บทที่892 ไม่มีทางที่จะห่างไป
สายตาที่มืดมนของจี้จิ่งเชินมองไปที่ร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาคาดเดาความคิดของเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ออกเลย ไม่กล้าตอบส่งๆกับคำถามนี้
แม้กระทั่งเอ่ยขึ้นมาด้วยความกังวล : “ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสะดุ้งไป แล้วส่ายหัว“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
จู่ๆเธอก็รู้สึกขึ้นมาว่า เธอทำให้จี้จิ่งเชินเดือดร้อน
ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเธอดึงดันที่จะคลอดลูก จี้จิ่งเชินก็คงจะไม่อ่อนเพลียเหนื่อยล้าเหมือนกับตอนนี้
แต่เธอกลับไม่เคยคิดว่าถ้าหากจี้จิ่งเชินตอบเธอนั้น เธอควรจะทำอย่างไรอีก?
แต่เมื่อเอ่ยขึ้นมาแล้ว เธอก็มารู้สึกเสียใจในภายหลัง
แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตัวเองต้องการคำตอบอย่างไรกันแน่?
ภายในห้องเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง
ตอนนี้ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนดูขัดแย้งกันเป็นอย่างมาก ไม่อยากให้จี้จิ่งเชินต้องมาเหนื่อยเพราะเธอ ไม่อยากให้ทุกคนต้องมาลำบากเพราะเธอ แล้วก็ไม่อยากจะละทิ้งลูกของตัวเองด้วยเช่นกัน
อยู่ตรงกลางระหว่างสองฝั่งนี้ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก
จี้จิ่งเชินรับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาขมวดคิ้วขึ้น ครุ่นคิด แล้วเข้าใจความคิดของเวินเที๋ยนเที๋ยนในเวลานี้
ผู้หญิงคนนี้ จะต้องคิดจริงจังเกินเหตุอีกอย่างแน่นอน
เขาถอนหายใจออกมา
“คุณมีความคิดอะไรอยู่ สามารถบอกผมได้นะครับ” จี้จิ่งเชินมองเธออย่างไม่เห็นด้วย “ไม่ต้องเก็บเอาไว้ในใจ แบบนี้มันจะไม่ดีทั้งต่อตัวคุณแล้วก็ต่อลูกนะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฟังออกถึงความเป็นกังวลในคำพูดของเขา
เธอเงยหน้าขึ้นมา เม้มปาก ราวกับว่ากำลังลังเลอยู่บ้าง
จี้จิ่งเชินส่งสายตาให้กำลังไปให้เธอ
เขาไม่อยากให้เวินเที๋ยนเที๋ยนมีเรื่องอะไรเก็บไว้ในใจ
ถ้าหากเธอจำเป็นที่จะต้องมีคนระบายความในใจ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะไม่มีใครเหมาะสมเท่าเขาอีกแล้ว
“จี้จิ่งเชิน เป็นเพราะฉัน…..ทำให้พี่เดือดร้อนหรือเปล่าคะ?”
ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เอ่ยออกมา แววตาที่อ่อนโยนนั้นมีความเศร้าปนอยู่ด้วย “ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉัน ตอนนี้พี่ก็คงไม่เป็นแบบนี้ พี่สามารถจะมีชีวิตที่ดี……”
“เวินเที๋ยนเที๋ยน!”
จี้จิ่งเชินข่มความโกรธและระดับน้ำเสียงเอาไว้ แต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธคู่นั้น กลับเหมือนเหล็กที่กำลังแดงผ่าวด้วยความร้อน ที่จะนาบลงบนหัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เขาตัดบดคำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยนไป “หรือคุณรู้สึกว่า หลังจากที่พวกเรากลายมาเป็นสามีภรรยากันแล้ว จะยังมีความเป็นไปได้ที่จะต้องมาแบ่งเส้นขอบเขตกันอีกอย่างนั้นหรือครับ?”
“ผมไม่ให้โอกาสแบบนี้กับคุณหรอก ไม่มีทาง”
จี้จิ่งเชินจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้อย่างเอาแต่ใจ
น้ำเสียงที่ไม่ยอมให้ปฏิเสธนั้น ได้บอกกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้แล้ว ว่าในหัวใจของเขา คุณค่าของเธอนั้นสำคัญมากแค่ไหน
แต่เธอไม่อยากจะเห็นจี้จิ่งเชินเหนื่อยเพราะเธออีกแล้วจริงๆ
เธอรู้สึกเจ็บปวดกับจี้จิ่งเชินที่เป็นแบบนี้
“แต่ว่า อาการป่วยของฉัน……..”
