บทที่ 868 ในที่สุดก็กลับบ้าน
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนกับหล่อนหลีเดินมาถึงห้องนั่งเล่น ก็เห็นจี้จิ่งเชินกับเวินหงหยู้กำลังนั่งคุยเล่นกันที่โต๊ะอาหาร
เห็นพวกเขาเข้ากันได้ดี เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา
ทุกคนนั่งลงแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองทุกคน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่ได้บอกเรื่องย้ายบ้านกับจี้จิ่งเชิน
ให้เขาเซอร์ไพรส์ดีกว่า
จี้จิ่งเชินเป็นห่วงเธอตลอดเวลา สิ่งนี้ทำให้เธออยากทำอะไรบางอย่างให้จี้จิ่งเชินมีความสุขขึ้นเล็กน้อย
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว จี้จิ่งเชินก็ไปบริษัท เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงบอกความคิดของตัวเองกับเวินหงหยู้และหล่อนหลี
ทั้งสองคนเห็นด้วยเป็นอย่างมาก
เวินหงหยู้ให้กำลังใจเธอ “อยากทำอะไรทำเลย พ่อแม่อยู่ตรงนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ให้ความร่วมอย่างเต็มที่แน่นอน”
หล่อนหลีมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างหยอกล้อ ยิ้มออกมาอย่างคลายกังวล
“เห็นพวกลูกรักกันดีแบบนี้ แม่ก็วางใจแล้ว แต่คนบางคน ไม่เคยรู้จักเซอร์ไพรส์นี่เกิดอะไรขึ้น”
พูดพลางมองเวินหงหยู้อย่างแฝงความนัย
ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ถ้าคุณต้องการเซอร์ไพรส์บ้าง ผมจะไปคิดดูดีไหม?”
เวินหงหยู้รู้สึกตัวเล็กน้อย
แม้ว่าอายุของเขากับหล่อนหลีจะไม่ได้หนุ่มสาวแบบจี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว แต่เขาก็รักและทะนุถนอมหล่อนหลีไม่น้อยกว่าคนหนุ่มสาว
เขาไม่อยากให้หล่อนหลีคิดว่าตัวเองไม่ให้ความสำคัญเธอ
หล่อนหลีรู้สึกอายเล็กน้อย ทำไมถึงได้พูดคำพวกนั้นออกมา
“ฉันว่าคุณคงว่างเกินไปแล้ว มีเวลาคิดเรื่องเซอร์ไพรส์ ไม่สู้เอาไปคิดเรื่องลูกดีกว่า”
เมื่อพูดถึงลูก สีหน้าของเวินหงหยู้ก็จริงจังขึ้น
นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของลูกสาว
“เรื่องพวกนี้รอย้ายไปที่ปราสาทเก่าแล้วค่อยคุยกันเถอะ”
เมื่อเห็นว่าหัวข้อสนทนาวกกลับมาที่ตัวเองอีกแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงรีบเอ่ยกับเวินหงหยู้กับหล่อนหลี
ทันใดนั้นหล่อนหลีก็สงสัยขึ้นมา “เที๋ยนเที๋ยน ลูกวางแผนจะเซอร์ไพรส์จี้จิ่งเชินอย่างไร?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มหน้าเหยเก “เรื่องนี้หนูยังไม่ได้คิดเลย”
“ที่จริงแล้วที่พวกเราย้ายไปก็เป็นเซอร์ไพรส์ใหญ่แล้ว” เวินหงหยู้ยังถือว่าเข้าใจจี้จิ่งเชิน “พ่อรับรองว่าเขาจะเซอร์ไพรส์มาก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่าที่พ่อแม่พูดนั้นไม่ผิด
สำหรับจี้จิ่งเชินแล้ว กลับบ้านมาแล้วเห็นเธอ ก็น่าจะเป็นเซอร์ไพรส์ใหญ่ที่สุดแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าเขาจะอยากให้ผู้อาวุโสทั้งสองคนย้ายมาด้วยไหม?
เรื่องนี้ควรบอกกับเขาก่อนไหม?
