บทที่ 857 ผมเข้าใจคุณผิดแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้จักจี้จิ่งเชินดี ความคิดของเขาไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของตัวเองได้
อยู่ที่ปราสาทเก่า ถ้าจี้จิ่งเชินใจแข็งให้เธอยอมแพ้จะทำอย่างไร?
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงกังวล ภายใต้ความมุ่งมั่นของจี้จิ่งเชิน วันหนึ่งตื่นขึ้นมา ลูกก็อาจจะไม่อยู่แล้ว
พอคิดแบบนี้ ที่ตระกูลหล่อนกลับปลอดภัยกว่าเล็กน้อย
“ไม่ได้” จี้จิ่งเชินไม่ยอมให้เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องห่างจากเขา “ผมดูแลเที๋ยนเที๋ยนให้ดีได้……”
“ทำไม นายหมายความว่าพวกเราดูแลเธอได้ไม่ดี?”
เวินหงหยู้ยอกย้อน “อย่าคิดว่าพวกเราเหมือนพ่อแม่ของคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้นจึงรีบขัดที่เขาจะพูดต่อ “พ่อ เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
เธอมองจี้จิ่งเชิน “ขอโทษ พ่อฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
จี้จิ่งเชินพยักหน้า “ผมรู้ เขาแค่เป็นห่วงคุณ”
เวินหงหยู้แค่นหัวเราะเสียงเย็นและไม่ได้พูดอะไรอีก หล่อนหลีจึงรีบหาทางลงให้พวกเขา “พวกคุณไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับเที๋ยนเที๋ยน”
ได้ยินดังนั้น สายตาของจี้จิ่งเชินก็จับจ้องไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
ราวกับกระสุน
สบกับดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็พูดที่รับปากไว้ไม่ออก
“ฉัน……”
ริมฝีปากบางของจี้จิ่งเชินอ้าขึ้นเอ่ยถามเธอ “คุณอยากไปพักฟื้นที่ตระกูลหล่อน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงียบแล้วพยักหน้า
จี้จิ่งเชินเม้มริมฝีปาก เขาอยากให้เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ที่ปราสาทเก่า
แต่เขาไม่สามารถฝ่าฝืนความต้องการของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้
อยู่ที่ตระกูลหล่อนก็ดีเหมือนกัน ดีกว่าอยู่ที่ชนบทที่ไม่มีใครคอยดูแล
“ก็ได้ คุณพักผ่อนเถอะ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณพ่อคุณแม่อีกนิดหน่อย”
จี้จิ่งเชินส่งสายตาปลอบโยนให้เวินเที๋ยนเที๋ยน จากนั้นจึงเชิญผู้อาวุโสทั้งสองคนออกไปคุยกัน
“เที๋ยนเที๋ยนไปพักฟื้นที่ตระกูลหล่อน ต้องรบกวนแล้ว”
ท่าทางของจี้จิ่งเชินนอบน้อมมาก แม้ว่าเวินหงหยู้และหล่อนหลีจะโกรธมาก ก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เวินหงหยู้ตอบรับอย่างเย็นชา “คุณไม่พูด พวกเราก็รู้ว่าควรดูแลเธออย่างไร”
หล่อนหลีแทงศอกสะกิดเขาให้ใช้น้ำที่เสียงดีขึ้นหน่อย
แต่เวินหงหยู้ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
จี้จิ่งเชินจึงพูดขึ้นอย่างจริงจังอีกครั้ง “พักฟื้นที่ตระกูลหล่อน มีสองคนที่ผมหวังว่าคุณพ่อคุณแม่จะระวังหน่อย คนหนึ่งคือหลิวเหม่ยหลัน อีกคนหนึ่งคือหล่อนเจียนี”
สายตาเคร่งขรึมของเขาทำให้เวินหงหยู้กับหล่อนหลีเริ่มเคร่งเครียดขึ้นมา
“พวกเธอ……” หล่อนหลีอยากถามว่าพวกเธอลงมืออะไรลับหลังอีกแล้วใช่ไหม
จี้จิ่งเชินลังเลไปสักพักก่อนจะพูดออกมา “ผมสงสัยว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เที๋ยนเที๋ยนโดนวางยาพิษ”
“โดนวางยาพิษ?”