“อาการป่วยของคุณจะต้องหายครับ” จี้จิ่งเชินมองเธออย่างจริงจัง “ผมรับประกัน!”
“………”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองแววตาจริงแท้แน่นอนแบบนี้ของเขา ดวงตาเป็นประกาย แล้วในที่สุดก็ก้มหน้าลง เพื่อเลี่ยงสายตาของเขา
จี้จิ่งเชินถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยกมือขึ้นมากอดเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้
“ผมเคยบอกแล้ว ว่าไม่ต้องพูดขอโทษกับผม แล้วก็ต่อไปไม่อนุญาตให้พูดคำพูดที่ว่าทำให้ผมเดือดร้อนอะไรนั่นแล้วนะครับ ผมไม่ชอบ”
จี้จิ่งเชินลูบผมยาวของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำตรงข้างๆหูของเธอ : “เราเป็นสามีภรรยากัน ก็ควรจะต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกันสิครับ หรือว่าถ้าผมป่วยคุณก็จะทิ้งผมไม่สนใจผมอย่างนั้นหรือ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้าโดยจิตใต้สำนึก
“เพราะฉะนั้น คำตอบของผมก็เป็นแบบนี้เหมือนกันครับ” จี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้นมาอย่างยังคงยืนยันในความคิดของตน “ไม่มีอะไรที่จะทำให้เราแยกจากกันได้”
ต่อให้จะเป็นความเป็นความตายก็ไม่ได้เหมือนกัน!
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของเขา ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร จึงทำได้เพียงแค่ตอบรับ “อืม” ไปด้วยความสับสน
จี้จิ่งเชินรู้ว่าปมที่อยู่ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นยังคงไม่คลี่คลายทั้งหมด
แต่เพียงแค่ร่างกายของเธอยังไม่สามารถฟื้นฟูขึ้นมาได้ ความกังวลแบบนี้ก็จะยังคงอยู่
เขาเป็นกังวลมากกับสถานการณ์เช่นนี้ แต่กลับจนปัญญาเหมือนกัน
ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงนี้ราวกับแทบจะยึดครองตัวเขาไปแล้ว
ช่วงค่ำ พ่อบ้านและแม่ครัวมาเยี่ยมเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วอยู่เพียงแค่พักเดียวก็ถูกจี้จิ่งเชินไล่กลับไป
พ่อบ้านและแม่ครัวเดินออกมาจากโรงพยาบาลอย่างจำใจ พวกเขารู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเหนื่อยเพลียมากเกินไปไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่มีความคิดเห็นที่ขัดแย้งกับวิธีการของจี้จิ่งเชิน
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จี้จิ่งเชินจะกลับมาที่คฤหาสน์กับพวกเขาด้วย
“คุณผู้ชายครับ” พ่อบ้านมองเขาด้วยความแปลกใจ “ทำไมคุณถึงกลับมาด้วยล่ะครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนอนอยู่โรงพยาบาล จี้จิ่งเชินก็จะอยู่ดูแลข้างๆเธออยู่ตลอด
วันนี้เกิดอะไรขึ้นกัน?
พ่อบ้านมองจี้จิ่งเชินอย่างสงสัย หรือว่า หรือว่าคุณจี้กับคุณนายจะมีปัญหาไม่เข้าใจกัน?
จี้จิ่งเชินเห็นอาการของพ่อบ้านแล้วก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เขาอธิบายขึ้นด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม : “ฉันกลับมาเอาของ เที๋ยนเที๋ยนไม่ชินกับของใช้ที่โรงพยาบาล ฉันเลยจะไปเอาของที่บ้านมาให้”
มองทั้งสองคนแล้ว เขาก็ยังอดที่จะเอ่ยพูดขึ้นมาไม่ได้ : “ยังมีอีกเรื่องนึง…….”