สังเกตเห็นความกังวลของเวินเที๋ยนเที๋ยน หล่อนหลีจึงยิ้มอย่างเข้าใจ “วางใจเถอะ ถ้าเขาไม่ชอบพวกเรา พวกเราก็แค่กลับมา ไม่ได้มีอะไรมากเลย”
“ไม่ได้สิ” เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ “หนูชวนพวกท่านไปพักกับหนูที่ปราสาทเก่า จะให้พวกท่านย้ายกลับมาอีกได้อย่างไร?”
ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อกตัญญูเกินไปแล้ว นี่คือสิ่งที่ไม่สมควร
“แม่แค่สมมติ ให้ลูกวางใจก็แค่นั้น” หล่อนหลีมองเวินหงหยู้ด้วยสายตาเจือความปลื้มใจ “เที๋ยนเที๋ยนรักพวกเราเนอะ”
เวินหงหยู้พยักหน้าตาม “ใช่แล้ว ดูคุณดีใจสิ”
“คุณไม่ดีใจเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองทั้งสองกันแย่งตำแหน่งอย่างจนใจ
คิดไม่ถึงว่าจะอิจฉากันเล็กๆ น้อยๆ
“เที๋ยนเที๋ยน ในเมื่อลูกต้องการเซอร์ไพรส์จี้จิ่งเชิน ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกเราไม่ไปที่ปราสาทเก่ากันตอนนี้ล่ะ?”
หล่อนหลีไม่ละเลยเวินเที๋ยนเที๋ยนแม้แต่น้อย เห็นเธอไม่พูดอะไร
แน่นอนว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ปฏิเสธ
ของที่เก็บเสร็จนานแล้ว เวินหงหยู้กับหล่อนหลีล้วนไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนช่วย ยกกระเป๋าถือไปไว้ที่กระโปรงหลังรถด้วยตัวเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงได้แต่นั่งในรถอย่างเชื่อฟัง รอเวินหงหยู้กับหล่อนหลีจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย
สตาร์ตรถแล้วไม่นานก็จอดลงที่หน้าปราสาทเก่า
เวินเที๋ยนเที๋ยนกดกริ่งหน้าประตู คนที่เปิดประตูออกมาคือพ่อบ้าน
“คุณนาย? คุณชายเวิน คุณผู้หญิง พวกคุณมาแล้ว?”
พ่อบ้านเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ดีใจอยู่พักหนึ่ง
หลังจากเห็นเวินหงหยู้กับหล่อนหลีอยู่ข้างๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว ยังคิดว่าพวกเขามาเป็นแขกพร้อมกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
รอจนพวกเขาเข้ามาแล้ว ถึงเห็นกระเป๋าถือในมือของพวกเขา
“คุณนาย คุณ……”
พ่อบ้านเดาได้ถึงความเป็นไปได้นี้ แต่เขาไม่กล้าพูดออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดแทนเขาอย่างเข้าใจ “ฉันอยากย้ายกลับมาที่ปราสาทเก่า คุณพ่อคุณแม่จะมาพักกับฉันที่นี่สักระยะหนึ่ง”
“เยี่ยมไปเลย!”
พ่อบ้านยิ้มจนแก้มปริ “คุณนาย ในที่สุดคุณก็กลับมาที่ปราสาทเก่าแล้ว! คุณวางใจได้ พวกเราจะดูแลคุณชายเวินและคุณผู้หญิงเป็นอย่างดี!”
พ่อบ้านพูดพลางโค้งคำนับไปทางเวินหงหยู้กับหล่อนหลี “ทั้งสองท่านรอสักครู่ ผมจะไปสั่งลูกน้องให้เก็บกวาดห้องพักให้สะอาด”
พ่อบ้านคิดไม่ถึงว่าพึ่งจะเสนอไปเมื่อวานว่าอยากให้เวินเที๋ยนเที๋ยนย้ายกลับมา
วันนี้พวกเขาก็ย้ายมาที่ปราสาทเก่าแล้ว
เซอร์ไพรส์มาอย่างกะทันหันเกินไป เขากลับไม่ได้เตรียมห้องเอาไว้ เสียมารยาทจริงๆ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่าทางดีใจมากของพ่อบ้าน ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยกับเขาว่า “ไม่ต้องรีบ”
เห็นพ่อบ้านรีบร้อนขึ้นไปเก็บห้องจนเกือบจะสะดุดบันได เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เริ่มเป็นห่วงพ่อบ้านแล้ว
“ผมไม่ได้รีบ ผมแค่ดีใจ!”
