ
“ฉันจะไม่ให้ตัวเองเหนื่อย คุณวางใจเถอะ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดด้วยเสียงอบอุ่น
เธอลูบหน้าพร้อมกับเอ่ยกับเขา “แม้ว่าเริ่มพักตอนนี้จะเร็วไป แต่เพื่อลูกแล้ว ฉันยินดี”
ได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนให้ความสำคัญกับลูกแบบนี้ จี้จิ่งเชินคิ้วขมวดแน่นขึ้น ยิ่งตั้งใจไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เกี่ยวกับอาการป่วย
“คุณต้องดูแลตัวเองให้ดี”
เขากดกริ่งเรียกและขอให้พยาบาลนำยาเข้ามาให้ เขารับถ้วยยาจากพยาบาลแล้วเตรียมจะป้อนให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองยาน้ำในถ้วยด้วยความรังเกียจ
สีดำคล้ำและส่งกลิ่นที่ทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้
“นี่มันยาอะไร ฉัน ฉันไม่ดื่มได้ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหดคอกลับข้างหลังด้วยความกลัว
พยาบาลพูดปนขำ “นี่เป็นยาจีนเพื่อบำรุงร่างกาย สามารถฟื้นฟูร่างกายของคุณได้ เพื่อที่สารพิษ……”
“เพื่อที่จะไม่ให้ไม่สบายท้อง!”
จี้จิ่งเชินสายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที มองพยาบาลอย่างดุๆ ขัดเธอขึ้นทันที “คุณออกไปก่อนเถอะ ตรงนี้มีผมก็พอแล้ว”
พยาบาลพยักหน้าอย่างอึ้งๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินอย่างไม่เข้าใจ “คุณเป็นอะไรไป ทำไมท่าทางคุณดูเหมือนกังวล?”
เธอแทบไม่เห็นจี้จิ่งเชินรีบพูดขนาดนี้มาก่อน
ส่วนมากเขาจะเงียบ สงบนิ่ง
“ผมกลัวว่าเธอจะรบกวนคุณพักผ่อน อีกอย่างเรื่องป้อนยา ผมทำเองผมถึงจะวางใจ”
จี้จิ่งเชินพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
ยาพวกนี้เพื่อปรับสภาพร่างกายแน่นอน
เพียงแต่ว่าเป็นเพียงการเตรียมร่างกายเพื่อที่จะเอาเด็กออกก็เท่านั้น……
เขาไม่กล้าให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
เขากลัว
จี้จิ่งเชินที่ฟ้าไม่กลัว ดินไม่กลัว ก็กลัวได้เช่นกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินในใจคิดอะไรอยู่ เธอดื่มยาที่เขาตั้งใจป้อนลงไปจนหมดถ้วย
ขมจนหน้าเล็กๆ ของเธอย่นเข้าหากันเป็นก้อน
“ขมเกินไปแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนบ่น “ต่อไปคงไม่มีอีกแล้วใช่ไหม?”
“ขมเป็นยา” จี้จิ่งเชินมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่แลบลิ้นออกมาก็เห็นใจเธอ “คราวหลังผมจะผสมน้ำตาลให้คุณ ไม่ขมขนาดนี้แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มพลางพยักหน้า
ที่จริงแล้วขมหน่อยก็ไม่เป็นไร ขอแค่ฟื้นฟูร่างกาย ให้เธอคลอดลูกได้อย่างปลอดภัยก็พอแล้ว
เมื่อรับรู้ถึงความอ่อนโยนในแววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน ในใจจี้จิ่งเชินก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที
“เที๋ยนเที๋ยน คุณจำไว้นะ ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็เพื่อคุณ”
ขอโทษ เที๋ยนเที๋ยน เขาไม่กล้าพนัน
แม้ว่าจะมีโอกาสล้มเหลวแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ เขาก็จะไม่ยอมเสี่ยง
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินที่จี้จิ่งเชินพูดคำพูดแปลกๆ พวกนี้ ยังคิดว่าเขาหมายถึงยาขมๆ นั่น
จึงยิ้มปลอบใจ “ไม่เป็นไร แค่ขมนิดหน่อยก็เท่านั้น ฉันทนได้”
“ขอโทษ”
จี้จิ่งเชินเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้าลงจูบศีรษะของเธอ
ในที่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไม่เห็น มีน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตาของเขา
เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่โรงพยาบาลมาสามวันแล้วก็ถูกจี้จิ่งเชินพาไปพักฟื้นที่บ้าน
เธอยังอยากไปจัดการงานที่บริษัท ก็ถูกจี้จิ่งเชินปฏิเสธทันที
“หน้าที่ของคุณตอนนี้คือดูแลร่างกายให้ดี เรื่องอื่นๆ ผมดูแลให้เอง”
จี้จิ่งเชินจ้องเธอตรงๆ ราวกับกลัวว่าเธอจะพูดคำว่า “ไม่