ทั้งสองคนมองมาด้วยความสงสัย ไม่เคยเห็นท่าทางที่ดูสับสนและลังเลแบบนี้มาก่อน
จี้จิ่งเชินตัดสินใจบอกเรื่องที่เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดออกมาในวันนี้กับทั้งสองคน
พ่อบ้านและแม่ครัวได้ยินแล้ว ความรู้สึกของทั้งสองคนก็หนักหน่วงขึ้นมาในทันที
พวกเขาสามารถเข้าใจถึงความรู้สึกของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้
ในฐานะที่เป็นคนหนึ่งในคฤหาสน์ พวกเขาเห็นและการผ่านทุกอย่างมาของทั้งสองคนนี้ แน่นอนว่าเข้าใจความรู้สึกระหว่างคุณนายกับคุณผู้ชายอยู่แล้ว
ถึงแม่จี้จิ่งเชินจะเย็นชา แต่สำหรับคุณนายแล้ว กลับอ่อนโยนมากเสียจนผิดปกติ เหมือนกับว่าเขาจะมอบความรู้สึกที่เหลืออยู่ไม่มากของตัวเองให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยนไปทั้งหมด
ส่วนคุณนายเองก็มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งให้กับคุณจี้มาโดยตลอด
เห็นสีหน้าที่ซีดเซียวมากยิ่งขึ้นของจี้จิ่งเชินแล้ว พวกเขาสามารถจินตนาการได้ ว่าทำไมเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงโทษตัวเอง ถึงเสียใจ แม้กระทั่งรู้สึกว่าตัวเองทำให้จี้จิ่งเชินเดือดร้อน
พ่อบ้านมองจี้จิ่งเชินอย่างลังเล
“นายมีความคิดอย่างไรก็ว่ามา” จี้จิ่งเชินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
“คุณจี้ครับ ผมรู้สึกว่า คุณนายรู้สึกว่าทำให้คุณเดือดร้อน ก็เป็นเพราะช่วงนี้คุณดูเหนื่อยมากเกินไป ดูซีดเซียวขึ้น เธอคงทำใจไม่ได้ที่คุณต้องมาทุ่มเททุกอย่างแบบนี้”
พ่อบ้านถอนหายใจออกมา
“คุณนายมีความคิดแบบนี้ ก็เป็นเพราะว่าคุณดูแลเธอโดยไม่ห่างเธอเลยมาพักนึงแล้ว ทำให้นับวันยิ่งซูบผอมลง แล้วก็ยิ่งดูซีดเซียวลงด้วยครับ”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้นมา
เขาไม่วางใจเวินเที๋ยนเที๋ยน ถึงแม้ว่าจะหาพยาบาลมาดูแล แต่หลายๆเรื่องเขาก็จะเป็นคนทำเอง
แม้กระทั่งเขาเปิดห้องพักผู้ป่วยอีกห้องหนึ่งข้างห้องพักของเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกด้วย
เป็นเพราะเหตุเช่นนี้ แพทย์ผู้รับผิดชอบจึงพยายามจะบอกใบ้ต่อหน้าเขา ว่าห้องพักของทางโรงพยาบาลนั้นแน่นมากแล้ว มีผู้ป่วยหลายๆคนที่จำเป็นจะต้องเข้าพักในโรงพยาบาล
เขาได้ยินแล้วก็หงุดหงิด จึงจัดสรรเงินเอาไว้ซื้อที่พักที่อยู่แถวๆโรงพยาบาล ให้โรงพยาบาลขยายเป็นแผนกผู้ป่วยใน
สิ่งที่เขาทำเหล่านี้ หรือกระทั่งที่เขาพักอยู่ข้างๆห้องพักของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้น ล้วนแต่ไม่ได้บอกเธอทั้งสิ้น
เพราะกลัวว่าเธอจะคิดมาก
แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังคงเห็นล่องลอยจากความซีดเซียวนี้บนใบหน้าของเขาได้อยู่ดี
แต่ถ้าหากจะให้เขาปล่อยมือ จี้จิ่งเชินคงมีเพียงแค่คำว่า—เป็นไปไม่ได้เพียงเท่านั้น
แต่กลับไม่รู้เลยว่า ควรจะทำอะไรได้บ้างจึงจะสามารถปลอบประโลมความรู้สึกของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้
“ไม่มีทางที่จะห่างกันไป”
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินหนักแน่นเป็นอย่างมาก
แน่นอนว่าพ่อบ้านรู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้
เรื่องอื่นๆคุณผู้ชายสามารถตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยยืดเยื้อ แต่เมื่อเป็นเรื่องของคุณนายแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
คุณนายเป็นมือปราบของคุณผู้ชายเสียจริงๆ
