ตึง ——
มือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงดังออกมาจากเปียโน
จี้จิ่งเชินรีบวิ่งเข้าไปดู หลังจากยืนยันว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งหลับไป ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เดินออกจากห้องแต่งงานอย่างระมัดระวัง คิ้วคมของจี้จิ่งเชินขมวดเข้าหากัน เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เขาไม่กล้าแสดงความวิตกกังวลนี้ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็น ทำได้แค่เก็บมันไว้แค่คนเดียว
“คุณชายจี้”
พ่อบ้านเห็นจี้จิ่งเชินเดินออกมา จึงเข้าไปถาม
จี้จิ่งเชินพยักหน้า “เธอหลับไปแล้ว ส่วนอาการของเธอ … ไม่มีอะไรดีขึ้น”
แม่บ้านขมวดคิ้ว ภายในใจรู้สึกตื่นตระหนก
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป กลัวว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไม่สามารถผ่านมันไปได้จริงๆ
“คุณผู้หญิงขาดแรงบันดาลใจ ถ้าให้เธอทำสิ่งเธอชอบ จะทำให้เธอมีกำลังใจขึ้นหรือไม่? ”
ได้ยินเช่นนั้น จี้จิ่งเชินก็ขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด
สิ่งที่ชอบ?
สิ่งที่เที๋ยนเที๋ยนสนใจมากที่สุด นอกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็คือการบูรณะโบราณวัตถุ
คิดได้ดังนั้น ด้วยความตั้งใจที่จะลองดู จี้จิ่งเชินจึงติดต่อกับท่านเปิงและท่านจาง
หากมีสิ่งใดที่สามารถทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีความหวังอยู่ได้ หรือบางทีอาจมีเพียงสิ่งเดียวที่เหลือคือการบูรณะโบราณวัตถุ
……
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นขึ้นจากการหลับใหล เห็นด้านหลังของจี้จิ่งเชินที่กำลังพลิกดูเอกสารอยู่ข้างเตียงของเธอ
ด้านหลังของชายคนนี้หนาและกว้าง แต่ความเหนื่อยล้าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาทำให้หลังของเขางอลงเล็กน้อย
เธอรู้ จี้จิ่งเชินยืดหลังของเขาให้ตรงเสมอ
มีแค่เวลาที่เราหมดแรงเท่านั้น ถึงจะไม่สามารถแบกรับมันได้ไหว
คิดได้ดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาด้วยความรู้สึกผิดที่มากยิ่งขึ้น
ท้ายที่สุดแล้วเป็นเธอเองที่ทำให้จี้จิ่งเชินต้องมาทนทุกข์ทรมานกับเธอเช่นนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามจะลุกขึ้น การเคลื่อนไหวของเธอดึงดูดความสนใจของจี้จิ่งเชินอย่างรวดเร็ว
“ตื่นแล้วเหรอ?” จี้จิ่งเชินวางเอกสารลง มองไปที่เธอด้วยรอยยิ้ม “ตื่นแล้วทำไมไม่บอกหน่อยสิ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่งยิ้มกลับไป “ เห็นคุณยุ่ง ฉันไม่อยากรบกวนคุณ”
จี้จิ่งเชินช่วยเธอให้ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็เตรียมของสำหรับเช็ดตัวเธออย่างเป็นธรรมชาติ
ตั้งแต่ที่เขาดูแลเธอที่บ้าน ก็ยิ่งคุ้นเคยมากขึ้นเรื่อย ๆ
พ่อบ้านกังวลว่าตัวเองจะตกงานซะแล้ว
จี้จิ่งเชินถืออ่างน้ำร้อน เดินออกมาจากห้องน้ำ
“เดี๋ยวผมเช็ดให้”
ขณะที่พูด เขาก็หยิบผ้าขนหนูชุบน้ำร้อน ช่วยเช็ดหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนหลับตาและเพลิดเพลินไปกับการดูแลของจี้จิ่งเชิน
“ขอบคุณ”
“เกรงใจอะไรกัน?” จี้จิ่งเชินส่ายหัว “อยากกินอะไรล่ะ ผมจะให้แม่ครัวทำให้”
“อะไรก็ได้”
ไม่ว่าจะเป็นอะไร เธอก็ไม่มีความอยากอาหารเลย
จี้จิ่งเชินได้ยินคำพูดของเธอยังไม่จบ ความกังวลก็ฉายชัดในดวงตาของเขา
เขาควรจะต้องทำอย่างไรให้เวินเถี๋ยนเถี่ยนกินอะไรได้บ้างสักหน่อย กินอาหารเสริมเพิ่มดีไหมนะ?