เวินหงหยู้กับหล่อนหลีมองจี้จิ่งเชินอย่างไม่กล้าที่จะเชื่อ
พวกเขารู้เพียงแค่เรื่องที่เวินเที๋ยนเที๋ยนออกจากบ้านไป กลับไม่รู้ว่าเธอออกจากบ้านไปด้วยเหตุผลอะไร
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่โดนวางยาพิษ
“เรื่องนี้พูดแล้วเรื่องมันยาว……”
จี้จิ่งเชินกลัวว่าพวกเขาจะประมาทหลิวเหม่ยหลันกับหล่อนเจียนี กลัวว่าหลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนไปแล้ว พวกเธอจะวางแผนทำร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยนลับหลังอีก
จึงบอกเรื่องลักพาตัวและวางยาพิษทั้งหมดกับพวกเขา
เหตุผลสำคัญอีกอย่างหนึ่งก็คือ จี้จิ่งเชินรู้ดีว่าหลังจากรู้เรื่องพวกนี้แล้ว ถ้าหากภายหน้าเกิดเหตุการณ์ที่ต้องเลือกขึ้นมาจริงๆ พวกเขาจะยืนอยู่ฝั่งเดียวกันกับเขา
เพราะพวกเขาต่างคิดจะปกป้องเวินเที๋ยนเที๋ยนเหมือนกัน
เมื่อเวินหงหยู้ได้ยินเรื่องทั้งหมดที่เวินหงไห่ทำ ก็โกรธจนตาแดงก่ำ
เมื่อรู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนหยัดที่จะคลอดเด็ก มีโอกาสรอดแค่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ ก็ใจสลายทันที!
“เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?”
หล่อนหลีกัดฟันกลั้นร้องไห้
ตอนนี้พวกเขายังอยู่ที่โรงพยาบาล เวินเที๋ยนเที๋ยนยังอยู่ในห้องพักผู้ป่วย ถ้าหากพวกเขาร้องไห้เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องสังเกตเห็นแน่นอน
จะให้ลูกสาวเป็นห่วงไม่ได้เด็ดขาด
บางทีเพราะความคิดนี้ ทั้งหล่อนหลีและเวินหงหยู้ล้วนทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา
“ขอโทษ ผมเข้าใจคุณผิดแล้ว”
เวินหงหยู้ขอโทษจี้จิ่งเชินด้วยสีหน้าละอายใจ
“ผมบอกเรื่องพวกนี้กับพวกคุณไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่หวังว่าเที๋ยนเที๋ยนไปที่ตระกูลหล่อนแล้ว จะได้รับการดูแลที่ดีที่สุด”
จี้จิ่งเชินแค่อยากเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนสบายดี จะถูกเข้าใจผิดไหม ถูกใครเข้าใจผิด ก็ไม่สำคัญทั้งนั้น
เวินหงหยู้กับหล่อนหลีสบตากัน แล้วเวินหงหยู้ก็พูดขึ้น “ถ้าคุณยืนหยัดล่ะก็ ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ที่ปราสาทเก่า……”
นี่เป็นการประนีประนอมที่มากที่สุดที่เขาทำได้แล้ว
พวกเขาล้วนไม่แน่ใจ ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนยึดมั่นที่จะปกป้องลูก ตัวเองจะมีความกล้านั้นหรือไม่ หรือปล่อยให้เธอเดิมพันด้วยโอกาสสี่สิบเปอร์เซ็นต์
พูดตามความจริงจี้จิ่งเชินทำดีที่สุดแล้ว พวกเขาไม่สามารถเรียกร้องจากเขามากไปกว่านี้แล้ว
“ไม่ ให้เธออยู่ที่ตระกูลหล่อนเถอะ ตอนนี้เธอ กลัวผมอยู่นิดหน่อย……”
จี้จิ่งเชินพูดอย่างจนใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เชื่อว่าเขาจะปล่อยลูกไป แทนที่จะให้เธออยู่ที่ปราสาทเก่าแล้วกังวลเรื่องนี้ทั้งวันทั้งคืน ให้เธอบำรุงครรภ์อยู่ที่ตระกูลหล่อนดีกว่า
จะได้ผ่อนคลายจิตใจด้วย
ทั้งสองคนก็คิดได้ถึงตรงนี้ จึงไม่ได้พูดอะไรอีก แค่ยืนยันกับจี้จิ่งเชิน
เวินเที๋ยนเที๋ยนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสองวัน ก็กลับไปที่ตระกูลหล่อนพร้อมกับเวินหงหยู้และหล่อนหลี
ในวันนั้น เมื่อส่งเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปพักที่ห้องเรียบร้อยแล้ว หล่อนหลีก็ให้หลิวเหม่ยหลันกับหล่อนเจียนี้มารอที่ห้องโถงใหญ่
เผชิญหน้ากับคำสั่งของผู้นำตระกูลคนก่อน ทั้งสองคนจึงไม่กล้าโต้แย้ง
“แม่ ยายแก่คนนั้นกำลังพักฟื้นอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ?”