เสียงของพ่อบ้านดังมาจากชั้นบน
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขนั้นแพร่กระจายมาถึงเวินเที๋ยนเที๋ยน เวินหงหยู้และหล่อนหลีทั้งสามคน
แม่ครัวที่ได้ยินข่าวรีบเข้าครัวเพื่อทำของว่างและเตรียมชานมเล็กๆ น้อยๆ ให้พวกเขา
หล่อนหลีอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “เที๋ยนเที๋ยน พ่อบ้านกับแม่ครัวพวกลูก……กระตือรือร้นเกินไปแล้ว”
เที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า “พ่อบ้านกับแม่ครัวเป็นคนดีมาก คุณแม่กับคุณพ่อต้องการอะไร แค่บอกกับพวกเขาก็ได้แล้ว”
เธอกับพ่อบ้าน แม่ครัวอยู่ด้วยกันมานาน รู้จักนิสัยใจคอพวกเขา
ไม่นานพ่อครัวก็ลงมาชั้นล่างแล้วโค้งตัวให้เวินหงหยู้กับหล่อนหลี “คุณเวิน คุณนาย ห้องได้ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองท่านสามารถไปดูได้ว่าพอใจหรือไม่”
เขาพูดพลางทำท่าทางจะช่วยยกกระเป๋าถือของเวินหงหยู้และหล่อนหลีขึ้นไปให้
เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากขึ้นไปกับพวกเขา กลับถูกเวินหงหยู้ห้ามไว้ “พวกเราแค่ขึ้นไปดู แล้วก็เก็บของ ลูกเป็นเด็กดีนั่งรอพวกเราอยู่ข้างล่างนี่แหละ พวกเราจะรีบลงมา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงได้แต่มองไปทางหล่อนหลี ที่ไหนได้หล่อนหลีเองก็คิดเช่นนั้น
“ที่จริงแล้วแม่ยังคิดว่าที่ตระกูลหล่อนดีกว่า อย่างน้องห้องก็อยู่ที่ชั้นล่าง ไม่ต้องลำบากเดินขึ้นบันไดแบบนี้”
“……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีทางเลี่ยง บันไดนี้ไม่สูงเลยจริงๆ เธอเดินขึ้นลงไม่เหนื่อยเลยแม้แต่น้อย
แต่เมื่อเห็นสายตาที่เป็นห่วงมากของเวินหงหยู้และหล่อนหลี เธอจึงได้แต่ต้องประนีประนอมนั่งรอที่โซฟาอย่าง
ผ่านไปประมาณสิบนาที หล่อนหลีกับเวินหงหยู้ก็ลงมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเข้าหาไปพวกเขา “เป็นอย่างไรบ้าง สภาพแวดล้อมใช้ได้เลยใช่ไหม?”
เธอมั่นใจในปราสาทเก่าอยู่พอสมควร
หล่อนหลีพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เลว แม่กับคุณพ่อพอใจมาก”
เวินหงหยู้เสนอความคิดเห็น “แค่มีเปียโนสักตัวก็จะสมบูรณ์แบบมาก”
เขายังไม่ปล่องวางเรื่องการสร้างเสริมพัฒนาการทารกในครรภ์เรื่องใหญ่ของเขา
ได้ยินดังนั้นพ่อบ้านก็รีบแสดงออกทันที “เรื่องนี้ทำได้!”
พูดพลางสั่งลูกน้องให้ไปจัดซื้อเปียโน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพ่อบ้านยิ้มๆ “พ่อบ้าน คุณไม่ต้องทำอะไรแล้ว ฉันมีเรื่องต้องการคุยกับคุณ”
พ่อบ้านรีบเอ่ยถาม “คุณนาย ต้องการอะไรเหรอ?”
ต่อหน้าเวินหงหยู้กับหล่อนหลี สีหน้าของเขาเคร่งขรึมและนอบน้อมเป็นอย่างมาก เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองสามารถดูแลเวินเที๋ยนเที๋ยนให้ดีได้ จริงจังอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