จี้จิ่งเชินเช็ดมือของเวินเถี๋ยนเถี่ยน เขาแบมือของเธออย่างระมัดระวัง
เห็นกระดูกนิ้วของเธอชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ความเศร้าก็เกิดขึ้นในใจ
แหวนแต่งงานถูกออกแบบมาตามขนาดนิ้วของเวินเถี๋ยนเถี่ยน
ตอนนี้มันกลับหลวม จนดูเหมือนว่าอาจจะร่วงหล่นได้ทุกเมื่อ
“แขกสองคนมาเยี่ยมคุณวันนี้” จี้จิ่งเชินทัดผมยาวไว้ข้างหลังหูของเธอ “เดาสิว่าเป็นใคร?”
เวินเถี๋ยนเถี่ยนมองเขาอย่างสงสัย “แขก? มาเยี่ยมฉันเหรอ?”
จี้จิ่งเชินพยักหน้า
เวินเที๋ยนเที๋ยนกระพริบตา ไม่ค่อยมีใครกลับมาเยี่ยมเธอเท่าไหร่นัก ใช่ฉวีผิงหรือเปล่า?
น่าจะเป็นไปไม่ได้ เธอไม่ได้อยู่ที่ตระกูลหล่อน มีหลายเรื่องที่พ่อบ้านต้องจัดการ ฉวีผิงกลัวว่าเขาจะยุ่งมากเกินไป
แม้ว่าเขาจะอยากมาเยี่ยมเธอ จี้จิ่งเชินก็ไม่เห็นด้วย
จี้จิ่งเชินยังบอกอีกว่า เป็นแขกสองคน
“ไม่ใช่หลวนจื่อกับหมินอันเกอใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถามอย่างอาย ๆ
หลวนจื่ออยู่ในช่วงหลังคลอดนะ ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้จะมาเยี่ยมเธอโดยไม่สนใจร่างกายได้อย่างไร?
เมื่อเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะขมวดคิ้ว จี้จิ่งเชินก็ปฏิเสธการคาดเดาของเธออย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่พวกเขา”
ไม่ใช่ก็ดี
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นก็นึกถึงพ่อแม่อีกครั้ง
วันเหล่านี้ที่ไม่ได้พบ ไม่รู้ว่าโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบของแม่หายหรือยัง มีอาการกำเริบอีกหรือไม่
“มีอะไรก็บอกนะ” จี้จิ่งเชินเห็นเธอขมวดคิ้ว “อย่าเก็บไว้ในใจคนเดียว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า ยินดีที่จะทำตามที่เขาพูด “ใช่พ่อแม่ของฉันหรือเปล่า”
“ไม่ใช่”
ยังไม่ใช่? ถ้าอย่างนั้นเป็นใครล่ะ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดหนักและก็ยังเดาคำตอบไม่ออก ทำได้แต่ก้มหัวให้จี้จิ่งเชิน “ฉันเดาไม่ออก อย่าอุบไว้แล้ว รีบบอกฉันมาเร็ว ๆ”
จี้จิ่งเชินไม่สามารถทำต่อจนถึงสุดท้ายได้เมื่อเห็นท่าทีดื้อรั้นของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เป็นท่านเปิงกับท่านจาง” เขาพูดเสียงเบา “ฉันเชิญพวกเขามาเยี่ยมคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนผงะไป “คุณเชิญพวกเขามา?”