หล่อนเจียนีถามด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
หลิวเหม่ยหลันเองก็สับสนเช่นกัน แต่เธอก็ยังพูดกับหล่อนเจียนีอย่างรอบคอบ “ไม่ว่าอย่างไรก็อย่ายั่วโมโหเธอ”
“ลูกรู้ สบายใจเถอะ ลูกจะไม่ยั่วโมโหเธอ”
ขณะที่คุยกัน ทั้งสองคนก็มาถึงข้างนอกห้องโถงแล้ว
หล่อนหลียืนอยู่ข้างหน้า สายตาดุดันมองไปที่พวกเธอ
ราวกับจะกรีดผิวของพวกเธอ มองทะลุความคิดทั้งหมดของพวกเธออย่างไรอย่างนั้น
“หล่อน หล่อนหลี คุณเรียกหาพวกเรามีธุระอะไรไหม?”
หลิวเหม่ยหลันปกป้องลูกสาวไว้ข้างหลังโดยไม่รู้ตัว
หล่อนหลีเดินมาข้างหน้าพวกเธออย่างสูงส่ง
“ฉันคิดว่าพวกเธอน่าจะรู้ เหตุผลที่ฉันเรียกพวกเธอมา”
น้ำเสียงของเธอเยือกเย็น ราวกับต้องการทำให้พวกเธอแม่ลูกกลายเป็นน้ำแข็ง
หลิวเหม่ยหลันหน้าซีดราวกับกระดาษ
ความคิดในใจเธอ: หล่อนหลีรู้แล้ว!
เรื่องที่หล่อนเจียนีร่วมมือกับเวินหงไห่ลักพาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอเองก็ได้ยินจากที่ลูกสาวบอกเธอ
เพราะเรื่องนี้ เธอยังกังวลอยู่หลายวัน
ต่อมาเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงวางใจลง
กลับคิดไม่ถึงว่า หล่อนหลีจะเรียกมา
หลิวเหม่ยหลันเหงื่อกาฬซึมตามหน้าผาก ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บที่เอวด้านหลัง
เธอหันไปมองหล่อนเจียนีโดยไม่รู้ตัว
หล่อนเจียนีกลับส่งสายตาที่ทำให้เธอสบายใจเล็กน้อย
“คุณพูดว่าอะไร? ฉันไม่เข้าใจ”
หล่อนเจียนีเก็บมือที่บิดเอวของหลิวเหม่ยหลันกลับมา
เธอกลัวว่าหลิวเหม่ยหลันจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป จึงออกแรงบิดเธออย่างรีบร้อน
หล่อนเจียนีกลับคิดว่าไม่มีอะไรต้องกังวล ตอนนั้นที่ร่วมมือกับเวินหงไห่ เธอได้กำจัดหางที่จะสาวมาถึงตัวไว้หมดแล้ว
ไม่มีหลักฐาน เธอก็สามารถฟ้องหมิ่นประมาทหล่อนหลีได้