“แต่ว่าแบบนี้จะดีเหรอ พวกเขาอายุมากแล้ว ไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว… ไม่อย่างนั้น ฉันต้องไปพบพวกเขาเป็นการส่วนตัว ”
จี้จิ่งเชินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากช่วยเธอ เขารู้ว่าการบอกเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเห็นผลแบบนี้
เขารีบพยุงเวินเที๋ยนเที๋ยนให้นั่งลงอีกครั้ง “คุณไม่ต้องห่วง ผมส่งคนไปรับผู้อาวุโสทั้งสองคนแล้ว เชื่อว่าจะมาถึงในไม่ช้า”
ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากได้ยิน “ทำไมคุณถึงเชิญพวกเขามาล่ะ ฉันจำได้ว่ามีคนมาเยี่ยมฉันก่อนหน้านี้และคุณให้เขาออกไป”
เมื่อพูดถึงตรงนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่พอใจแล้ว ตอนที่เหยาเย้นพาเด็ก ๆ มาเยี่ยมก่อนหน้านี้ ผลก็คือจี้จิ่งเชินกลัวว่าเด็ก ๆ จะส่งเสียงดังและไม่ยอมให้พวกเขาเข้ามา
ตอนนั้นเธอยังหลับอยู่ ไม่รับรู้ ไม่มีวิธีที่จะรับมือกับเขาได้
จนกระทั่งต่อมาฉันได้พบกับจี้จิ่งเชินอีกครั้ง ถึงจะรู้ความจริงของเรื่องนี้
พอจี้จิ่งเชินได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เขาทำหน้าตกตะลึง รีบพูดว่า “รอคุณอยู่แล้ว ถ้าคุณต้องการอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าผมจะอยู่กับคุณ ”
“แต่ว่าตอนนี้คุณต้องพักผ่อน ผม…”
“ฉันรู้แล้ว ทั้งหมดคุณทำเพื่อฉัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขัดจังหวะคำอธิบายของจี้จิ่งเชินเบา ๆ เธอยกมือขึ้นและลูบใบหน้าของจี้จิ่งเชิน ด้วยสายตาอันอ่อนโยน
“ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิคุณ” เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจ “ฉันไม่ได้เจอพวกเขามานานแล้ว ฉันคิดถึงพวกเขา”
“พวกเขา” นี้ หมายถึงเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี
ดวงตาของจี้จิ่งเชินเป็นประกายขึ้นทันใด เขาแอบมีแผนในใจไว้
“ใช่แล้ว คุณช่วยฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย” เวินเที๋ยนเที๋ยนมองลงไปที่ชุดนอนของเธอ “ฉันไม่สามารถไปต้อนรับท่านเปิงกับท่านจางแบบนี้ได้หรอกใช่ไหม?”
จี้จิ่งเชินไม่อาจปฏิเสธเธอได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่กำลังผูกคอเสื้อ ได้ยินเสียงออดดังขึ้น
“น่าจะเป็นท่านเปิงกับท่านจาง ฉันไปเปิดประตูเป็นเพื่อนคุณเอง”
ถ้าเธออยู่ในห้องนอนเวลานี้ นั่นจะเป็นการเสียมารยาทเกินไป
จี้จิ่งเชินก็คิดถึงเช่นนั้น เลยไม่ได้หยุดเธอไว้
เขาพยุงเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปที่ประตู เพื่อเปิดประตูให้ผู้อาวุโสทั้งสอง
ท่านจางและท่านเผิงเห็นท่าทางซีดเซียวของเวินเที๋ยนเที๋ยน ใจสั่นไหวไปหมด นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้พบกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนอ่อนแอลงไปมากแล้ว!
พวกเขาได้รับคำเชิญจากจี้จิ่งเชิน โดยที่รู้สถานการณ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนคร่าว ๆ
แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า อาการของเวินเที๋ยนเที๋ยนจะร้ายแรงขนาดนี้
